Vísir - 05.09.1947, Blaðsíða 7

Föstudaginn 5. seplember 1947
V I S 1 R
7
S. SHELLABARGER :
„Láítu ekki svona, hermanita (litla systir),“ sagði
Manuel bróðir hennar, sem var upp með sér af danslist
systur sinnar. „Þú ert ekki svona uppgefin. Skemmtu
okkur dálílið. Þú varst vön að vinna allan daginn í Rósarió
og dansa á lcveldin. Ertu að verða ellihrum? Magallanes
portúgalski heldur því fram, að engin dansmær standi
dansmeyjunum í Lissabon á sporði. Ætlar þú að láta því
ómótmælt?“
„Nei, það gerir hún ekki,“ sagði einhver. „Viva la
C a t a n a! (Lifi Katana!) “
„Gerðu það, dansaðu,“ sagði Osjoa, biðjandi röddu.
„Þú ættii' að vera sofnaður, óþekktin þín,“ sagði hún.
Svo gafsl hún upp fyrir áskorunum fjöldans, yppti öxlum
og spgði: „Jæja, eg skal gera þetta. En hver á að dansa á
móti méf? Þið vitið, að zarabanda er tveggja ínanna
dans.“
Hún bafði varla sleppt orðinu, þcgai' Servantes óði liljóp
fram og bauðst til að dansa við hana.
En honum var hrundið til Miðar.
„Þú dansar við mig, Katana. Þarftu að leita að manni
til að dansa við þig, þegar eg er nærstaddur?“ «
Pedro de Vargas var þarna kominn, án þess að lnin
Jiefði orðið lians vör. Hún starði aðeins á hann undrandi.
Hringurinn! Hún hafði gleymt honum um stund, en nú
minntist hún töfra hans aftur. Sönnin um töframátt
lians stóð brosandi fyrir framan liana. Ef þetta hefði
gerzt eitthvert annað kveld, liefði hún ekki talið það neitt
tákn, þvi að þau hittust oft að kveldverði loknum, en að
þessu sinm —-------
„Hrað er að?“ sagði hann. „Eg er ekki vofa.“
Hún brosti. „Nei, eg hrökk bara við....Juanito, spil-
aðu.“
Áhorfendur rýmdu til fyrir þeim og þau hófu dansinn.
Ilarin var stiginn hratt í þá daga, því að það-var ekki fyrr
en síðar scm hann varð hinn hægi hirðdans. Um leið og
þau by rjuðu bæltist Bolcllo í áliorfendahópinn. Hann
brosli lil Katönu, eins og liann vildi segja: „Þarna sérðu!“
Hún kinkaði kolli tii hans.
En svo hugsaði hún öðru vísi. Það var hringurinn, sem
laðaði Pedro en ckki hún sjálf. Pedro laðaðist að hverjum
sem hringinn bar, lians vegna —-jafnvel þótt um Isabel
Rodrigo væri að ræða. llún hafði gci’t hann að lciksoppi
hundiað þúsund djöfla. Þeir höfðu fyllt hann villtum
ástríðum gegn vilja hans. Allt í einu fannst lienni sem hún
liefði guðlastað.
Dansiniim lauk með þvi að hún féll í faðm Pedros. Um
leið og hann þrýsti kossi á varir henni, bað hún: „Góða
María mey, fyrirgefðu mér!“
„Ertu þreytt, q u e r i d a m i a?“
Mannfjöldinn þyrptist utan um þau og þakkaði þeim
fyrir skemmtunina. Botello fann, að einhverju var stung-
ið í lófa hans. .?
,I4vað er þetta?“ spurði hann.
„Hringurinn," hvislaði liún. „Taktu við honum.“
„Þú mátt hafa hann til morguns."
„Eg vil aldrei sjá hann aftur!“ stundi Katana upp. Eg
hala hann.......En þú þarft ekki að óttast, að eg standi
ekki við minn liluta samningsins.“
Pedro hafði skyndilega verið kallaður til fundar við
Kortes,,svo að Katana tók Osjoa við hönd sér. „Þú ættir
að vera háttaður.“
„Eg vil það ekki.“
„Þú hlýðir mér. Þá skal eg segja þér sögu. En fyrsl
verður þú að lesa bænirnar þinar.“
Þau voru ekki hin einu, sem lásu bænirnar sínar þetta
leveld, þvi að allir, bversu skapbarðir sem þcir voru ella,
fólu Guði sál sína að kveldi'hvers dags.
Þau sipndu sig og hún kyssti Osjoa.
„Segðu mér ævintýr,“ sagði liann.
„Jæja, cg skal segja þér eitthvert ævintýr.........En
o t r o t i e m p o .... (fyrr á tímum ....). Eftir nokk-
urar minútur var drengurinn steinsofnaður. Ilún ln bugsi
lengi, en loks náði þreytan tökum á hemú, hún sofnaði
vrcrt ög'háná dreynidi að hún væri'örðiíi'hefðarmæi'. ....'
,,Kaiana!“
aHuú greip' lil rýtingsins uih leið og lu’m vaknaði. Ein-
hver liafði ýtt við henni. Hún sá óljóst einhverja þústu
við hliðina á sér.
„Katana!“
Hún þekkti röddina, hefði þekkt hana i þúsuúd radda
klið. Hjarta hennar sló ört.
„Já.“
„Komdu. Taktu skikkjuna þína með þér.“
Hún skreið hljólega út úr.byrginu, til þess að vekja ékki
Osjoa. Hún var hálfsofandi og fannst þetta hluti draums-
ins, en handleggurinn, sem lagður var utan um hana, var
raunverulegur og varir Pedros voru heitar.
„Þú svafst fast. Fyrirgefu mér.“
Hún skalf eða ef lil vill hafa hendur hans titrað lítils-
liáttar.
„Eg licfi gert skýli handa okkur í jaðri herbúðanna; þar
sem við getum verið ein. Eg verð að leggja upp fyrir dög-
un, en við gelum vcrið saman í nokkrar klukkustundir.
Komdu, eg skal visa þér leiðina. Muchacha mia!“
.bætli hann síðan við með bliðlegri röddu.
Ilann liélt utan um hana, er þau gengu af stað og liún
lagði liöfuðið á öxl honum. „Eg hefi engum töfrum beitt!“
hugsaði hún með sjálfri sér. „Honum þykir vænt um mig.
Ilann elskar mig. Góði Guð! Hann elskar mig!“
„Það hcfir verið erfitt að biða,“ sagði liann. „A næturn-
ar liefi eg verið veikur af þrá. En þarna niður frá, í ölluni
fjöldanum i virkinu — eg vissi að þú mundir skilja mig.
Eg hugsaði i sifellu um fjöllin — þig og mig ein. Það veit
trúa mín, að það liefir verið þess virði að bíða, q uerjda
m i a!“
Ilann kyssti liana, losaði síðan um blússu liennar og
lcyssíi hana á hálsinn.
„Það varð að vcra i fyrsta sinii uppi í fjöllunum.. En
eftir þessa nótt----alllaf — alltaf.—“
Og hún hafði gert sér allskonar fáránlegar hugmyndir,
þegar hann liafði haft taumhald á sér vegna hennar, vegna
fyrstu næturinnar þeirra, liaft taumhald á sér líkt og hún
væri af tignum ættum.
„Eg hugsaði,“ sagði hún, „hvort þessar flíkur, — senor,
hvort það mundi verða þér til hæfis, að eg saumaði mér
kjól--------“
„Ilvers vegna kallar þú mig senor?“ mælti liann.
„Er eg ekki þinn hombre (maður) ? Erum við ekki
félagar? Hvers vegna kallar þú mig ekki með nafni?“
„Mér liefir alltaf funcfizt þú svo miklu æðri mér. En ef
þú vilt, skal eg kalla þig — Pedro, senor.“
Hann nam staðar og kyssti hana. „Q u e r i d a, mér
finnst allt fallcgt, sem þú kallar mig.“
„Eg var að spyrja um kjólinn.“
„Hvaða kjól ?“
„Hvort þú vildir ekki heldur, að eg væri í kjól en k’arl-
mannsfötum. Eg cr eitthvað svo ruddaleg svona til fara.
Svo að þú þurfir ekki að skammast þín fyrir mig meðal
foringjanna.“
„Skammast mín!“ Hann tók þéttara utan um hana.
'„Bentu mér á þann i þeirrra þópi, sem öfundar mig elcki.
Það ætti að flengja þig fyrir svona tal. Hcldur þú, að eg
vilji að þú sért i pilsum i liergöngunni. Eg elska þig eins
og þú ert.“
Þau gengu fram á brekkubrún, sem myndaði takmörk
herbúðanna. í suðurált gnæfði snæviþakinn Orizabatindur.
„Hérna,“ sagði Pedro og leiddi liana að skýli úr grem-
greinum, sem hann liafði gert á brúninni. „Hvernig lízt
þér á, a m a d a (elskan, nún) ?“
„Þetta er dásamlegur staður. Það er eins og ævintýri!“
Hún dró djúpt andarin. „Eg elska þetta land meira en
Spán.“
„Það getur elcki verið!“ sagði hann og brosti.
„Jú, þvi að’mér finnst við eiga það frekar en Sþán, við
tvö. Eg get ekki lýst því með orðum-----------“
Hann leiddi hana að dyrum skýlisins. „Eg hefi gert
mjúka hvilu, Katana. Við getum lagt skikkjurnar okkar
yfir hana, lil þess að gera liana enn þægilegri.“
Ilann þrýsti henni að sér og liún fann, þótt hún sæi það
ekki, að augu lians ljómuðu.
„Gerðu það fyrir mig,“ sagði hún undirleit, „að fara
frá andartak — eg skal kalla á þig------—“
í tunglskininu var andlit hennar enn unglegra en áður.
I larðneskjan, sem hún liafði vanið sig á að sýna i svip sín-
um, var horfin. Munnurinn var hálfopinn og skuggarnir
umhverfis augun djúpir og mjúkir.
„Þú ert fögur, Katana,“ sagði hann. „Eg vissi ekki, að
þú værir svona fögur.“
Hann kyssti á hönd hennar, stóð og starði á hana um
stund og gekk því næst frá, svo að hún gat aðeins greint
liann í myrkinu.
. IJún afklæddist, lagðist á skikkjurnar og liuldi hkama
sinri að nokkuru iAeð þeim.
Síðan 1930 befir líkbrennslu-
stofnunum í Bretlandi fjölgað
Úr 21 í 58, og um 200 eru í
smíöum. Af þeim, séín þegar
eru í notkun, eru 36 í eigu bæj--
arfélagá og éi’n þeirra, sem er t
eigu Hull, tékur ekkert fyrir
líkbrennslu.
Red Brown frá London var
staddur i Los Angeles. Hann
var maöur magaveikur og haföi
gleynat, hvort honum væri
leyfilegt að borða jarðarber og
rjóma. Red hringdi því til konu
sinnar sem stödd var í Lon-
dön til þess aS vita vissu.
sína, og reyndist honum vera
þaS óhætt. SímtaliS kostaöi
610 kr., morgunveröur meS
jarSarberjum og rjóma kr. 8.50.
í Detroit var Romeo St.
Amour settur í fangelsi fyrir aö
berja konu sína.
Wallace Peterson frá Wel—
lington í Kansas ríki haföi ek-
iö 80 km. vegalengd aö heiman
frá sér, þegar hann mundi
skyndilega eftir því aö hann
haföi gleymt konu sinni heima.
í borginni Tsururni í Japan
ákvað félagsskapttr nokkur aö
taka upp dansleiki aö vestræn-
um sið. Tvö skilyröi fyrir þátt-
töku voru þó sett: 1) ógiftar
stúlkur uröu aö haía til þess.
leyfi mæöra sinna og 2) nýgift-
ir karlmenn uröu aö hafa leyfi
eiginkvenna sinna.
Bergmái
Framh. af 4. síðu.
burö kvenfólks hér í bænum
um hávetur í frosti og byl. Þaö
er hreinasta undur, hvaö þær
geta þolaö.
Takmarkið er
aö klæöa hiklaust alla þjóö-
ina í íslenzkan fatnað, og helzt
á ekki lengri tíma en fimm ár-
um. Þær ullarverksmiðjur, sem
þegar eru starfandi, hafa kom-
izt langt í aö framleiöa góöar
vörur ,og alls ekki óhugsandi,
aö lengra megi komast meö nýj-
ustu tækni á því sviði. Þaö hef-
ir all-mikiö verið rætt um
þessi mál á undanförnum áruim
En þaö opinbera hefir ekki
sinnt þeim eöa hlynnt aö þeim
á neinn hátt og er þaö furðu-
legt, eins mikla þýöingu og
þetta mál hefir á afkomu þjóö-
arinnar, Og ekki finnst mér
efnilegt á þessum viösjálu tim-
um, aö aöeins skuli vera eggja-
liljóö í forsætisráðherranum.“
Nýsköpunin.
Svo mörg voru þau orö. Þess.
má aöeins að endingu geta, aö
með nýsköpuninni hefir mikiö
átak veriö gert til þess að efla
innlenda framleiöslu. Aö ööru
leyti er þetta mál, sem almenn-
ingur getur hugleitt og á a-
hugleiða: