Vísir - 20.01.1947, Blaðsíða 7

Mánudaginn 20. janúar 1047
V I S I R
7,
7 2)aphne lu. ^ffllau rier:
Hershöfðii hennar. nginn
Og niér til skelfingar reis Bridge á fætur, geispandi og'
^agði:
„Æ, nú er eg orðin of þreytt og syfjuð lil að masa lengur
við þig. Biddu til morguns, en eg, Mary og Cecilia erum
allar á sama málið um það, að við vildum heldur líkjast
Gartred en nokkurri annarri konu.“
Það varð því sá sendir á, að eg varð að lita í kringum
mig sjálf og gera minar athuganir, til þess að skapa mér
skoðun um Gartred.
Þegar brúðhjónin komu söfnuðumst við öll saman i
l’orsalnum, til þess að fagna þeim, en þau fóru fvrsl frá
Slowe til seturs frænda míns í Radford. —• Húndarnir
lilupu út í liúsagarðinn með miklu gjammi, þegar þau
kornu. Við vorum mörg, þvi að Pollexefens-fólkið var hjá
okkur um þetta leyti. Cecilia hélt á Joan, — eg skýt þvi
hér inn í, að eg var skírnarvottur í fyrsta skipti, er hún
var skírð, og var mjög upp með mér af þeim lieiðri — og
við vorum öll hamingjusöm og kát, — eins og ein stór
fjölskylda, og þekklum livert annað svo vel. Ivit sveiflaði
sér úr hnakknum, hann var sólbrenndur og kátur — svo
beindist athygli mín að Gartred. Hún sagði eittlivað í hálf-
um hljóðum við Ivit, sem hló og skipti litum, og rétti henni
hönd sina lil þess að hjálpa lienni af baki. Og allt i einu datt
anér í hug, að hún hefði sagl eitthvað, sem var leyndarmál
þeirra, eitthvað varðandi samlíf þeirra, eitthvað, sem ekk-
ert varðaði okkur, skyldmenni hans. Við áttum ekki Ivil
lengur, — liún álti liann.
Eg stóð kyrr í söniu sporum, færði mig ekki framar
eins og hin, — mig langaði ekkert lil að vera kynnt henni,
en allt í einu stóð hún fyrir framan mig og eg fann svala,
jnjúka hendi undir höku mér.
„Svo að þú erl Honor?“ sagði hún.
Blærinn í rödd liennar hafði þau áhrif á mig, að mér
fannsl hún gefa i skyn, að eg væri of lilil el’tir aldri, ófróð,
eða það, að eg á einhvern hátt hefði bakað henni vonbrigði,
og hún héll áfram og fór inn í setustofuna ásamt móður
minni, örugg', brosandi, en ættinngjar mínir fóru á eftir,
heillaðir af fegurðinni, eins og í leiðslu. Percv, sem ávallt
starði á fagrar konur, vafalaust af því að hann er strák-
ur, fór undir eins lil liennar, og hún stakk sælgætismola
upp í hann. Hún hefir birgðir af sælgæti við höndina,
hugsaði eg, til þess að múta okkur krökkunum, eins og
þegar menn stinga einhverju lostæti upp í hund, til þess
að hann þegi.
„Langar Ilonor í einn lika?“ sagði hún, og það var
vottur liæðni i röddinni eins og hún fyndi á sér, að ekkerl
gæti örvað lialur mitt meira en að hún færi með mig eins
og barn.
Eg gat ekki haft af henni augun. Andlit íiennar, svipur-
inn, minnti mig á eitthvað, og eg gat ekki áttað mig á livað
það var fyrst í stað. En allt i einu var sem ljós rvnni upp
fyrir mér. Eg minntist þess, er eg var smábarn, heima
lrjá frænda i Radford, og hann leiddi mig við liönd sér
um gróðurhúsin í garðinum. Þar var citt blóm, sem ástar-
gras nefnist og óx eitt sér. Krónublöðin voru Ijós á lit,
eins og fílabein, og i hverju krónublaði var örmjó, livít
rák. Af blóminu var svo sterk angan, að mér varð óglatt,
eins og þegar eg bragða á dísætu hunangi. En þetta var
fegursla blómið, scm eg liafði augum litið, og' eg rétti
fram liönd mína til að sncrta það, en frændi minn kippti
í öxl mina og sagði:
„Snerlu ekki þessa jurt, bárnið gott, leggurinn er eitr-
aður.“
Eg hörfaði undan, ótlaslegin, og vissulega gat eg séð
aragrúa hára á legg jurtarinnar, livöss, slepjuleg, og mér
fannst þau minna á þúsund sverðsodda.
Gartred var eins og þessi jurt. Þegar hún bauð mér
sælgæli, sneri eg mér undan, og hristi höfuðið, og faðir
minn, sem aldrei á ævinni hafið talað hörkulega til mín,
sagði:
„Honor, liefirðu gléymt öllum kurteisisvenjum?“
Eu Gartrcd hló og yppli öxlum. Allir viðstaddir litu á
mig ávítandi augnaráði, jafnvel Robin hnyklaði brúnir.
Móðir mín skipaði mér að fara upp í herbergi milt. Þann-
ig kom Gartred til Lanrest......
Þau voru hjón í þrjú ár og ætlun mín cr ekki að segja
lijúskaparsögu þeirra. Það hefir svo margt gerzt á siðari
árum, sem vakið hefir meiri athygli á Gartred, og barátta
okkar fyrr á árum er að mestu hulin skugga gleymskunn-
ar og virðist ekki mikilvæg. En víst er, að við átlum allt-
al’ i erjum. Hún var ung og fögur og örugg — og stolt,
en cg kenjótt, mislynt barn, sem var á gægjum, er færi
gafst, og hvor okkar um sig gerði sér ljóst, að milli okk-
ar var fullur fjandskapur. Þau hjónin voru oftar í Stowe
og Radford en í Lanrest en þcgar hún lcom, var sem loft
alll væri lævi blandið af liennar völdum. Eg var enn barn
að aldri og gat ekki gert mér grein fyrir þessu, en eðlis-
livöt barnanna er ekki á villgötum frekar en eðlishvöt
dýranna, eins og þau finna þau á sér, ef eitthvað illt er i
nálægð.
Þau eignuðust engin börn. Það var fvrsta áfallið, og
eg veit, að það bakaði foreldrum mínum vonbrigði, því
að þau ræddu um það. Cecilia systir mín kom ávalll til
okkar, þegar sú stund nálgaðist, er hún varð léttari, en
það lcomst aldrei neinn orðrómu’r á kreik um, að Gartred
bæri líf undir brjósti. Ilún reið ofl út og fór á fálkaveiðar.
Hún'var ekki a'ð híma i herbergjum sínum né kvarta um
þreytu, eins og við vorum vön, að Cecilia gerði. Einu sinni
sagði móðir min, og af litilli miskunn:
„Fyrst eftir að eg giftist, Gartred, kom eg aldrei á hest-
bak, né fór á veiðar, af ótta við að mér mundi lcvsast
höfn.“
Gartred var að snyrta neglur sínar, er móðir mín mælti
svo. Eg man vel, að Gartred handlék smáskæri, og var
skeftið gert af skelplötu. Gartred horfði á móður niína
og sagði:
„Eg þarl’ engrar varúðar að gæta í þessu efni, frú, og
er syni yðar um að kenna.“
Hún talaði lágt; livert orð bar eitruðum huga vitni, og
móðir min starði á hana andartak, eins og hún vissi ekki
hvað segja skyldi eða gera, en svo stóð hún upp og gekk
út úr herberginu. Þetta var í fyrsta skipti, sem luin varð
fyrir eiluráhrifum frá Gartred. Eg skildi þetta ekki til
fulls, en eg þótlist vita, að Gartred væri gröm bróður
mínum, því að skömmu síðar kom Ivit inn og mælti til
hennar i ásökunarlón:
Smælki.
Þó að óþroskuð mannsfóstur
á fyrstu dögum þroskaskeiSs
síns séu talin sjaldgæfustu lif-
íræðisnýishorn, sem til eru, hef-
ir ein amerísk stofnun nokkur
slík fóstur, og ekkert þeirra er
stærra en einn sextándi úr
þúmlungi i þvermál.
Margt fólk í Noregi hefir
enn þann gamla siö, aö bæöi
eiginmaöur og eiginkona beri
giftingarhring sinn á löngu-
töng hægri handar, og þegar
annað hjónanna deyr flytur sá,
er eftir lifir, hringinn á löngu-
töng vinstri handar. Þar af
leiðandi sýna tveir baugar á
vinstri hendi og einn á hægri,
aö. kona hefir oröiö ekkja
og gifzt aftur.
Söguleg Thomas-bifreið í
borginni Buffalo í Bandríkjun-
um — sem sigraði í kappakstri
í kringum jörðina 1908 — er nú
orðin talsvert rykfallin og lík-
lega lendir hún einhverntíma á
Smithsonian-tæknisafninu.
Hinn. gamli Thomas-bíll, sem
knúinn er af 60 hestaíla fjór-
gengisvél, var eini billinn, er
komst alla leiöina New York-,
Alaska-, Asíu-, Parísar-keppn-
inni 1908. Hann keppti fyrir
liöiul Bandaríkjanna gégn it-
alskri og þýzkri bifreiö og
þremur frönskum bílum.
Um þaö bú þriðjungur allra
íbúa Bandarikjanna býr austan
viö Mississippi-fljótiö.
Þó að Aiaska sé venjulega
talið kalt land, hafa ekki verið
nema 53 frostdagar í höfuö-
borginni þar, Juneau, í 33 ár.
Pentagon, bygging hermála- 1
ráðuneytisins i Washington
notar rúmlegá 70.000 rafperur.
í borginni Garj- i Indiana-
fylki í Bandaríkjunum er baun-
að aö feröast með strætisvagni
eða fara í samkomuhús innan
fjögra klukkustunda eftir aö
maður hefir boröað hvítlauk.
(The American Magazine).
C. (2. RuncuqkA'.
- TARZAIM -
ð
•Æis-s 1-
Jake og Don flugmaður, eru á gangi
í skóginum, i lcit að gorillaöpum. Don
hefur trúað ósannindum Jakes um, að
siðasta Ósk Chris hafi verið sú, að
þeir tæki með sér til baka eins
marga ....
.... gorillapa eins og þeim væri unnt.
Þess vegna fannst Don auðvitað sjálf-
sagt, að véita Jake alla áðstoð sina.
Don hafði ekki liugmynd um, hve illt
Jak.e hafði í hyggju.
’T ‘! ‘þ ' i ; •. v'; • i i’.
En skammt frá Don og Jake kom
apinn Toglat i gegnum skógarþykkn-
ið. Hann var blóðugur og sær'ður eftir
barsmið Kungus, og bardagaheiftin var
ekki runnin af honuin ennþá.
Þegar lia.nn kom auga á Don og Jake
milli trjánna, þaut hann af stað til
þeirra i árásarhug. í sama bili og þeir
heyrðu til apans, sneri Jake ,sér vi'5
og skaut á hann.