Vísir - 05.08.1948, Blaðsíða 7

Vísir - 05.08.1948, Blaðsíða 7
JFimmtudaginn 5. ágúst 1948 VI S I H «OQQ03000QOOOOCXXXXXX>OOOOOQCXXK}QQOOCXXXXXXXXXXW 5AWUEL SHELLABARBER &M(fÍan$nr 31 Ferröru eins vel og hægt var að ætlast til af honum. Hann sé á leið til Víterbó í erindum Estes hertoga, en hafi jafn- fram hrennandi ástarbréf meðferðis frá Alfonsó d'Este til anLn, Alfonsó sé alvég á okkar bandi, svo sé Orsiní fyrir að Jxakka, og bjöminn sé i rauninni unninn, þótt Alfónsó geti <ekki tekið af skarið eins og er. Orsíni hafi einnig rætt málið við Frakkann d’Ars, svo að hann muni frekar livetja em letja ráðahagsins. .... Sesar segist harðánaégðui með s'törf Orsínis og eigi hann að fá Fjallahorg að laun- uim. . . . . Hann hvetur mig til að taka gleði mina aftur, þótt sorg mín hafi Verið eðiileg, og kveðst liafa livatt föður okkar til að kalla mig sem bráðast til Rómaborgar--------“ Lúkrézía veifaði bréfinu yfir höfði sér og kyssti það, þreif son sinn úr faðmi fóstrunnar og dansaði með hann í gleði sinni; „Bambínó m í ó, við förum til Ferröru. yið þurfum ekki framar að búa i Páfagarði. Verðuin við ekki frjáls og glöð? Dansaðu, drengur, dansaðu!“ Þaí5 var engin furða, þótt fóstran og Angcla tækju þátt i gleði Lúkreziu, þvi að brúðkáup tálenaði nýja kjóla, ýeizlur og margvíslegan gleðskap. En Ródrigó þoldi ekki að dansað var með hann, vætti sig skyndilega og var móðir Iians þá ekki lengi að fá hann í liendur fóstrunni. Þegar frænkurnar voru einar, sagði Lúlcrezia, að nú væri íramjtiðin allt önnur en skömmu áður. Angela óskaði henni til liamingju og' sagði svo eftir mokkra umhugsun: „Fjallaborg er góð verðlaun“. „Já,“ svaraði Lúlcrezía aþnars liugar og síðan varð þögn. F'rænkurnar sátu fyrir framan eldinn og létu sig dreyma. Allt í einu laut Angela að Lúkrezíu. „Frænka mín góð, Má eg biðja hertogafrúna af Ferröru bónar? Viltu lofa mér að veija mér eina bæn mina?“ „Ef eg get, góða.“ ! v • : „Þú getur það, úr þvi að þúj nýtu'r aftur hylli Hans Heil- agleika og bróður þíns. Þettá er hkæ smáræði. Þú Vejzt, hvernig mér er innan brjósts 'gagnvart Andrea OrsinjV Lúkresia brosti. „Já, og hámi mun liafa kornið þéi i vanda í fyrra.“ „Já, það veit héilög hamingjan,“ svaraði Angela og hló, ý,en bruggið hans ísakkos Oyðings bjargaði mér. Jæja, eg elska Andrea. Hvíhkur elsichugi — hvílíkur niaður!“ Hún andvarpaði og hallaði sér aftur á bak i stólinn. Lú- icrezíu fannst frænka s'in' stulndum dálítið klúr í þesslim •efnum og mælti: „Guð hjálpi þér! Hvað verður þánm trú- loí'un þina og hans della Rovejre?‘r „Þar er nú bara stjórnmálaliagræði á ferðinni. Eg' tel þá trúlofun einslcis virði og þú veizt, að það tekur ekki langan tima að slíta henni, þegar hún hefir gert sitt gagn. Trúlofun min verður búin að þvi eftir ár, um það leyti sem Andrea tekur við stjórninni i FjaÍIáhorg........Flans Heitagleilci niun verða mér hliðhollur, ef þú biður hann um það.“ v „Eg skal gera það,“ mælti Lúkrezía, „en annars er sagt að Orsíni eigi að fá Raglíóne-stelpuna, konu Varanós, þeg- ar búið verður að koma honum fyrir. Hann mundi þó Vitánlega heldur mægjast ætt okkar. ... . Vertu alveg ró- leg. Þi'ð skuluð ná saman.“ „Þú skált verða að stánda við það,“ sagði Angela, spratt á fætur óg hneigði sig fy'rir frauiku sinni. Tuitugasti og annar kafli. Belli heið koniu Andreas i ceitingakiá rétt fyrir utan í'erröru; Var lionum 'þégar /fyrirgefið að líafa leikið á Ippé'Iiló: d’Este og réilt háim til reiði. „Eg stenzt alls cklci :Sumar fi<.istingur.“ mælti huiin. „og sizt þegar aspi í Jcardinálaklæðum ér annars végár. 'F^» hefi ganúm af að ýta uiidir sílka lcjána þvi að ella gætu menn af mínu Jagi «ekki dregið frani lífið. Eg- fékk meira að segja horgað Jfyrir þetia og. skemmti niér ágætlega - • -<■ - . . ,:Vitaskuld,“ svaraði Andrea. „en þú gleymir, að þú .^yeiksl mig og gerðir mér ilian grikk.“ - - • • '. I* Belli hristi höfuðið. „Nei, eg gerði mönnum aðeins ljóst,. :&ö mikiH snillingur var meðal þeirra. Þú mátt vita, að jþegar þú kemur. næst til Ferröru, verfáir kardínálinn - .búmrr að. ræna myxKÍinni úr kiaustrinu með -einhverju rmóti. Fikki bætir það úr skák.“ • - . -v?-r - :A'‘ ÚHe«n»:vár :ékkSílc4cl&“::„ .MjvUiym .(•Hv'dÚ „Ég 'trúí élcki öðrh en að hértögiim láti éinhvem manna sinna’ ljúka henni.“ Andrea gleymdi strax bragðí Bellís og'rank liþp: „Eg vil elcki að neinn kláiifi komi na'rri verkum mínum. Eg fann sitt af hVerjú að myndiiini og ætla sjálfur að kippa þvi í lag eða eyðileggja hana élla.“ Hámileit um öxl, eins og hann ætiaði að gera alvöx-u úr jiessu þegár, en bætti svo við: „Nei, það er engin þörf á þessu, þvi að sá góði Ijipó- líló kann elcki að greina niilli málverlcs og hestshauss.“ Þeir félagar riðu nú sem leið liggur til Pesaró og vildi syo til, að þeir koniu þangað einmitt þann 27. októher, er Scsar Borgía hélt innreið sina í borgina. Andrea skýrði Borgia frá þvi, sem gerzt hafði, eins og liann tjáði systur sinni i bréfinu, en siðan liéldú þeir Belli — enn fjáðari og i meiii metum hjá hertogammi — eflir Flaminska veginum til Urhinó, þar sem Andrea vonaðist til þess að hilta Kamillu. Var honum vel fagnað við hirðina og sagt. að Kamilla hefði lialdið áleiðis til Fjallaborgar tveimur dögum áður i för með manni sinum. Andrea þótti þetta leitt, en afréð sanit að lcoma við i I-'jalIaborg, því að þangað var stuttur spotti frá aðalveg- inum. Sendi honn hréf til Varanós og Kamillu og' baðst levfis til að mega heiinsælcja þau, Flann ætlaði sér lílca að nota tældfóéríð tií að kanna ríki það, sem hann átlti að hljóta siðar. Umferð va'r milcil uni Flamínslca veginn í lok hátíðar- ársins 1500. Þeir sem stefndu suður á hóginn, vom á leið iil hinna helgu staða, en liinir, er-voru á norðurleið, voru hrcinsaðir af allri synd. Sumir voru gangandi eða riðandi, en aiinars a'gði saman öllum tegundunr af farartælcjutn á veginum. Andrea og Belli miðaði litt áfram, þvi að stunduni urðu þeir að fara út af veginum, þegar umfcrð varð óvenjulega þétt. Allt í einu heyrðu þeir trumbuslátt handan hugðu á veginum og skönimu síðar kom sveit svissneskra málaliða i ljós, háváxnir menn og sterklegir, flestir ljósir á hár og skegg. Sumir bárú átján féta löng spjót uni öxl, aðrir voru girðir þungum sverðum, sem elcki varð beitt nema með báðum liöndum. Þetta voru þaulvanir hermenn og hreyknir af afrekuni sinum. Hliðar dalsins bergmáluðu þungt sterlclegt fótatak þeirra. Andrea og Bellí viku aftur út fyrir veginn, en svissneski höfuðsmaðunnn, sem reið v-ið hlið manna sinna, nam staðar lijá þeini. „Grúss Gott, Orsini,“ mælti liann kunnuglega. „Á hvaða ferðalagi erlu? Manstu ekki eftir mér frá Forli?“ „.Talcob Meiss, höfuðsmaðúr?“ „Sá er maðurinn, Hefir þú Sagt upp vistinni lijá her- toganum ?-“ spurði Meiss, eins og kaupsýsluriiáður, sem spyr tíðinda af viðslciptuni. Andrea tjáði honum, að liann væri nú i þjónustu hertogans af Ferröru. „Flvernig borgar liann?“ spurði Meiss. „Sæmilega.“ Svisslendingurinn hristi höfuðið. „Þá litum við ekki við honuln. Launin hjá Valentínó eru aðeins sæmileg og liann verður að bjóða okkur betur, ef hann ætlar að halda okk- ur, þegar samningurinn verður útrunninn í desember. Okkur langar heini......Flvert er för þinni heitið? „Til Viterbó “ „Gættu jiess þá, að fylgja veginum, Jm að það morar af ræningjum rétt utan við liann. Tveir piltarnir olckar voru drepnir hjá Narni, þegar þeir voru að afla vista. Við brenndum næsta þorp og hengdum nokkura menn, en Willi og F'ritz lifna eklci við af þvi.....Hvað var eg annars að frétla um þig og Bayard? Sendiboði hertogans, þessi Medranó, sagði okkur frá þyi i Gualdó í gær. Þetta hefir vist verið slcemmtilegasta viðureign.“ 4n<b'ea gerði ht'ið úr þéssu. Honum fannst furðanlegt, hyað þétta fréltist fljótt, én það var venjan, þegar lier- mcnn áttu hlut áð máli. Méiss óska'oi honum til hamingjn hléð s!gurinp,; lcvaddi og reið á eftir mönnum smum. Andrea h.orfði á eftir svéitinni. .,F'g vildi óslca. að liægt væri að sal'na slikii liði á Italiu.“ andvarpaði hann, ,*.svo að unpt væri að reka þ'ssa hlóðlcaupmenn á. dvr! Allt er voidausl, unz það verður hægf. Menn srniða elckj nnir- steiiva ui’ sandi. .....B;r e n n d u m þ o r p. h e n g d, um nokkura ívienn! Drottinn minn!“ Þeir Bclli ricu lo'ðar 'ainnar o" föru eins hratt og þo'm var unn1 úiieð áhurðarasna i latuni. Ixdcs komu þéár niður í dal einn; og sáu þá framundan virkisveggi og lcirkju- ■ lurnana í Fabrianó. Þeir höfðu þar skamma dvöl, sna'ddu aðeins og.hvildust litla stund ög klæddust síðan hrvnjum sínum. Þeir ætluðu sér að vera við ölln búnir, er þ°ir beygðu út af Flaminskæ veginum þg hélvlu inn á milli •fjaUáima' mjlli Fábriano F'júllftborgar'. Fyrir utan éigUr 'sinar voru- {æir uieð -talsvert fév sem' íBorgift og .Ippóiitó . JdTáeáfé hpfðu feúgið •Þeim-ú\'egna erindat^þvj1rFa. - : ; 1 Þetta á aS hafa skeiS í ftill- ytrúadeild Bandaríkjaþingsc —• | vTohnsoÚ/jiingmáðúr'i Tritliana, kalláði þinguiann frá IlTinois asna. Þetta þótti ósæmilegt orð- hragð á þingi og Johnson baðst afsökunar: „Um leið og eg tek áftur hið ósænvilega orðalag, held eg því fram, herra forseti, að hinn háttsetti fulltrúi frá Illinois sé öðruvísi en fólk flest “ „Við hváð eigið þér, öðru visi?“, kallaði Ulinois-fulltrú- inn. „Það gæti dýrálæknir upp- lýst yður um,“ svaraði Johnson, og þetta þótti nógu þinglegt til þess að láta þaö flakka. • Nýgvfta iconan : „Eru eggin ekki méð miilnstá móti í morg- un?“ Kaupmaðurinn: „Jú, frú. En bóndinn, sem selur mér þaú. varð að fara svo snemma í kaupstaðinn, að hann varð að taka þau of snemma úr hreiðr- inu.“ „Segðu liúsbónda þínum, að eg vilji tala við hann,“ sagði hái gildvaxni maðurinn við renglulegan skrifstofuþjón. ',,Eg heiti Williams." Skrifstofuþjónninn liorfði óttasleginn á Williams. ,;,Svo þér eruð Williams,-‘ sagði hann. „Það var mjög leitt,“ Williams: „Við hvað áttu, —• leitt ?“ Skrifstofuþjónninn: „Mér hafði verið sagt, aö varpa yður á dvr.“ „Hvernig hefir þú húgsað þér: Faradís?“ „Að ná aldri Metú- salems og eignast konur. Saló- mons.“ HrcMyáta hk 6ZS Lárétt: 1 Hýrlegur, 6 hús- dýr, 7 vérá lcrökkt af, S koiia, 10 fangainark, 11 veikfæriy 12 jólaspil, 14 frumefni, 15 eldsneyti 17 þrep. Lóörétt: 1 Klþk,2 rylcagnir, o húsdýra, I farartæki, 5 sai'nar saniaiij 8 liundur, 0 látinn, 10 fornafn, 12 fljót, 13 eidsneyti, 10 tveir ems. Lansn á krossgútu nr. 624-.: ÍJúrétl: 1 Hehresk, 6 ár, 7 . óng sinita. 10 AIi, II raf, 12 liátþ 14 Lá,.15 rútn, 1J gftnití. rrIjóðrétt: 1 Háð, 2.er, Bótti, 4 Finiir;-ö kláfftf,-8'sitrá, ð- taL -l-O mávichtej • 13 4 ór* æ-V. -m AaSöýií

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.