Vísir - 14.05.1947, Blaðsíða 2

2
Miðvikudagirin 14. maí 1947
V I S I R
ATTRÆÐUR I DAG
(jr
preutari.
'nmááón
Ilinn 14. maí 1807 flutlist
til þessarar veraldar Sigurð-
ur Grimsson, prentari.
-Eg kynntist Sigurði fyrst
skömmu fyrir 18ÍKI. Var J)að
i sambandi við barnastúkuna
Æskan, sem þá var eina
barnastúkan í Reykjavik. Var
Iiann þá i heimsóknarleið-
angri til þeirra félaga, sem
ekki höfðu komið á fundi og
slost eg í.för með honum og
fórum við Iengst suður á
Grímsstaðaholt og þctti það
þá long leið. ,
Nokkufu síðar skildu leið-
ir. Sigurður kvongaðist.
Hvarf liann brott úr bænum
og gerðist prentari á Seyðis-
firði.
Þó urðu ýms.vik frá slarf-
inu með köflum og tók liann
þá þátt í ýmsum vinnubrögð-
um. Reyndi liann að lóða og
kvaðst hafa fundið sild, en
það var þá reyndar ufsi. Eigi
að síður liefði hann getað
orðið góður „Nótabassi“ ef
hann hefði haft nægilega há-
an og hvellan málróm.
Siðái' fllíitist hann vestur i
Arnarfjörð. og sagði hann
mér sjálfur svo frá, að áfeng-
isvefzluninni á Seyðisfirði
hefði verið iokað þegar hánn
hvarf þaðan, erihvórt ]>að vár
vegna þess að hann hefði ver-
ið eini viðskiptamaðurinn,
sem hún liai'Si, eða að lokun-
in .hefði verið framkvæmd
af öðrum ásíæðum, skil-
greindi hann ekki í min eyru.
Hvort lcíiin hafði orðið
smeykur við galdramennina
í Arnarfjarðardölum eða ei,
er mér ekki kunnugt, en Iiitt
er vist, að hann hvarí þaðan
Iiingað ti! Reykjavikur og
Jiéfir eigi gert tilraun til þess
að sælcja J>angað á ný.
Að þcssu ioknu hefi eg
liaft óslifin kynrii.af Sigurði
sem samvericamánni og á
annar. háii.
Sigurður var göðíir og
mjög hraðvirkur setjari, en
haim kenndi og snemma
sj.úkdóms þess, sem prcnlur-
iun ei' hyurnlciður, blýeiír-
unar, og :d ejgi losað sig við
Ijánn li' fuiínustu, Háði það
þpnuni
að þvi
íluðhej
vjð h.-iii
qj: aiil noki
]j|.jan tima
aklursskeið.
SÍgurður
ig méð köíTum oíj
u. að ,hann varð
ir íil þess að skilja
ssann fyrir fullt
kuru fvrir vcnju-
eða um 67 óra
'ðu i' er prýðlega
gn iodiu nu-ður og vel máli
farinn. Sækii liaiui h.vert mál
fp.d, sem bann liefir tekiö að
s|i' og ver þuð af kappl og
beiíír 'ii jiesk"ÖU\ún hugsati-
legum röku'm. Gariian þykir
bomim að áróðri og icappræð-
UDi og lyflisl vel á honum
Lá'únin ef.yej slær i. hrýnu á
milli hanns og annara eða •
annara í hans áheyrn, þó að
Iiann sé ekki beinn J>áttfak-
andi. Eilt sinn kvað liann svo
að orði, er einni slíkri sennu
var lokið: ..Blessunarrikur
dágur í dag.“
Sigurður fékkst um tima
við leiklist undír ýmsum
kringumstæðum og virtist
hann kunna vel við sig j þvi
sambandi. Hann mun hafa
leikið meðal annars Skrifía-
Hans í „Æfintýri á göngu-
för“.
Til inerkis um leiklistar-
hneigð hans má minnast
þess, að hann var mjög
ákveðinn fylgismaður ákveð-
ins stjórnmálaflokks, en þó
mátli hann tíl að skýra mér
frá ]>ví, að hann hefði fyrir
mörgurn árum á kjördegi
gengið á mijli allra kosninga-
skrifstofanria og spurt:
„Hvernig gengur það liérna
hjá okkur?“
Sigúrður héfir um marga
áratugi verið bindindismað-
ur og unnið mikið í Good-
Templarareglunni hér i
Reykjavik.
Sigurður hefir verið gleði-
maður mikill og dansari lief-
ir hann verið með afbrigðum.
Síðustu árin liefir liann
verið jn.jög riðinn við dans-
skemmtanir, sem haldnar
hafa verið í Good-Templara-
-liúsinu um helgar og óspart
notað sér þá hreyfingu og
erfiði, setn því er samfara, og
geri eg ráð fyrir að nú sé
dansinn lionum ekki ein-
göngu nautn, lieldur miklu
fremur æfing og líkamsþjálf-
un, sem honum sé bráðnauð-
svnleg, til ]>ess að halda sér
sí-ungum.
Eg óska honum því allrá
liciílá á ]>essu merkiléga af-
ittæli hans.
Eitt sinn gaf Iiann mér
fyllilega í skyn og eg held að,
hann hafi ætlað mér að lrúaf
því, að hann ætti afmæli 14,
hyers niánaðar Ög ’verður
hann þá eflir þeim rc.ikningi
960 ára gamall eins og
Metúsalem gantli. Samt vil
eg ekki óska honimt svo
I
langra lifdaga, en luns * ?l eg
‘ " _ .ii
ö'ska Ujófuiin. að W on f; i a'ö;l
klansa sem nlhqi leiigs* þvf;j
það er vist. að . lianp
ekk i eilífða ryjstaskip
nuðan.
efi ig
Jón Árriáspn,
prentari.
Heklugosið,
svo gjósa upp minningar frá
1915 til 1918. Það var á dýra-
garðinum í Kauþmannahöfn
— þar sem austrænu, fögru
chanupáfagaukarhir, ' sátu á
sköftum sínum í húsuni sin-
uni sem ef mig minnir rétt
voru rúmgóðir klefar. Þessir
fuglar. voru stórir og hver
öðruni frábrugðnir. En
harla fagurlegir á litinn. En
liðan þeirra var vond eða ó-
bærileg. Angist og lirylling
virtist vera dagleg.t líf þeirra.
— Háls þessara fugla var
fiðurlaus frá kverk og niður
að búk vegna- þess að dagleg
iðja fuglanna var að
reita með nefinu af sér
fiði’ið svo Itáls þeirra var all-
ur blóðrisa. Enga náttúrulega
gleði eða viðhöfn var þarna
að sjá, héldur aðeins það
gagnstæða. — Klefarnir virt-
ust liráslagalegir og hálf-
dimmir af sálarkvöl sem
streymdi út frá. þessum
fuglum.
Einn lærlingur á Akademi
er ekki atkvæðamaður þar
sem Iiann í einlægni og tiltrú
til kennara sinna er að leita
sér upplýsinga um vegi og
háttu listanna. En eg stundi
því nú upp samt við einhverja
góðvini danska að reyna að
gera líðan þessara fugla að
almennu umtalsefni. En fékk
mjög vonlitlar undirtektir
— jafnvel fannst mér eg yr'ði
klassaður undir tilfinninga-
semi. Svo veit eg ekki meira
um það mál, mig hætti að
langa út í dýragarða.
En oft kemui’ þessi ömur-
lega minning í huga minn —
og ]>að er eitthvað í fégurðar-
rikinu sem er sameign —
þegar hægt er að skynja sam-
sálina —- Iveggja óskyldrá
vera utan við verurnar
háðar svo ógurlega öm-
urleg tilvera þeirra fugla
gera menn gleymna á allt
annað! sem þó mátti sízt
gleymast. Þess vegna ségi eg:
Guð hjálpi Dönum ef þetta er
svona enn.
UMHUGSUN.
Hjálpin er auðfundin með
snillitækninni á öllum svið-
um er ekki vandi að Iiugsa
sér það spurámál leyst —
látá fuglana og skeþriúinar
vera á sínum stað í náttúr-
urini. Halda dýragörðum við
með mýndum af fuglum og
dýrum í 'fúílrí stærð og sem
líkast í íitum og hægt er.
Gera dýra.t>ó rðáná að borg
myndanna að aðdáunarstöðv-
um fyrii' f.irí náttúrunnar.
Hrifgjarnh' a' . : ’-ramen:
sem alltaf . r mil.ið til «:i'
mýndu leggju h sig áha*!!ú-
sama leiðangra jnmgað sem
slik dýi' ýg ut..« 'ið íinna
heima lVjá'sor í néiriisálfuin
]>eirra.
. Eðlilegúr gjaldcýiir 'myndi
Ijomast i úínl’érð á þann háll
á heiJhrigðuin gruudyelii
og þar mundi lífslof 1 vera
með peningum. — Það er
mikill misskilningur að
heimta af fólki að vita alll og
sjá allt, svoleiðis vill bara
enginn — og svo er það bara
ekki hægt. Jæja, dýragarð-
arnir liafa víst átt að full-
nægja þessum ímynduðu
skyldum. En það er ósönn
mynd, móts við hin alsönnu
náttúrunnar i sinni náttúru.
Hin ósanna mynd á ein-
ungis að vera nógu ósönn
miðað við það sem myndin
er af lifandi lofgjörð lifsins
um lif.
Dýragörðunum þarf að
breyta í dýrðleg myndasöfn
— þá er hinn fullkomni mis-
munur fenginn — mismun-
urinn milli þess sem er
mannlega sæmilegt og þess
sem ekki er til — en er mis-
rmtnur á því sem má vera —
og því sem er.
Með því hefst hið full-
komna perspektiv — hin
eðíilega fjarlægð það er
hin náttúrulega músikalska
bylgjulengd, sem er mann-
réttindum samhoðin svo og
allri náttúrunni. Heilbrigðis-
stöðvar verða dýragaf-ðarnir
ekki fyri’ en þessi aðferð
verður upptekin.
Reyltjavík, maí 1947.
Jóh. S. Kjarval.