Vísir - 26.08.1947, Blaðsíða 7

Þriðjudaginn 26. ágúst 1947
V 1 S I R
S. SHELLABARGER
34
uHirtfegaNHH
$>■«
KASTILfU
Pedro þótti rétt að halda þegar aftur á varðstað sinn, en
fyrst tók hann heit af öllum viðstöddum að láta þetta ekki
vitnast. Hann hraðaði sér síðan til Ninos og Navarros og
létti stórum, er hann sá þá á sínum stað. Hann tók af þeim
loforð um að segja ekki frá fjarveru sinni og leit siðan
inn í geymsluna, til þess að athuga, hvort ekki væri þar
alll i lagi.
Ilundurinn, Tíger, þefaði af honum, þegar liann kom
inn. Alll var í röð og reglu. Pedro óskaði sjálfum sér til
hamingju, því að illa Iiefði getað farið. Enn var hálf stund,
þangað til Krislohal de Gamboa átti að taka við verðinum.
Pedro ætlaði að tylla sér á eina kistuna, þegar honum
fannst þær standa eitthvað öðru vísi en áður en hann fór.
Honum fannst, að sú stærri hefði staðið lerigra til vinstri
og lilill kistill ofan á henni. Honum skjátlaðist ef til vill
eða sýndist þetla í tunglskininu. En hann liefði getið unnið
eið að því ■------
Er hann velti þessu fyrir sér, tók hann allt i einu eftir
ljósrák i einum veggnum. Hver fjárinn var nú þetta? Þessi
rák hafði ekki verið þarna fyrr. En er Pedro gekk nær, féll
lionum skyndilega allur ketill í eld. Hann uppgötvaði, að
þarna var leynihurð í veggnum, sem hann liafði ekki haft
hugmynd um áður. Hinum megin við hurðina var mann-
laust stræti hak við musterið. Óttasleginn lokaði hann
hurðinni aftur og snéri sér að kistunum. Ilvað, sem gerzt
hafði, þá var það víst, að einhyer hafði komizt þarna inn,
meðan hann brá sér frá.
Honum flaug margt í liug, er hann reyndi að opni kist-
urnar og tók í lásana. Ef til vill hafði einliyer prestanna
læðzt þarna inn. En hundinum hafði vérið kennt að.ráð-
aSt á Indíána.----Petro leit á liundinn. sem hafði lagzt
fyrir og sofnað. Hafði lionum verið gefið svona vel að eta?
En Tigre mundi ekki þiggja mat af hemii Indiána, að
minnsta kosti eklci án þess að gelta fyyst. ■ lmðinni var
lokið upp. Eða var það víst? Bardagahundar voru oft
þöglir.
Nei, Guði sé lof, allt virtist í-bezta lagi. Lokin sátu i reil-
um skorðum og. lásarnir voru á siniim stað. Pe.dro gekk
loks að siðustu kistunni, sem gjáfirnar góðu ’voru geynul-
ar i tiilaði við Iicngilásana. Er hann tók öðru siimi á
sama lásnum, dalt hann allt í eipu á gólfið.
Pedro var sem steini lostinn og starði á lásiriii. TVIáttvana-
tók liann á hinum lásnum og koinsl að raim um, að hann
hafði einnig verið brotinn.
Hann var svo skjálfhendur,. að hann gat vart slegið eld
og kveilct á kerlisstúfnum, sem hann dró upp úr vasa sin-
um, Hann opnaði kistuna, sá glampa á málm og varo strax
hughægra. Svo var Guði fyrir að þakkaC að það var svo
mikið af gulli i kistunni, að þjól’i var ofraun að bera það á
brotl. En þá mundi Petro allt í eiini eftir smarögðunum og
leitaði að dúfuskiönspungmm»? sem stungið hafði verið
niður í eiil hornið við röridina á gullhjólinu. Já, hann var
þarna ennþá!
Ilann tók punginn upp og stóð á öndinni. Pungurinn
var tóiriur!
Pedro varð svo mikið um þetta, að haiin heyrði ekki
fótaiak að þaki sér.
„Hm-m,“ sagði kuldaleg rödd. „Siðan þ.veincr liailð ]n>r
gerzt svo djarfur að opna þessar kistur?“
Pedro snérist á hæli og stóð andspænis Hernan Kort.es.
XXNI.
Enginn glæpamaður hafði verið eins greinlegri staðinn
að verki og Pedro de Vargas á þessari stuudu. Haim heli
enn á tómum pungnum i annari hendi og kertSnu I hiimi,
gulli'ð i kistunni ljóriiaði dauflega í kertisljosimáog hrotnir
lásarnir lágu á gólfinu.
„Með yðar leyfi,“ mælti Kprtes óg tók pokarin. Er liaim
farin, að pokiun var tómur,mælti liann: „Gerið svo el
að ÍVi -mér steinana.“
Haml mælti rólcga, en enginn efi var á. að braiðiit sauð
í bönum.
„Eg befi M ekjvi, herra.“
„jaija? Ei'iið'þér viíss um, ]>að? Tölduð þér ckSci betta
lilvaiið kveld íil að auðgasl, er eg Var öimuni kafinn?
Ja-ja, yinur miuii, það nuin verða kalt ]>á nótl, sem eg
hefi ekki auga uneð hagsnuumm.manna. iniuna.V
• i j p T -J
„En yðar ágæti, eg var rétt að uppgötva, að lásarnir
höfðu verið brolnir -4-’. J——“
„Ljúgið ekki að mér.“ Rödd Kortesar tilraði eins og
spennlur bogastrengur. „Eg aðgætti lásana sjálfur fyrir
þremur stúndum. Ætlið þér að gerast svo djarfur að halda
þvi fram, að einhver hafi farið hér inn, meðan þér voruð
á verði, opnað kisluna, rænt úr henni og haldið síðan
leiðar sinnar? Haldið þér, að eg sé asni?“-
Nú varð Pedro að segja allan sannleikann, þótt illt
væri.
„Afsakið, senor,“ stamaði hann, „sannleikurinn er sá,
að eg brá mér frá stundarkorn. Garcia var veikur og
Velasques de Leon sendi cftir mér.“
„IIvenær?“
„Fyrir hálfri klukkustund. Eg cr nýkominn aftur.“
Kortes hugsaði málið um liríð og mælti síðan: „Það er
faliegt að geta ekki treysl varðforingjunum. Það mun
verða athugað nánar. En livar voru Nino- og Navarro —
og hundurinn? Ætlið þér að halda því fram, að þeir hafi
framið þjófnaðinn eða gengu þeir sér til skemmtunar
Iika ?“
„Nei, herra, eg lokaði á eftir mér og hundurinn var
hér inni. Þegar eg kom aftur, voru mennirnir á sínum
slað og lásinn óhreyfður.“
„Ætlið þér þá — Guð veiti mér næga þolinmæði — að
halda þvi fram, að einhver hafi komizt i gegnum heilan
steinvegginn ,og hundurinn ekki rekið upp bofs á meðan?
Ljúgið trúanlega.“ Allt í einu breytti liann um aðferð.
„Fáið mér steinana og gefið 11ugmyndaf 1 uginu lausan
tauminn á eftir.“
Eldur brann úr augum Kortesar og hann greiþ fyrir
brjósí Pedros.
„Viljið þér að eg kalli á vörðinn og láti afklæða yður?“
Fram að þessu hafði Pedro verið svo þrumulostinn, að
bann vissi vart af sér, cn við þessi orð Kortesar raknaði
bann við sér. í Vargasættinni voru engir þjófar.
„Þjófurinn eða þjófarnir komu inn um hurð, sem
er þama á veggnum. Hún var ckki alveg lokuð, er eg
kom aflur og því vissi eg---------“
„Hvriöa hurð?“ Ivortes litaðist um. „Eg sé enga.“
Pedro kom heldur ekki augna á neina hurð. Hann
minnlist þess, að hann bafði lokað henni og veggurinn
virtisi nú alveg heill og órofinn.“
„Levfið mér að finna liana, senor.“
Kortes sleppti takfnu og Pedro tók þegar að leita að
iHlrðimii. Leitin bar lengi vel ekki árangur, svo að grun-
semdif Kortesar jukust aftur um allan lielming. En allt
i einu fann Pcdro einhverja leynifjöður eða hurðina
sjálfa, því :ið líún laukst upp. Kortes gægðist út fyrir, en
síðan íók hann lásana og virti þá fyrir sér.
„Ilér. befir ekki verið um Indiána að ræða, þvi að þjóf-
arnií' hafa gefið hundinum að eta til að þagga niður í
bonuri' og Iridíáriar hafa heldur ekki þjalir lil að brjóta
upp lasa."
Kortes spurði mi annan varðmannanna, hvort þeir hefðu
eklvi beyrt neitt til hundsins, meðan Pedfo var fjarverandi,
v ii Iiíiun neilaði því — Tiger befði aðeins urrað einu sinni
eða tvisvar. Rr maðurinn var farinn settist Kortes á eina
kistuna og bugsaði málið. Pedro tvísté fyrir framan hann.
Ilann hrökk við, er Korles tök all! í eiun til ináls: „Mig
lekur sárt að verða að láta hengja yður. de Vargas, en
eg er firæddur um, að dómur foringjanna verði á þá^leið,
ef sleinarnir fiimast ekki. Þeir voru ætlaðir konunginum
og .dýrasli liluti gjafarinnar til hans. Þér berið ábyrgðina,
hvei' st’in þjúfurimi er. Þér hlupuð af ycrðinum og þess
vegnn var hægt að fremja glæpinn.“
Æedro gat ekki neitað þessu. En Kortes liafði meira að
segja:
„Eg mun gefa yður frest til annars kvelds til að hafa
unp á steinunum. Þangað til mun eg halda þessu leyndu.“
i „Yðar ágæti, hvernig-----------
„Notið gáfurnar. Líf yðar liggur við.“
Allt í einu rann upp ljós fyrir Pedro. Hafði Eskudero
revnt að fylla Garcia af ásettu ráði, í þéim tilgangi að kall- {
að yrði á hann, Pedro, til að sefa hann? Eskudero var |
fylgjaridi landstjóranum og svarinn fjandmaður Kortes-
ar. ilann hafði lagzt gegn því að lierinn segði sig úr lög-
um við landstjórann, að sótt yrði inn í landið og gjöfin
scnd Spáriarkonungi. Hann og Sermeno voru foringjar
liínna mestu varmenna. Auðvitað gat þetta allt verið vit-
leysa hjá Pedro, en honum fannst það hið eina sennilega,
eins og honym var mi innanhrjósís.
- „Leyí'isi mci' að biðja’ cinnar .bónar?“ spurði hánri
Kortes.
„Hver er hún?“
,;Að efægsfinni ekki ariefnana og gct-i ekkrhi't'insnð inig
T,
Konan niín kýssir mig alltaf
Nei, rannsókn.
þegár eg kem Heiuri á kvöldin.
:Er þaöi ást? .. .
Svo þú ert einn þeirra.
manna, sem hafa nnni'S sig upp
frá grunni.
Já, eg byrjaöi sem skóburst-
ari og nú er eg rakari.
VeiSimaöurinn: „Eg segi þér
satt, liann var svona langur. Eg
hef aldrei séö slíkan fisk.“
Vinurinn : „Nei, því trúi eg.‘c
Þaö eru fáir, sem hafa uægan
kjark til þess að viðurkenna aö
þeir hafi engan kjark.
Sumir eru kurtéisir, en aörir
segja sanneikann.
Skoti kom inn í búö og bað
um hálsbindi. Afgreiöslumaö-
urinn sýndi honum nokkur meö
þessurn oröum: „Þessi eru mik-
ið notuð.“
Skotinn: „Eruð þér að gera
grín að mér? Eg á nóg af slík-
um heima.“
Frúin (viö stúlkuna, sem
hún er að ráða í vist) : „Og
hverrar trúar eruð þér?“
Stúkan: „Ja, móðir mín er í
Fríkirkjusöfnuðinum, en pappi
fer alltaf í Dómkirkjuna. Sjálf
hlusta eg bara á útvarpið.“
iiri fekyr fl§ .
starfa s vet&ir.
Eimtúrbínustöðin við Ell-
iðaár tekur væntanlega til
stta'fa snemma í vetur.
Nokkrar umræður iirðu
um stöðina og rafveitur
austan fjalls á bæjarstjorn-
arfundi í gær og skýrði
Gunnar Thoroddsen borgar-
stjóri frá framkvæmdum í
sambandi við eimtúrbinu-
stöðina. Heildarkostn: i ðu r
við stöðina mun sennilcga
verða 17 milljónir krória.
byrjun var áætlað, að stöðin
mynda kosta 9,9 miiij. kr
en verðlagsbreytingar haf >
valdið því, að koslnaður hcí
ir farið svo mjög fram «
áætlun.
Rvíkurmwtinsi
írestað.
Kappleik Reykjavíkur-
mótsins milli K.R. og Vík-
ings, sem fram átti að fara í
gær, var frestað vegna óhag-
stæðs veðurs.
Töluvert livassviðri var,
eða 6—7 vindstig, svo ekki
þótti fært að keppa, en I- p;
leikurinn fer fram fyrsla
góðviðriskvöldið serii kcm-
ur. Sömuleiðis verðitr lcíkri-
(1111 niilij Vals'og Fram, sc-m.
átii að fara frtmi i kvöhl,
frestað þar ti! K.R. og Vík-
in'gur-eru In'iin að keppa.