Vísir - 18.12.1938, Blaðsíða 4

VISIR
*
EINN MANN
Sportskyrtur,
Leðurbelti.
Smekklegt úi'val
Manchettskyrtur
mislitar. Flibbar, Hálsklút
ar. Flibbahnappar, Brjóst
hnappar.
■ ' ■
Rykfrakkar, f jölbreytt úrval
Italskir Hattar,
fjölbreytt úrval
Hálsbindi,
ágætis úrval
5CCÍ ÍCCÖCÍ ÍÍÍÍÍÍÍÍÍCOÍIÍÍÍ ÍÍÍÍÍCÍIÍ iílíit
w £r
o **
5 SÓLYEIG HVANNBERG: $
1
p
S?
%#
Nýkomin í bókaversl- »
anir. Bókin er falleg |
jólagjöf. «
« 5?
xicíicíia;iíit;tiíi;iíiíia',;; icoctit ititit
Fram hyður gleðileg
jól.
I gær var ulbýtt í öllum ung-
lingaskólum bæjarins þerri-
Möðum frá knattspyrnufélag-
inu Fram. Eru þerriblöðin ým-
ist hvit eða kremgul og prentað
með bláu merki Fram í liægra
efra horninu, fyrir miðju stend-
ur: Gleðileg jól og í neðra horn-
inu til hægri: Knattspyrnufélag-
ið Fram. I neðra horninu til
vinstri er mynd af tveim knatt-
spyrnumönnum.
Er ekki að efa það, að þetta
er ágæt og nýstárleg hugmynd,
sem Fram hefir hér komið
fram með og nær áreiðanlega
vinsældum.
Frá
Vetrartijðlplnnl.
Jólin nálgast, góðir Reykvík-
ingar, og jólaundirbúningurinn
er hafinn hjá öllum þeim, sem
einhvern dagamun geta veitt
sér. En þess er vert að minnast,
að margir eru, þeir, sem naum-
lega hafa til hnífs og skeiðar og
lijá þeim verða allir dagar eins,
nema einhver úrbót komi til.
Því er það, að Vetrarhjálpin
heitir á alla þá, sem þess eru
megnugir, að veita liðsinni til
þess, að engin fjölskylda eða
einstaklingur hér í bæ líði
skort um jólin og að þessi aðal-
hátíð barnanna nlegi verða öll-
um börnum bæjarins gleðileg.
Fjársöfnunin hefir gengið vel
það sem af er starfstímanum,
en umsóknir um aðstöð tií fæð-
is og klæðis er mjög margar og
mikils er vant ef duga skal. En
HRÓI HÖTTUR og menn hans.
örlæti og hjálpfýsi Reykvíkinga
vekur traust til þess, að nú verði
svo á hert um samskot til Vetr-
arhjálparinnar, að starf hennar
beri sem glæsilegastan árangur.
Á skrifstofu Vetrarhjálpar-
innar í Varðarliúsinu er gjöfum
veitt móttaka alla daga og þær
sdttar hvert sem er í bæinn, sé
þess óskað. Þá hafa dagblöðin
Vísir, Morgunblaðið og Alþýðu-
blaðið lofað að veita móttöku
gjöfum til Vetrarhjálparinnar,
og geta þcir, sem það hentar
Sögur í myndum fyrir börn.
snúið sér þangað. Þess má geta,
að starfsfólk hjá flestum versl-
unum og vinnustofum í bænum
hefir hafið samskot til styrktar,
og hafa Vetrarhjálpinni þegar
borist hinar höfðinglegustu
gjafir friá nokkrum þeirra.
248. MENN HRÓA SVARA.
—• Hefir þú svarið, að finna Hrólf — Já, eg hefi heyrt um grimd — Eg brenn í skinninu eftir að — Eg þóttist vita, hvert svar ykk-
lávarð, sem hvarf frá Thane barn Mortes við þegna Thane-lávarðs- fá'að berjast. — Eg líka — Og ar myndi verða. Nú bregðum við
að aldri ? dæmisins. líka eg. sverði fyrir Hrólf lávarð.
„ ESTURINN GÆFUSAMI. 53
tré, sem svéigist í vindinum. Bros liennar var
töfrandi.
„Þér megið ekki áfellast mig, þó eg kunni að
fcaka yður vonbrigði,“ sagði hún. „Því að þér
munuð hafa búist við Blanche, en hún er að
skrífa bréf. Þess vegna kem eg eln. Nú verðið
J)ér að segja mér hið furðulega ævintýri, — alt,
sem gerðist, vegna hins kvnlega uppátækis
ffrænda míns.“
Hún settist við hlið hans, hin neftfriða mær,
með skæru, tindrandi augun.
„Er það satt, alt það, sem mér liefir verið
sagf, um göngu um göturnar í Norfolk —- og
alt, sem varð afleiðing þess, að þér genguð að
bási fræiida míns.‘£ ,
„Þér litið vafalaust á mig sem ræningja,“
sagði hann.
„Néi, néi, eg fullvissa yður um, að eg geri
þaS ekki. Ef þér hefðuð ekki orðið fyrir þessu
mundi einhver annar hafa fengið féð.“
Hann sagði henni alla söguna, mjög itarlega,
gleymdi ekki hinum smiávægilegustu atriðum.
Hnn hló við og við, glaðlega, eins og ungar
stúlkur einar geta hlegið — og lionum fanst
lilátur hennar liljómfegurri en nokkuð annað,
sem hann hafði heyrt. ,
„Mér finst þetta alveg dásamlegt,“ sagði
liún. „Og nú — hvað ætlið þér að taka yður
fyrir hendur? Vitanlega verðið þér að kvongast
— og það í snarkasti.“ „
„Hægan, hægan —,“ sagði Martin, „nú — eg
verð að viðurkenna, að mér flaug þetta í hug, en
þess í slað keypti eg mér bíl.“
„Þér eruð ljóti maðurinn,“ sagði hún. „Þér
ættuð ekki að gera að gamni yðar um svo al-
\arlega hluti. Og hjónabandið er yndislegt efni
um að hugsa og ræða.“
„Er það hvortlveggja i senn alvarlegt og dá-
samlegt?“ spurði hann.
„Að sjálfsögðu,“ sagði liún af sannfæringu.
„Eg er nýkomin heim úr heimavistarskóla —
það er að eins vika liðin frá því er eg kom heim
— en eg liefi þegar skoðað í liug minn um
þetta. Eg vil giftast — því fyrr því betra — eg
væri reiðubúin til þess að giftast á morgun.“
Því verður ekki neitað, að Martin varð um og
ó, að heyrá þessa einlægu játningu, og hann
sagði með miklum furðulireim í rödd sinni:
„Er þetta í raun og veru sannfæring yðar?“
„Vitanlega,“ svaraði hún. „Mér finst það
heimskulegt að láta annað uppi en það, sem
menn eru sannfærðir um. Einhvern tíma rekur
að því, að brúðkaupsdagurinn renni upp —
hvers vegna þá að vera að draga þetta? Ef
stúlka elskar innilega manninn, sem hún gift-
ist, verður alt helmingi yndislegra, af því að
hún getur notið þess með manninum, sem liún
elskar. Hvers vegna þá ekki að byrja hjúskap-
arlífið snemma — meðan bæði eru ung og glað-
lynd — og njóta lifsins. og allra þess gæða sem
allra, allra best?“
„Eg skil hvað fyrir yður vakir,“ sagði Martin.
„En livað sem því líður er því nú oft svo varið,
að menn geta ekki ákveðið sig í þessum efnum.“
„Jú, jú,“ sagði hún lilæjandi. „eg gæti ákveð-
ið mig á fimm sekúndum, ef einhver, sem mér
þykir vænt um kæmi og hæði mín — og spurn-
ingin vekti þær tilfinningar í brjósti minu sem
mér finst að ætti að vakna þar á slíkri stundu.
— En — hvað eruð þér gamlir — herra Bar-
nes ?“
„Eg er tuttugu og fimm ára,“ svaraði hann.
„Herra trúr,“ sagði Laurita alveg forviða,
„Þér eruð gamall sem Metusalem. Þér ættuð
að liafa kvongast fyrir löngu.“
„Mér er það mikið gleðiefni, að eg lagði ekki
út í slikt,“ sagði Martin. „Og þótt eg liefði vilj-
að það, hefði eg ekki haft ráð á því.“
Hún varð dálítið ertnisleg.
„En nú hafið þér ráð á því,“ sagði hún eins
og til þess að minna hann á, að hann gæti gert
það, sem hugurinn lysti. „Þér megið ekki draga
það ákaflega lengi, herra Barnes — en — á
eg að kalla yður herra Barnes — Barnes — eða
bara Martin.“
„Mér geðjast best að þvi, að eg sé kallaður
Martin. Eg yrði stoltur af því, ef þér vilduð
kalla mig Martin.“
„Þetta gengur alveg eins og í sögu,“ sagði
Laurita. Var hún hin ánægðasta. „Ja — og
vitanlega kallið þér mig Lauritu,“ bætti hún
við, og um leið veitti hún því eftirtekt, að lafði
Blanclie gekk hægt í áttina til þeirra frá húsinu,
og var liún nú komin svo nærri þeim, að hún
mundi geta heyrt það, sem þau sögðu.
„Blanche mín,“ sagði Laurita, „við Martin ei’-
«m að verða bestu kunningjar. Eg kalla hann
Martin og hann kallar mig Lauritu. Eg hefi