Vísir - 27.07.1948, Page 7

Þriðjudaglnn 27. júlí 1948 - „ ; -
• ;. <fz.rjz. rtc~> o • '*• • \ •.•*. v;-. -$r. * • - •• •-'
KXXXXXXXXXXXXaOQOQQQQOQOQOQOOOQOQCXXXXXXXXXXXXXXr
1 SAMUEL SHELLABARGER
Hann hefði aðeins getað komizt hjá bardaganum með þvi
að láta hengja Belli. Hann hafði ósjálfrátt gengið inn
, fyrír þröskijldinn og síðan hafði allt annað gérzt af sjálfu
sér. .„ f. .
Andrea starði ut um opinn gluggann. Borgin var í fasta
svefni og andvarinn að utan kældi hann smáms saman.
Andardrátturinn varð liægari og jafnframt varð hugur
hans rólegri. Hann fór allt í einu að dötta.
Skyndilega hrökk hann upp og tók þá eftir þvi, að hann
starði á mann, sem hafði birzt í glugganum. Maðurinn
sveiflaði samstundis fæti yfir gluggasylluna og renndi sér
inn i herbergið, án þess að nokkurt hljóð heyrðist. Andrea
spratt á fætur, en þegar maðurinn rétti úr sér, kannaðist
hann við Maríó Bellí.
,jHver djöfuliinn! Þú?“
„Já, húsbóndinn hélt vonandi ekki, að eg múndi láta
það dragast að þakka honum lifgjöfina.“
„Gættu þess, að Frakkar eru enn niðri og geta hand-
samað þig.“
„Þeir munu ekki leita mín hér,“ mælti Bellí. „Það er
alltaf öruggast að leita hælis undir hvílu lögregluþjónsins.
Eg viðurkenni þó að réttast er fyrir mig að forða mér héð-
an i nótt. Eg koni bara til að kveðja og þakka hjálpina."
Nú var Andrea nóg boðið. „Þú hefir komið mér i dá-
laglega klípu. Eg verð áreiðanlega drepinn i dýflizu kast-
alans eða að minnsta kosti rekinn héðan með skömm. Það
á eg þér að þakka/‘ ,
„Þú gleymir einu — að Frakkar munu ekki kvarta yfir
þér, þar sem þú lékst hinn váskasta þeirra svo grátt. Þeir
munu hrósa þér á livert reípi og hertoginn muntli móðga
þá, ef hann hegndi þér fyrir þetta. Þér mun gefast kpstur
á að Ijúka ætlunarverkinu.“
Andrea hugleiddi þetta og þótti ekki ósennilegt, að Bellí
hefði á rétlu að standa. Hann þekkti landa sina mætavel-
Bellí bætti við: „Þú munt annars hafa mælt þér mót við
Don Alfonso á morgun. Notaðu tækifærið vel, því að ó-
vist er, hversu langur timi þér gefst til að hafa áhrif á
liann.“ o -J.
„Veiztu nokkuð með vissu ?“ spurði Andrea.
„Nei, en það leggst 1 mig. Annárs ætti eg nú að halda
leiðar minnar.“ ' a
„Hvert ér föriiini heitið?“
„Þangað sem þú skipar mér að fara, vitanlega.“
„Mér kemur það ekki við, hvert þú ferð. Þú mátt fara
hvert sem þú vilt.“
„Ha? Á eg að skilja þetta svo,“ mælti Bellí og þóttist
sármóðgaður, „sem þú viljir ekki njóta starfskrafta miima
framar? Ertu svo mikill vinur Frakka að þú ætlir að reka
mig úr vistinni, af þvi að eg ber kala til þeirra? Þú hlýtur
að viðurkenna, að störf min og hæfileikar-------------—“
„Hvaða vitleysa er þetta? Hvernig getur þú verið í þjón-
uslu minni, þegar þú verður að fara frá Ferröru?“
„í Pompósu. Þú átt enn talsvert ógert þar.“
„Humm. Já, en-------—“
„Gg er vilurlegt að reka mig úr vistinní, einmitt þegar
þú vilt, að lístaverkinu sé haldið leyndu?“ mælti Béllí,
eins og hann væri, þtös albúinn að svíkja Andrea, en hann
minntist sögunnar um djöfulinn og litla fingurinn. „Auk
þess,“ bætti Belli við eftir stundarþögn, „er eg sannfærður
um, að þú munt áður en varir fara i ferðalag, þótt eg viti
ekki af hvaða sökum. Jæja eg get orðið þér betur að liði
hyarvetna annars staðar en hér: I Yíterhó, ef þú telur rétt
áð ræna dýrlingnum, sem liertoginn hefir svo mikinn
hug á að ná í eða í Fjallaborg, ef þú óskar----“
„Biddu við,“ greip Andrea fram í fyrir honum og þreif
jafnframt til rýtings sins, án jæss að BelU sæi „Hvað veizt
þú um Fjallaborg og óskir minar?“
„Ekkert, alls ekkert,“ svaraði Bellí, er hann heyrði ógn-
unarhreiminn í rödd Andreas. „Eg átti aðeins við það, að
virðing þín fyrir Madonnu Millu gerir það mjög sennilegt,
að þú heimsækir hána og að eg------ —“
„Láttu hana afskiptalausa í hugsunum þinum,“ mælti
Andrea.
„Sjálfsagt. .... Þá er það Róm. Leyfist niér að álykta,
að þú munir halda þangað, áður en langt um líður, Róm
er slikt kviksyndi, að komið gæti að góðu haldi að hafa
sér við hlið mann með mína kosti, sem er þér mjög fylgi-
V IS IH
spakur vegna þess, sem þú hefir fyrir hann gert.“
Nú varð þögn mn hrið og Andrea hugleiddi, hvað gera
skyldi. Um siðir sagði hann: „Gott og vel — það er rétt að
þú biðir eftir ihér í Pompósu.“
„Eg fer þá þangað,“ svaraðí Belli hinn ánægðasti. „Ég
þakka þér auðmjúklega fyrir;að vilja hafa mig áfram 1
þjónustu þinni!“
Augnabliki siðar var hann búinn að sveifla sér út um
gluggann og liorfimi sjónum Andreas. Pyngja sú, sem
Ippólító d’Este liafði gefið honum, iþyngdi meira vasa hans
en samvizku.
Seytjándi kafli.
Það bætti ekki skap Andreas, er hann var vakinn næsta
morgunn af skutilsveini i þjónsbúningi Varanóættarinnar
og afhént kveðjubréf frá Kamillu. Hún tilkynnti honmn,
að við nánari atliugun sæi.hún sér ekki annað fært en að
fara til fundar við eigimnann sinn i Úrbínó og liarmaði
að hafa ekki getað farið á veiðar með Andrea. Hún von-
aðist til þess, að fundum þeirra bæri saman mjög bráð-
lega og Andiea kynntist þá maimi hennar. Þetta var allt
og sumt.
Sveinninn skýrði honum ennfremur frá þvi, að liús-
móðir sin hefði lagt upp í dögun og farið eftir veginum til
Ravennu. Mundi liún haída um Rimini og Pesaró og stefna
til fjalla eftir Foglía-dalnum.
Andrea stökk fram á gólfið. Færi hann táfarlaust gæti
gæti hann riðið hana uppi, áður en langt liði. Hann gæti
ef til vill fengið hana til að snúa aftur eða kvatt hana að
minnsta kosti sómasamlega. En við nánari tliugun gerði
liann sér ljóst, að fundur sinn við Don Alfonsó væri of
mikilvægur til þess, að honum mætti fresta.
„Eg geri ráð fyrir þvi, að þú hraðir þér á eftir húsmóður
þinni,“ sagði hann við sveininn.
„Eg á að ná henni i Argentu, ef Guð lofar.“
„Segðu henni, að eg þori ekki að skýra liirðinni frá
brottför hennar og sé óhuggandi.....Biddu andai-tak —
eg ætla að skrifa henni bréf.“
Hann barðist lengi við fjöðurstafinn en loksins lauk
liann þó bréfinu. Hann bar sand á það, innsiglaði síðan og
afhenti sveininum.
Þegar ámdi'ea var aftur eittn i herberginu, starði hann
lengi út um gluggann. Hann sá ekki húsaþökin — aðeins
ferðafólkið, sem var á leið til strandai'. Honum fannst
hann jafnvel heyra í bjöllunum á beizli múlasna Kam-
illu. Hann fygdist með henni i suðurátt. Hvers vegna liafði
hún skyndiega hætt við að vera viku um kyrrt í Ferröru?
Hann tók fram liringinn góða og afréð að það skyldi
verða fyrsta verk sitt að láta stækka hann. Hann hugsaði
tkki lengur um það, að demantinn jyki yirðingu marma á
houum. Gripurinn var orðinn tákn um miklu meira en
hégómleika hans.
Fram til þessa liafði Andrea haldið þvi fram, að hann
vissi ekki minna um ástir og konur en hver annar. Síðasta
vinkona hans hafði verið Angela Borgía, frænka Sesárs
og Lúkrezíu. Þar hafði hann komizt hæst í þessum efnum
og vinfengi hans við hana hafði verið byggt á framgirni
lians. En nú var lionum skyndilega ljóst orðið, að metorða-
girnd og ást eiga ekki ævinlega samleið, að liann kynni að
verða að velja og hafna.
Jæja, menn höfðu gáfurnar til að beita þeim, er svona
stæði á. En hann var ástfanginn og varð æ ástfangnari með
hverju augnabliki. Hann hugsaði í sifellu um Kamillu,
meðan hann bjóst til fundarjns við Don Alfonsó. :
Alfonsó d’Este liafði útbúið fallbyssusmiðjú neðarlega í
Ljónaturninum. Þar starfaði hann löngum og stritaði,
eins og óbreyttur járnsmiður, við að steypa fallbyssur og
eiidurbæta þær á allan hátt. Hann var ófeiminn við að
gripa sleggju eða hamar og stóð á sama, þótt hann væri
sótugur upp fyrir haus. Það kom að þvi síðar, að Este-
fallbyssurnar réðu úrslitum orustunnar við Ravennu og
sýndu, að þar var vopn framtíðarinnar. Við Marignano
lirundu þær árás fótgönguliða, sem höfðu verið osigrandi
fram að því og þær stökktu Feneyingum á flótta, er þeir
ætluðu að taka Ferröru. Ercóle hertogi skapaði nýtizku
borg, Alfonsó fallbyssur til að verja hana. Hann vissi ekki,
að hann var i rauninni að kynna heiminum nýja öld.
„Það er púðrið, sem allt veltur á,“ hrópaði Alfonsó i eyra
Andrea i smiðjunni. „Þyldu falibyssurnar hæfilegan
skammt af smábyssupúðri þá mundi mikil breyting á
vei’ða. Til dæmis mundu þær verða emi langdrægaii en
nú. Eg er ekki í vafa um, að sá dagur rennur upp, þegar
fallbyssa dregur þúsund metra —- ------jafnvel tvö þús-
und.“ . ... : . . ,
Andréa lézt trúa þessu, en gerði það þó ekki.
t
—Smælki—
Þeir gátu ekki veitt þann gamla.
Jóhann gamli var góöur í
kaupiun og þótti vænt um skiid-
inginn, en hirti minna umr
hvernig hann var til fara. Hanm
vár í frakkanum sínum gamla,. ’
gulnuöum og gljáandi, þangaö
til sýnir hans skömmuöust sín.
fyrir karlinn og reyndu að
sansa karl á því að kaupa sér
nú nýjan írakka.
„Eg vildi heldur eiga þær 4<y
krónur sem hann myndi kosta,"
sagöi karl (því að þetta var i
þá gömlu, góöu og ódýru daga),.
og annaÖ fékkst ekki úr honum.
Eiim dag höföu synir hans
fastráöiö aö nú skyldi karliun.
fá. nýjan frakka. Þeir vissu aö
hann sat sig sjaldan úr færí, ef
hann gæti fengið góö kaup og
sömdu unv það við skraJdara,
aö selja 40 krónu frakka á ij,
krónur; þeir ætluöu svo að,
borga hitt. Þeir fóru svo heirn
og sögöu karli aö þeir heföu
séö svona ódýran frakka, og
þetta væri ekki hálfviröi. Kayí
af staö til skraddarans og tók
þá loks frakkann eftir þó að
þafa þokað honum niöur í 11 og
i5°-
! En þegar karl kom heini var
hann frakkaTaus.
i „Hvaö, keyptiröu þá ekki
! frakkann, pabbi?" spurðu þá
I sýnir'nir.
.( „Ójú, og fékk hann fyrir
i!i,50,“ segir karl. ».
; ; „En hvar er hann þá?“ ■
i . „Eg hitti kunningja minn- á
j leiöinni," svaraöi karl og • varð-
| léttbrýnn, „og hann bauö mér
■ 20 kr. í hann, og mér þótti ekkt
; svo iíla borgaö ömakiö 8 kr. og’-
: 50 aura. Þaö eru þó lagleg d.ig-
laun.“
Sagan getur ekki um hve-. n-
ig synirnir urðu i andlitinu. ;
HrcAtyáta Ht. 619
Lái’étt: 1 Lind, 6 hljóð,.
7 í hálsi, 8 versna, 10 fónn,.
11 sjór, 12 uppdráttur, 14
fangamark, 15 skógarguð,^.7
tjónið.
Lóðrétt: 1 Lof 2 gat, 3
blund, 4 skyldmenni, 5 klettá-
stólpi, 8 hljóðfæri, 9 græit-
meti, 10 orðflokkur, 12 bók-
stafur, 13 missir, 16 frunk-
efní.
Lausn á krossgátu nr. 618:
Lárétt: 1 Handafl, 6 ið, 7
A.M., 8 klefi, 10 há, 11 háð,
12 Tóta, 14 au, 15 uns, 17
/ Þrasi.
Lóðrétt: 1 Hik, 2 að, ífc
dal, 4 amen, 5 leiður, 8 kátm’,
9 fáa, 10 hó, 12 tá, 13 ana»
16 S.S.