Vísir - 22.02.1947, Blaðsíða 7

V I S I R
7
Laugardaginn 22. febrúar 1947
36 .í;,'t A >'• í; 1 2£)aplíne du Yldaurier: . . . ' ( »
Hershöfðinginn hennar.
Menabilly ættarsetrið, og landskuldir og leigur ætlaði liann
syni sinum Jonathan, sem átti að sjá um að erfðaskránni
væri framfylgt i livivetna. Og loks var viðauki: „Þrjátíu
sterlingspund af j)ví sem Fowey gefur af sér slcal varið til
l>ess að sjá fyrir cldri syni mínum Jolin, og greiðist eftir
dauða Jonathans yngri sonar mins, en meðan hann lifir
skal Jiann sjá lionum fyrir lierbergi, kjöti, dryklc og
klæðnaði.“ — Eg varð þess var, að skugga bar á vegginn,
])að var Joan, sem var að ganga fyrir gluggann, og lymsku-
lega, sem sá, sem framið hefir óleyfilegan verknað, flýlli
eg mér að síinga bindinu á sinn slað í hilluna.
Það var því enginn efi á því, að vesalings Jolm liafði
verið geðveikur. Eg sneri stólnum frá skrifborðinu, og
um leið og eg gerði það rakst hægra lijólið á einhverja
nibbu á gólfinu, undir þykku mottunni. Eg beygði mig
niður lil þess að losa um lijólið, og bretti upp horninu á
mollunni, og varð þess nú vör, að þarna var hringur í einni
sleinflögunni. Þcgar liringurinn lá niðri nnm hans tæp-
lega liafa orðið vart, þótt gengið væri á mottunni, en öðru
máli var að gegna, þeg'ar liann varð fyrir hjólinu á stóln-
um minum. Eg beygði mig eins langl niður og eg gat, og
þreil' í hringinn með báðum höndum, og gat lyft stein-
ilögunni nokkra þumlunga og upp vfir gólfflötinn, cn varð
að sle])pa honum vegna þess að liér var í rauninni um
einskonar ldera að ræða. En þetta nægði til þcss, að eg gat
séð rétt sem snöggvast brún á þrepi. Þarna var stigi niður
i dimm göng .... Eg var nýbúin að laga til mottuna,
þegar Joan kom.
„Jæja, Honor,“ sagði hún, „þú ert vist búin að svala for-
vitni þinni nóg í bili.“
„Eg gæli bezt trúað því, að svo sé,“ sagði eg og eftir
nokkur augnablik var Joan búin að loka dyrunum og snúa
lyklinum í skránni, og við héldum heim aftur sömu leið
og við komum. .Toan talaði um daginn og veginn og veitti
cg þvi litla athygli, þvi að eg' gat ekki um annað luigsað
•en uppgötvun mína. Það virtist ekki miklum vafa undir-
orpið, að þarna var stigi niður 1 jarðgöng. Mér virtist og
augljóst, að mottan hefði vexáð sett þarna til að liylja hler-
ann, og skrifborðið sell ofan á, til þess að engan grunaði
neitt. Þá liafði eg veilt því athygli, að hringurinn var ekki
ryðgaðui’, og ekki var ryð i hringfarinu í gólfinu. Eg sá
idíki neina köngulóavefi eða annað, senx myndi liafa samx-
að, að ekki hefði vei’ið hreyft við lileranuni i liáa lið. Hler-
inn hafði augsýnilega verið opnaður oft og xxýlega. Eg
horfði um öxl yfir stíginn niður í fjöruna, eða að Prid-
xxxouth Cave, eins og Joaxx sagði, en þarna voru ágæt leixd-
ingarskilyrði fyrir lxáta frá skipum, senx lixgu langt úti
fyrir ströndinni. Hversu auðvelt þetla liefir verið, liugsaði
eg, fyrir fiixim eða sex rnenn, sem réru til lands, að konxa
þvi, scnx þeir liöfðu meðferðis eftir stígnum að sunxarhús-
inu, og fyrir þaxxn senx stæði við glugga sumarlxússins, að
U aí> j y •-
gefa gælur að þeim, og taka-við þvi, er þeir báru. Yar það
þetta, sem gamli Jolin Rashleiglx hafði séð fyrir* er hann
byggði turn sinn, og voru sekkir fullir af silki og silfui’-
sléngur bovið iiiður þennail leynistiga fyrir fjörutíu ái’um?
Og var grunsemd mín rétt, að einliver tengsl væru þarna
milli sunxarhússins og Menabilly. Eitt var víst. Það vai’
hægt að komast með leynd úr herberginu, senx næst var
minu, og einlxver liafði gert það nóttina áðui’, því að eg
hafði séð hann með mínum eigin augunx.
„Þú ert þögul, Honor, sagði Joan og reyndi að brjóta
sér leið inn á lxugsanabraut mína. „Unx livað erlu að
liugsa ?“
„Eg var rétt i þessu að komast að þeii’i’i niðurstöðxx, að
,eg liefði verið lielzt til skjótráð, er eg ákvað að yfirgefa
Lanrest þar sem liver dagurinn er öðnxnx lilcur, og flvtja
til ykkar í Menabilly, þar senx alltaf er eitthvað að gei’ast.“
„Eg vildi, að eg hugsaði eins og þú,“ sagði .Toan. „Mér
virðist senx liver dagurinn sé öði’unx lílcur, liver vikan
annaii’i lík, sífelldar ei’jur milli Sawle-fólksins og Spai’ke-
fólksins, krakkarnir óþekkir, og Jolin minn sinöldrandi
yfir, að liann getur ekki farið og barist með Peter og
hinum.“
Yið vorunx konxnar næstum á enda akbrautarínnar og
ætluðum að fara að snúa inn í hliðið á umgirtu görðununx,
þegar Jonathan litli, þriggja ára ganxall sonur Joan, kom
hlaupandi á nxóti okkur, til þess að fagna okkur.
„Peter frændi er kominn,“ sagði hann og var mikið
niðri fyrir, „og annar fyrirmaður og nokkrir lxernxenn.
Yið voruxn að klappa hestunum þeix’ra.“
Iiann leit á móður sína og brosti.
„Sagði eg ekki, að aldrei liði svo dagur í Menabilly, að
ekki gerðist eitthvað senx tilbreyting er i,“ sagði eg.
Mig langaði ekkert til þess að láta aka mér fyrir utan
gluggana á salnunx nxikla, þar sem allir mundu nú vera
saman komnir, og bað Joan að aka mér að inngöngudyr-
uuuni á framhlið liússins — en þar var engin umfex’ð á
þessum tíma dags, er engmn átli leið i borðsalinn eða úr
honum. Þegar inn væri konxið gæti eixxliver þjónanna bor-
ið mig inn i íbúð íxiína, og siðar gæti eg sent eftir Peter,
senx mér þótti alltaf vænt xinx, og fengið hjá lionum frégn-
ir af Robin. Yið fórum því þá leið, senx eg hafði uni beðið,
og liljóp Jonalhan litli á undan okkur og á leiðinni hevrð-
uni við tal og lilátur xir salnunx og við konxunx auga á
nokkra hernxenn, sem voru að brynna liestum sínuixi fyr-
ir neðan klukkuturninn. Það var ys og þys og liófaglanxur,
og lét þetta vel í eyrum, og eg sá, að einn hernxannanna
leit upp í glugga á þakhæðinni og veifaði lil kafrjóðrar
eldabusku i einum glugganum. Hann var stór og sterkleg-
ur þessi hermaður og glotti glaðklakkalega, þegar liann
sneri sér að félögunx sinum og bað þá unx að konxa á eftir
sér, sem þeir og gerðu, og teymdi hver sinn lxest unx liliðið
undir íbúð xxxinni út í ytri húsagarðinn þar senx hesthús-
in voru. ,
Það var, þegar þeir liöfðu snúið við, og liófaglamrið
dundi i eyrum nxér, að eg varð þess vör, að hver einstakur
þessarra hermanna hafði á öxl sinni skax’latsrauðan skjöld
með þremur gullrákum á..........
Andartak fannst mér lijartað stöðvast í brjósti méi’, og
felmtur greip mig skyndilega.
„Náðu i einhvern þjónanna þegar í stað,“ sagði eg við
Joan. „Eg' vil, að einhver bei’i mig inn i íbxxð míiia tafar-
laust.“
En það var um seinan. Hún gaf Jonatlian litla að vísu
fyrirskipun unx að lilaupa eftir einlxverjunx þjónanna, en
%
— Henni varð svona unx aí)
vera boðið út.
ÁSur en lxinn frægi frétta-
ritari Ernie Pyle, senx féll í ný-
lokinni styrjöld, fór að ferðast
út um heim sem fréttamaður,
starfaði hann um skeið hjá
blaðinu Daily News i Washing-
ton og hafði þá 30 dollara í
laun á viku. Dag nokkurn
skrifaði hann fréttaklausu, senx
lxann setti eftirfarandi fyrir-
sögn á:
„MAÐUR ERFIR STÓR-
KOSTLEGAN ÁUÐ — 15.000
DOLLARA."
Þegar ritstjórin tók viðl
greininhi, spurði hann l'.rniej
Pyle: „Hvar hefir þú fengið þá!
hugmynd, að 15.000 dollarax’
séu mikill auður?“
Svar Pyles er sígilt: „Ef þúj
lxefðir saina kaup og eg, myndx
þér þykja það.“
Stærsta trjátegundasafn £
heimi er í skógræktarskólanumi
viö Yale-háskólann í Bandaríkj-
unum. Þar eru 40.750 sýnishorii
af 11.890 trjátegundum, og cru.
þau af 2.800 kynjunx 232ja
trjáafjölskyldna. Auk þess hef-
ir safnið aö geyma 19.500^
skuggamyndaplötur með sýnis-'
hornunx, eins og þau líta út í
smásjá.
Að minnsta kosti íjóröi hlutii
allra bænda í Bandaríkjunum
gat ekki notað dýr eða vélar til
vinnu á stríðsárununx, sökunt
eklu á lirossum, ösnum og drátt-
arvélum.
cg. Suftcuqki, — TARZAIM — w
Þegar konungur frumskóganna var
kominn niður á grýttan botn gjótunn-
ar, stóð hann kyrr og rýndi inn i
myrkrið, og reyndi að gera sér grein
fyrir, livaðan þessi kviðablandni si\ng-
ur kænxi.
Smátt og smátt tóku augu lxans að
venjast dimmunni i þcssum undirlieim-
um. Eftir nokkur augnablik kom liann
auga á ljósglætu, sem var i dálítilli
fjarlægð frá lionuin.
Tarzan þreifaði sig áfram í dimnuun
liellinum, fram hjá einkennilegum
bergmyndunum. Skyndilega koxxi liann
að stórum geim, og þar var ckki
svartamyi’kur, eins og annarsstaðar i
liellinum.
í þessum hellisgeim var leyndardóms-
fiill birta, sem kastaði undarlegum
skuggum — og allt i einu birtist ó-
lieillavænleg xxiynd á glitrandi liellis-
loftið.