Vísir - 05.08.1948, Blaðsíða 7

JFimmtudaginn 5. ágúst 1948
VI S I H
«OQQ03000QOOOOCXXXXXX>OOOOOQCXXK}QQOOCXXXXXXXXXXW
5AWUEL SHELLABARBER
&M(fÍan$nr
31
Ferröru eins vel og hægt var að ætlast til af honum. Hann
sé á leið til Víterbó í erindum Estes hertoga, en hafi jafn-
fram hrennandi ástarbréf meðferðis frá Alfonsó d'Este til
anLn, Alfonsó sé alvég á okkar bandi, svo sé Orsiní fyrir að
Jxakka, og bjöminn sé i rauninni unninn, þótt Alfónsó geti
<ekki tekið af skarið eins og er. Orsíni hafi einnig rætt
málið við Frakkann d’Ars, svo að hann muni frekar livetja
em letja ráðahagsins. .... Sesar segist harðánaégðui
með s'törf Orsínis og eigi hann að fá Fjallahorg að laun-
uim. . . . . Hann hvetur mig til að taka gleði mina aftur,
þótt sorg mín hafi Verið eðiileg, og kveðst liafa livatt föður
okkar til að kalla mig sem bráðast til Rómaborgar--------“
Lúkrézía veifaði bréfinu yfir höfði sér og kyssti það,
þreif son sinn úr faðmi fóstrunnar og dansaði með hann
í gleði sinni; „Bambínó m í ó, við förum til Ferröru.
yið þurfum ekki framar að búa i Páfagarði. Verðuin við
ekki frjáls og glöð? Dansaðu, drengur, dansaðu!“
Þaí5 var engin furða, þótt fóstran og Angcla tækju þátt
i gleði Lúkreziu, þvi að brúðkáup tálenaði nýja kjóla,
ýeizlur og margvíslegan gleðskap. En Ródrigó þoldi ekki
að dansað var með hann, vætti sig skyndilega og var
móðir Iians þá ekki lengi að fá hann í liendur fóstrunni.
Þegar frænkurnar voru einar, sagði Lúlcrezia, að nú væri
íramjtiðin allt önnur en skömmu áður.
Angela óskaði henni til liamingju og' sagði svo eftir
mokkra umhugsun: „Fjallaborg er góð verðlaun“.
„Já,“ svaraði Lúlcrezía aþnars liugar og síðan varð
þögn. F'rænkurnar sátu fyrir framan eldinn og létu sig
dreyma. Allt í einu laut Angela að Lúkrezíu.
„Frænka mín góð, Má eg biðja hertogafrúna af Ferröru
bónar? Viltu lofa mér að veija mér eina bæn mina?“
„Ef eg get, góða.“ ! v • :
„Þú getur það, úr þvi að þúj nýtu'r aftur hylli Hans Heil-
agleika og bróður þíns. Þettá er hkæ smáræði. Þú Vejzt,
hvernig mér er innan brjósts 'gagnvart Andrea OrsinjV
Lúkresia brosti. „Já, og hámi mun liafa kornið þéi i
vanda í fyrra.“
„Já, það veit héilög hamingjan,“ svaraði Angela og hló,
ý,en bruggið hans ísakkos Oyðings bjargaði mér. Jæja,
eg elska Andrea. Hvíhkur elsichugi — hvílíkur niaður!“
Hún andvarpaði og hallaði sér aftur á bak i stólinn. Lú-
icrezíu fannst frænka s'in' stulndum dálítið klúr í þesslim
•efnum og mælti: „Guð hjálpi þér! Hvað verður þánm trú-
loí'un þina og hans della Rovejre?‘r
„Þar er nú bara stjórnmálaliagræði á ferðinni. Eg' tel
þá trúlofun einslcis virði og þú veizt, að það tekur ekki
langan tima að slíta henni, þegar hún hefir gert sitt gagn.
Trúlofun min verður búin að þvi eftir ár, um það leyti
sem Andrea tekur við stjórninni i FjaÍIáhorg........Flans
Heitagleilci niun verða mér hliðhollur, ef þú biður hann
um það.“ v
„Eg skal gera það,“ mælti Lúkrezía, „en annars er sagt
að Orsíni eigi að fá Raglíóne-stelpuna, konu Varanós, þeg-
ar búið verður að koma honum fyrir. Hann mundi þó
Vitánlega heldur mægjast ætt okkar. ... . Vertu alveg ró-
leg. Þi'ð skuluð ná saman.“
„Þú skált verða að stánda við það,“ sagði Angela, spratt
á fætur óg hneigði sig fy'rir frauiku sinni.
Tuitugasti og annar kafli.
Belli heið koniu Andreas i ceitingakiá rétt fyrir utan
í'erröru; Var lionum 'þégar /fyrirgefið að líafa leikið á
Ippé'Iiló: d’Este og réilt háim til reiði. „Eg stenzt alls cklci
:Sumar fi<.istingur.“ mælti huiin. „og sizt þegar aspi í
Jcardinálaklæðum ér annars végár. 'F^» hefi ganúm af að
ýta uiidir sílka lcjána þvi að ella gætu menn af mínu Jagi
«ekki dregið frani lífið. Eg- fékk meira að segja horgað
Jfyrir þetia og. skemmti niér ágætlega - • -<■ -
. . ,:Vitaskuld,“ svaraði Andrea. „en þú gleymir, að þú
.^yeiksl mig og gerðir mér ilian grikk.“ - - • • '.
I* Belli hristi höfuðið. „Nei, eg gerði mönnum aðeins ljóst,.
:&ö mikiH snillingur var meðal þeirra. Þú mátt vita, að
jþegar þú kemur. næst til Ferröru, verfáir kardínálinn
- .búmrr að. ræna myxKÍinni úr kiaustrinu með -einhverju
rmóti. Fikki bætir það úr skák.“ • - . -v?-r -
:A'‘ ÚHe«n»:vár :ékkSílc4cl&“::„ .MjvUiym
.(•Hv'dÚ
„Ég 'trúí élcki öðrh en að hértögiim láti éinhvem manna
sinna’ ljúka henni.“
Andrea gleymdi strax bragðí Bellís og'rank liþp: „Eg
vil elcki að neinn kláiifi komi na'rri verkum mínum. Eg
fann sitt af hVerjú að myndiiini og ætla sjálfur að kippa
þvi í lag eða eyðileggja hana élla.“ Hámileit um öxl, eins
og hann ætiaði að gera alvöx-u úr jiessu þegár, en bætti svo
við: „Nei, það er engin þörf á þessu, þvi að sá góði Ijipó-
líló kann elcki að greina niilli málverlcs og hestshauss.“
Þeir félagar riðu nú sem leið liggur til Pesaró og vildi
syo til, að þeir koniu þangað einmitt þann 27. októher,
er Scsar Borgía hélt innreið sina í borgina. Andrea skýrði
Borgia frá þvi, sem gerzt hafði, eins og liann tjáði systur
sinni i bréfinu, en siðan liéldú þeir Belli — enn fjáðari
og i meiii metum hjá hertogammi — eflir Flaminska
veginum til Urhinó, þar sem Andrea vonaðist til þess að
hilta Kamillu. Var honum vel fagnað við hirðina og sagt.
að Kamilla hefði lialdið áleiðis til Fjallaborgar tveimur
dögum áður i för með manni sinum.
Andrea þótti þetta leitt, en afréð sanit að lcoma við i
I-'jalIaborg, því að þangað var stuttur spotti frá aðalveg-
inum. Sendi honn hréf til Varanós og Kamillu og' baðst
levfis til að mega heiinsælcja þau, Flann ætlaði sér lílca
að nota tældfóéríð tií að kanna ríki það, sem hann átlti að
hljóta siðar.
Umferð va'r milcil uni Flamínslca veginn í lok hátíðar-
ársins 1500. Þeir sem stefndu suður á hóginn, vom á leið
iil hinna helgu staða, en liinir, er-voru á norðurleið, voru
hrcinsaðir af allri synd. Sumir voru gangandi eða riðandi,
en aiinars a'gði saman öllum tegundunr af farartælcjutn
á veginum. Andrea og Belli miðaði litt áfram, þvi að
stunduni urðu þeir að fara út af veginum, þegar umfcrð
varð óvenjulega þétt.
Allt í einu heyrðu þeir trumbuslátt handan hugðu á
veginum og skönimu síðar kom sveit svissneskra málaliða
i ljós, háváxnir menn og sterklegir, flestir ljósir á hár og
skegg. Sumir bárú átján féta löng spjót uni öxl, aðrir
voru girðir þungum sverðum, sem elcki varð beitt nema
með báðum liöndum. Þetta voru þaulvanir hermenn og
hreyknir af afrekuni sinum. Hliðar dalsins bergmáluðu
þungt sterlclegt fótatak þeirra.
Andrea og Bellí viku aftur út fyrir veginn, en svissneski
höfuðsmaðunnn, sem reið v-ið hlið manna sinna, nam
staðar lijá þeini.
„Grúss Gott, Orsini,“ mælti liann kunnuglega. „Á
hvaða ferðalagi erlu? Manstu ekki eftir mér frá Forli?“
„.Talcob Meiss, höfuðsmaðúr?“
„Sá er maðurinn, Hefir þú Sagt upp vistinni lijá her-
toganum ?-“ spurði Meiss, eins og kaupsýsluriiáður, sem
spyr tíðinda af viðslciptuni. Andrea tjáði honum, að liann
væri nú i þjónustu hertogans af Ferröru.
„Flvernig borgar liann?“ spurði Meiss.
„Sæmilega.“
Svisslendingurinn hristi höfuðið. „Þá litum við ekki við
honuln. Launin hjá Valentínó eru aðeins sæmileg og liann
verður að bjóða okkur betur, ef hann ætlar að halda okk-
ur, þegar samningurinn verður útrunninn í desember.
Okkur langar heini......Flvert er för þinni heitið?
„Til Viterbó “
„Gættu jiess þá, að fylgja veginum, Jm að það morar
af ræningjum rétt utan við liann. Tveir piltarnir olckar
voru drepnir hjá Narni, þegar þeir voru að afla vista. Við
brenndum næsta þorp og hengdum nokkura menn, en
Willi og F'ritz lifna eklci við af þvi.....Hvað var eg
annars að frétla um þig og Bayard? Sendiboði hertogans,
þessi Medranó, sagði okkur frá þyi i Gualdó í gær. Þetta
hefir vist verið slcemmtilegasta viðureign.“
4n<b'ea gerði ht'ið úr þéssu. Honum fannst furðanlegt,
hyað þétta fréltist fljótt, én það var venjan, þegar lier-
mcnn áttu hlut áð máli. Méiss óska'oi honum til hamingjn
hléð s!gurinp,; lcvaddi og reið á eftir mönnum smum.
Andrea h.orfði á eftir svéitinni. .,F'g vildi óslca. að liægt
væri að sal'na slikii liði á Italiu.“ andvarpaði hann, ,*.svo
að unpt væri að reka þ'ssa hlóðlcaupmenn á. dvr! Allt er
voidausl, unz það verður hægf. Menn srniða elckj nnir-
steiiva ui’ sandi. .....B;r e n n d u m þ o r p. h e n g d,
um nokkura ívienn! Drottinn minn!“
Þeir Bclli ricu lo'ðar 'ainnar o" föru eins hratt og þo'm
var unn1 úiieð áhurðarasna i latuni. Ixdcs komu þéár niður
í dal einn; og sáu þá framundan virkisveggi og lcirkju-
■ lurnana í Fabrianó. Þeir höfðu þar skamma dvöl, sna'ddu
aðeins og.hvildust litla stund ög klæddust síðan hrvnjum
sínum. Þeir ætluðu sér að vera við ölln búnir, er þ°ir
beygðu út af Flaminskæ veginum þg hélvlu inn á milli
•fjaUáima' mjlli Fábriano F'júllftborgar'. Fyrir utan éigUr
'sinar voru- {æir uieð -talsvert fév sem' íBorgift og .Ippóiitó
. JdTáeáfé hpfðu feúgið •Þeim-ú\'egna erindat^þvj1rFa. - : ;
1 Þetta á aS hafa skeiS í ftill-
ytrúadeild Bandaríkjaþingsc —•
| vTohnsoÚ/jiingmáðúr'i Tritliana,
kalláði þinguiann frá IlTinois
asna. Þetta þótti ósæmilegt orð-
hragð á þingi og Johnson baðst
afsökunar: „Um leið og eg tek
áftur hið ósænvilega orðalag,
held eg því fram, herra forseti,
að hinn háttsetti fulltrúi frá
Illinois sé öðruvísi en fólk
flest “
„Við hváð eigið þér, öðru
visi?“, kallaði Ulinois-fulltrú-
inn.
„Það gæti dýrálæknir upp-
lýst yður um,“ svaraði Johnson,
og þetta þótti nógu þinglegt til
þess að láta þaö flakka. •
Nýgvfta iconan : „Eru eggin
ekki méð miilnstá móti í morg-
un?“
Kaupmaðurinn: „Jú, frú. En
bóndinn, sem selur mér þaú.
varð að fara svo snemma í
kaupstaðinn, að hann varð að
taka þau of snemma úr hreiðr-
inu.“
„Segðu liúsbónda þínum, að
eg vilji tala við hann,“ sagði
hái gildvaxni maðurinn við
renglulegan skrifstofuþjón. ',,Eg
heiti Williams."
Skrifstofuþjónninn liorfði
óttasleginn á Williams. ,;,Svo
þér eruð Williams,-‘ sagði hann.
„Það var mjög leitt,“
Williams: „Við hvað áttu, —•
leitt ?“
Skrifstofuþjónninn: „Mér
hafði verið sagt, aö varpa yður
á dvr.“
„Hvernig hefir þú húgsað þér:
Faradís?“ „Að ná aldri Metú-
salems og eignast konur. Saló-
mons.“
HrcMyáta hk 6ZS
Lárétt: 1 Hýrlegur, 6 hús-
dýr, 7 vérá lcrökkt af, S koiia,
10 fangainark, 11 veikfæriy
12 jólaspil, 14 frumefni, 15
eldsneyti 17 þrep.
Lóörétt: 1 Klþk,2 rylcagnir,
o húsdýra, I farartæki, 5
sai'nar saniaiij 8 liundur, 0
látinn, 10 fornafn, 12 fljót, 13
eidsneyti, 10 tveir ems.
Lansn á krossgútu nr. 624-.:
ÍJúrétl: 1 Hehresk, 6 ár, 7
. óng sinita. 10 AIi, II raf, 12
liátþ 14 Lá,.15 rútn, 1J gftnití.
rrIjóðrétt: 1 Háð, 2.er,
Bótti, 4 Finiir;-ö kláfftf,-8'sitrá,
ð- taL -l-O mávichtej • 13 4 ór*
æ-V. -m AaSöýií