Vísir - 24.04.1946, Blaðsíða 7

Miðvikudaginn 24. april 1946
V I S I R
7
@utnf ftl- /fojreA:
Þær elskuðu hann allar
46
Móðir Johns stakk upp á því, að Patrick borð-:
aði méð þeim um kvöldið, því að henni leið vel
í návist Patricks, en Mollie sagði ekkert, því að
hún liafði fyi’ir löngu sannfærzt um, að i liúsi
Johns Morlands var þögnin lierini beztur lilífi-
skjöldur. Henni fanst hún ekki vera kona lians,
heldur væri staða hennar sem heimiliskennslu-
konu, sem af einhverjum misgáningi var köliuð
frú Morland.
Patrick liafði sitt fram, en er hann gekk til
gistihússins leið lionum illa. Þetla var verra en
hann hafði búizt við, og enga skýringu á fram-
komu Johns að finna, nema afbrýðisemina
vegna drengsins, en það virtist þó stappa nærri
brjálæði.
Jolm Morland kom ekki til hans um kvöldið
og þegar Patrick kom daginn eftir lieim til
])eirra sagði Mollie honum, að John væri farinn
til London. Sjálf ætlaði liún í göngu með Pat
litla, og baðst Pati’ick leyfis að fara með þeim.
Ekkert séi-stakt bar við, það var Pat litli, senx
álli mestan þátt i að halda uppi samræðunni, og
liálfa leiðina lieim bar Pati’ick liann á háliesti.
„Þú ert sannarlega þungur, drengur minn,“
sagði Patrick og þóttist mæla j alvöru, en Mollie
sagði áhyggjufull:
„Finnst þér liann ekki of léttur eftir stærð og
aldi’i'? Eg er smeyk um, að liann sé.ekki liiaust-
Ul’.“
„Eg var að gera að ganmi minu,“ svaraði
Patrick og horfði á liana, en liún skipli litum.
„Þykir þér mjög vænt um hann?“
„Já,“ sagði Mollie, en hún leit ekki upp.
XVII.
Jolm var lengur í London en hann liafði gert
í’áð fyrir og sendi skeyti um, að hann kæmi ekki
eins fljólt og hann liafði ætlað sér, Mollie vai’ð
áhyggjufull á svipinn. Hún vissi ekki hvað
hann liafði fyrir stafni í London, spui’ði einskis,
og hann ræddi það ekki við hana. Þau voru
ókunnugri en áður en þau giftust og oft spurði
Mollie sjálfa sig, hvort liún ætti sök á því, að
liann var nú allur annar en maðurinn, sem
hún ein gat lxuggað, er sorgin var að buga hann.
Hún hefði getað vei'ið kyri’látlega hamingjusöm
i þessai’i sarnbúð, ef hann hefði komið vel fram,
cn liún var fyrir löngu liætt að reyna að þókn-
ast honum eða reyna að brúa það djúp, sem
milli þeirra var staðfest. Hann hæddist að lienni,
er hún vildi ástunda sparnað, eða þegar hún
minnti hann á, að hún hefði ávallt oi’ðið að fara
gætilega með fé. Hún skildi ckki, að hann
mundi hafa nöldrað hvernig svo sem hún hag-
aði sér, að hann var henni gramur af þvi að hún
hafði gifzt honum. Hjónavigslan hafði farið
fram í skyndi. Enginn brúðarkjóll, engar brúð-
armeyjar. Hjönavígslan fi’amkvæmd morgun
nokkurn á hjúskapai’-ski’ásetningai’skrifstofu í
London. Hádegisverður i skyndi, lialdið lieim.
Engin brúðkaupsferð, — ekki einu sinni farið
í leikhúsið. En John bauð lienni að fara í
skemintiferð, jafnvel til meginlandsins, og hún
gæti tekið móður sina eða Nan með séi’, en hún
vildi ekki þiggja boð hans.
„Eg vil heldur vera heima hjá þér,“ sagði
hún. Því að hún hafði rnörg áform á prjónun-
um, til þess að verða honum góður félagi, til
þess að sefa sorg lians, en hún varð brátt fyrir
beizkum vonbrigðum. Þau voru aldrei sanxan,
nema við máltiðir, og sat Pat litli þá jafnan við
boxðið með þeiin.
Á kvöldin var Mollie tíðast ein og mörg
stundin var lengi að líða. En stundum á ltvöld-
in fór hún á fund föður síns og sat hjá honum.
Það var satt, að John veitti föður Mollie nokk-
urn stuðning, eh efeki gat !það mikið talizt, eða
um 3000 kTÓnur á.,ÁrÍ*_en síra Daw var bláfá-
i
f
tækur, og Jolin liafði ekkert gert fyrir Nan
og Bim, — Mollie reyndi að forðast að liugsa
um vonbrigði sín seinustu tvö árin. Henni var
ljóst, að hún hefði breytzt mikið þcnnan tima,
og John eigi síður. Hún blátt áfram áræddi ekki
að gera* tilraun til að grafast fyrir um það í
Injga sínum hvers vegna allt hafði misheppnast,
þvi að liún óttaðist, að allt myndi þá hrynja i
rústir fyrir sér, jafn taugaveikluð og hún var
orðin. Það var hin breytta framkoma Jolins,
sem smáni saman liafði fært henni heim sann-
inn um, hvern hug hún í raun og veru bar til
Patricks. Hún hafði talið sér trú um, að hún
elskaði liann ekki lengur. Henni var ljóst orð-
ið, að það var aðeins vegna þess liversu heitt
hún unni lionum, að Ilún hafði litið á brot hans
sem synd, sem ekki væri liægt að fyrirgefa.
Margt kvöldið hafði lnin grátið sig í svefn, er
hún hugsaði um það, er hann á skilnaðarstund-
inni bað hana fyrirgefningar. Og þó liafði hún
ekki getað fyrirgefið liohnm. Ilún hafði látið
liann fara frá sér liarðan í lund og óhamingju-
saman, og með eigingirni sinni og liroka hafði
Inin breikkað djúpið, sem milli þeirra var. Og
nú var liann kominn aftur. Og hún vissi ekki
hvort hann elskaði liana enn eða ekki. Hann
var allt af vinsamlegur, en hún fékk allt af
ákafan hjartslátt, er liann var nærri. Hann liafði
komið daglega, að þvi er virtist til þess að vera
sem oftast með drengnum, og nýr ótti hafði
kviknað i huga Mollie. Allir liöfðu æ háft á orði
hve drengurinn var likur móður sinni, og hún
spurði sjálfa sig að því, hvort aðeins hún gæti
séð hve likir þeir voru fcðgarnir, — munnsvip-
urinn til dæmis, og ýmislegt smávegis en sér-
kennilegt í framkomu. Það lilaut, fannst lienni,
að konia æ skýrara í ljós með árunum, liversu
likir þeir voru. Og livað mundi gerast, ef Jolin
kæmist að þessu? Það hafði allt af lagzt i hana,
að andlát Dorotfiy hefði ekki verið endalok
harmleiksins. — Þegar skeyti Johns kom fór
hún upp til drengsins, en hann var óvær, vildi
ekki leika sér, ekki fara út, eða aðhafast neitt,
aðeins sitja í kjöltu liennar. Henni brá er liún
fann live heitur hann var í andliti, en liún hafði
svo mikla reynslu í meðferð barna, að hún
viðhafði allt af fyllstu aðgæzlu, ef hiti liljóp
upp skyndilega. Hún spurði Pat livort hann
væri lasinn.
„Þreyttur,“ sagði liann og hjúfraði sig að
henni og lokaði augunum.
Og Mollie kinkaði kolli til þernunnar, sem
nærstödd var, og hún skildi hvað Mollie átti
við, og fór að gera boð eftir lækninuin. Fimm
Kvöld nokkurt sá maöur, seni var aö koma úr
vinnu sinni, aö ókunnugur maöur fór inn í bifreiö,
sem sá fyrrnefnd átti og stal þaöan frakka. Eig-
andi frakkans hljóp þegar á eftir þjófnum og elti
hann um hríö. Aö lokum fór þaö svo, aö þjófurinn
kastaöi írá sér frakkanum og hvarf. Eigandi
írakkans tók hann upp og burstaði, en sneri síöan
við og gekk til bíls síns. Þávsá hann hvar þjófur-
inn, sem hafði stolið frakkanum, ók á brott í biln-
um. Billinn hefir ekki ennþá fundizt.
♦
Leigusalinn: Það eru nokkrir vankantar á þessu
húsi og eg tel rétt aö nefna þá. í fyrsta lagi er gas-
stöð í vestur frá húsinu. í öðru lagi er gúmmíverk-
smiðja í austur, límverksmiðja í suður og ediks-
verksmiöja i noröur.
Iæigjandinn: Guö hjálpi mér. Hvernig dirfist
þér, að sýna mér annað eins og þetta ?
Leigusalinn: En það er einn kostur viö húsið.
Þér getiö alltaf vitað á hvaða átt hann er.
j 'i ' ‘ fÁ/'vJLwJ i <> ,‘i

Frá mönnum og merkum atburðum:
HINIR ÓSIGRANDI.
Eg tilkynnti Rússum með sendiboða, að hægt mundi
að ná sambandi við mig, hvenær sem væri.eftir 18.
september.
Til þess að sanna Rússum enn betur, að um enga
undirferli af minni hálfu væri að ræða, gekk eg
feti framar en áður. Dtvarpsstöðvar Rússa höfðu
hvað-eftir annað kallað mig stríðsglæpaftiann, og að
eg yrði dreginn fyrir dómara fyrir að liafa komið
uppreistinni af stað. Eg afréð samt að birta nafn
mitt og allra foringja minna i Varsjá, til að sanna,
að við mundum ekki ætla okkur að berjast gegn
Rússum eða leyna þá neinu, þvi að eg hafði gengið
undir dulnefni til þessa.
En mér tókst ekki að ná sambandi við Rússa.
Síminn hringdi aldrei og loftskeytum var aldrei
svarað. Aðstoð Rússa úr lofti liafði stórminnkað
eftir leiðangur Bandaríkjamanna og aðstoðarfor-
ingjar mínir urðu æ vantrúaðri á það, að Rússar
mundu ætla sér yfir Vistúlu til að taka Varsjá.
Eg taldi þenna efa órökstuddan, þvi að það lilyti
að vera Rússum í hag að þeir frelsuðu liöfuðborg
Póllands, þar sem það mundi styrkja mjög vináttu
Pólverja í Rússa garð.
Rússar svöruðu köllum okkar fyrst um hádegi
þ. 24. september. Þeir gerðu þá fyrirspurn um fall-
byssustæði Þjóðverja. Eftir þa,ð var skipzt á skeyt-
um nokkurum sinnum á dag. Rússar vildu aðeins
ræða um ýmis teknisk atriði, svo sem birgðaflutn-
inga og stórskotahríð. Þeir sinntu þvi engu, er við
stungum upp á raunverulegri samvinnu, samræmd-
um hernaðaraðgerðum.
Nú gerðu Þjóðverjar harða liríð að Czerniakow-
brúarsporði okkar yfir fljótið, sem var aðeins 250
m. frá stöðvum Rússa. Þjóðverjar eyddu brúar-
stæðinu, án þess að Rússar hreyfðu liönd eða fót
til að hjálpa okkur og komast yfir fljótið. Þá var
sýnt, hvern hug þeir báru til okkar. Cr því að þeir
höfðu látið eyða brúarsporðinum, var auðséð, að
þeir ætluðu sér ekki að veita okkur neina verulega
hjálp. Raunin varð einnig sú, að allri hjálp var
liætt eftir að brúarsporðiniun hafði verið eytt.
Mér licfir ekki enn tekizt að ráða gátuna — hvers
vegna Rússar lét fyrst líklega, úr því að þeir gerðu
enga tilraun til að komast yfir ána. Ef til vill liggja
að þessu ástæður, sem hafa ekki enn séð dagsins
ljós.
Bardagar milli Þjóðverja og Rússa lögðust niður
og allt varð kyrrt handan fljótsins. Malvælaástand-
ið var ægilegt pg var aðeins eftir ein birgðaskemma,
sem í var hveiti og bygg. Eitthvert kraltaverk hafði
komið i veg fyrir eyðileggingu hennar. Við gátum
úthlutað linefa af korni handa hverjum manni dag-
lega. En 20. september voru þessar birgðir búnar.
Búið var að slátra öllum hestum í borginni og fólk
lagði sér til munns kjöt af hundum, köttum og
dúfum, svo að þessum dýrum hafði verið þvi næst
útrýmt. Fá böm lifðu þessa hörmurigatíma. Vatns-
skortur var ægilegur, læknar urðu að nota pappír
til umbúða og gera skurði án deyfinga. Enginn
hirti um óp þeirra, sem urðu undir rústum, því að
enginn liafði afl til að hjálpa þeim.
Þegar okkur barst fregn um það þ. 27. sept. að
Mokotow væri fallin, kallaði eg saman herráðsfund
og skýrði honum frá öllum tilraunum minum til
að koma á hernaðarsamvinnu við Rússa. Dr því að
þeir höfðu látið Þjóðverja afskiptalausa er þeir
eyddu Cherniakow-brúarsporðinum, — en orustan
uiri hann fór fram fyrir augunum á Rússum — þótti
mér sýnilegt, að yfirmaður Rússa hefði ekki í
hyggju að sækja yfir fljótið fyrst uin sinn. Við
vorum á einu máli um, að aðstaða okkar væri von-
laus og afréðum að senda Rokossovsky marskálki
síðasta skeytið. Svör hans mundu ráða því, hvort
við héldum baráttunni áfram eða gæfumst upp.
Eg sendi skeyti til Rússanna og útskýrði fyrir
þeim hið hræðilega ástand. Sagði eg í skeytinu að
við gætum ekki varizt lengur en 72 klukkustundir.
Eg gat þess einnig að ef ekki bærist hjálp innan
þess tíma, sæi eg mig tilneyddan að skipa her-
mönnum mínum að leggja niður vopn. Rússneska
stöðin staðfesti móttöku skeytisins og nú var ekki
annað fyrir okkur að gera en að bíða.
-.1