Vísir - 27.02.1947, Blaðsíða 7
Finuníudaginn 27. febrúar 1947
V I S I R
*
, "■■ 40 2)aplne Ju. yijaurier:
Hershöfðinginn hennar.
Hann settist á rúnistokldnri og brosti. Eg qskaði ekki
eftir þvi — liafði gert mér vonir um, að mér tækist að
beina liuga hans frá mér með því að tala um ujnsátina.
„Hvar liefirðu bækistöð um þessar mund-ir,“ sagði eg
«g bjó mig undir orðskilmingar, „í tjöldum úti á víða-
vangi'?“
„Hví skyldi eg búa i tjöldum þegar bezlu húsin í Devon
standa mér til boða,“ sagði liann háðslega. „Nei eg hefi
liöfuðsetur í Buckland-klaustri, sem afi minn seldi Francis
Drake fyrir hálfri öld og mér er sama þótt eg segi þér, að
eg held mig þar stórmannlega. Eg hefi liirt allt sauðfé
*>g stórgripi i laiidareigninni, og' leiguliðarnir verða að
greiða mér landskuldir sinar eða verða hengdir ella. Þeir
kalla mig Rauðref, þcgar eg heyri ekki til, og konur nota
þetta nafn sem grýlur, þegar börniri eru óþekk. „Grenvile
kemur,“ segia þær, „rauði refurinn tekur ykkur“.“
Hann Iiló að þessu eins og hann hefði verið fyndinn
mjög, og eg veitti vangasvip hans athygli, en hann var al-
yörugefnari en fyrr og drættimir i munnvikunum voru
barðari en áður.
„Það var ekki á þennan hátt,“ sagði eg' mjög mjúklega,
„sem Bevil bróðir þinn aflaði sér álits og vinsælda um allt
Vesturland.“
„Nei,“ svaraði hann, „og eg' liefi ekki eignast konu sem
þá, er Bevil átti, né helditr héilan hóp hamingjusamra
barna.“ *
Rödd hans var allt í einu liörkuleg og eg varð vör niður-
bældrar beizkju lians. Eg sneri mér undan og hallaði mér
aftur á sýæflana.
„Er sonur þinn með-þér í Buckland ?“ spurði eg rólega.
„Gotsílið mitt?“ spurði hann. „Já, liann er þar einhvers
staðar með lcennara sinum.“
„Hverjum líkist hann?“
„Dick? Ó, já liann er smágerður, augnatillitið ber þurig-
lyndi vitni. Eg' kalla Iiann hvolpinn- og' læt hann svngja
fyrir mig, er eg sit að k véldverðarborði. — Hann liefir
ekki erft neiít frá okkur Grenviiemönnum. Hann er hráki
fordæmdrar móður sinnar.“
Drengurinn, sem við mundum Ijafa leikið við, kennt,
elskað.....Eg' varð allt í einu svo hrygg og mér var það
mikil raun, að faðir drengsins skyldi tala um liann i þess-
um dúr.
„Þáð fór þá illa fvrir þér, Richard, frá býrjun,“ sagði
eg-
„Já,“ sagði liann.
Það var löng þögn, því að við vorum komin á hættu-
legar slóðir.
„Ilefirðu aldrei reynt að leita hamingju?“ sagði eg'.
„Um það get eg ekki verið að ræða, liamingjan hvarf á
braut með þér, en það hefir þú aldrei viljað viðurkenna.“
„Mér er það hryggðarefni.“
„Einnig mér.“
Það var farið að skyggja. Bráðuin mundi Matly köiria
óg kveikja á kertunum.
„SeinaSt — þegar þú neitaðir mér að hafa tal af þér,“
sagði hann, „fannst mér ekki neinu skipta um neitt, nema
að draga fram lifið einhvern veginn. Þú hefir heyrt söguna
um Iijónaband mitt, orðum ýkta vafalaust, cn sanna í höf-
uðatriðum.“
„Þótti þér ekkert vænt um hana.“
„Ekki viturid. Eg ællaði mér að liremma auð hennar.“
„Og þér tókst það ekki.“
„Ekki þá, en nú hefir mér lekizt að ná mestu, Og
landeignum hennar — og syni. Reyndu að skilja hvernig
þetta bar til. Þóti^eg sé faðir lians, var eg gersneyddur
noklcurri lilýleikatilfinningu i garð móður hans. Telpan
er með henni i London. Eg næ henni lika, ef eg þarf á
henni að halda.“
„Þú ert orðinn mjög ólikur manmhum, sem eg elskaði,
RicliardJ4
„Ef svo er veiztu ástæðuna.“
Sólin skein ekki lengur inn uni gluggann. í herberginu
var einhvern veginn svo puðnar- og tómlegt. Þessi fimmt-
án ár voru sem óbrúandi djúp milli okkar. Allt i einu
rétti hann fram Iiönd sína og tók hönd mina og þrýsti
henni að vörum sér. Þetta vak'ti ljúfar minningar, en nú
var sársaukinn nærri óbærilegur.
„Guð minn góður,“ sagði Iiann, „hví voru okkur svo
ömurleg örlög ætluð.“
„Það er tilgangslaust að sjiyrna gegn broddunum. Það
er langt um liðið siðan er eg liætti því. í fyrstu reyndi eg
það, já, en eg liefi þroskazt síðan i sjálfsaga við að liggja
rúmföst, lömuð, árum saman, en þessi agi á ekkert skylt
við þann aga, sem þú kennir hermönnum þínum.“
llann kom og slaðnæmdist við rúm mitt.
„Hefir enginn sagt þér, að þú ert jafnvel fegurri nú en
þú varst forðum daga?“
Eg brosti og hugsaði um spegilinn og Matty. '
„Þú ættir ekki að vera að slá mér gullhamra — kann-
ske eg hafi nógan tíma til þess að dunda við að snyrta mig.“
Vafalaust Iiefir hann tali'ð mig furðu rólega og kulda-
lega. Ilann gat ekki rennt grun í, að rödd lians kæmi sem
blær, er blési burt ryki áranna.
„Eg man þig vel,“ sagði hann, „hvernig þú leizt út,
liversu fagiir líkami þinn var, eg man jafnvel eftir fæð-
ingarblettinurii á bakiriu á þér. Þú sagðir, að hann væri
ljótur og að liann bakaði þér liugarangur, en mér geðjað-
ist að Iionum.“
„Er ekki kominn timi til,“ sagði eg, ,>að þú farir niður
til félaga þinna? Eg heyrði, að einn þeirra liafði á orði,
að þið ætluðuð að vera i nótt í Grampound.“
„Og það var á vinstri mjöðm þinni,“ Iiélt liann áfram,
„þú fékkst það á greinarskrattanum, sem skaga'ði liálfa
lei'ð-upp j eplalréð okkar. Eg líkti marblettinum við dökka,
stóra plómu, og þú varst stórhneyksluð.“
„Eg heyri hófatak í liúsagarðinum. Félagar þínir búasl
til brottferðar. Þið verðið ekki komnir í áfangastað fyrr
en undir morgun, ef þið komist ekki af stað.“
„Þarna Iiggurðu,“ sagði hann, „í rúnri þínu, það fer vel
um þig og þú ert svo róleg og örugg af því að þú ert orðin
34 ára. Eg segi þér eins og er, Ilonor, að eg blæs á kurt-
eisishjal þitt.“
Og svo kraup hann á kné við rúm mitt og vafði mig
— Jóni má á sama standa,
þótt strætó komi ekki. Lög-
reglan býöur honum alltafi
upp í. ,
„En hvaö þú ert dapur, vinur
minn. Um hvaÖ ertu aö hugsa
,,Framtíöina.“
„Hvaö gerir hária svona vön-t
lausa?"
„Fortiöin."
„Og þu getur ekki margfald-
aö 2Ö sirinum 85, Kalli? Eg þori
aö veöja,-að Henni er enga
stund aö því.“
„Það undrar mig ekki. Þeir
segja, aö flón séu mjög fljót aö
margfalda nú á dögum.ý
Hann : „Væri óviöeigandi fyr-
ir riiig aö kyssa hönd yðar?“
llún: „Þaö væri áreiöanlega
ekki réttur staöur.“
„Eg skammast mín fyrir þig,“
sagði faöirinn viö latan son
sinn. „Þegar Georg Washington
var á. þínum aldri, var hann
oröinn landmælingamaöur og
var duglegur að koma sér
áfram.“
„Og þegar hann var á þfnum
aklri,“ sag'Öi ungi maðurinn,
„þá var hann íorseti Banda-
ríkjanna.“'
„Þctta veriiur aö vera ást við
fyrstu sýn. Eg hefi ekki land-
gþnguleyfi nema í 24 klukku-
stundir,“ sagöi sjóliðinn.
Roskin kona segir viö unga
stúlku: „Þvílík försnfán, aö þú
skulir láta sjá þig reykjandi á
veitingahúsi. Eg vildi frekar
drekka mig fulla en láta sjá mig
reykjandi á opinberum staö."
Stújjran: „Jæja, hver held-
urðu aö vildi þfið ekki lika?"
£. BuhhCUdkÁ: - TAitZAN -
í ofboðinu, sem á liann kom, liafSi
þorparinn svo að segja fleygt stúlkunni
á grýtt liellisgólfið. Tarzan hljóp nú
til hennar í snatri og tók hana i sterka
arrna sina.
!
h
- --------------^
í sömu svipan barst uggvænlegur
kurr frá mönnunum i liópnum, sem
staðið höfðu eins og steingervingar og
verið sjónarvottar að því, hvernig Tar-
zan batt enda á níðingsverkið.
Þegar Tarzan kom gangandi með
stúlkuna i fangi sér i áttina til mann-
arina, liörfuðu þeir undan, og augljóst
var, að þeir voru meira en lítið hrædd-
ir við þennan óvænta gest.
Út úr hópnum gekk tigulegur mað-
ur, klæddur sem kaþólskur prestur, og
staðnæmdist franimi fyrir Tarzan ogr
stúlkunni. Samstundis þyrptust hinir
mennirnir að og Tarzan sá, að lianix
var umkringdur.