Vísir - 08.08.1947, Blaðsíða 7

Föstudaginn 8. ágúst 1947
V I S I R
7
S. SHELLABARtj'ERT
KASTILÍU
ioftinu væri de Vargas eða einhver annar. Hermennirnir
iilupu þegar að heslhúsinu og upp á loftið.
„Peninginn, herra?“
En fyrirliðinn sló José utan undir með svipu sinni og
hann hrökklaðist undan með hendur fyrir andlitinu. Þeg-
ar hann þorði að taka þær frá, stóð Katana andspænis
lionum. Þeir, sem þekklu hana ekki, hefðu getað lialdið,
að hún væri að gera að gamni sínu.
„Peninginn, herra?“ hermdi hún eftir José. Iiún tók
stráið út úr sér og dró það þvert yfir barka Josés. „Þú
ættir að reyna að hafa uppi á presti José-greyið. Þú þarfn-
asl lians en ekki peninga. —“
Pedro var dreginn inn í veitingahúsið. Verðir hans komu j
fram við hann sem liöfðingja að öðru leyii en því, að þeir
bundu liann. Höfuðsmaðurinn drakk minni hans og Se-
bastian Reyes liafði orð á því, hve vopnfimur liann væri.
Þegar Pedro kvartaði um, hversu fast hann væri bundinn,
losuðu þeir um böndin, svo að hann gæti drukkið með
þeim.
Síðan settust þeir að sumbli, drukku og átu eins og þeir
gátu í sig látið. Þeir sögðu við I.opez, að þeir gætu svo sem
tekið hann, þar sem þeir hefðu fundið villutrúarmann í
húsakvnnum hans, en þar sem hann hefði að líkindum
ekkert vitað um Pedro, skyldi hann fá að sleppa.
Pedro hafði áhvggjur af Katönu, en sá hrátt að henni
var alveg óhætt. Hún var vön að umgangast trantaralýð
og gerði ýmist að lála líklega að hennönnunum eða gera
gys að þeim. Pedro sat og mókti milli höfuðsmannsins og
Reyes. Óteljandi myndir fóru um huga lians, andlit mark-
greifans, fölleitt andlit Luisu, er liann hafði sagt henni,
livernig komið var, Katana ándspænis honum á hesthús-
loftinu. Þetta var eins og draumur eða öllu heldur mar-
tröð, af því Iivað böndin skárust inn i handleggi lians og
vegna hinnar óttalegu tilhugsunar nm það, sem gerast
mundi daginn e.ftir.
Það tók að birta af degi.
Catana dansáði fvrir hermennina og fagnaðarlætin
glumdu á eftir. „V i v a la Catana!" (Lifi Katana!)
„V i v a!“ hrópaði Reyes. „S a 1 u d (skál), Vargas!“
„Salud!“ lautaði Pedro og greip krús sína. Siðan féll
Iiann fram á borðið og sofnaði.
Hann vaknaði ekki fyrr en mörgum klukkustundum
siðar. Handleggir lians voru þá tilfinningalausir undan
böndunum og liann hafði mikinn höfðuveik.
XVII.
Það var orðið talsvert áliðið morguns, þegar hernienn-
irnir bjuggust til brottfarar. Pedro var látinn upp á hest ®
fyrir aftan einn þeirra og bundinn í hnakkinn. Honum
fannst hann vera eins og maður, sem búinn er að vera
lengi i fangelsi. Sólin skein á hann brennlieit til viðbótar
við allt annað.
Kátana gaf Pedro vatnssopa rétt áður en þeir lögðu af
stað. Á leiðinni tók liann í fyrstu eftir litlu af því, sem
gerðist umhverfis hann. Svo fór hann að veita því athygli,
að fleira fólk var á ferli en venjulega. Þetta voru bændur,
sem höfðu farið í sparifötin sín.
Pedro hugleiddi, hvaða helgidagur væri. Hann mundi
ckki, livað til stóð, fyrr en bóndadurgur nokkur, sem reið
asna, kallaði til hans liæðnislega:
„Flýttu þér, trúvillingurinn, því að annars verður þú
of seinn til að kasta kveðju á vini þina.“
Já, nú mundi liann hvað til stóð. Tólf menn áttu að
játa syndir sínar í viðurvist almennings og taka út liegn-
ingu sina þenna dag. Sagt var, að sex mundu verða brennd-
ir á báli.
Pedro varð illa við, er hann minntist þessa. En svo
íiristi liann af sér deyfðina og afréð að bera sig eins og
manni í hans stétt sæmdi. Ilann rétti úr sér og lét sér í
létlu rúmi li'ggja, þótt starað væri á hann úr öllum átlum.
„Eigum við ekki að sjá gamanið?" kallaði einn lier-
mannanna til höfuðsmannsins, er þeir riöu inn á aðaltorgið
i Jaen.
„Við verðuni fyrst að tilkynna hvernig okkur reiddi af,“
svaiaði höfiiðsmaður.inn..„Það verður tími til að skemmta
sér á eftir. Reynum að komast á snið við mannfjöleann.“
En það reyndisl erfitl, þvi að manngrúinn fyllti allt
torgjð og hvergi var smugu að' 'finná.
Pedro leit út vfir torgið. A því miðju stóð pallurinn,
sem liann hafði svo ofl séð. Öðrum megin á honum voríi
lágir bekldr, þar sem sakborninganrir sálu, en andspænis
hærri bekkur fvrir rannsóknardómarann og dómara borg-
arinnar. Skannnt frá — á sjálfu torginu voru gildir
stólpar og festar við þær svartar, sótugar keðjur.
Höfuðsmaðurinn bölvaði yfir þvi, að þeir skvldu ekki
komast áfram, en við því var ekkert að gera. Þeir urðu
að vera þarna áhorfendur og áhevrendur nauðugir vilj-
ugii'.
Þeir voru fyrir skömmu lcomnir þarna, þegar fjarlægur
söngur barst til eyrna þeim. Fór hann smáhækkandi og
eftir skamma stund tóku varðmenn, sem höfðu staðið
yzt á torginu næsl kastalanum, að ryðja göng í gegnum
mannhafið. Siðan sást fylking manna koma gangandi frá
kastalanum. Fyrir fylkingunni var borinn fáni rannsókn-
arréttarins. Næst honum gengu munkar af ýmsum regl-
um, syngjandi og sönglandi, og á eftir þeim liinir ákærðu.
Þeir voru ldæddir gulri, víðri flik, sem var eins og nátl-
skyrta og voru rauöir krossar bæði bak og fvrir. Reipi var
brugðið um háls hvers þeirra og í annari hendi báru þeir
grænt kerti, sem þó hafði ekki verið kveikt á.
Þeir stauluðust eða drógust áfram. Fæíur sumra höfðu
farið úr liði, svo að þeir komust varla úr stað. Gömul kona
var svo aðfram komin, að það varð að draga liana á
fleka, sem kastaðist til og frá á hrjúfum og ójöfnum götu-
steinunum. Þegar Iilé varð á söngnum, mátti lieyra kvala-
óp hennar langar leiðir. Flestir hinna ákærðu voru af
Gyðinga- eða Mára-kyni og liöfðu kannazt við að liafa
kastað trúnni. Sumir liöfðu verið nevddir til að játa á
sig galdra.
Þessir vesalingar drógust upp á pallinn og seltust á lágu
hekkina. A eftir þeim kom önnur fylking munka, þá sveit
liermanna og loks komu lielztu menn kirkjunnar út úr
dómkirkjunni, biskupinn og aðrir embættismenn kirkj-
unnar, borgarstjórinn, helztu aðalsmenn héraðsins og for-
ingjar í liði rannsóknarréttarins. Pedro kom auga á de
Karvajai og hann var lreldur ekki lengi að finna Diego
tle Silva í þessari friðu fvlkingu.
Þegar allir voru komnir á sinn stað á pállinum, var
mannfjöldanum böðið að géfa liljóð, en síðan tók de
Lora að predika. Ilann talaði liárri röddu, sem hevrðist
um allt torgið, og ræddi um trúvillu, reiði Guðs og vitis-
eld. Iiann lofsöng kirkjuna fyrir baráttu hennar fyrir
eilífri sælu villuráfandi sálna með þvi að hegna holdinu.
Pedro reyndi að útiloka rödd de Lora með því að beina
atliyglinni að byggingunum við torgið. En allt í einu varð
honum litið á mann, sem honum fannst hann kannast
við. Andartaki síðar þekkti hann manninn. Það var Garcia.
Pedro bar kennsl á hann, þótt liann væri nú í einkennis-
búningi og brvnjaður.
Iivað var hann að gera þarna? Var það ekki í dag, sem
móðir lrans átti —-----? Pedro stirðnaði. Hafði Dorotea
Romero ekki verið látin laus?
Pedro sá, að Garcia horfði ekki á de Lora. Hann starði
i sifellu á einlivern hinna ákærðu. Pedro leit þangað og
er hann hvessti sjónirnar, kannaðist liann við Doroteu
Romero meðal liinna óæfusömu. Hún var konan, sem
hafði e'kki getað gengið og nú héldu tveir Gvðingar henni
uppi.
Jæja, dc Lora ætlaði þá að hafa þetta þannig, lýsa vfir
að liún væri frjáls, er að því kæmi, að dómur yrði kveðinn
upp yfir henni, hugsaði Pedro.
Að lokinni predikuninni, var komið að dómsuppkvaðn-
ingunni. Sá fyrsti í röð hinna ákærðu reikaði fram fvrir
dómarann. Fanginn hét Fransisko Kadena. Pedro kann-
aðisl við hann. Fulltrúi dómarans tilkynnti, að sannazt
hefði að afi Ivadena og amma í móðurætt liefðu verið
Gvðingar og liefði liann tekið trú þeirra.
„Þrjú hundruð svipuhögg og átta ár á galéiðum.“
Þannig var haldið áfram. Talin upp afbrot hinna ákærðu
Qg siðan dómur hinnar mildu, miskunnsömu Idrkju. Loks-
ins var aðeins einn hinna ákærðú gamla konan, móðir
Juans.
Hún var dregin fram fyrir de Lora af tveim varðmönn-
um. Hún átti að brennast á báli. Pedro gat ekki trúað
þessu. Ilér lilaut að vera um einhvern misskilning að
ræða, sem de Lora mundi leiðrétta. En af þvi varð ekki.
Þá skildist Pedro allt í einu, hvernig í öllu lá. Losnaði
Dorotea Romero ekki úr fangelsinu hinn sama dag og
lofað I'.afði verið? Maður eins og de Lora gat haldið þvi
frain, að hann hefði staðið við orð sín. Þegar Pedro varð
þelta ljóst, varð trú hans á kirkjupui og mönm,im hennar
loksins að engu.
En hann gerði sér þó eklci þcgar grein fyrir þessari breyt-
- Smælki -
Þýzkur borgari: „Ef eg legg
nú þessi þúsund mörk, sem eg
á i stríðslánið, hver ábyrgist
ífrér ‘þá að ' eg fái peningana
mina aftur?“: 4
Gjaldkerinn: „Það gerj^ for.
inginn sjálíur.“
Borgarinn: „En ef hann
deyr?“
Gjaldkerinn: „Þá gerir Gör-
ing það.“
Borgarinn: „Og cf hánn
deyr líka?“
Gjaldkerinn: „Þá mun allur
Nazistaflokkurinn ábyrgjast
lánið.“
Borgarinn: „ÞaS er nú allt
gott og blessað, en ef hann yröi
nú leystur upp?“
Gjaldkerinn (hvíslar) : „Væri
það ekki þúsund marka virði?“
„Veröur nauðsynlegt, að
Þýzkaland skrifi undir friðar-
samningana ?“
„Auðvitað ekki. Hvenær hef-
ir þú vita'ð til þess að líkið
skrifaði undir dánarvottoröið.“
*
Hann: „Astin mín, eg elska
þig-“
Hún: „En þú hefir aðeins
þekkt mig í tíu mínútur."
Hann: „Eg veit þaö, en eg á
ekki írí nema í 6 klukkutima
svo eg verð að flýta mér.“
Sjóliðinn: „Má eg fvlgja yð-
ur, ungfrú?“
Hún: „Eg ætla að láta yður
vita herra minn, að götuhorn er
enginn staöur til þess að ávarpa
stúlku, sem býr í Central Park
215 og hefir símanúmer 34009.
II ** 11 ðg lllIBÍll II
60 árism eldri
í júlímánuði voru gefin
saman í hjónaband í Kansas
City í Missouri 18 ára stúlka
og 78 ára gamall maður.
Robert Lee Bucher, en svo
lieitir bniðguminn, og Lilian
kona hans bittusl fyrst er
hann kom að heimsækja for-
eldra hennar ,er voru leigu-
liðar hans. Buclier á fjögur
börn og fjögur barnabörn og
segist liafa verið mjög ein-
rnana síðan lcona hans lézt
fyrir 18 árum. — (UP.).
Ungverjar fá
ekki gjaldfrest.
Viðskiptabankinn i Banda-
ríkjunum hefir aftnrkallað
gjaldfrest, sem Ungverjar
áttu að fá á 7 milljón doll-
ara bómullarsendingu.
Marsliall utanrikisráð-
herra tilkynnti þetta í gær
og gaf þá skýringu, að þeir
menn, sem samið hefðu um
þessi kaup og treyst liefði
verið í Bandaríkjunum,
væru nú í útlegð. Við liefðu
tckið menn, sem víðskipta-
baukinn Ireysti ekki og því
hefoi þessi ákvörðtm verið
tekin.
iiund'tötf