Vísir - 08.05.1948, Blaðsíða 7

Laugardaginn 8. maí 1948
V I S I R
t
.awrence
VIÐ
SKÁL
í VATNABYGGÐ
G. BLck man
1
28
handjámin, er hann þreif skámmbyssuna og lyfti henni
að höfði sér.
McKay höfuðsmaður stökk á hann.
Eldblossi lýsti upp herbergið og púðurreykur gaus upp,
en í veggjum glumdi af bergmáli skammbyssuskotsins.
Penningtoii sat á gólfinu, eftir skamma viðureign við
við Mclvay — höfuðsmann, og var nú horfinn seinasti
snefill virðuleika hins tilvonandi þingmanns i öldunga-
deild þjóðþingsins. Púðm'lykt og lykt af brenndu hári barst
að vitum manna.
„Þetta eru fyrirtaks skotfæri, Pennington,“ sagði MeKay,
„en þér ættuð ekki að iðka neinar skotæfingar hér. Ung-
frú Boyd mun ekki neitt um það. Komið nú, senator. 1
steininn með hann, piltar.“
Betty Hurley lior£ði á eftir honum stórum, bláum, 'undr-
andi augum.
„En Jerome,“ sagði hún við mann sinn, „eg botna ekk-
ert í þessu. Var það i raun og veru svo, að Heni’y Penning-
ton myrti Norman lækni?“
„Eg er smeykur um, að svo liafi verið, væþá min,“ sagði
Hurley læknir.
„Þetta er heimskulegra en tali tekur,“ sagði Betty. „Af
hverju gerði hann það?“
„Af því að Henry Pemúngton hafði svikizt undan skyldu
sinni, að gerast hermaður,“ sagði Hurley læknir þolin-
móðiega. „Norman læknir hafði veitt . lionum aðstoð,
ski'ifað lyfseðil fyrir hann tvivegis, svo að Pennington
fékk í hcndurnar skammt, sem hafði þau áhrif eftir inn-
töku, að hann fékk ákafan hjartslátt. En Normán ákvað
að konia upp um Pennington. Vitanlega veiztig að Nor-
man vildi fá Grace fyrir konu, en hún ballaðist frekara
að Henry. Svo að Norman lét búa til gramméfónplötu, i
þeim tilgangi að sannfæra Grace um, að Hénry Pennington
væri ekki hinn ágæti, virðulegi. bórgari, sém hún Iiugði
hann vera. Norman bauð fámennum, cn skrafgjörnum
íióp, að koma og hlusta á er platan væri leikin. Þetta
mundi leiða til þess, að binn pólitiski ferill Henry Penn-
ingtons yrði endasleppur, Maður, sem svíkst undan mei’kj-
um, þegar föðurlandið kveður sym sína i strið, getur ekki
gert sér neinar vonir um kosningu. Sannast að segja getur
hann ekkert gert nema afturkalla, framboð sitt, og láta
sem mirmst á sér bera. Og Henry drap Norman, til þess
að koma í veg fyrir öll þessi áform. Og hann varð. að
eyðileggja grammófónplötuna, því að hún var sönnunar-
gagn, jafnvel eftir að Norman var úr sögunni.“
„En af hverju voru tvær byssur?“ spurði Betty.
„McKay var að ljúka við að útskýra það, elskan mín,“
sagði Hurley lækiúr, og struk hönd konu sinnar, „Heni-y
átli aðra skammbyssuna. Hann kom með hana í þeim til-
gangi að skjóta Norman lækni. Hann skildi bifreið sina
eftir þarna úti i skógi og beið. Meðan hann beið komu
•Grace pg herra Lawrence. Henry- sá Lawrence athuga
• skammbyssuna, þá, sem var í hólfinu á bifreið Grace,
skanunbyssu Stewarts. Meðan Grace og Lawrence óku
til Bláufossa tók Ilenry þessa skammbyssu óg beið enn
átekta: Þá kemur Norman Jæknir með grammófónplöt-
una sína og skaut Pennington hann þá mcð skammbyssu
Stcwai'ls, og skildi hana eftir, þar sein hún hlaut að finnast.
Henrý mölvaði þá grammófónplötuna og dreifði brot-
unum úti i skógi, fór inn í bifreið sína og ók til þorpsins.
rSina eigin byssu hafði hann í skjalálösku. sem hann lét í
geymslu á járnbrautarstöðinni. Og svo keypii liann rósir
haijdá Grace og ók hingað. Þú varst héi.'na þegar bann
Ivöhí. Og nú er allt ljóst, elskan mín, eðn h\nð?“
„Já, ég býst við því,“ sagði Betty og stundi. „En mér
finnst eiin; að það liafi verið heiniskulegt áf Henry að
drepa Norman.“
Jbán Stéwart stóð upp.
ýVíð vérðum víst að fara að koma. okkur af stað og fara
liéim fif Tomi'na,“ sagði hún við mann sinn. líún tók i
handlegg lians og leit á mig um leið.
Bctty vafði örnnun um Iiáls manni símim.
„Við þurfum ekki að fara strax, Jerome,“ sagði hun.
,,Þáð er ekkl'orðið framorðið.“
, "ÁEg á að framkvæma úppsklirð snemma í fyrramálið/4
sagði Iiurley lælrnir. „Viljið þér aka með okkur, Eddie?“
Eddíe varð fegnari en frá verði sagt.
Grace lireyfði sig ekki úr stólnum, þótt fararsnið væri
komið á þau, lét sér nægja að veifa til þeirra, þreytuleg
á svip.
-----o-----
Jarðhoranir
Þegar allir voru farnir settist eg við kné hennar og
strauk loðskóna kanadisku. Grace rétti fram Jiönd sína
og lagði liana á öxl mér.
„Skyldi það vera hlutskipti mitt að haga mér heimsku-
lega alla mina ævi,“ sagði hún með tárin í augunum.
„Nei, nei, þú hefir ekki hagað þér neitt heimskulega.
Fáðu þér nú smáhressingu. Þér veitir ekki af eftir þetta
allt,“ sagði eg.
„Já, þvi ekki? Eg bauð þér hingað upp á glas. Við ætb
uðum að sitja við arineld og rabba um liðnar samveru-
stundir. Viltu tendra eld, Jim, liaim er vist útkulnaður.“
„Nei,“ sagði eg. „Við skulum fara héðan og eiga góðar
stundir saman annarsstaðar. Eg kunn ekki við mig hér —
það er svo margt sem minnir á Penningtón, og Norman
lælcni — margt, sem við skulum bæði gicyma liift skjót-
asta.‘
Við fengum okkur smáslurk, ems og ferðamcnn,’ sein
eru að æggja af stáð í langferö. Við settumst i biíreið lienn.
ar. Eg sat við stýrið. Eg fór lengr> Ieiðina, gcgnum Bláu-
í’osf-a og meðfram vatninu. Það var tungLkin, lunglið
• vaggaðisl á skýjabeði, að þvi er virtist, og það var frið-
samlegt og fagurt að horfa á myndirnav scui spegluðust
i vahúnu. Eg ræddi ekki við Grace, vissi, að heiini var
fyrir beztu, að hvílast, en eg vissi, að fegurð Icvöldsins og
góða loftið mundi liafa góð álirif á hana.
Og þegar hún loks tók til máls, sagði hún:
ysEg liefi fundið til sektar í allt kvöld, Jim. Kannske eg
hefði getað bjargað Norman lækni, svo að hann Iiefði
nolið sin i þjóðfélaginu, brifsað hann úr klóm þeirra ai’la,
sein voru að eyðileggja hann. Það hefði vafalaust veri'ð
hægt, þótt það væri ekki á mínu færi.“
„Það gerist margt þann veg, að við meniúrnir ráðum
engu þar um sagði eg. „Enginn má sköpum renua,“
„En samt —“ •
Næstu tíu minúlur var- þögn.
„Þú hefir aldrci sagt mér neitt um þig, Jim, cg á við
Iivaða áhrifum þú varst fyrir seipustu þrjú áriu bvort
þinn iímri maður liefir breyzt mjög —?“
„O, eg hefi víst ekki tekið miklimi breylingum. Ékki
eins miklum og ætla mætti á þremur styrjaldafárum —“
„Þú verður að seg'ja mér frá því ■—■“
„Hve nær ?“ ..
„Þvi ekki að byrja þegar í kvöld?“
„Hvert eigum við að fara?“
„Marguery er góður staður.“
„Þar sem við deiklum harðlegast,“ sagöi e.g.
„Bg hafði gleymt deiiunni. En þú hafðir jafnau meslar
mætur á þeim stað —- hhm „bezti í borginni,“ sagðir þú.
Og eftir á — heima við arineld.“
Eg kinkaði kolli til samþykkis. Og mér var hlýrra inn-
anbrjósls en mér bafði nokkurn tíma áður verið.
1ENDIR1.
Framh. af 2. síðu.
Fyrst framan af gekk bor-
unin vel, og á 200 metra
oft vill verða i'yrst á eftir.
borun.
Á árunum 1954—55 ætti
svo að vera liægt að liefja
byggingu aflstöðvarinnar
sjálfrar. Og það hentuga við’
gufuvirkjanir er það, að
hægt er að smá auka við ork-
una eftir því sem líminn líð- -
ur og ástæður þykja til.
Mestur mældur jarð-
hiti í Reykjakoti.
Rannsóknirnar á Hengíl-
svæðinu bófust í fyrra með
borholu að Reykjakoti í
ölfusi, aðallega í því skýni
að athuga lútastig og jarð-
lög í mismunandi dýpi og
svo til þess að fá reynslu
með gufuboráiúí’ yfirleitt. —■
dýpi var hitinn orðinn 215
stig á Celsius á holubotni, en
það er langmesti jarðhiti sem
mældur hefir verið hér á
landi og þó víðar sé leitað.
Undanfarna mánuði hafa ’
allskonar erfiðleikar komið í
Ijós í sambandi við þessa
borholu, eink'um vegna gífur-
legra gosa, sem hefir fyllt
holtina að nokkru leyti upp
á köflum og þar af leiðandi
orðið að bora hana að nýju.
Nú er hinsvegar talið Iíldegt
að búið sé að stemma stigu
fyrir helztu erfiðleikana, og
þcss vænzt að unnt sé að,
haída borunum áfram íúður ’
á 300 til 400 metra dýpi. Beð-
ið. er með mikilli eflirvænþ,
ingu eftir því livað su borun
leiðir í ljós.
Starfstiílkur

óskast i4. maí í Elliheimiii HainaríiarSar.
Uppl. hjá forstöðukonunni. Sími. 9JHL

ttlaðburðus*

y|8i .,nmtar börn. ungiinga. iruskifr fóík
til að bera biaðið til kaupeiuia .um
AUSTURStRff.il
SOLEYJARCÖTU

Yantar tæki.
Guimar Böðvarsson sagði
að enn vantaði ýmis tækþ
sem þyrfti til rannsókna og
jarðborana, og þ. á. m. stór-
an gufubor. Galliim við þetta
er sá, að flest þessara tækjá—
verður að fá frá Ameríku og
þau fást því eklci iiema fyrir
dollara. En Gunnar kvaðst
vænta þess að gjaldeyrisyfir-
völdin sýndu enn sama vel-
vilja í þessum efnum og þau
hefðu sýnt árin 1945 og 19*16.
Hann sagði ennfremur í
þessu Sambandi að bagiiýt-
ing jarðhitaiis yí’ði ekki
framkvæmd nenia .með und-
angengnum undirbúpings-
rannsóknúm og þiér koÍUrðu
Bæði tíma, áhöld. mannafla
og peningá. Én her gegndi
sama máli og við vatns-
aflsvirkjanir, því að þæi\
kreí'jast vatnsrennslis*
atliugana og annárra rann-
’sókna svo áéúni skiþtic á'ðúi’
en* virkjun e.r framkVáÚúd.
Þá gat Gunnar þess r að
siðustu, að prófessor Trausti'
Einarsson hci'ði verið í'cng-
iim til þess úð gcra jju’ð-
fræðilegar • rannsókiiii'A; á
Hengilsvæðimh Alhugátúr
hans bg keuningar í þessu
sambandi væi’ú hvprttvéggja
í senn nýsfárlegar og athygl-
isverðar og líkur .tiEað.júer
komi að'iíúkhtmíúötuKé.