Vísir - 03.06.1947, Page 7

Þriðjudaginn 3. júní 1947
V I S I R
106
fórum yfir St. Blazeybrúna, og Jonathan fékk varðmanni
úr fjandmannahernum vegabréf sitt, og varðmaðurinn
horfði á okkur af frekju mikilli og rykkti svo til höfð-
inu, til merkis um, að við gætum haldið áfram. Hermenn
voru bvarvetna á verði, á þjóðveginum, við húsdyr manna
i Twadreath, þar sem hindrun var yfir veginn, og við
rætur Polmear-liæðar.
Þetta var þá það sem beið okkar jafnan, að biðja, i
djúpri auðmýkt, leyfis um að ferðast um vegi okkar. En
eg þurfti í rauninni ekki að hafa áhyggjur af því lengur,
því að sá tími var nú kominn, að eg liætti öllum ferða-
lögum.
Eg hvarf til Menabilly, var hætt að fara milli herbúða,
lafði trumbusláttarins, eg var bara Honor Harris, farlama
kona.
Og eg lét mig þetta ekki neinu skipta, — eg kærði mig
kollótta.
Því að Richard Grenvile var flúinn lil Frakklands.
28
Ósigur og eftirköst styrjaldar ...... þeir, sem ósigur
biðu áttu vissulega um sárt að binda. Guð veit, að við
verðum enn margt ill að þola, en nú, er eg. skrifa þetla, er
komið baust 1653, en 1643 liöfðu við ekki vanist ósigri
og ekki enn farin að læra af þeirri ráðningu, sem við höfð-
um fengið. Eg hygg, að það liafi verið glötun frelsisins,
sem var mesta áfall fvrir Cornwallbúa. Mann fram af
manni höfðum við vanist frjálsræði, hver stundað sitt án
að-skifta um annara hag, hver sem var gat hagað sér að
geðþótta. Landsdrottnar voru vfirlcitt menn sanngjarnir,
og sambúð þeirra og leiguliða vai;,góð. Vitanlega gat sleg-
ið i brýnu eins og gengur og gerist milli nágranna, qg
deilur voru inilli ælta, en ekkcrl ráð eða samkunda hafði
nokkurn tfniá farið að skiþta sér af málum okkar, eða
t „’Ev' |j
gefið okkur fyrirskiþánir. Xú var allt breytt. Fyrirskiþ-
anir koniu lil okkar frá Whiteball, og nefnd var skfþuð
í London lil þess að fjalla um innánhéraðsmál i Cornwaíl.
Við gátum ekki lengur ráðið ráðum okkar um livað okk-
ur væri fyrir beztu, í borgum og þorpum. Nefndin tók
ákvarðanirnar fyrir okkur.
Byrjað var á þvi, að krefjast vikulegrar greiðslu á skatti
i ríkissjóð, óg vai’ krafizt svo mikils fjár, að ógerlegt var
að vcrða við þessúm kröfum, þvi að allir voru slyppir
og snauðir eftir styrjöldina. Þar næst voru teknar lögtaki
allar jarðir þeirra landsdrottm, sem barizt höfðu fyrir kon-
unginn, en af því að Cornwallnefndin i Lundúnum hafði
hvorki fé eða menn lil þess að laka við þessum eignum,
var Jandsdrottnunum leyft að dveljast þar áfram, en inna
af hendi miklar greiðslur mánaðarlega upp i fullt verð
fasteigna þeirra. Þetla var enn erfiðara vegna þess, að
miðað var við verð eignanna fyrir styrjöldina, en i stvrj-
öldinni höfðu flesl hús verið lögð í rústir að öllu eða hálfu
leyli, og var fyrirsjáanlegt, að eignirnar niimdu ekki skila
venjulegum arði, fyrr en eftir marga mannsaldra.
Hjörð undirtyllna úr embættismannastétt var .send inn
f
i Cornwall frá Whitahall. Þetta voru menn, sem höfðu
þei
indrekar voru í hverri borg og þorpi, og skipuðu þar nefnd-
ir og undirnefndir, og komu öllu svo fyrir, að þeir voru
alls ráðandi, enginn maður gat fengið keyptan einn brauð-
hleif hvað þá meira, án þess að ganga fyrir þá með húf-
una i hendinni, lil þess að biðja um skriflegt levfi. En auk
þessara starfsmanna stjórnarinnar voru hermenn liennar
hvarvetna, svo að enginn gat ferðast þorpa milli, án þess
að fá vegabréf frá hlutaðeigandi yfirforingjum, og ef
beðizt var slíks leyfis, voru menn spurðir spjörunum úr,
hver væri tilgangurinn með ferðalaginu, og spurt var um
ætlir manna og sögu þeirra, og eins líklegt, er yfirheyrsl-
unni lauk, að menn væru teknir höndum, i stað þess að
i'á leyfið.
Eg lield, í sannleika sagt, að í öllu konungsríkinu hafi
ekki neitt greifadæmi verið eins hörinulega statt og Corn-
wall var 1646. Uppskeran brást, og var það hið mesta áfall
fyrir jafnt landsdrottna sem leiguliða, og verðlag á hveiti
varð þcgar geysihátt. Hinsvegar hrapaði verð á tini niður
úr öllu valdi, og varð að loka mörgum námum af þeim
sökum. Um haustið komu afleiðingar örbirgðar og veik-
inda æ skýrara i ljós, og gamla plágan — svarti dauði —
skaut upp kollinum,, og í St. Ives og vesturhéruðunum
lirundi fólk niður. Þá varþað miklum erfiðleikum bundið,
að annast særða hermenn og fallaða. Fjölda margir upp-
gjafahermenn, sumir fatlaðir, gengu þorpa milli, klæddir
tötrum, og betluðu. Enginn maður, hvorki karlar, kohur
eða börn, liöfðu nokkurn hag af afskiplum parlamentis-
ins af málum Cornwall, og einu mennirnir, sem höfðu
gnægð af öllu voru erindrekarnir frá Cornwall, sem voru
að reka nefið í mál okkar hvern dag, liðlangan, og hinir
auðugu ménn, sem voru yfir þá scttir. Við höfðum fyrr á
timum möglað vegna hinna þungu skalla, sem konung-
urinn lagði á okkur, en þá varð að greiða á ákveðnum
tíma, með alllöngu millibili, en nú varð ekkert lát á skatt-
greiðslum. Og nýir slcattar voru lagðir á salt, kjöt, blý,
járn og i'leira, allt var á valdi parlamentisins, og fátækl-
ingurinn varð að greiða sinn seinasta pening. — Eg veit
ekki gerla hvað gerðist annarsstaðar í landinu. Það er
Cormvall, sem cg er að lýsa. Okkur bárust litlar fréttir
um það sem gerðist fyrir liandan Tamar. En þótt erfitt
væri að komast af, og allt væri í viðjum, mátti segja, að
ekki tæki betra við, ef menn vildu gera sér eitthvað til
hugarhægðar, lyfta sér eylítið upp, eða þess háttar. Hrein-
trúarmenn (púrítanar) réðu fyrir okkur i siðferðilegum
efnum. Enginn maðu’r mátti fara út fyrir liúss dyr á sunnu-
dögum, nema ef hann ætlaði i kirkju. Bannað var að dansa
— fæsía langaði raunar til þess, nema æskulýðinn, sem
ávalll á sína léttu lund — og litið var illum augum á
liverskonar tilraun til að fara í leiki, hafa þorpshátíð eða
þess liáttar. — Því að allt slikt var óguðlegt. Oft liefi eg
um það hugsað hversu Temperance Sawle mundi liafa
unað vel hinni nýju skipan, og var Temperance þó æstur
konungssinni, en hún lézl af völdum pestarinnar, er hún
hafði geisað aðeins skamma hríð.
Hið eina, sem varð til þess að gleðja okkur og liressa
Imga okkar var hin frækilega, en gagnslausa vörn Pen-
dennis kastala, en umsátin um hann stóð fimm mánuði.
Var vörn konungssinna þar mjög rómuð. Þá var fyrir
löngu búið að sigra og kúga okkur hin. Það var Jack Ar-
Smælki -
„Maðurinn, sem við þörfn-
umst, má ekki vera of róttækur
og heldur ekki of íhaldssamur.
Hann þarf að Vera maðtir' sem
heldur sig alltaf á miðjum veg-
inum.“
„Þá kjósum við N. N. Hann
hefir veriö strætisvagnabilstjóri
í fjölda mörg ár.“
1 bæ einum í Bandaríkjunum
ákvaS bæjarstjórnin eftirfar—
andi:
1) Að byggja nýtt ráöhús.
2) Að nota efnið úr gainla
ráðhúsinu i það nýja.
3) Að ekki rnegi ráðstafa
gamla ráðhúsinu fyrr en það
nýja væri tilbúið.,
Astralía hefir endurgoldið
Bandaríkjunum í samræmi við
„Láns og leigu-lögin“ tiltölu-
lega mest af öllum þjóðum, og
varð fyrst til þess að greiöa
mismúninn í peningum. Canada
fékk aldrei hjálp samkvæmt
þessurn lögum, og lét Bretland
í té I biljón dollara, án þess að
setja fyrir því nokkur skilyrði.
Faðirinn, sem er að ávíta son
sinn fyrir hvað hann fari seint
á fætur: „Þegar eg var á þín-
um aldri, fór eg á fætur klukk-
an sex á hverjum morgni, gekk
10 kílómetra með hundinum
mínum og fannst það : ekki
mikið.“ ~
Sonurinn: „Það finnst mér
nú heldur ekki.“
Maðurinn hafði farið út að
dorga, og skilið konuna sina
bálvonda eftir heimá. Þegar
hún var spurð, hvar hann
mundi vera, svaraöi hún: ..Far-
ið þér niöur að ánni og leitið,
þangað til þér finnið veiðistöng
með ormi á báðum endum.“
Kona nokkur í Indiana í
Bandaríkjunum keypti fyrir
skömmu tvær týlftir eggja.
Þegar hún fór að nota þau
kont í ljós að 19 þeirra voru
með meira en einni rauöu. í
einu voru þrjár rauður, en tvær
í hinum 18.
C & SuncuqkA:
TARZAN
I .kki liafði Tarzan staðið þarna lengi,
«r hann lieyrði stunu, sem kom úr
einum runnanum. Þegar hann aðgætti
þíftta betur fann liann undir runnan-
mjn negradreng, illa særðan eftir sVipu-
högg.
A meðan Tarzan batt um sár drengs-
ins, sagði hann lionum hvað fyrir sig
hefði komið. Hann hafði verið í lest-
inni, sem Tarzan sá,' en verið skilinn
cftir til þess að „deyja ....
.... þegar liann komst qjð þvi, að
hinir hvítu menn voru hluti af gíæpa-
flokk, sem verzlaði með eiturlyf. Nú
sá Tarzan, að þeksir glæpamenn höfðu
sölsað undir sig jprtirnar, ....
. ,.sem þurfti ímeðulin handa Jane.
Ákvað hann því að elta þá. Hann tólc
drenginn með sér, og er tólc að skyggja,
sá hann livar lestin hafði staðnæmst
9g,var að. Jnia sig undir nóttin ,