Vísir - 24.10.1947, Blaðsíða 7

Föstudaginn 24. október 1947
K I S I R
7

S. SHELLABARGER :
£ifnrVeqarim
7&
KASTSLIU
hlýða tilfinningum sínum. Kvonfang á að vera til þess,
að mcnn komist auðveldar áfram í heiminum, en ekki til
þess að kona þeirra verði þeim fjötur um fót.“ Ilann
livessti augun á Pedro. „Hugsaðu þig um, Pedro. Eg býð
þér einstakt tækifæri til að komast til mikilla metorða.
Ætlarðu að láta það ganga þér úr greipum, valda foreldr-
um þinum vonbrigðum, varpa öllu fyrir borð, til þess að
verða eiginmaður stúlku, sem er upp runnin úr rennu-
steininum?“
Pcdro selti dreyrrauðan og hann Ivgndi augunum. En
Kortes dró ekki úr sókninni.
„Ilvað er hún annað?“ spurði hann. „Er ekki bétra að
eg segi eins og satt er, en að þú verðir að athlægi hjá
hernum? Ilefi eg sagl eitthvað, sem faðir þinn muridi
ekki segja?“
Þessu gat Pedro ekki í móti mælt. Hann þóttist meira
að segja viss um, að don Fransisko mrindi hafa tekið enn
dýpra í árinni.
„Leyfðu mér að segja dálítið enn og svo er eg hættur,“
sagði Kortes. „Eg veit, að skoðanir ínínar á konum og
hjónabandinu eru heilbrigðar, þvi að einu sinni fór eg
ekki eftir þeim og riiér liefir sviðið það æ síðan. Það
skipti var mér fyllilega nóg.“
Hanri jTgldi sig og beit á jaxlinn.
„Jæja?“ sagði Pcdro eflir nokkura þögn.
„Já,“ urraði Kortes, „eg á við konu mína, sem bíður
mín á Kúhu. Ilún er stúlka á borð við Katönu Perez. Eg
verð einhvern timariri að leiðrétta þau rnistök."
Háriri varð hugsi, en hristi svo af sér slenið. „Að lokum
þetta. De Silva er kominn til Spánar. Eg þori að ábyrgj-
ast, að hariri eltir Fonseka, biskupinn af Burgos, til hirð-
arinnaf. Þ a r gefst lionum tækifæri lil þess að ná sér
niðri á okkur í eitt skipti fyrir öll. En við gætum varla
teflt eiginmanni Katönu Perez gegn honum við hirðina.
.... Jæja, livað segir þú?“
Pedro beit á jaxlinn og svaraði ákveðinn: „Eg ætla mér
að standa við orð mín, yðar ágæti.“
LXX.
Pedro var fljótur að venjast herlífinn aftur. E1 IJerr-
ero reyndist ágætur liestur, honum tókst að afla sér
brynju, með þvi að kaupa hluta í liana hjá kunningjum
sinum og er liann liafði tekið þátt í bardögunum i nokk-
ura daga, var hann orðinn jafnfær og í gamla daga. Þar
sem hann var aðstoðarforingi liershöfðingjans fór hann
oft til fundar við hina gömlu félaga sína, Alvarado, sem
stjórnaði við Takúbu og Sandoval, sem hafði á liendi
sljórn hersins við Tepeyak. Eftir viku var hann húinn að
samlagast herlifinu.
Samt kunni hann ekki fullkomlega við sig ennþá. Mikl-
ar breylingar voru orðnar á hernum, jafnvel Narvaez-
menn voru orðnir gamlir og réyndí,. en uppunalégi lier-
inn var orðirin að smáhópi marina, sem ahir dáðu og öf-
unduðu. Bardagarnir vöru heldur ekki liáðir á saina hátt
og fyrr. Öratimi virtist síðan horgir og lönd Azteka voru
eins og niyndir i æyintýri. Nú var ekkert nema strit og
erfiði ef tir. í dögun yar lagt til allögu, mcnn felldir, hús
brotin og skurðir fylllir, slritað til kvelds. Þá var aflur
haldið til herbúðanna. Það rigndi jafnt óg'þélt og ménn
vayu sifellt holdvotir. Spánverjar sóltu æ lengra inn i
böx’giriá'ög þar scm verjendurnir vildu Íieldur falla en
gefast ripp, var spurningiu aðeins sú, I.ivcmer hurigur,
sjúkdómar og vopn múridu uppræta þá.
' Pédío saknaði þess irijög, hve sjaldan hann sá Katönu
og Juan. Sjálfur bjó liann i vii’lcinu í Xolok, Juan bjó með
öðrum undirforingjum við garðinn og Katana hafði sezt
að í hálfhrundu liúsi með stöllu sinni Mariu de Estrada,
sem var nú trúlofuð Pcdro Farfan. Kortes var auk þess
mjög vinnuharður, því Pedro var varla kominn úr ein-
um leiðangrinum, jxegar harin var sendur í þann næsta,
svo að oft leið vika án þess að hann sæi Kalönu.
Eins og margir ágætir liershöfðingjar lxugsaði Ivortes
ekki aðeins um aðalatriðin heldur og smámunina. Ilann
gerði sér Ijóst, aðioft .YaUmiikið á þyi, að þeði væri leikið
rétt í upphafi tafls. Ilann var búinn að bíta það í sig, að
Pedro de Vargas væri bezti maðurinn, scm hann gæti
sent til hirðarinnar og hann ællaði sér ekki að láta hann
eyðileggja ráðágerðir sínar með tilfinnigarugli sinu. Það
gat verið, að Katana Perez væri aðeins örsmá ögn í hern-
um,- sem var að vinna þetta ríki, en eins og á stóð var
hún þó mjög mikilvæg.
Dag nokkurn, þegar Pedro var fjarverandi, gerði Ivort-
es því boð eftir lienni. Ilann virti hana fyrir sér, þegar
lienni hafði verið fylgt inn í herbergi lians og þau liöfðu
verið skilin eftir ein. Honum leizt vel á hana í líkamlegu
lilliti. Honum þóttu langar, mjóar liendur hennar fallegar,
af því að þær óttu veli við spoi’öskjulagað andlit hennar.
Munnur hennar var að vísu of stór, en liann gaf andlitinu
svip og skapfestu, eins og hin dökku augu hennár. Hún
var líka vel vaxin og hafði falleg brjóst.
En Kortes var að hugsa um Katönu frá sálfræðilegu
sjónarmiði og að því leyli var hann í mikilli óvissu. Ilann
vissi, hversu erfitt það er að slíta konu frá tilvonandi eig-
inmanni, ef liann er af liáum stigum og liún elskar liann
i þokkabói. Ilvernig átti hann að hegða sér í þessu máli?
Það orð fór af Katönu, að hann gerði ekki ráð fyrir, að til
mildls múndi verða að reyna að hræða hana. Þá taldi hann
og ósennilegt, að til nokkurs mundi verða að reyna að
xnúta Iienni, því að liann gat ekki boðið neitt beti’a en
það, sem liann ætlaði að reyna að fá liana til að sleppa
tilkálli til. Hann vildi ekki beita harðneskju, ef hægt væri
að komast hjá þvi. Hann ætlaði sér því að reyna að finná
einhverja leið, er hann væri byrjaður að tala við hana,
þreifa fýi’ir sér.
Katana var í fyrstu feimin og óframfærin, skildi ekki af
hverju hershöfðinginn liafði kallað hana fyrir sig. Loks
gei’ðist liún þó svo djörf að spyi’ja:
„Er senor de Vargas hér, yðar ágæti?“
„Nei, senora, hann er í Tabúku, lijá de Alvarado.“
„Eg liélt, að hann hefði kannské orðið fyrir slysi og
það væi’i ástæðan-------—•“
„Nei, liann er við beztu heilsu og vinnur hernum mikið
gagn. llann mun ái-eiðanlega komast langt í heiminum.“
Han sá, að hún í’oðnaði af lireylcni og augu heniiar ljóm-
uðu. Þetta var leiðin. Honum hafði ekki liugkvæmzt að
skjóta máli sínu til ástar hennar á honuni. Hann hafði
gleymt fórnarlundinni, sem ungir kjánar eru svo oft
gæddir! Það var rétt að reyna þessa leið.
„Segið mér eitt, senora,“ sagði liann og brosti vin-
gjarnlega, „hverjar eru hinar raunverulegu tilfinningar
yðar gagnvart de Vargas höfuðsmanni?“
„Ilinar x-aunverulegu tilfinningar mínar, yðar ágæti?
Eg elslca hann.“ (
„Þér elskið hann?“
Ilún kinkaði kolli og hoi’fði í gaupnir sér.
Kortes hló. „Látið ekki svona, senora. Eg trúi öllu öðru
en þvi.“
Hún lirökk við og leit upp, en liann hélt sókninni ó-
fi-am.
„Þér ágirnist hann — það skil eg — en það er elcki ást?“
Hershöfðinginn varð mælskur. „Ástin vill gefa og fórria,
en krefst eiriskis af hinum elskaða.“ Hann andvarpaði.
„Það cr sjaldgæf tilfinning og mér skilst, að sú sé ekki
afstaða jTðar gagnvart honum.“
Katana liikaði. „Eg skil yður ekki, yðar ágæti.“
„Hvernig má það vera? Ætlið þér ekki að giftast hon-
Ulri?“
„Það er satt, að hann liefir beðið min.“
„Ýið skulum hætta þessu. Ilann kveðst ætla að kvong-
ast yður. Hann, velættaður maður með mikla framtiðar-
möguleika, sem valinn liefir verið til að vera fulltrúi olck-
ar við keisarahirðina, giftast yður! Hann eyðileggur
framtíð sína! Og samt segist þér elska hann!“
Hún óttaðist hörkusvip lxershöfðingjans, en leit þó ekki
undari, er hann hvessti á hana augun.
„Yðar ágæti skjátlast. Ilaldið þér, að cg viti eklci hvað
hann er —og hvað cg er? Haldið þér að eg ætli að giftast
honuni? Eg vildi heldur deyja eu gera honum miska. Yð-
ar ágæti þarf ekkert að segja mér um ástina eða livað eg
ætli að gera.“ Allt i eipu helt hún, að húji liefði verjð ftíjl-
djörf i lali við hersliöfðingjann og sagði: „Eg bið vðar
ágæti afsökunar.“
Kortes stai’ði á liána sem fyi’r, en ekki eins einbeittlega.
Hann var eins og maður, sem lyftir fætinum til að stíga
upp á þrep, en fimiur’ékkert þi’eþið. Hann liafði beitt allri
kærislcu sinni áu þess að hennar væri þörf.
„Humm!“ sagði hann. „Ætlio þér að ségja mér, að þér
nnmuð ekki giftast honum, þótt liann leggi fast að yður?“
„Eg' tók ákvörðun um þa'ð fyrir nokkuru, yðar ágæti.“
„Það var ágætt. Eg bið afsökunar. Eg hafði eklci húizl
yið þvíy .að þér væruð svona göfuglynd. Maður yei’ður
ekki oft var við slíkt. Eg geri þá ráð fvrir því, að þér
verðið framvegis c a r a a m i g a (kæra vinkona) höf-
uðsmannsins. Sé svo, þá öfunda eg hann.“
—Smæíki—
Nýlega var frú Jessie Twy-
effort í New York tekin föst
fyrir aS hafa gabbaS slökkvi-
liSiS. Hún hafði kallaö á þab,
eftir að rænt haföi veriö af
henni skartgripum fyrir urn 30
þús. krónur, barin og kastaö
á götuna úr bifreiö, sem var á
ferð.
Maöur nokkur, R. P. Tecl
aö nafni beið bana, er hann
reyndi að ná járnbrautarlest á
stöö einni í Texas. Þaö kom í
ljós, að hann var með fanniða
meö allt annarri lest.
Gömul piparmey : „Hafið þér
baðað kanarífuglinn ?“
Þjónnuin: „Já:,: ýöur er’ ó.
hætt aö konxa inn.“
„Þegár við eruin gift verð eg
aö hafa þrjár vinnukonur."
„Þú skalt fá að liafa 20, elsk_
an, en ekki allar í einu.“
Mörg vatnadýr eins og t. d.
skeljar, marflær og krabbar eru
að stækka allt sitt'líf.
Frúin: „Eg hef verið að
skrifa meömæli fyrir vinnukon-
una okkar fyrrverandi, og sagt
aö liún sé löt, óstundvís og
frökk. Er nokkuð, sem eg get
sagt gott um hana?“
Maðurinn: „Þú getur sagt að
hún éti og sofi vel.“
„Og eru nú hjónaskilnaðar-
lögin frjálsleg þarna hjá ykk_
ur?“ spuröi Bandarikjamaöur
annan Bandarikjanmann.
„Frjálsleg! Þau eru svo
frjálsleg, að það hefir aldrei
komiö fyrir hjá okkur að brúð-
ur hafi grátið á vígsludaginn
sinn.“
KnÁAyáta ht 497
Skýring:
Lárétt: 1 Hréirisa, 4 liæst-
nr (5 fæða, 7 þrá, 8 tveir eins,
!) skiþ, 10 þingmaður, 11
hnifur, 12 fangamark, 13
slöttólfur, 15 tveir eins, 16
flýti.
Lóðrétt: 1 Sriauður, 2
stefiia, 3 biskup, 1. guð, 5
vei'ju, 7 énda, 9 láta áflui’, 10
veizlu, 12 fljótið,- l i éfstux'.
Lausn á krossgátu nr, 406:
Lárétt: 1 Gæsa. 4 Ps., 6
efi, 7 lóa, 8 Ra, 9 me, 10 tap,
11 arnen, 12 fa, 13 kanal, 15
I.I., 16 ræl.
Lóðrétt: 1 Germani, 2 æfa,
3 Si., 4 Pó, 5 samtal, 7 lep, 9
manai*, 10 tek, 12 fal, 14 næ.