Vísir - 21.08.1948, Blaðsíða 7

Laugardagijm 21. ágúst 1948
y í s i r
QQaQCQQQQQQQQQQQQQQQQQQQQQQQQOQQOQQOQQQQOOUOQt*
SAMUEL SHELLABARGER
&taqiatefar
)
GQOQQQQQQQQQ!
iQQQQQQQQQQQQQQQQQQ
„Eli?“ sagði liún spyrjandi og leit til sötnu átlar og Andrea,
um leið og liann gekk livatlega framhjá lienni og lieilsaði
komumönnum með lotningu.
„Madonna Milla! Yðar gæti!“
Tróíló Savellí svaraði honum fljótt: „Þér verðið að vita,
að maður þessi og kona eru hér á ferð undir dulnefnum
og óska ekki að vera kynnt fyrir ferðafólki yðar. Þau eru
aðeins hingað komin til að skoða liöggmyndina og heilsa
frænda mínum.“
Andrea roðnaði af skömm, rétti úr sér og bað afsökun-
ar á frumhlaupi sínu. Um leið og liann snéri sér frá þeim,
sagði hann lágt: „Það er mjög áríðandi, að eg nái fundi
ykkar hjóna, áður en þér farið héðan!“
Þau stóðu að vísu nokkurn spöl frá samferðafólki hans,
svo að það gat ekki heyrt orð hans, en 'Angela þurfti það
ckki. Hún sá, hvernig Andrea og Ivamilla liorfðu hvort á
annað og afbrýði hennar túlkaði þegar augnatilitið.
Andrea hneigði höfuð sitt heldur dýpra en fyllsta kurteisi
krafðist, augii hans, munnsvipurinn — allt voru þetta að-
vörunarmerki, þótt hann reyndi að láta sem ekkert væri,
er hann gekk aftur til förunauta sinna. Angela lét einung-
is aðdáun í ljós og eðlilega forvitni.
„Iíver var þessi fagra kona? En livað liún er falleg?
Hvar kynntust þið?“
Hann yppti öxlum. „Eg bið þig að vera ekki að spyrja
mig þannig. Þú hefir einmitt verið vottur að því, að eg
gerði mig að fífli. Hjón þessi óska ekki, að neitt fréttist
um ferðir þeirra og þá þurfti eg' vitanlega að fara að trana
ínér fram á þennan hátt.“ .
En samferðamenn Andrea liöfðu þegar þekkt Varanó,
enda yar hann frægur maður og pískruðu þeir nú um þau
hjónin. Ekki hætti þetta aðstöðu Andreas í augum Angelu,
sem vissi; að samkvæmt sanmingi þeirra Sesars Borgía
liafði Andrea: áður vérið ætluð Kamilla. Vitanlega var hún
ekki eins tigin og Angela, en Andrea liafði þó sýnt lienni
of mikla lotningu! Þekktust þau kannske eitthvað meira,
en Andrea vildi vera láta? Lúkrézía Borgía brosti. til
frænku siniiar, en úr augum hennar skein engin kátina
eða gleði.
„Það er nú upplýst, hver þau eru þrátt fyrir allt,“ livísl-
aði Angela að Andrea. „Hún er lagleg, en það er synd, að
hún slculi liafa gifzt afa sinum. Eg vissi ekki, að þið
væruð vinir.“
Andrea fór varlega. „Vinir, Madonna?“
„Já, þér virðist falla hún vel í geð.“
Þau og förunautar þeirra gengu nú út úr skálanum, þar
sem höggmyndin var geymd, en Varnó, Kamilla og Tróiló
Savellí urðu eftir og röbbuðu við húsráðanda, Lúka Savelli.
Andrea neyddi sig til að líta ekki um öxl. Hann liugleiddi,
hvað liann ætti að gera, lil þess að forða Varanó frá bana?
Hann var ekki í neinum vafa um, að gamli maðurinn yrði
ráðinn af dögum, eins og páfi liafði gefið í skyn viku áður.
„G a r o,“ spurði Angela, „livenær finnst þér, að eg
ætli að byrja?“
„Á hverju, Madonna?“
„Þú veizt,“ sagði liún brosandi.
„Já, hjártaáfailið.“ IJann óskaði þess, að Angela væri
komin til fjandans. „Mig tekur sárt, að þú skulir þurfa
jjótt ekki sé'nema að látast þjást, en verði þessu ekki breytt,
Jjá skaltu gera það rétt áður en við stígum á bak.“ Hon-
um gæíisi þá nokkurt tóm til að leita Kámillu uppi. „Ætlar
þú að falla í öngvit?“
„Vitansega og ef þú verður ekki víðs fjarri; muntu fá
íækifæri íil að lósa um lífstykkið mitt. Eg er með duftið á
mér og skat áreiðanlega verða sem nár i framan. Þú
munl gcfaikomið roðanum fram i kinnarnar á’mér síðar."
Þau voru nú komin til hinna og Andrca famisí ‘ækifærið
tilvalið til að skiíjá sem shöggvást við hópkm. Varanó og
Kamilla máttu ekki halda áfram til hörgarinnar. Þau gætu
enn komut tiJ Kðlonna-kaslalans i Mariuó, en hann væri
siðasta liælið, sem jiau gætu leitáð til.
En áður-en hann gæli hrundið þessari ætlan sinni í fram-
kvæmd, kom Lúkvezia auga á þau Angelu og kallaði á
þau. Þjónar Sávelli-ættarinnar voru að hera þeim vín og
aðra hrossingu í litlu garðhúsi. Andreá komsl ekki undan
og- leið höhum eins’ ög inanni, sem er með máura innau-
.?
klæða. Tíminn leið öðuiii. Varanó-hjónin lcg'ðu ef til viii
af stað, án þess að hann næði tali af þeim.
En þarna sannaðist Jiáð, sem oftar, að þegar neyðin er
stærst er hjálpin næst, því að þjónn gekk fyrir Andrea og
kvað v i s s h j ó n óska viðtals við hann, áður en Jiau
héldu lengra. Hann þurfi ekki að liafa neinar hyggjur
framar. '
Kamilla var enn stödd í skálanum, Jiar sem liöggmyndin
var g'eymd. Iíún ávarpaði Andrca -Jiegar og var Jió svo
mikið niðri fyrir, að hún vissi vart, livað segja skyldi.
Að lokum sagði hún: „Hvað á eg að segja? Eg veit ekki,
hvcrnig eg á — — —“
„Hvað er á seyði?“
„Eg veit, að yður grunar ekki, hvað eiginmaður minn
liefir gert. Eg sver, að eg mælti ekki orð af vörum, sem
liefði getað haft álirif á hann. Eg dáðist a'ðeins að þessu
meistaraverki.“ Hún snéri sér að höggmyndinni og virti
hana fyrir sér með aðdáun. „Messere, eiginmaður minn
hefir fest kaup á henni og við tökum liana me'ð okkur,
Jiegar við snúum heimleiðis. Borgin okkar verður fræg
fyrir hana. .... Segið mér, Messer Andrea, á nokkur kona
annan eins eiginmann og eg? Eg sagði ekki orð, en liann
keypti myndina til að gleðja mig!“
„Ilann er sannarlega örlátur..... Get eg náð fundi
hans án tafar?“
Hún varð döpur i bragði. „Er eitthvað að? Segið
mér-------- —;“
,,.Tá,“ svaraði hann lágri röddu. „Fenguð þið ekki að-
vörun mína?“
„Hvaða aðvörun?“
Nú kom það úr dúrnum, að þau lijónin höfðu verið i
Iíólonna-kastala i Marinó síðustu vikuna og haldið inn i
Róm úr suðurátt. Þá skildisl Andrea, hvcrs vegna þau
höfðu ekki fengið boð lians.
„Páfinn— ——“ tók liann til máls. „Þér og maður yðar
mcgið ekki fara til Rómaborgar aftur.....“
Hann heyrði fótaíak við (iyr skálans og lcil um öxl, J>vi
að liann bjóst við Yaranó. Þess i stað gekk dökkklæddur
maður inn i skálann. Hann var að visu grimuklæddúr, en
hver sá, sem hafði einhverju sinni séð mjúkar Uieyfingar
og háan. grannan líkama komumanns, vissi hvei þar var
á fcrð. Andreá trúði vart augum sínum, en á sariiri stundu
slrildist lionum, livað koma manns þessa mundi tákna.
Þetta var Sesar Borgía.
—Smælkí—
Áriö 1877 uppgötvaðist ná-
lægt Harrison í Nebraska J>yklct
lag af beinum forsögulegra:
dýra, og er þaö einhver stærsti
fornleifafundur af J>ví tægi sem
fundizt hefir. Staðurinn er að-
eins tvær ekrur að stærð (eða
8—9 J>ús. fermetrar) og lagið
ó—20 þuml. en sanit er talið að
þarna muni vera niður komnar
2 millj. beina úr 10 J>úsund
skeþnum. Sumstaðar þar sem
grafið hefir verið, hafa fundizt
96 bein í teningsfetinu.
Flestar tegundir af sala-
möndrum verða ekki stærri en
6 þuml. á lengd og 10 lóð á
þyngd. En í fjallfljótum Kína
og Japans lifa salmöndrur, sem
verða fimm fet á lengd og 95
pund á þyngd.
Það er ekki eins fyrirhafnar-
laust að ganga niður stiga eins
og almennt er álitið. Til þess
þarf átta prósent meiri orku en
að ganga 3.75 enskar mílur á
klst, meðalhratt.
Margt er }>að sem hlotið hefir
naín dr. Gilberts H. Grosvenor,
forseta landfræðifélagsins am-
eríska. Meðal J>ess, %em við
hann heíir verið kennt, er sjó-
skeljategund, fundin á Græn-
laridí, fjallahrygg'tir og stígur
við Suðurskáutið, stöðuvatn' í
Alaska, éyja í íshafinu éið
Kanáda, fisktir óg jökull i Peiúj
júrt og fjallstindur i' Kína. !: ;
Þrítugasti og sjöundi kafli.
Undir grímunni, sem liertoginn tók ofan, birtist önnur
gríma, sem enn erfiðara var að gægjast bak við — andlit
hans, sem Jiótli bæði laglegt og liátíðlegt. Augu lians gátu
sýnt öll hugsanleg skapbrigði. Enginn vissi, livað gerðist
að haki þeirri framhlið, sem andlit lians var, hvaða fyrir-
ætlanir voru þar í smiðum, hvaða ráð brugguð. Það var
lítill vandi að sjá það, að kaldur og harður lnigur sljóriKÍði
svipbrigðum hertogans. Andrea Orsíní var fyrir löngu l)ú-
inn að gera séi- ljóst, að aðaldriffjöður Sesars Borgía var
taumlaus eigingirni og metorðagirnd. í }>etta sinn var J)ó
ekki að sjá annað en alúð í- svip hans.
„Er það ekki rétt hjá mér, að þclta sé húsfreyjan í
Ejallahorg?“ lók liann til máls og laut lienni. „Mcnn liafa
ekki sagt ósatt um fegurð yðar og eg vil fullvissa yður
um að Sesar Borgía er einlægur aðdáandi yðar og auð-
mjúkur þjónn.“
Kamillu liafðl vafalaust grunað, hver kominn var, en
hún fölnaði, er hertoginn sagði iil nafns míns. Andrea sá
ótíann skína úr augjim hennar, er húíi'Tmeigði sig fyrir
honum og svaraði einhverju lágri röddu. Hann kom henni
Jjivi til hjálþár með því að láta i Ijós undrun sína yfir hinni
skvndilegu konui hertogans til borgarinnar og Jió’einkum
Jiarna til kastalans. H-vað skyldi gerast næst? Hann þóttist
vita, að Borgia tiefði sveit vopnaðra mann ineð sér og nú
hefðu J>eir vitnlega slegið liring um kastalann, svo að eng-
um væri undankomu auðið. Varanó og Kamilla yrðu vafa-
laús’t handtekin.
„Eg verð hér fáeina daga,“ mælli hertoginn. „Eg þurftí
að hyggja að nokkurum málefnum, sem eg verð þó ekki
lengi að ráða til lvlcta. Þú minnist þess að geta ekki að ó-
þörfu um dvöl mina liér. Það er ástæðulaust að Jiver-
liausarnir í Faenzu fái að vita, að eg hafi hætt stjórn um-
saturshersins“. Ilann snéri sér að Kamillu. „Og skyldu-
störfin gela líka liaft ánægju í för með sér, eins og þegar
maðnr hitlir yður.“
Borgia tók nú eftir liöggmyndinni og lét óspart í ljós
aðdáun sina á henni. kvaðst helzt vilja kaupa hana fyrir
safn sitt. Kamilla stundi því upp, að maður liennar væri
Loftfarið (ballon) svífur svó
hljóðlaust í geimnum, að þeir,
sem eru í körfu loftfarsins getaj
heyrt venjulegt samtal á jörðu
niðri J>ó að Jieir sé i, 890 feta
hæð. En 800 feta hæð er á borð
viö býggingu, sem er 66 hæðir.
tíreMgátœ hk 637
Lárétt: 2 Hljóðar, 6 tvö, 7
tónn, 9 neitun, 10 fjármuni,
11 veiðistaðúr, 12 forsetning,
14 félag, 15 húsdýra, 17
busla.
Lóðrétt: 1 Árásar, 2 gat, 3
kveikur, 4 þjmgdareining, 5
breyta skapi, 8 handlegg, 9
trj.átegund, 13 heizli, 15 lagar-
! mál, 16 tveirs eins.
! ■ ■
I Lai'sn á krossgútu nr. 636.
Lárétt: 2 Stöng, 6 nál, 7
G. E„ 9 ha, 10 arg, 11 öls, 12
N. N., 14 ók, 15 apa, 17 iðran.
Lóðrétt: 1 Vegandi, 2 S. N.,
3 tál, 4 öl, 5 grasker, 8 ern,
9 hló, 13 æpa, 15 ar, 16 an.