Vísir - 13.10.1945, Blaðsíða 7

Laugardagiun 13. október 1945.
V I S I R
„Mamma . .. . “
„Já.“
„Ekki......Ekki skammast þín fyrir mig!‘
„Elskan mín. Það er engin ástæða fyrir mig
til þess að skammast mín fyrir þig.“
„Jú, þú liefir ástæðu til þess! Eg er ekki eins
hugrakkur og eiginmaður þinn,“ Gervais kall-
aði liann aldrei föður sinn, „ekki einu sinm
eins hugrakkur og hin hörnin. Robert og Jean-
Matliieu hringdu klukkunni, en eg fór hvergi.
Það eru alltaf eihverjar myndir, senx hringsnú-
ast fyi-ir framan augun á mér. Þær hindruðu
mig líka í að hlaupa, þær hindra mig i öllu, sem
eg ætla að gera.“
„Eg veit það, elsku vinur, en það er til annað
hugrekki, en það, sem Robert og Jean-Mathieu
og hinir eiga til að hei'a. Þegar öllu er á botn-
inn livolft, Gervais, liefðu þeir ef til vill ekki
hlaupið til og gert þetta, ef þeir hefði litið á
málin frá þínu sjónarmiði.“
Frú de Freneuse reyndi eftir megni að hug-
lireysta Gervais. Hann greip liönd hennar og
kyssti hana. Ilún vái'ð aftur önnum kafin víð
sjúkrahindin. Allt í einu leit liún til lians og
sagði:
„Eg veit lika, hvernig það er að vera huglaus/
„Mamma! þú ert hugrakkasta manneskja,
sem eg þekki. Eiginmaður þinn segir það; við
segjum það öll og allir vita það.“
„En eg hefi ekki alltaf verið það. Eg var
hrædd við lífið þegar eg eignaðist þig. Hug-
rekki sálarinnar öðlast maður smátt óg smátt.
Þú hefir nxikið af slíku hugreklci, þú hefir haft
það siðan þú varst harn. Þú ert ekki barn leng-
ux', Gervais, þú ert drengur og mjög mikill
tónlistarmaður. Nú skalt þú fara til barnanna
og ef eg kem ekki, þá'skalt þú hátta þau, en
gerðu þér ekki neinar grillur. Þú skalt geyma
gáfu þína, þangað til þú getur skrifað tónverk.“
Gervais fór aftur til harnanna og leit eftir
þeim. Hann fann upp ýms ráð til þess að þau
væru'Stillt. Einstaka sinnum sá hann fyrir sér,
hvað mundi koma fyrir ef Iroquoisarnir myndu
hrjótast inn i herbergið og . . . . Eftir eina slíka
sjón fór hann inn í herhei-gið þar sem Rohert
og Jean-Mathieu voru áð hlaða byssur. Hann
greip stóra skammbyssu og handfylli af skot-
um.
„Eg veit hvernig á að skjóta,“ sagði hann við
sjálfan sig. „Ef Iroquoisarnir koma, þá skýt eg
okkur öll. Eg mun raða þeim upp við vegginn
og láta, sem eg ætli að leika við þau, og skjóta
þau öll, — í alvöru, í hjartað.“
Hann hélt á byssunni við hlið sér og þegar
hann kom aftur lil Larnanna, sagði hann:
„Munið þið eftir þegar séra Elizée var að æfa
okkur eins og liann hafði verið æfður, þegar
hann var í skóla?“
„Já“
„Og munið þið eftir, hvernig faðir ykkar
og frændi, Jean-Mathieu og Paul-Marie, var
vanur að æfa ykkur?“
„Já.“
„Jæja, þá skulum við fara i leik og sameina
það, sem þeir kenndu ykkur. Þegar eg segi:
Einn, þá eigið þið að lilaupa upp að veggnum
og raða ykkur upp. Denise og þú, Jeanne, eigið
að vera til hliðar en hin á milli ykkar. Og
þegar eg segi: Tveir, þá eigið þið að~ loka aug-
unum og opna þau ekki hvað mikinn hávaða,
esnx þið kunnið að lieyra. Sá, sem opnar þau,
lxann tapar, nú, tilhúin —.“
Að lokunx liafði liann æft þau svo vel, að
það var sanxa hve nxikinn iiávaða hann gerði,
þau opnuðu ekki augun.
„Þetta dugir,“ sagði liann við sjálfan sig og
lagði af stað, til þess að finna móður sina að
máli.
„Mamma,“ sagði hann, „nxátt þii vera að því
að segja við mig nokkur oi'ð?“
„Já, aðeins eilt. Hvað er það? Hefir nokkuð
komið fvrir ?“
„Nei, ep ég ýildi nxðeins láta þig vita,“ ‘sagði
hann. „Mamma, ef Iroquoisarnir konxast inn —“
„Þeir komast það áreiðanlega ekki. Það er
verið að lirekja þá á flótta.“
„Eg veit það, en ef þeir skyldu nú komast ....
Eg vil að þú híustir á það, senx eg liefi að segja.
.... Þú þarft ekki að liafa neinar áhyggjur af
höriiuniim. Egier húímx að legg|h ráðin um, livað
skuli gei-aj EgMiefi aéft þali, q|o að þau verða
ekki hrædd og það verður ekki sárt, ekki
mjög.“
„Ástiil mín.....“
„Þú treystir mér fyrir þeinx. Eg vildi aðeins
iáta þig vita, að Iroquoisarnir munu aídrei ná
þeim.“
„Það var þess vegna að eg treysti þér fyrir
þeim, Gervais, og mér finnst þú sýna mikið
hugrekki......“
„Það var ekki eins slæmt og hitt, — eins
slæmt og að sjá það svifa fyrir augúnunx á
manni, hvað nxyndi koma fyrir, ef eg skyli
þau ekki.“
„Byrjaðu hara ekki of snemma,“ sagði frú
de Freneuse, skjálfrödduð. „Eg skal konxa ef
.... ef eitlhvað kenxur fyrir og þá iiiunum víð
sjá um þau í sameiningvi.......Sjáðu.“.
Hún sýndi lionuni litla byssu, sem luin liafði
falið á milli klæða og lítinn hníf, sem liékk við'
helli hennar.
„Og eínnig, ef tinxi vinnst til, þá hefi eg eit-
ur. Faðir þinn, Gervais, liinn rétti faðir þinn,
lét nxig fá þetta fyrir mörgum árunx. En þetta
er vitleysa og það kemur aldrei'til þess að við
þurfum á því að lialda, þvi að landstjórinn er að
yfii'buga villimennina með hermönnum sínum.
.... Nú skaltu fara til harnanna, góði dreng-
ur.“
Gervais hrosti, er liann gekk rólega á hrolt,
og' hugsaði: „Hún er hreykinn af mér.“
ÞRÍTUGASTI OG ÞRIÐJI KAPíTULI.
Á áttunda degi umsátarinnar voru futtugu af
nxönnum de Villebons dauðir og sjötíu særðir.
Malisitarnir, undir stjórn Raoul’s, höfðu orðið
fyrir álika skakkaföllum og herflokkurinn. Það
leit ekki út fyrir að Iroquoisarnir væru að láta
sig, nei, þvert á móti, þeir gerðu livert áhlaupið
á fætur öðru og héldu liinum þreyttu mönnum
sífellt á verði. Það var farið að ganga á matar-
birgðirnar og vatnið var farið að minnka
iskyggilega nxikið. Hinir særðu stundu og byltu
sér í sifellu sökum liitasóttarinnar. Allir voru
teknir í andliti og óhreinir — því að aðeins var
liægt að nota vatnið til matargei'ðar og drykkj-
ar. Börnin voru föl á vangann og lystarlaus
sökum inniverunnar, en þeim var öllum konxið
fyrir í einu herbergi og' öskrin í villimönnununx
voru farin að hræða þau. Frú de Freneuse, sem
var að lita eftir þeim, mundi skyndilega eftir
þvi, að hún átti ost i mjólkurbúrinu, en hún
hafði sett liann þangað daginn áður en umsát-
in hófst og það voru kornsekkir á loftinu'.
Ef ætti að sækja þessa matvöru, þyrfti að
fara tvisvar yfir garðinn undir stöðugri öi'va-
liríð villimannanna. En þá væri hara að liitta
á rétta augnablikið og skjótast yfir garðinn.
„Börn,‘ sagði hún, „finnst ykkur maísbrauð
gott?“
EiginnxaSurinn: ,;Sag8i eg þér ekki í símskeyt-
inu, að koma ekki meö mömmu þina?“
Eiginkonan: „Jú. og þaö var þess vegna, sem
hún víltli ná tali af þér.“
Frúin (uppi á lofti) : — Eg er alveg aö koma,
bicldu bara eina mínútu —“
Hann: ,,Þú skalt ekkert vera aö flýta þér. Eg
þarf aö raka mig aftur.“
♦ 4
UNNRA, — bjálparstofnun- hinna sanxeinuöu
þjóða — hefir gert ráöstafanir til þess að flytja til
Evrópu 50 þúsund kýr og annað, sem þarf til þess
aö reka nxjólkurbú til að bæta upp að nokkuru þær 5
milljónir kúá, sem drepizt ’nafa í styrjöldinni.
Þaö héfir vefiö reiknaö út, aö þegar karlmenn
eru orðnir áttræðir, hafa þeir rakaö af sér á aö
gizka 30 fet af skeggi.
„Það gétur vel verið, að þú getir notaö þessar
buxur. Allt og sumt, sem er að þeim, er að það
þarf aðibæta þæti“.J í<
„Það er alt í lagi frú, eg skal koma aftijr [eftir
hálí ínxa,
sagði flækingurinn.
__________________________________________7'
Frá mönnum og merkum atburðum:
A flótta frá Þýzkalandi.
EFTIR JEAN HÉLION.
komst að þeirri niðurstöðu, að lestarstjórinn yi'ði
kominn nálægt mér þegar lestin nálgaðist Berlín.
Eg var allt af að liaí'a yfir í huganum nafn mitt.
Eg var að reyna að nxuna, að eg var allt í einu
orðinn 15 árum yngri en eg var, og var nú 23 ára.
En eg gat ekki áttað mig fyllilega á því hvort eg
þar af leiðandi var í þennan Iieim borinn 1919 eða
1920. Eg gat ekki nxunað það þótt eg ætti lífið að '
leysa. En lögreglumcnn eru einmitt vanii', þegar
þeir ala einhver grun, að bera upp eftirfarandi
spurningu:
„Fæddur árið?“
Eg sá fyrir hugskotsaugum mínum hvað á skil-
ríki mínu stóð:
„Jósef Vannytrecht, „krana“-stjóri, ókvæntur, til
heimilis i Antwerpen. Vinnur nxi fyi'ir Hafengesell-
schaft i Stettin, hefir heimferðarleyfi til 22. febrúai'.
Fæddur 2. júlí 1919“ — eða var það 1920?
Eg varð að fullvissa mig um það þegar í stað,
hvort heldur væi'i. Og eg fór að athuga vopn mín,
þ. e. skilríkin. Gula skilrikið — heimferðarleyfið - •
hafði eg Ixegar sýnt tvisvar. Það ætti að vera allt
í Iagi með það hér eftir, fyrst búið var að stinipla
það í Stettin, þótt ef til vill vantaði á það „seríu- •
númer“ í eitthvert hornið eða slíkt. Eg boi'gaði ein- -
unx félaga minna 100 ríkismörk fyrir að hnupla
því af liillu í skála rhatvæla-yfireftirlitsmannsins.
Þessi félagi minn varð að bíða færis í 2 mánuði til
þess að komast yfir það. En það var peninganna
vel virði, sem ég gaf fyrir það. Og það væri auðvelt
að fylla það xit samkvæmt hinum áletrununum á þvi.
Þar sem stóð lögreglumerki, sétti eg eftirlíkingu af
merki lögreglunnar í Stettin, en af því hafði eg næg- -
ar fyrirmyndir á skjölum i ski’ifstofunni, senx eg
hafði unnið í.
Eg hafði meiri áhyggjur af öðru skilríki, — vega--
bréfinu, sem þó var mér miklu kærara, þvi að Davbl
hafði gefið mér það. Hann l'Iutti kol inn í allar *
skrifstofur á moi'gni liverjunx. Hann hafði komið -
auga á búnka af vegabréíum, sem nýbúið var að-
safna sam.an, eftir að verkamenn nokkrir voru ný—
komnir úr heimferðarleyfi. Og hann greip eitt, þeg- -
ar starfsmaður á ski'ifstofunni sneri baki að honuiii.
Og þetta vegabréf gaf David mér þ. 3. febrúar.
„Hvers vegna geymdirðu það ekki til eigin nota,.
David?“ spurði eg.
„Nei, þá hafði nxér fundizt, að eg væri þjófur,.
og væri ckkert stoltur af að hafa tekið það, eins
og nxi er. Eg vil að þú hafir það, ef þú skyldir fá
tækifæri til að nota það“.
Þannig var David, — altilbúinn að flýja, ef viss -
skilyrði væru fyrir hendi, en annars alls ekki.
Deprez vann að því á liverju kvöldi, að gera
eftirlíkingu af þvi og var því lokið að kveldi þess
12. febrúar, en sumt varð að nota, m. a. blaðið-
með lýsingu á handhafa vegabréfsins, en þar var -
margtekið franx, að hann væri 23 ára, en eg var *
38 ára. Þar að auki hafði eg enga ljósmynd af mér -
lil þess að setja í stað myndarinnar af lxinum rétta
eiganda vegbi'éfsins. Með því að bera olíu í hár mitt
°g þjappa þvi sem bezt saman og greiða það eiixs
og fyrri eigandi, gat eg að vísu gert dálítið til að :
eg liktist honum— og svo, að gert væri ráð fyrir,
að ljósmyndarinn hefði gert mig laglegri en eg cr •
i yerunni. En hver mundi trúa því, að eg yæi'i 6
fet á hæð, þegar mig skorti til þess 6 þumlunga?
Eg yrði að sitja sem fastast. Og lolxs — hvernig
gat maður, sem fyx’ir hálfum mánuði var komixxn
úr heimferðarleyfi, verið búinn að fá heimferðar-
leyfi á nýjan leik?
En livað um það, vegabréfið leit vel út, ef það *
var ekki rannsakað gaumgæfilega. Eg gerði. mér *
enga von um að komast yl'ir landanuerin xxxeé það ':
i höndunum,, en allt gæti slampazt af í þrengslum. .
i lest á vestxirleið. , ;
Þegar eg koixi ut úr smáklefa, þar senx ménn
gálu þvegið sér, var lestarstjói'inn kominn inn í
vagninn til að afhuga farmiða og v.egabréf — að eg
hugði —, og var það fyrr en eg bjóst við.
Ij[mm . g^tjti fram hönd sína, og eg brosti djarf-
llega og í'étti honum farmiðann og skilríkin, en roií j