Vísir - 06.08.1948, Blaðsíða 7

■t
Fösíudaginn 6. ágúst 1948 * V I S 1 R 5 4,i;
v^fi,^i*;áil4áAMiÉÍii:.i.iipiwi>irMi|ri n.'i"; if „■— , ■ ;flii.. »i m iwimj ■ i.ii .... ■ rtnii»mippiiw"i
Andrea var þó ekki ýkja hræddur, þótt við ýnísu mætti
búást, þvi að hann vissi, að þeir mundu senn komnir i
ríki Varanós og það var harla ósennilegt, að hann léti
ræningja vaða þar uppi. Belli lét þó svo um mælt, að hann
mundi ekki harma það til muna, þótt í bardaga slægi
með þeim og illvirkjum, því að æði langt væri orðið síðan
hann hefði brugðið brandi sínum.
Er þeir höfðu riðið nkkúrn spöl, komu þeir auga á tvær
beinagrindur, sem héngu í tré skammt frá götunni.
„Þarna sérðu, að eg hefi rétt fyrir mér,'‘ sagði Andrea.
„Ræningjum er ekki vært hér.“
Belli hnusaði. „Það er ékki svo ýkja langt síðan þessir
voru liengdir,“ svaraði hann, „en hrafnarnir hafa verið
fljótir að vinna verk sitt. .... Annars þekkti eg tvo menn
af Varanóættinni, sem féllu í orustunni við Taró.“
„Þeir voru synir Mark-Antóiiíós. Hann átti ekki annað
barna.“
„Hörmulegt. Það er sagt, a$ þ>etta sé göniul ætt.“
„Hún Íiefir ráðið ríkjum hérJ i Kanlerinó i meira en
öld. Þeir, sem ráða i Kamerínó, eru manúa óvinsæiastir,
en Varanó í Fjallaborg hefir unnið hylli alþýðú manna.
Hann var vinur og félagi Federígós heitins, hertoga i
lírbinó. En hann á enga erfingja, þótt nóg sé af illþýð-
inu i Kamerínó.“
Andrea bað Belli að hafa augun hjá sér, þegar þeir
kæniu til borgarinnar, hét á hann að kyima sér varnir
allar og styrkleika múranna. Einnig yrði hann að komast
að því, hvern hug alþýða manna bæri til Varanós.
Belli lét sem þetta væri hin eðlilegasta ósk. „Þú getur
reitt þig á mig og eg býst við þvi, að eg viti, hvers þú
óskar. Það eru sérstök forréttindi“------Hann þagnaði
skyndilega. „Eg er blindur, hafi eg ekki séð njósnara
skjótast bak við klettinn þann ama.“ 7
Þeir störðu báðir á klettinn, sem Bellí benti á.
„Það var árelðanlega mannshöfuð sem eg sá,“ sagði
liann. „Eigum við að snúa undan eða halda áfram?“
„Þetta hefir verið smali,“ svaraði Andrea. „Við skulum
riða sem greiðast, ef þarna skyldi vera úm fyrirsát að
r.æða.“ Hann kallaði hvatningarorð til piltsins, sem hann
hafðið ráðið til að teyma asnann og reið síðan að næstu
bugðu á veginum.
En þeim félögum tókst ekki að komast þangað, því að
áður en þeir yissu af, hafði hópur riðandi manna og ann-
ar hópur á fæti — en allir voru þeir Vel vopnaðir —
slegið hring um þá. Andrea brá sverði sinu, leiftursnöggt,
en vissi þó, að vörn mundi aðeins verða þcirra bani.
Hann ætlaði sér að flýja sömu leið og hann hafði komíð,
en þar var leiðin lokuð einnig. Haún sá þá, að bezt væri
að fara sér að engu óðslega, sliðraði sverð sitt, skipaði
J3ellí að fara að .dæmi sinu og reið hægt til mannanna,
sem voru framundan á veginum.
„Hvað er hér á seyði ? Hvað er ykkur á höndum?“
Hávaxinn maður með svarta pjötlu fyrir öðru auganu
reið til mófs við þá félaga.
„Þér ættuð að hugleiða, hvort þér getið ekki svarað
þeim spúrningum sjálfur,“ sagði hann.
Tuttugasti og f jórði kafli.
Ræningjaforinginn vai- nauðrakaður og bar á höfði
kringlóttan, rauðan hatt með háinn kúf, sem virtist mundu
hafa vérið i tizku þrjátíu áruin áður. Maðurinn var góð-
legur, andlitið allstórskorið, augun snör, hrémskilín og
hermannleg. Hann virtist hálfsextugur og var öðrum lið-
sterkúm ræningjaforingjum frábrugðinn að því leyíi, að
hánn var ekki sundurgerðarmaður í klæðaburði, heldur
aðeins búinn skinnúlpu, sem liingað og jiangað var með
ryðblettum eftir brj’nju eða blóð. Hann reið fallegum,
fjörugum hesti, sem hann hlaut að hafa rænt í einhverj-
um leiðángri sínum og mundi hafa sömt þjóðliöfðingja
■ vel. ■f . 1
„Ilvað héitið þér ?“ spurði hann. ; • -
‘„Andréa Ofsini, höfúðsmaður i þjónuStú hins orðlagða
liertógá Ereole d’EstésJ'1' - • ' ' c ‘ •
'„Orsíní? Af liváða ættlegg?“ 4 ‘
„Frá .Náþóíi E- 'ættlégg Raimónckís Orsínís, gréifa áf
,Nóiu.“ v-' . ••
“ ,‘jLýgi. Greifinn átti engan sön og ætt hans dó meií’höii-
um.“
„Hefir þú aldrei heyrt getið um Iaunsonu, Messer ræn-
ingi?“
„Jú, auðvitað. Eg biðst afsökunar. Eg veit, að þeir erú
jafnmárgir launsynirnir meðal höfðingjaniia og hiuir.i* 1.%
En hver er þessi maður?“ v - ■
„Aðstoðarmaður niinn, Marió Belli.“
Reiðmennirnir liöfðu nú slegið hring um þá. Þeir voru
alltr tötrum klæddir, sátu teinréttir í söðlunum og voru vel
riðandi. „Signori,' sagði foringinn við menn sína, „við,
gelum gert eitt af þrennu: Drepið þá og rænt likin, rænt
eigum þeirra og leyft þeim að fara leiðar sinnai' eða haft
þá j lialdi, unz þeir verða keyptir lausir, ef þeir þykja
þess verðir. Iivað skal gera?“
Skoðanir ræningjanna voru mjög skiptar, en um helm-
ingur þeirra vildi að þeir yrðu hafðir i haldi og látnir
lausir gegn ærnu gjaldi. Þá hló Belli og mælti: „Hvers
vegna eigum við ekki að ganga i lið með ykkur? Mér lizt
vel á iðju ykkar.“
Foringi ræningjanna tók þessu illa ög mælti siðan: „Við
skulum athuga, hvort ekki verður hægt að fá fyrir þá eitt-
hvert lausnargjald. Fofingi i þjónustu Estes hertoga ætti
annars að liafa á sér einhverja skartgripi, til dæmis liringa.
jDragið glófa af höndum yðar.“
j Andrea lllýddi en þó seint og kom þá hringurinn Kam-
illunautur i Ijós á annari hendinni.
„ladonna!" mælti ræningjaforinginn i hálfum
hljoðum. „Hann er fallegur þessi! Fáið mér hann!“ .
Andrea krosslagði liandleggina. „Þenna hring fáið þér
ekki að mér heilum og lifandi, en lausnargjald mun verða
greitt fyrir mig, ef þess verður óskað.“
„Er hringurinn mingjagripur ástmej'jar?“
Andrea setti dreyrrauðan. „Það kemur engum við.“
Undir eðlilegum kringumstæðum hefði hann gert sér ljóst,
að hann hegðaði sér eins og kjáni. Hringurinn var ekki
þess virði, að Uánn týndi lifinu fyrir hann. «En það tók
ráðin fró skynsemi lians, að hann hafði unmö Ksmillu
beit og að hringúriiin táknaði nu meira eil áðuf.
„Jæja, við höggvúin þá fingurinn af yður,“ sagði ræn-
inginn og glotti, „og séndurn ástmeyju yðar harin til minn-
ingar, ef þér segið okkur lieimilisfang hennar. Hún mun
fagna tryggð yðar Pg við höldum liringnum. Þá vcrða allir
aðiíar hinir ánægðustu. Hvað segið þér um þetta?'
„II v a ð um þ e 11 a ?“
Andartak virtist allt ætla að fara í bál og hrand. Audrea
keyrði hest sinn sporum, svo að hann prjónaði og rak
frainfæturna i hest ræningjaforingjans. Um leið leitaðist
Andrea við að grípa til rýtings sins, þvi að hann hafði ekki
svigrúm til að bregða sverðinu. Hann hafði gert sér vonir
um að geta brotizt út úr mannliringnum, en andstæðingar
hans voru cngin lömb að leika við, þvi að þeir afvopnuðu
hami i einu vetfangi og einn þeirra dró taumana úr hönd-
um lians. Ræningjaforinnginn lét eins og ckkert liefði i
skorizt.
„Vel af sér vikið, þótt það missheppnaðist,“ mælti hann.
„Eg lield, að þetla sanni okkur, að .Ercoie hcrtogi muni
vilja greiða eitthvað fyrir liann, svo að við geymum hann
þvi. .... Ef þér heitið mér að reyna ekki að strjúka, nieg-
ið þér riða frjáls við lilið mér, ella verðið þér færður i
bönd.“
Andrea liét, að reyna ekki að flýja og allur hópurinn
reið nú af stað. Furðaði Andrea sig á þvi, að ekki skyldi
haldið út af veginum, heldur áfram i áttiria til Fjallaborg-
ar. Hann spurði foringjann að nafni, þar sem þeir mundu
að likindum hafa talsvert saman að sælda á næstunni, en
hann kvaðst þekktur undir viðurnefninu „Gamli hcrmað-
urinn“, þvi að hann hefði verið liermaður áður. Þá spurði
Andrea, hvórt hann hefði gert eitthvart samkomulag við
Vararió, úr þvi að hann færi svo óhræddur eftir aðalþjóð-
vegi rikis hans.
„Já, karlinn eyðir svo miklu fé i konu sína, að liann
verður að auka tekjur sínar með öllum ráðum. Hún flæk-
isl til Féneyja, ■káupir hljóðfæri, málverk, svertingja og
annan óþarfa, en gamli maðurinn situr heima og stritast
við að afla nægilegi-a tekna handa henni. Við sömdum því
um það, áð hann fengi brqðurpartinn af öllum ránsfeng,
sem eg keiwst yfir, en i staðinn er eg frjáls allra minna
fcrða.“
Andrea mélti þettq þegjandi. Hann furðaði sig ekki á
þessu, þótt * hann hefði hleyrt Varanós að góðu getið.
Frændur Iiáris í Kamerínó höfðu orð fyrriað skjóta skjóls-
húsi yfié raaíingja og þeir voru ekki einu harðstjórarnir
á ítaliu, sem sákaðir voru um þá ósvinnu. Hann veitti þvi
lika eftirtekt,. að ræningjanum var kunnugt um viðskipti
Kamillu i Fcneyjum.
j Tvær barnfóstrur voru úti' ’
|neS bpsn^n A ; kerr^ni- sjínutn..
íOhuue þeirra . spnröj,, hina 3:
„Ætlar þú á ballið annað-
kvöld?“ „Eg er hrædd um>;
ekki,“ anzaði hin. — „Jæja, og:
þér, sem þ.ykir svo gaman á,
.bölluin,“ — Já, fegin vildi eg“
íara, en sannleikurinn er sá, a'ð-,
eg þori ekki að skilja krakkanm
eftir.hjá niönimu sinni.“
Skrifstofuþjónn: . „Afsakið„
eg. held að það sé síminn til yð-
ar.“ —r Húsbóndinn: „Eg heldi
■'pr. —, til hvers fjárans haldið-
þér eitthvað ?“ Skrifstofupjónn_.
inn: „Það var sagt í símannr
Ert það þú, beinasninn þinn?“"'.
Húsfrúin: „Hvaða karl--
mannsrödd var það, sem eg
;heyrði í eldhúsinu?“ — Vinnu_.
stúíkan:- „Það var bróðir
niinn.“ Húsfrin: „Hvað heitir
hann?“ — Stúlkan: „Eg hcldi
^hann heiti. Herbert/* .....
Þungavigtarhnefaleikamað- •
ur: „Læknir, eg get ekki soíið
hænublund." — Læknirinh
„Hvernig væri ef þér reynduði:
; að Jeggjast aftur á bak og tejjaj;
júpp a.ð tíú.“ , ; ;
. „Hvað fannst. þér unj hnefa-
i leikakeppnina á laugardaginn,.
Billi?“ 1;
„Hnefaleikakeppni ? Ef kon-
an mín og eg hefðu sýnt svoná
framniistöðu, hefði krakkarnir-
gért gys að okkur.“
Lápétt skýring: 2 Blautar,.
6 stefna, 7 fæcldi, 9 samteng-
ing, 10 pest, 11 fornafn, 12.
endi, 14 lagarmál, 15 stök,.
17 manni.
Loðrétt skýring: 1 Stelvis,.
2 hætta, 3 ýta, 5 tveir eins, 5»
ósanngjörn, 8 loka, 9 trjáteg-
und, 13 nag, 15 neitun,
frumefni.
Laosn á krossgátu nr. 625í
Lárétt: 1 kankvis, 6 ær, T
j úa, 8 Ragna, 10 S.A., 11 nál,
j 12 púkki 14 Ra, 15 Jkol, 1T
sillá. ,
Lóðrétt: 1 Kácn, 2 ar, 3 kúa,'
4 vagn, 5 sinalar, 8 rakki, ÍJ
nár, 10 sú, 12 Pó, 13 kol, Ift
L.L.
Kristján Guðlaugsstra ;
h*p*t«rétt«rlojnnm8or 1
Jón N, Sigurðiwon
hérsSsdómslSitsiaSar
Áomtarstrmeti 1. — 8iml MH.