Vísir - 26.11.1947, Blaðsíða 7

7
Miðvikudaginn 26. nóvember 1947

S. 5HELLABARGER
ifwtieaarím
þá
KASTILÍ5J
ekki komin lengra í fataskiptunum en að hún var komin
i skyrtu, sem var þó alltof stutt.
„Ekki!“ sagði liún og leitaði í kistunni að undirkjól.
„Ekki!“ rumdi í Pedro um leið og hann leysti af sér
heltið. „Eg skal gefa þér' ærna ástæðu til að segja ekki,
kelli min. Nú ætlar þú aftur að fara að segja fnér, livað
eg eigi að gera og hvað ekki. Eg ætla að útkljá þetta mál
i eitt skipti fyrir öll. Það skal eg g'era, jafnvel þótt eg verði
ao kaghýða þig.“ Að svo mæltu tók liann Katönu, lagði
hana á grúfu á kné.sér og lét bellið ganga á lienni.
„Pedro, eg ætlaði eþki — ---Æ! Ó ! Þetta er ekki
sæmandi — ó —- ó -h fyrir framan hann Juan. Ay de
m í! Eg skal gera hvað .... sem þú vilt .... ef þú leyf-
ir mér aðeins .... San-ta Ma-ria! ... . að fara í undir-
kjólinn minn.“
„Jæja, mundu þá að vera hlýðin framvegis.“ Hann
sleppti henni og snéri sér undan á ný.
„Þelta,“ sagði Garcia, „hefðir þú ált að gera fyrir einu
ári.“
Pedro féllst á það. „Járög; nú veit eg, livernig eg á að
fara að í framtíðinni. Juan, aðgættu, livort hcslarnir eru
ferðbúnir.“
„Það sem eg ætlaði að segja,“ sagði Katana í lágum
hljóðum, þegar Juan var farinn, „var að eg elska þig svo
heitt og að góð gifling--Nei, eg ætlaði ekki að segja
það.“
Hann hafði snúið sér við aftur, en nú var hún komin
í grænan damaskkjól, sem fór; prýðilega við dökkt hár
hennar og augu.
Ilann stai’ði á hana.
„R e i n a m í a ! (Drottningin mín!) Þú ert yndisfögur.“
Ilann gekk til hennar og féll á kné, kyssti hendur hennar
og lagði þær að vanga sér. „Guð minn góður! Hvað cg
elska þig heitt! Eg vildi, að til.yæri eilthvað orð til að
lýsa þvh“
Hún strauk hárið frá enni lians. „Þú mált ekki krjúpa
mér. Nei, .... En þú mátt Iijálpa mér við að lineppa bak-
inu á kjólnum. . •.. . Finnst þér liann í i-aun og.véru falleg-
ur?“
Hann fálmaði klaufalega við hnappana, en tók svo eftir
þvi, að hun kveinkaði sér og sagði: „IJýddi eg þig svona
fast?“
„Nei.“ Hún snéri sér við og kyssti lxann. „Það var ekk-
ert.....Að hugsa séi', að eg skuli eiga að giftast þér!
Scnora de Vargas! .... Eigum við að vera hér-í nótt?“
„Eg held nú ekki. Við mundum ekkert geta sofið fyrir
flóm. Nei, d u 1 c e m i a (bhðan min), við verðum í nótt
hjá föður minunx, borgarstjóranum.“
Hún varð náföl.
„Nei, a*Ils ekki. F.g þori það ekki! Eg dey af skömm!
m í (veslingurinn eg) ! Eg er svo rifin af skeggbi'oddun-
um á ykkur, áð mér finnst munnurinn á mér ná alveg út
að eyrum. Sahgre de Diös (blóð Guðs — blóts-
yði) -.....“
Hún áttaði sig og leit áhyggjusamlega á Pedro.
Hann kleip liana í eyi-að. „Þú getur aldi’ei vanið þig af
því að blóta, clskan mín. Það er aðalsmerki Mexíkó-
hersins.“
„Hvað skal nú gera?“ spurði Garcia. „Þið gctið líldega
ekki hafzt við í Jaen eftir þetta. IJvenær eigum við að
leggja af stað til Sevillu?“
Pedro glotti. „Það virðist eiga fyrir okkur að liggja að
vera á flótta i lxvert skipti, sem við förum fi'á Jaen. Þið
Sipi'iano hittið okkur Ivatönu fimm kílómetra fyrir utan
borgina á veginum til Ivordoba í dögun hinn daginn.“
„Ha?“ sagði. García. „Hitta ykkur? Verðið þið ekki í
kránni ?“
Pedx'o reyndi að láta scm ekkert væri. „Nei. IJeldur þú
að eg ætli að fara án blessunar foreldra minna og án þess
að kynna Katönu fyrir þeim? C a s p i t a!“
Gai'cia hristi höfuðið. „Nei, auðvitað. En þekki eg heiðr-
aðan föður þinn, borgarstj.órann, þá er eg eklci viss um
að þú hittir okkur á tilteknum stað og tíma.“
„Ilub!“
„Segðu bara liuh! Setjum svo, að liann samþykki
ekki —“ Garcia lióstaði — „þessa breytingu á fyrirætlun-
um þínum? Hann lætur ef til vill.setja þig inn, drengur
minn. Ilann liefir valdið til þess.“ Gai'cia þagnaði en bætli
svo við. „Hvei’nig væri að skilja Katönu eftir i minni um-
sjá, unz------~“
„Nei! Eg mun ekki framar fela þér að gæta hennar. Við
muiium standa saman í öllu franxvegis. Iivað segir þú uni
það, querida?“
Hún hallaði sér að barmi bans.
Pedi'o var svo haimngjusamur, að liofmm faixnst lciðin
heim alltof stutt, þótt þau færu aðeins fetið. Katana sat
fyrir aftan hann og bélt utan um liann. Pedro var svö
bamingjusamur, að liann liugsaði ekkert um það, livei'jar
viðtökur þau kynnu að fá hjá foreldrum bans, þvi að þau
lijónin hlutu að komast í talsvei’ð vandx’æði vegna þcss, að
sonur þeirra lxafði gengið að eiga Katönu.
„Ekki láta liann brokka,“ sagði Katana allt í einu, þeg'-
ar þau voru búin að ríða um hundrað mejtra frá prests-
setiinu.
„Þvi ekki? Þú dettur ekki af baki, neyðist bara til að
halda fastar utan um mig.“
„Eg ska’l gera það sanxt, en láttu liann bara ekki fapa
á brokk. Æ!“ *
Ilann líægði fei'ðina. „Hvers vegna ekki?“
„Þú ættir að vita það “
Ilann bló, losaði aðra liönd hennar og kyssti lófa liennar.
„Það var mikil blessun, að eg skyldi flengja þig, a 1 m a
m í a (yndið mitt). Guði sé lof fyrir það. Annars mund-
irðu enn vera á báðum áttuni. Flengingin feykti úr lruga
þér öllum bugmyndum um hjúskap minn og Luisu. Eins
og eitt einasta bár á böfði þér sé mér eklci meira virði en
öll dyrð beimsins! Eg liefi að minnsta kosli komizt að
þeirr'i niðui'stöðu. Veiztu livað eg geymi alltaf við brjóst
mitt?“
Góð.i, neyddu mig ekki til þess-------“
„ I ú, það veit trúa mín að eg geri. Þú kemur með mér á
Kampeador. Og þú skalt ekki nefna orðið skönnn framar.
Við sofunx í nólt lieiina bjá foreidruin minum. Þar á kon-
an mín heima.“
LXXXVII.
Það var dauðskelkaður sveitaprestur, sem gaf Pedro og
Ivatönu samanpá um nóttina. Ilann óttaðist í-eiði biskups-
ins, sem taldi sig einan eiga að gefa saman tigin lijón
þarna i héraðinu, en liann óttaðisl þó meíra hnefa Juans
Garcia. Garcia var svaramaður brúðgumans en Sansjo
Löpez brúðurinpár. Sipi'iano Davila var aulc þess vigslu-
vottur.
Pedro dró innsigíisliring sinn af þumalfingrinum og
renndi honum á grannan baugfingur Katönu.
„Það gcrir eklcert til, þótl liann sé dáhtið stór núna,“
sagði hann, „því að eg' skal láta þrengja bann.fyrir ]xig-“
„En skjaldarmerki þitt er á bonum.“
„Nú er það líka skjaldarmerki þitt dóna Katana
m i a.“
„Hjaitað mitt!“ bvíslaði hún. „Astin mín.“
„Heyrið þið nú!“ söng allt í einu í Garcia. „Ætlið þið
að standa svona lil eilífðarnóns? Eiguxn við ekki líka að
fá að kyssa brúðurina.“ Eins og geta má næi’ri, drógu vott-
ariíir ekki af sér Óg kýsstu Kalönu, þangað til húix var
nærri fleiðruð á vörunum.
„J e s u s Mari a!“ sagði hún og hló. „P o b r e d e
„Nei.“ . • _
„Skilnaðarbi’éfið, sem þú skrifaðir mér í Koyoakan.
Þvi nxáttu trúa, að cg hefi lesið það oft síðan. Eix íxú —
v i v e D i o s (að mér lieilum og lifandi) —er eg búinn að'
fá þig aftur! Og þxi ert orðinTkoixan nxín! Þú skalt svei mér
ekki fá mikinn svefnfrið í nótt.....Húgsaðir þú nokkuru
sinni uixx ixxig.?“ spurði liann svo stríðnislega. „Eg er viss
uiii, að þú liefir aldrei gert það, tófan þín.“
Hún þrýsli sér upp að lioiium. „Ekki einu sinni, ckki
eitt skipti, svei ínéi' þá!“
„Ila? Við livað áttu? Það cr beppilegt fvrir þig, að þú
situr fyrir aftán nxig.“
„Eg á við.það, senx eg segi, q ueri d o. Hvernig gat cg
lmgsað unx þig einu sinni, þégar eg liugsaði um þig alltaf,
lxverja nxiinitu?'1
Hann vafði launxununx um söðulbogann og snéri sér að
henni. „Eg gct ekki haldið áfram lengur, án þess að fá
koss.“
Kampeador greip lækifærið til að kroppa við vegar-
brúnina. Það liðu nokkrar mínútur áður exx áfráixi var
haldið.
„Pedi'O," sagði liún og tók þéttara utan uixx liamx, „lield-
ur þú að það væri mögulegt, að Guð gæf okkur Ninitu aft-
ur, ef við bæðum liaiin vel uixi það? Eg yrði auðvitað að
eiga hana aflur. En lxeldur þxx að Guð niundi gera það?“
„Það cx' ég viss uíxi, Hann þefir gefið nxér þíg aftur og
verið okkur góður. Við skulunx biðja hann um það í nótt.“
Mestan hluta leiðarinnar riðu þau þegjandi, exx þögn
—Smælki—
Eigimxxaöur frú Brovrn var
rithöfundur og hann, sat alla
daga heima og hamraöi á rit-
vélina. Skrifaöi hann greinar
uixx lxitt og þetta, seixi hann seldi
viö svo háu verði, að frú Brown
gat leyít sér að hafa vinnukonu.
Eitt sinn þegar ný vinnukona .
hafði verið ráðin, koixx hún að
nxáli við frú Brown skönxmú
eftir að hún byrjaði í vistinni
og sagði:
„Þér borgið mér 200 krónur
í laun á mánuði frú.“
„Já, Sa]ly,“ sagði frú Brown.
„Og eg hefi ekki efni á aö
borga yður meira en það.“
„Eg veit það frú,“ -sagði Sal.
ly uni leið og hún gaut augun-
unx þangað seixx lir. Bro>vn sat
og.var^að lesæí þók.til.þess að
glöggva. sig á eíni, .senx hann
var að.skrifa grein.uni.. „En eg
vil.vera sanngjörn, frú. Eg er
fús til þess að vimxa fyrir 150
krónur á májiuði, þar til nxað-
urinn yðar fær eitthvað að
gera.“
Töframaður eiixn í Dar-es-
Salam í Tanganyika fór til
lögreglunnar og bað um aðstoð
til þess að innheimta borgun
frá einunx viðskiptavina simxa, .
sem „bað íxiig unx að særa ljón
til þess að drépa óvin sinn Eg
gerði þetta. Óvinurinn er dauð-
ur, en viðskiptavinur miun vill
ekki borga.“ (
Efnafræðingar við North-
western háskólann ■ í Illinois
1
hafa komizt að þeirri niður-
stöðu að hin keixiísku efni
íxiannslíkaixians, sem eitt sinn
voru metin á tæplega hálfa
sjöttu krónu eru nú um 200 kr.
vii'ði. *
______
UnAAqáta $21
Skýringar:
Lájrétt: 1 hveiixsa, 4 sam-
texiging, 5 viðai’tegund, 7 í óð-
ur, 8 tónn, 9 l'rumefni, 10
mylsna, 11 litur, 12 ósanx-
slæðir, 13‘mjúkui'j 15 tveir
eiixs, 16 verkfæri.
j Lóðrétt: 1 Verzlun, 2
1 rjúka, 3 tveir eins, 4 tveir
i cirs, 5 not, 7 gengi, 9-greidd,
j 10 sjávai'dýri 12 fáskiptin,
j 1 ! öðlast.
j Lausn á krossgátu nx'. 520:
Lárétt: 1 snxáix, 4 én, 6 pól,
7 sko, 8 ær, 9 Ö.Á., 10 ái'i,
11 soll, 12 alc, 13 Marfa, 15
ar, 16 rós.
Lóði’étl: 1 spænska, 2 móx',
3 ál, 4 ek, 5 norska, 7 sái,
9 örlar, 10 álm, 12 als, 14 ró.:
i