Vísir - 07.08.1948, Side 2

VlS IR

Laugardaginn-7. ágúst 1948

* r ■

—n*
ífcíí.-" ■ ■■“’■ „ ...
| gehgtf Ihnt; l»lrfr Báru^iK á^kom brátt aftUr méð-brenni-

il* "s3áua ^asiis Saga írá, Alþanáu
"■■■ * ■ - ■’■■■■■■ ■■ ■■ ■ ■■■ ■■“■■■ - ■■

V.
Galli mundi óljóst, að
bánn hafði heyrt hávaða,
eins og þegár skvett er köldu
vatni á brennheitan ofn. —
Fylgdármaður hans hafði
skyndilega numið staðar í
uðri ánni. Riffilskothriðin
bergmálaði í fjöliunum. —
?tann hafði tekið sjónauk-
ann sinn, s\ipast um. en elck-
ert séð, nema hin dökku fjöll
Albaniu og dinnnbláan liim-
tn. Það vár steilyandi hiti.
Hver klettur þessa gróður-
Ktla lands var brennlieitur.
Hvergi lífsvottur að heitið
gat, nemaáð gammur sveim-' tr mínu þaki.‘‘
aði yfir tindi nokkurum. j *;Það var barist —“ sagði
Galli kenndi ótta. Hann Gailli.
vissi, að þrjárstundir myndu ••Uni það er mér einnig
tíða, þar til sój hhigi til við- kvmnugt,“ sagði öldungur-
pr. Eftir sólarlag ga?ti hann inn
ívaldið áfrani ferð sinni við --Eg er þá fangi yðar,“
stjörnuskin. Hann sparkaði ságtöi Galli.
í iíkið, sem íá við fætur hon-J „Því er alls ekki til að
íira, og ýtti því af stígnum, J dreiíá. Eg liefi þegar notið
sem hann fór, og það lirapaði
niður slakkann. Hann lagði
hann framrétta hönd og í- yðar,“ sagði gamli maður-
sauinaða skyrtuerini, stutt-.inn og hnéigði sig. „En nú
an hvitan jakka, eirrauðan skuluð þér matast.“
háls og andlit gamals manns, j Hann ldappaði saman
sem bár gult, vel hirt skegg höndunum og inn komu kön
á efri vör. Andlitið var svip-
mikið, rneð djúpurn hrukk-
urn.
Enn sleginn ótta reyndi
Galli að risa upp.
,;Eg -er ítalskur — Galli
iaufinant.11
„Þótt svo sé,“ sagði öld-
ungurinn, „eruð þér gestur
iniun. Þér hafið stigjð vfir
hröskuld minn og eruð und-
ur, sem báru bakka með mat
og nmtaráhöldum á.
Galli nevtti matarins og
fann, að kraftar hans endur-
nýjuðust.
„Hvað er i fréttum?“
spurði tiann. ~
„Zog konungur ér fhVinn,“
sagði öldungur-inn. „ítalir
hafa sigrað.“ .
EÍnhver annar hefði ef til
vffl vottað öldungnum sam-
iið, þvi að lians land hafði
bcðið ósigur, hans konung-
ur var landflótta, en Galli
glotti. „Aha,“ hugsaði hann,
„ekki er kyn, þótt karlinn sé
svona fram úr skarandi kurt-
* eis.“ En liann sagði:
„Veriðfviss um, að eg niun
■*§ & **
iiiillisinv
Jjgj
niaðtirinn.
• . \< 'A; ^ 4', ■■■’*&&?.-•<, ■ - ■:-■ «|
akið, en það verður
áð' bera iík hans ’um þéssá
5- • „Þjónp nvinh, serp fór suð-
ur vfir fjöHin, er koininn
aflur. Hann kom.með þessa
fliisku. Og einnig með italska
fetofu. Og það eru fjögur til.“ j vindlinga. En þér munuð
Tár voru farin að streyma 'ekki geta reykt þá. Þeir eru
niður kinnar konunnar.
„Hættu að gráta, kona,“
sagði öldungurinn hörku-
lega. „Mirmztu þess, að gest-
ur er í húsum okkar.“
Hin líkin voru borin um
stofvma. Annar handleggur
yngsta sonarins hékk mátt-
laus niður. Móðirin tók í
blóði blettaðir.“
Galli reypti ávíninu.
„Eg verð að kannast við
það. að.mér geðjast að.fhinr
um frumstæðu gestrisnislög-
um vkkar. Yður mun aldrei
iðra þess, að hafa veitt mér
gvVða aðhlynningu.“
„Hérna i fjallahreiðri
handlegginn og hélt í hönduiinu þarf eg efekért að óttr
þessasonarsíns, erháhn varjast. II Duce yrði að senda
borinn inn í stofuna við hlið- heilan her til þess að ná mér.
ina á þeirri, er Galli hvíldist Hingað liggilr aðeins þröng-
i- ur fjallastígur um gilskorn-
„Afsakið hana,“ sagði öld- inga. Nú skal eg segja yö-
ungúrinn. j ur sögu. Máður hérna í daín-
„Að sjáifsögðu;“ sagði um svivirti konu aiinars
öáili. „Móðurhjartað ér við- imáhns. Hann gat ekki kom-
kvænvt.“ Jist uúdan á flótta. Hváð
„Eg barðist einriig. En þéir haldið þér að hann liafi ték-
gátu ekki drepið mig. Mér .ið til bragðs? Hanri fór á
voru önnur örlög ætluð.“ fund manns konunriar. í
Galli var orðinn felmts- húsi hans var hann örugg-
fullur, ur. Og hann dvaldist þar í
„Fari í heitasta,“ sagði,20 ár, án þess að hár væri
hann æstur. „Það er ekki að. skert á höfði hans. Lög gest-
viía, nema eg hafi orðið eiri- r$ninnar vernduðu hann.“,
hverjum þeirra að bana.“ | „Vesalings eiginmaður-
„Herra; þótt þér hefðuð inn!“
fellt þá alla méð köUlu blóði, „Vesalings eiginmaður-
við lilustirnar, en er skruðn-
iagprinn liætti hélt hann á-
fram gopgpsinni. Óg svo hélt
hann áfram, skreið frekara
en gekk, áfram, áfram ....
Og loks rann það upp fyr-
ir honum, áð liann vissi ekk-
ert livert lianri var að fara,
Hanri hafði viílst. Alltaf
komu riýjar hæðir i ljós, ný
Itós. Og það var sem aldrei
oetlaði að fara að bi'egða
birtu. Hann staulaðist áfram
alla nóttina. Og fyrír næsta
þess heiðurs, að bjóða yður ókki gleyma góðvild yðar í þyrftuð þér ekkert að óttastl, inn!. — Hv.ernig fellur vður
vélkominri s’ení gest minn.jminn garð“ |Löggestrisninnarverndayð, tóbak mitt?“ • , !
Ef þér Viljið dveljást hér. mun hafa sagt, að eg rir í húáijriinu. Irinan mirina „Það er furðugott — fúrðu
dáglangtí ér ýður það vel- hefði notið Þess heiðurs, að landamerkja þuvfið þér ekk-'gott. —. Ef. eg gæti nú feng,-
segja yður, að þér væruð ert''að ottast.“ ’ ið heitt vatn op irikaö inig,
gestur minn. Það er áð vjsu „Eg er ekkert hræddur,** i mundi eg ná mér á. strik, og
isvo, að þér eruð, til allrar sagði Galli og hló hát! til aé.gæti kannske lagt af stað.“
Ógæfu, italskúr—“ dylj.a ótta sinn. „Sem heið-j „Eins og þér óskið, Þér
! „Iivað segið þér? Hafið ursinaður vildi eg aðeins—“igetið dvalist hér eins íengi
gát á tungu vðar.“ | „— gera allt ljóst,“ greipjpg þér viljið, en ef þér vilj-
; „— og þess vegna fjand- öldunguririn fram í fyrir ið fara .... Ismail!**
maður minn á vigvellinum. honum. „Ég þalcka yður auðr
En gestrisnin hjá oss er ann- nijúkleg^,“.t.
fcöriiið; j afnvel þótt þér vijtl-
uð dv’eTjat líér árlangt.“
Grilli sá nú, að hánn hvíidi
á dýnura i sfóru rúmi. 1 her-
berginu var lágt til löfts.
Leirgðlf, llárt, sanian þjapþ-
að var í stofunrii, en gólfíð
var að mestu þafcið þýkkum
ábreiðuiri. Ljós' logaðí á lát-
únsíampá af arrieriskri gerð
og eirinig á þremur smá-
lömpum, gerðúm . úr rauð-
sólarlag vrir svo komið fyrir imi lejr, og virtist kveikur-
honum, að hann ýmist hló inn fíjóta í leginivm, sem
;að og meira en venja. Hún
er lög. Yansamlegast revnið
að skilja þetta. Eg býst ekki
við þakklæti eða friðindum.
F.g geri að eins skyldu
Hann hvarF á braut
Þjónn nokkur gekk inn í
herbergið.
Söðlaðu Pasha. Legðu á
eða grét, eins og hann væri notaður vár til eldsaeytis. mína.
að missa vitið. Hann leit á Etvarpstæki var í horberg-
úrið sitt. Klukkan var þrjú, inu og-á þvi leirkrukka ineð
eftir úrinu að dænia. En við vatni í.
nanari aðgæzlu sá Ikhjii, að ..Meðan þér sváfuð. var
að var brotið. Æ. það, liafði matur búinn. Þér eruð krist-
Lrotnað nóttina áðúr og jnn niaður og neytið áfengra
síöðvast. I'drvkkja. Við erum Múham-
En allt í einu sá liann hús eðstrúar og gerum það ekki.
iiokkurt. líinken.nilegt, hús, ög get eg því ekki'hoðið'yð-
byggt afi leir qg steijiumf ur ]Vað, en eg hefi sent þjóri
Húsið var þarna'iippi i .daln- j niiriri suðúr ýfir fjöliin tH;að
Mrir li.tla. Þetta
(írauinsýn. Þai
„Aha,“ sagði Galli.
„Bragðið á þessum kjúk-
lingi. herra niinn og ])ér
munið komast að raiin rim,
að hann er ljúffengur.“
,,.Tá, sannarlega. Þið fjalla-
búár kunnið að inatbúa.
.Tæja, jseja, það er raunár
vel, að þessi styrjöld er um
garð gengin, — ef þá er liægt
að tala um styrjöld. Sann-
ast að segja bjuggumst við
við, að þið fjallariierin
van.. epgjri ná.i rirennivín. Og vindljngaj
s.Odí Ííófáffl ' Hénrá réykj urri • við; •tö'bdk í
gekk, var jörðin blóði drif- pípu'ni. Og yður rer velkoin- inynduð verjást íeriguf.
in, en áfrfuri hélt haniu að- ’ ið ’ióbnk iriitt.usem eg hefi Galli þagnaði skvndilega.
ýram kominn: öá er hann rnriitað sjálfur. Bræ.kuf vð- Hann lieyrði kveinstafi
fcom að h.úsiiui hneig lumn hir voru gáuðrífnaf, rieiTa.kveníia fyrir dyrum úti.
.jtiiður við. dyrnai\: sppi opn- ‘ miiui. pg eg he.fi lagt ýður „Hvað erum að vera
riðust i siriuu . syifiim, og
Jraún rieyrði, sagt, aimar.legri
röddu:
„Velkomiivnf^
Svo varð bögn • -og- litum
mundi ekkeri frekai-a.
Þegar Iiami raknaði við.
var það súpuskál, sem harin
ifyrst af öllu kom • auga á.
Skálin var geið af hörðrim
viði og vírstrengd. Og nú sn[
ri-'teú Á ] ::
Uk uvinr btmkur, sem eg á. spurði hann.
ár ririúku Mai’okkíileðrli pg
h-vð, hve leðríð er ínjákt.
; tnun kanske vera clris fcoiy-
ar'.úppböt fyrir það, að bfírk-;
! urnÚr miinu vera ú stærra
hauí f-vrir vður.“
„Kgýyerðýað .köpiást þúrt,
eg verð að komast fil;her
mn
sveiiár mmhár,“ tautaði
Galli. - - y ý . : :
„Yður skál verðá áð-
*-ÞW í*5:a? ;ii auúgTasr

Gönud kona kom
mælti:
„Synir okkar eru komniv;
heinr.“
GaHi sá, að hún vair miföl
og hver • andlitsdráttur sem
\ stivðnaður. Hún virtist vart
hreyfa varirnar er hún TaÞ ^ Þegar mikið er uiu að véra, á konan að vera svona
aði. 1 klædd, spgir, .Jean Patou. franski tázliulcóngurinn. —
Dyr opnuðust. Tveir menn . Kjpllin.n er úr Ijósu satini og sviirtu mússHini. ,