Vísir - 14.07.1948, Blaðsíða 2

V ISIfi
TT
T
Miðvikudaginn 14. júlí 1948
' ÍÚ' ■ i : ; r ,-r :--T
Pétiir Afagitúisisioit
htasi kts&ijjós'L
FÆDDUR 1 □. JAN. 1BSB. - DAINN 26. JUNI 194B.
Þeir seni orðnir' eru sjö- flokksins, og j)að sem sjald-
. tugir, verða að vera undir;gæfárá er, pólitiskir and-
það búnir að æsliuvinunum.
á líkum aldri, fari að fækka.
Slilel er j)ö alclrei sársauka-
jaust.
stæðingar virtu liann og við-
urkenndu þjóðhollustu lians
og „fair play“ i öllu slarfi.
Pétur Magnússon var
Á hinu á maður síður von,i glæsimenni, jafnt hið ytra
að vinirnir, sem cru miklu sem hið innra, raungóður og
vinfastur og vildi levsa livers
manns vanda, sanngjarn og
tillögugóður, en jafnframt
yngri, falli fjn-ir aldur fram.
Við Pétur Magnússon vor-
um vinir frá þvi er við þckkt-
umst fyrst, ‘fyrir nálega 40
árum, og við störfuðum háð-
irsem málflutningsmenn ura
Jangán aldur, og eg gct sagl
• með sanni, að á vinátlu okk-
iar bar aldrei skúgga, og eg
álti þess von að njóta vináttu
liahs meðan eg lifði.
belta fór j)é) á annan veg.
Eg hafði að vísu nokkurn
'grun um síðastliðinn vetur
oð hann kenndi sér einlivers
alvarlegs sjúkleika, en jreg-
ar hann lcvaddi mig, daginn
áður en hann flaug til Bó-
sto'n, 11afði eg j)á ciniægu
von að allt færi vel. Þegar,
svo kom fréttin um að upp- 'fástur tyrir og kunni manna
skurðurinn hefði gcngið að(hezt að beita roksemdum í
óskum, fannst mér eg hljóta ræðu og rili. Ágætur mál-
að eiga eftir að sjá hann t lutningamaður og raðu-
heilan aftur. Inautur í vandasömum mál-
Mér h'efir því varta brugð-,«nþ en(la rak liann um lanSt
ið meir en jregar cg fékk J)á ( skeið mjög umfangsmikla
tiarmafregn að hann væri starfsemi scm hæstaréttar-
tátinn. - jlögjnaður, og i-cynsla hans í
Þáð kom snemma fram.áð l>vl starfi kom honum að
Pétur var mikið mannsefni, góðum notum sem alj)ingis-
enda iitti liann tit góðra að manni, fjármálaráðlierra og
telja í báðár ættir. Faðir bankásfjóra Lanndsbaiiká
lians, séra Magnús Andrés- Islands.
son, var annálaður gáfu- og Það ei' þjióSártjón að
sæhidarfnaðnr, sem allir missa slikan mann sem Pét-
báru traust til, er liann U1' Magmisson, fyrir aldur
þekktu, og.frú Sigriður móð- ^fram. Það er mikill harrnur
ir tians var ágætiskona eins fyfir okkur ér þekktnm
Sexiugur í dug:
Gunnar Sigurðsson
frá SeBalæk.
Gúnnar Sigurðsson fi“á fyrir væntanlegri liækkun er
læk, annar ritstjóri N'isis —
hann var ritstjóri blaðsins
ári'n 1914—15 — er sextugur
í dag.
Eg átti í gær tal við Gunn-
ar m. a. i tilefni af j)vi, að
hann hcfir nú náð þéssum
svokallaða virðulega aldii.
allfrumlegur. í viðbót við
j)að að bæta upp landbúnaö-
arafurðir sem máske var ill
nauðsyn lil að lialtla landbún-
aðinum við liði, bælist nú að
farið er að greiða tap á sjáv-
arafurðum af rikisfé. Þessi
aðferð minnir mann óþyrmi-
jægár menn fara að hugsa um leíía á Múnchausens-söguna,
hópi1, sem er með stíkar liug
leiðingar. Það er fjárri hon
um og' hugsar hánn þó vafa-
laust meira en fléstir aðrir,
en húgsanir hans snúast um
landsins gagn og nauðsynjar,
rétt eins og þeirra, sem ewi
mannsaldrinum yngri og aö
hvi-ja eða á fyrstu þrepuni
barattunnar fvrir lifinu.
I Gunnar var ekki lengi við
Yisi, en hann hefir ekki setið'
auðum liöndum síðan, því
að liann hefir fengizt við all-
an fjandann, eins og sagt er.
Þess má til dæmis geta, að
])ótt Gunnar sé löngum liér í
hænum, j)á er hann engu að
siður stórbóndi austur í
Piangárvallasýslu og á þar
meðal annars þrjú hundrúð
f jár og túttugu hróss.
Annárs má líka geta, að
þótt Gunnar liafi aldrei verið
hver sem í Jifut átti, nema ef halcari, átli liánn þó um eitt
vera skvldi að hann legði skelð bakari jiað, sem Al-
sig mest fram, þegar um- þýðubraúðgerðin reis upp af.
með skelfingu.
cinkum eftir að liann gerðist
hankastjóri Landshanka Is-
lands 1941, og ])ó alveg sér-
staldega þann tíma néi und-
anfarið, sem við unnum dag-
tega saman í bankanum.
Velvild mín til Péturs Magn-
ússonar og traúst mitt á
lionum óx við nánari kynni.
Eg hefi átt þvi lá'ni að fagna ■ - . .
um <ln»0lla, aa vinna með að 1 hdlW «W«. «■»».. <U» w»« «*«*>«
mörginn iSgaMiamimm,,,,. Gunnarér bÓKllsekkl i þéhra "S hW"r "« emb
sem eg ber mikla virðingu
fyrir og velvild til, og er
Pélm- Magnússon j)ar i
fremslu röð.
Framkoma Pélúrs Magn-
ússonar i daglegri um-
geiigni var með ])eim hælti,
sem J)ezt verður á kpsið.
Hann var Itöfðinglcg'ur
maður í allri framkomu 1
j)css orðs l)ezlu merkingu,
enda mun leitun á samtíð-
armanni scm naut jafnmik-
ittar virðingar og velvildai
allra þeirra, sem þess áttu
kost að kynnast honum
nokkuð að ráði. Hann var
hverjum manni glaðværari í
umgengni og hafði ríka en
illkvitnislausa kimnigáfu.
Hann vildi livers mans
yandræði leysa og varð eg
j)ess atdrei var, að hanú
gerði sér ])ar mannamun
og hún áfti ætt til.
Þött Pétur væri að eðlis-
fari hlédrægur gat ekki hjá
þvi farið að hóniún, sökum
álits og hæfileika, væru fal-
in mörg og mikilsverð trún-
aðarstörf i þágu ])jóðfélags-
ins, störf senvhann vitantega
rækti með þeirri skyldu-
rækni, fvri rhyggj u og féstu,
sem honúm var i blóð borin.
F.g ætla ekki að felja liér
upp j)áu störf, J)au éru al-
þjóð kunn. Ki>eðjuorð
Fyrri Iiluta ævi sinnar, Fyiir rúmum mánuði
reyndi hann að komasf hjá (kvaddi eg Pétur Magnússon
að standa í fylkingarbrjósti Hann var J)á lasinn, en geiði
i stjórnmálum, en á síðari lífið úr, og hjósf eg v'ið' að
árum varð hann að kanúast ( hitta Jiann Jiéilbrigðán, ])eg-
ar eg kæmi heim aftur. En
hann bezt, að eiga á bak að
sjá slikum vini. En þung-
hærust er sorg ástvinanna.
Mig brestur orð til að lýsa
hluttekningu mimii í sorg
frú Ingibjargar og barnanna,
en það eitt er víst, að hún
grætur góðan mann, þvi
Pélur Magnússon var livort-
tveggja í senn, mikilmenni
pg göfuginenni.
Lúrus Fjeldsted.
komulitið fólk' átli i lilut. Hét' það þá Ilansensbákari,
Sajfi Péturs Magnússonar var hlutafélag og Gunnar
i Landsbanka íslands verð- einn eigendanna. Átli hánn
ur vandfýllt, — og að min- sinn þátt-í Jiví, að Alþýðu-
um dómi vafasamt að hægt flolíkfirinn komst vfir fyrir-
sé að linna mann, sem get- líeki þettá og mlm hánnl
ur fyllilega leysl hann af (ftokkuriim) eteki hafa tapeð 'atdrei staðizt til lengdar, J>að
hóhni eins og nú er ásfatt i á þvk stafar nú meðaí annars og
(laudinu. Mörgum þótti hannj Gunnar sat i 8 ár á þingi gaúnske mestmegnis af okk-
seinn að laka ákvarðanir, en og var kosinn hæði kjörtima-' ai. vanhúgsðu stjórnarskrá,
svo er oft vitrum mönnúm bilin sem utanflokkamaður.1 sem jiefjr orðið til Jiess að
fárlð. En sá kost'ur fvlgdi,| „Ilvað segir þú um pö>li-1 styö.ja að öfugu úrvafl þing-
Allir sæmilega vitibornir
menn sjá og tiljóta að vi'ður-
kenna að ómögulegt er i
framtíðinni að vinna liér að
framléiðslu með miklu hærra
vinnukaupi en nágranna-
þjóðirnár. Naumast einu
sinni stórútgerðin með ein-
valaliði af sjómönnum og
nýjústu skipatækni. En þó
eru alltaf ný verkföll, sém
enda með hærra kaupi og
styttri vinnutíma.
Nei,“ segir Gunnar, „nú-
verandi stjórnarfar getur
að þegar haiin hafði tekið tilcina nú?“ spurði eg hann.
við að bann gæti ekki leng-
ur koniist undaii kiöfúm
samherja siuna, uin að
tielga stjórmuálaflokki sin-
um og J)jóðmálum, hina
miklu og aíírlfárjkú krafta
sína, })ótt stjórnmálaþréfið í
sjájjfú sér, væri hóniun ekki
að skajii. Yifsinúnir hans.
hófsem'i og samstai’fsliæfi-
lcikar nútu sin J)ár eins og á
öðéiun sviðum, enda varð
hann fljött emn qf aðatfor-
ystumönnum. SjVjlfslæðis-’
þetta fór á annan veg. Mér
var skýrt fi-á láli hans dag-
inn áður cn eg lagði af stað
héim til íslands.
Eg kynntisl Pétri Magnús-
syni fyrst fyrir tæpum 30
á'rúm. Leiðir okkar lágu
ekki mikið saman 'framan
af, en mér varð slrax hlýtt
til háiis og hefir Jjað haldizt
-jafnán síðan. Um alhnörg
úndaiífarin ár liöfum við
tiaft mikið saman að. sældaj
ákvörðuti, varð lionnin ekki j „Ja, livað eg segi um tiana.
Jiokað, hver sém í hlút átti. Eg held eg geti svarað þvi
()g þetta var ómetanlegur einna ákveðnast nieð því að
kostúr eins og nú er komið telja þing og stjórn nú og'
bánkamálum og fjármálum undanfarin ár mestu plágu
landsins. Á eg nú enga ósk sem ísland á við að striða.
hcitari en ])á, að í sæti Pét- Eg sé ])að á svip þíhum að
nrs Magnússonar veíjist þú hiður um rök,“ segir
maður með sem liluistum Gunnar ennfremur. „Það er
mannkostum, þekkiii'gú og nn að vísu ekki auðgert í
vitsmunum sem liann hafði stuttu blaðaviðtali, en
lil áð hera. j sjcaj eg benda á l>að, að ísland
Eg vil enda þessi fáu órð er langsamlegá mesta fram-
með innilegu þakklæti til léiðslulánd í lieimi, miðað við
hins látna merkisníánns fyr-j ibúatölú, og það' af þeirri
ir ágæta samvinftu og vin- franileiðslu, scm nú er mest
áttú. Ekkju hans, hörnum
og öðru vandafólki, vil eg
vofta hina innitegustu sam-
úð míua. Bezta liuggunin í
eftirspurn eftii‘, matýoru. ís-
lénzkir peningar ættu 4)ví að
vera mjög éftirsóttir, en atlir
vita, að ]>eir eru einskis virði
])ó endur- altsstaðar i heiminum.
sorg peirra er
minúingin um góðan ogj En við Islendingar erum
mérkan dréng, sem hafðijþó enn stórtsekari í frain-
úhnið mikið og merkilegt leiðslunni á öðru sviði, og
ævistarf. Jrótt örlögin létu ]>ag er i sköttum og tollúm,
l>ann iatla i valinn fyæir ald- beinum og óbeinúm. Vænt-
ur fra'm. anlega lialda Jreir á|ram að
' i'l i>: Jón Arnason. I 'ljækka og grúhdvöllurinn;
mánna, að niinnsta lcosti má
segja það um suma þeirra.
Pólitísku flokkarnir eru
nú farnir að sjá þefía, og ef
eg nian rétl J)á licfir verið
sett ncfnd í málið sem þýðir
]>að, að það sefur um óálcveð-
mn thná eða kahnske fyrir
fuht og allt.“
„Hcfir J)ú nokkrar ritsmið-
ar nu með hönduni ?“ spyr eg
þó j Guniiari
„Nei, ekki nema „íslenzka
fyndni“. Annars er eg að
skrifa drög að ævisögu minni,
sem væntanlega kemur iit áð-
ur en eg dey. Én eg fer. að
engu óðslega, J)Vi eg finn
engin sérstök ellimörk á mér
og kvellisjúkur hef eg aldreí
vefið.
Eg get skýrt frá mörgu,
J)vj að eg komst ungur í
stjórnmálalífið. Eg hefi ekki
alitaf verið uíanflokka. Eg
var landvarnamaðuf og í
mfðstjöfn gamla Sjálfstæð-
isflokksins var eg um skeið.
Þá var Sjálfstæðisftoklairinn