Vísir - 06.01.1939, Blaðsíða 6

6
ýétnr Sigurðsson;
| "
Á degi
fœpx&rvmmjmiwJ&BiíXi wwpt&ssfsœæimi
Ekki nema eiiistöku meiin
geta sofið xótt, þótt .þeir búist
við aS verða iiálshöggnir að
rnorgnL Það er ekki langt síðan
aS voldugum þjóðum leið eins
ogjpanni, sem er að eins ókom-
inn imriir öxi böðulsins. Heim-
BKÍnn stóð á öadinni. Það var
angisiar stund. Tveir friðarvin-
ir Egðu af stað a,ð semja frið.
{á. móti voru tveir voldugir ein-
valdslierrar -—. bardagamenn.
BáSír voru friðarpostularnir,
Jieir JRunciman lávarður og
<Chamberlain forsætisráðherra
Breta — kristilega sinnuð val-
meuni. Enska þjóðin liefir öld-
nm saman talið trú sína á guð
hennnr mésta fjársjóð og’styrk,
<og nú sneri hún sér enn einu
sinni inn á við. Á ákveðinni
stundu varð hljótt um alt land-
áð, menn hættu vinnu á verk-
sStæSum, stóðu þögulir og hreyf-
ángarlausir, kirkjurnar fyltust,
Klsfaðar var alvara — öll þjóðin
var á bæn til guðs. Og hið
furðulegasta skeði. Blöð sem
ítalað höfðu máíi vantrúarínnar,
fjöIuSu nú um það, hvers vegna
fleiri kirkjur væru opnar
0 bænaíialds.
j TLálum nú hina kaldrifjuðu
rökfræði segja hvað henui gott
Jyykir um bæn, hún hefir verið
ög verður altaf dularfull, hvað
mætti hennar viðvíkur, en
reynsla manna og þjóða á öllum
öldum hefir fundið þar orku,
sem setur himin ög jörð í hreyf-
Ingu. Hún hlýtur að liafa grund-
vallasl á margendurtekinni
reynslu manna, þessi fagra
kenning sálmaskáldsins, er hann
lætur lifsins herra tala til barna
sinna: „Ákalla mig á degi neyð_
arinnar, og eg mun bænheyra
þíg og þú skall vegsama mig.“
Sterktríiaður maður á bæn til
guSs er voldugur maður, lieil
þjóð á bæn til guðs, er voldug
og sígursæl þjóð.
I bók, sem heitir „Ways and
Means", segir Aldous Huxley
þetta:
j ,,AHir menn vii’ja frið, en að
elns fáir vilja það, sem til frið-
Ár heyrir“. Það kostar áreynslu
'rækta sitt éigið sálárlíf, að
|>jálfa«.kúgánn,. að „glíma“ við
ra’inn ósýnilega og vinna sigur
með því, að vera sigraður'af
Mnu góða. Hin hljóða stundr
eintal sálarinnar, bænin til guðs
gerír íúanninn styrkan liið innra
og veitir honum frið. Þetta er
þaS, sem friður héúnsins grund.
vallast á. Roosevelt forseti
Bandaríkjanna sagði í fyrra í
aræSu, sem vakti athygli um all-
an heim: „Ef siðmenningin á að
halda velli, þá verða lifsreglur
friðarliöfðingjans að koma til
valda.“
Sú þjóð er best siðuð þjóð, og
gerir sig síst seka í árásarstríð-
um, kynþáttahatri og ofsókn-
um, sem er kristnust þjóð og
haldin af anda friðarhöfðingj-
ans. Sú þjóð er líka farsælust
og öruggust þjóð. Yerði slíkt
hlutskifti vorrar þóðar.
Gæti ekki eitthvað af blöðun-
um okkar og tímaritunum léð
þessari hugsun ineira lið? Eg
var að líta yfir nokkur entök af
„Stocholms-Tidningen“, sem er
eitt af stærstu blöðum Svía. 1
flestum bloðunum er grein á
fyrstu blaðsíðu um andleg mál
og trúmál. Er ekki þar fögur
fyrirmynd? Vér getum ekki
slíkt svara þeir,- Sem ráða yfir
okkar litlu blöðum.
Er það nú víst? Má þar engu
sleppa? Til hvers öll sunnu-
dagsblöðin? Má þar engri sögu
sleppa, eða engu af því sem þar
birtist? Er það’alt svo nauðsyn-
legt? Mikið má góður vilji, og.
mundi árangurinn ekki verða
góður af viðleitni blaðanna að
efla hina guðlegu hugsun og ]iá
skapgerð manna, sem semur
frið á jörðu. Leggjum vér ekki
of litla rækt við liið andlega, en.
deilum of mikið um hitt? Það
er svo auðvelt að meta lítils liið
ósýnilega.
Enskur ræðumaður og rithöf-
undur var einn af hinum sér-
stöku boðsgestum þegar hinu
mikla skipi Queen Elizabeth var
lileypt af stokkunum s. 1. októ-
ber. Hann segir það liafa verið
tilkomumikla sjón að sjá hið
300 metra langa risaskip gnæfa
eins og stálfjall uppi á árhákk-
anum (Clyde). 80 þúsundum
tonna af stáli vár þarna hagan-
lega fyrir komið í hinum mikla
skipslíkama, í hinni öruggu
trú að stál gæti flotið. Þegar
undrandi menn hentu þessum
rithöfundi á hið mikla skips-
bákn, segist hann liafa bent á
mennina uppi á skipinu, sem
hiðu eftir merkinu, og sagt, að
þarna væri það sem sig undraði
mest, að þessir litlu menn, í
samanburði við skipið, skyldu
hafa hugsað og bygt slíkt skip.
Já, rétt er það, mannsandinn
er hið dásamlegasta af öllú.J
Mönnum hættir þó til að glápaj
iá efnið-í ýmsum myndum, ógn-
ar smáum og ógnar stórum,
tigna það og næstum tilbiðja,'
en gleyma hinum skapandi huga
á hak við. Það ber svo lítið á
honum, því hann er ósýnilegur,
en liann er samt mátturinn
mikli, sem er efninu æðri. —
Skipið var ógnar tilkomumikil
sjón, maðurinn var lítill, en
V I S I R
Föstudaginn 6. jan. 1939.
hann hafði þó mátt til að lnigsa
og smíða skipið, og einnig til
að eyðileggja það, ef lionum.
sýndist svo.
Yér hÖfum lotið efninu um
of og meitt sálir vorar, því and-
legri sem vér verðum, kemst
snild vor á hærra stig í meðferð.
efnisins, og því hæfari verðum
vér sem samlíf vort er nánara
við liinn máttuga huga sem er
orsök hinnar sýnilegu tilveru.
Pétur Sigurðsson.
Bestn hnefaleikar'
ar Evröpn.
ítalinn di Campinello, sem er
f orseti alþj óðahnef aleikasam-
bándsins — International Box-
ing Union — hefir sett saman
þenna lista yfir ' þá atvinnu-
hnefaleikamenn í Evrópu, sem
hann telur besta. (Bretar eru
ekki taldir með, af því að þeir
eru ekki í sambandinu):
Fluguvigt:
Evrópumeistari:
Enrico Urbinati, Ítalíu.
2. Piere Louis, Frakkl.
3. Ferraro, Frakkl.
Bantamvigt:
Evrópumeistari:
Aurel Thoma, Rúmeníu.
2. Sangchili, Spáni.
3. Cattanlo, ftalíu.
Fjaðurvigt:
Evrópumeistari:
Phil Dolheim, Belgíu.
2. M. Dubois, Frakkland.
3. J, Preys, Belgiu,
Léttvigt:
Evi’ópmneistari:
A. Spoldi, Ítalíu.
2. C. Andersen, Danm.
Weltervigt:
Evrópumeistari:
F. Wonters, Belgíu.
2. Orlandi, Ítalíu.
3. G. Eder, Þýskaland.
Miílivigt:
Evrópumeistari:
. Cliristo Joridis, Grikkland
2. van Klavéren, Hollandi.
3. E. Tenet, Frakkland.
i K/WWWWWS

RAFTÆKJA
Héji VIDGERDIR
VANDADAR - ÓDÝ-ÍRAR ,
SÆKJUM &' SENDUM
Hjónaefni.
Á gamlársdag opinberuðu trúlof-
un sína ungfrú Þórdís Jónsdóttir
(Sigmundssonar, gullsmiðs) og
Hans Holin, rakarameistari.
Á gamlársdag opinberuðu trulof-
un sína ungfrú Edith Clausen frá
Isafirði og Haukur Lárusson. vél-
stjóri, Hellusundi 3.
Léttþungavigt:
Evrópumeistari:
Adolf Heuser, Þýskaland.
2. Gust. Roth, Belgíu.
3. Karel Sys, Belgiu.
Þungavigt:
1. Max Srhmeling, Þýskal.
2 Heinz Lazek, Þýskaland.
(Evrópumeistari).
3. Wather Neusel, Þýskaí.
Hinn 20. janúar n. k. mun
Lazek, Evrópumeistarinn í
þyngsta flokki verja Evrópu-
titil 'sinn 'gegn Belgiumannin-
um Sys. Lazek er Vínarhúi, en
bardaginn fer fram í Deutsch-
landshalle í Berlín.
Bátar á Siglofirði
búast til Suð-
urnesja.
Bátar á Siglufirði eru nú sem
óðast að búa sig undir suð-
urför, og er ákveðið að þeir fari
upp úr miðjum mánuðinum að
heiman, ef veður leyfir. Hafa
þeir samið um viðlegu í Njarð-
vík og Sandgerði.
Bátar þeir, sem suður fara
eru 6 að tölu og verða tveir í
Sandgerði, en hinir í Njarðvik.
Ölafsfjarðarbátar, sem verið
liafa á vegum Siglfirðinga, að
einliverju eða öllu leyti, húast
einnig til brottfarar, og munu
halda suður um líkt leyti og
Siglufjarðarhátarnir.
GEIR H. ZOEGA
Símar 1964 og 4017.
er miðstöð verðbréfaviðskift-
anna. —
Þér,
sem liafið haft Ijóst hár, látið!i
það ekki döklcna. Við lýsum hár l
yðar með óskaðlegum efnum. 1
Hárgreiðslustofan PERLA.
Bergstaðastræti 1.
Sími: 3895.
BOKAMENNI
Grettissaga (Fornritaútg. VH.).
Saga Reykjavíkur I.—II. ( Kl.
Jónsson) í skinnb.
Sögur herlæknisins I.—VI. iskb.
Gullöld Islendinga í skinnb.
„Perluú* (compl.) í skinnb.
„Dvöl“ I.—VI.
Andvökur m. í bandi.
Ljóðmæli Kristj. Jónssonar.
Sögur frá ýmsum löndum L-m.
„Smukke ven“ (G. Maupasant)
og margár aðrar ágætisbækur
og sjaldgæf ritverk seldar lágu
verði næstu daga. —
Fórnbókabúðin laugav 63
KOKDGERBAROFN
— Hvers vegna kemur þú hingað, -— Sjáið þennan hring, sem eg ber — Lávarðurinn af Thane er látinn, ■— Eg hefi úppfóstrað Thane lá-
ókunnugi maður? — Eg hefi svar- á fingrinum, þekkið þér hann? —- en þeir sem búa á jarðeignum hans varð frá blautu barnsbeini. 'Haiih
ið þess dýran eið, að finná Hrólf Lávarðurinn af Thane á hann. — leita lávarðarins unga. er hér í húsinu nú á þcssari stundu!
lávarð. Flytjið þið orð frá honum?
2G0. HRINGURINN.
börn.
GESTURINN GÆFUSAMI. 64
nmn auðvelt að glöggva yður á öllu, sem gerst
befir — og gerast kann. Þegar eg konist í kynni
viS þá var eg peningalaus með öllu — en eg
var á þeim áruni eyðslubelgur mesti. Siðferðis-
styrkleíki minn var fráleitt engu minni en geng-
ur og gerist að upplagi, en eg hafði komist á
•villígötur og það hafði spilt mér — og afleið-
ángín varð margra ára raunaferill, sem eg vil
sem fæst um segja. Eg var félagi þessara ná-
unga ! margvislegum fyrirtækjum i Suður-
Ameríku um níu ára skeið. Eg mun ekki, eins
og eg vék að, gera tiiraun til þess að rekja sögu
þessara ára, en hyrja á lokaþættinum í þeim
harmleik, sem við höfðum aðalhlutverkin á
hendi í ]iar syðra, eg, Porle og Graunt. En í
þessum íolcaþætti kemur Laurita fyrst við
sögu.“
Lávarðurinn þagnaði sem snöggvast og
dreypti á víninu. Hann bragðaði ekki á því með
■vmþekkjarasvip, eins og tíðast, heldur eins og
þaS væri bragðlaus drykkur sem hann drykki
af vana.
„Við Jélagarnir þrír bjuggum I kofa nokkur-
um uppi í fjöllum um sextiu mílur vegar frá
Santos,“ liélt hann áfram, „skamt frá gamalli
námu, sem ekki var lengur unnið í, og liöfðum
við eignast hana í fjárbraski, í einu af spilavít-
unum í Santos. Niáman var einskis virði, en við
notuðum hana sem miðstöð fyrir. svika- og
hlekkingastarfsemi okkar. Eitt sinn er við vor-
um nýkomnir frá Santos, þar sem við höfðum
svikið fé ,út úr nokkrum mönnum, komst eg
að því, að þeir félagar mínir liöfðu komið óheið-
arlega fram gagnvart mér, tekið meira en þeim
bar, en það var samkomulag okkar í milli, að
skifta allaf jafnt. Eg liugsaði um þetta fram
og aftur og var í vafa um livað eg ætti að taka
til bragðs. Af einskærri tilviljun hafði eg kom-
ist að þvi, að þeir höfðu tekið í sinn hlut sem
nam um þremur hundruðum sterlingspunda
af því, sem mér bar. Það hafði oft lent í sennu
milli mín og þeirra og eg gerði mér vel ljóst,
hversu fara mundi um það er lyki, nema eg
tæki eitthvað til bragðs. Síðar þá um kvöldið
varð eg enn nokkurs vísari, sem mig hafði ekki
grunað. Þeir höfðu stungið upp á þvi, að fara
til kofans uppi í f jöllunum, til þess að leysa upp
þetta félag, sem milli okkar var. Þeir ætluðu að
vera félagar áfram, en það var ætlunin að losna
við mig— á þann hinn sama hátt, sem þeir
voru vanir að losna við þá, sem stóðu i vegi
fyrir þeim. Það var þannig fyrir mér komið,
að eg var áhrifalaus í félaginu og hafði nærri
enga peninga, vegna þess að þeir tóku nærri
allan minn hlut. Þeir ætluðu sér að reita mig
til reiði og ráðast á mig — senda byssukúlu i
höfuð mér og henda skrokknum niður i ein-
liver námugöngin.“
Lávarðurinn þagnaði sem snöggvast, tólc glas
sitt og di-akk hægt til hotns. Hann beið þar til
Martin liafði gert slíkt hið sama, fylti svo glös-
in á ný. Martin horfði á liann agndofa af undr-
un. Honum fanst það furðulegra en nokkuð,
sem liann liafði heyrt eða lesið um, ’sem lávarð-
urinn sagði honum frá, og vitanlega hafði fram-
koma og útlit lávarðsins og hinn skrautlegi sal-
ur, sem þeir sátu i, alt sin álrrif. Furðulegt var
það, fanst hönum, að maður, sem lent liafði í
slíkum æfintýrum, skyldi nú njóta liinnar
mestu virðingar og búa í höll, sem konungi
hæfði til ibúðar.
„Eg fékk mér göngu þetta kvöld,“ sagði lá-
varðurinn, „og hafði byssu mína með mér. Eg
var um klukkustund fjarverandi. Eg hrá mér
frá til þess eins að geta verið einn og liugsað
mitt ráð. Þetta var eyðilegur staður og um-
liverfið alt auðnarlegt. Eg skaut nokkura fugla
og settist svo niður á steinhrúgu og hugsaði um
þetta alt fram og aftur. Eg varð að beita þá
hrögðum — annars mundu þeir ganga af mér
dauðum. Eg var staðráðimi i að drepa þá báða,
eí’ nauðsyn krefði — en að sjálfsögðu vildi eg
komast hjá að útliella hlóði. Loks komst eg að
niðurstöðu um hvað gera skyldi. Þegar eg kom
aftur til kofans hafði eg gerliugsað áform
mitt.“
Enn þagnaði Ardrington lávarður. Hann virt-
ist liorfa út um gluggann — út í garðinn en
Martin vissi vel, að það var staður í fjarlægu
landi, sem liann sá fyrir hugskotsaugum sínum.
„Við áttum gamla ameríska bifreið — mesta
skrifli, og notuðum liana í ferðunum milli Sant-
os og námunnar. Áður en eg fór inn í kofann
dyttaði eg að henni eftir föngum. Þegar eg kom
að kofanum voru þeir félagar mínir að spila á
á spil á smápalli við framhlið kofans. Þeir höfðu
ekki fyrir því að líta upp, er eg kom. Þegar eg
kom inn í borðstofuna sá eg, að þeir höfðu neytí