Vísir - 13.10.1948, Blaðsíða 7

Miðvikudaginn 13. október 1948
y i s i r
I
IQOOOOOOOOOOOOOOOOCXXKttOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOC
og fékk ekkert svar, þegar hún spurði úm líðan lians, rétt
eins og liann væri þegar dáinn og grafinn.
Hún hrökk upp við að Borgia hló. „Viljið þér segja mér,
um hvað þér eruð að lnigsa, Madonna?“
„Eg — eg' var að hlusta á yður,“ stamaði hún. „Þér
voruð að tala um veikindi systur yðar i Ferröru. Mér
þykir leitt að lievra —- —----“
„Sei-sei, nei. Eg var að tala um Angelu frænku mina
og' það, hve mjög hertogasynirnir i Ferröru sækjast eftir
henni. Þér liefðuð vafalaust heyrt hvert orð, ef eg hefði
talað um eitthvað anna ð.“
„Það er sátt, að eg — — —
Sesar tók eftir þvá, að hún var náföl, svo að hann þreif
bikar sinn og neyddi hana til að drekki nokkura teyga.
Það hressti liana talsvert.
„Jæja, við skulum ekki bíða lengur. Við skulum iæða
málið, sem þér berið svo fvrir brjósti. En finnsl yður
ekki að við ættum að fá Andrea sjálfan tii að koma hing-
að? Því er ekki að neita að málið snertir hann talsverl.“
„Eigið þér við, að eg fái að sjá hann?“
„Vitanlega. Eg er fús til að gera allt fyrir vður.“
Hún ætlaði að þakka honum, en liann greip fram í fvrir
henni og gaf skipun um, að Andrea skyldi sóttur. Ftamí-
rez fór cftir honum, en hann hafði varla lokað dyrunum
á eftir sér, er þeim.var hrundið upp aftur. Kamilla bjóst
yið að sjá Andrea hávaxinn og gkesilega húinn. Það sem
hún sá, kom henni alveg á övart. Inn gekk berfættur
maður, tötrum klæddur og i járnum, milli tveggja varða,
sem urðu að ganga undir honum. Hann var kinnfiska-
soginn, með margra daga skegg og hárið var seni flóki.
Ekki var um það að villast, að hann liafði verið barinn,
þvi'áð Kamilla kom auga á rauðar rákir á berum öxlum
hans og fótleggjum. Hún starði steini lostin á Borgía,
siðan leit liúil aftur á fangann og horfðist i augu við hann.
Þetta gat ekki verið satt.
„Jæja,“ sagði hertoginn og rödd lians var köld sem is,
„þarna er hann kominn. Hvernig lízt vður á liann?“
Fimmtug-asti og- sjöundi kafli.
Andrea hafði ekki átt von á þessu. Hann hafði búizt viö
þvi að hljóta ömurlegan dauðdaga, eftir að bafa verið
sveltur, barinn og neyddur til að vaka í tíu daga samflevt,
en bann hafði alls ekki gert ráð fyrir þessu grimmdar-
bragði fjandmanns sins. Hann var farinn að verða sljór
fyrir líkamlegum þjáningum, en þær höfðu veikt hann
svo, að hann fann enn meira til þeirrar andlegu þjáning-
ar, scm var í því fólgin að vera leiddur þannig fram fvrir
Kamillu, því að honum skildisl ,að með þessu móti væri
einnig verið að sýna henni lítilsvirðingu.
Honuin skildist strax tiígangur Borgia, en mátti engri
vörn við koma, gat ekki cinu sinni talað. því að vatn liafði
hann aðeins fengið’til þess að líí' hans slokknaði ekki.
Hann gat varla gert sig skiljanlegan með augunum og
■varð að standa boginn vegna þyngsla járnanna.
„Já, livernig lizt vður á hann?“ spurði Sesar Borgía og
snéri sér að Kamillu. „Xú sjáið þér liann eins og hann
er í ’ráun og veru. Hvar eru tign hans og aðalsmerki nú?“
Kamilla reyndi að rísa úr sæti sinu, en var of máttfarin
til þess.
„Nei, Madonna, dokið við litið eitt!“ sagði Borgía og
tók um axlir hennar. „Þér þurfið að kynnast liinum tigna
höfuðsmanni Orsíni Zoppó lítið eitt betur. Eg varaði yður
við honum, en þér sinntuð því ekki, skoruðuð meira að
segja á mig að sanna, að þessi þræll væri mér ótignari að
ætterni. Væ'ri mér ótignari að ætterni! Jæja,
eg ætla nú að færa fram umbeðnar sönnur. En segið mér
annars, livers vegna yður er svo umhugað um þenna Jiorp-
ara. Höfðuð ]>ér í hvggju að giftast bóndadurginum? Er
sú orsökin?“
Kamilla barðist við öngvitið. „Eg þarf eklci að svara
þessu, en eg er hrevkin af að svara því, að eg elska Orsíní
höuðsmann og tigna hann. .... Er hér enginn slikur mað-
ur, að hann taki málstað hans?“
„Jæja, lierrar minir, þarna er tækifærið til að sanna
göfugmennsku sína,“ sagði Borgia fyrirlitlega. „Þér sjáið,
lierrar minir, að kona þessi hcfir trúað svikaranum cins
og nýju neti. Við verðum að gera það, sem i okkar valdi
slendur til að ljúka upp augum liennar. Hún litur enn
svo á, að hann sé af ætt Raimondós Orsinís, greifa af
Nólu. Það er henni til málsbóta, að hann kunni að koma
fvrir sig orði áður en hann varð raddlaus.“
Borgia þagði nolckura stund, til þess að njóta sem bezt
áhrifanna af orðum sinum.
„Við skulum géfa honum enn eitt tækifæri til að vera
heiðarlegur," sagði hann ennfremur. „Það er vonlaust að
þræta, Zoppó góður. Þvi segir þú ekki hennar tign, hver
uppskafningur þú ert?“
En það var of seint fyrir Andrea að játa nú, jafnvel þótt
hann hefði liafl þrek til þess. Honum fannst það ekki
lengur skipta máli, hvort liann teldi sig tiginn mann eða
ekki. Ilann liugsaði meira um föll andlit Kamillu og þorst-
ann, sem kvaldi hann enn méira en áður, er hertoginu
liellti í bikár sinn.
Eftir andarlak stundi hann: „Hennar tign veit, liver
eg er.“
„Sjáið þér til,“ mælti Borgia, „hann liangir við titil sinn,
þótt hann sé barinn eins og staður asni. En úr því að liann
segir, að þér vitið, hver hann er, þá segið þér okkur það
kannske. Teljið þér hann Zoppó eða Orsini?“
Borgía greip um úlnlið hennar og krcisti hann, er hún
hikaði með svarið.
„Því reynið þér ekki að sanna, að eg sé ekki Kamilla
Baglióne? Orsíni er af göfugri ætt en bæði eg og þér. Það
cr nægjanlegt svar.“
„Mælt eins og vænta mátti af yðar ætt,“ svaraði Borgía.
„En eg ætla mér áð knýja frain játningu Zoppós með ein-
hverju móti. Ramirez, látið liann játa.“
Ándrea safnaði siðustu kröftum sínum. Hann varð að
iá að.drekka, svo að hahn gæti talað. „Vatn!“ stundi hann.
Kamilla spratt á fætur, en Borgia hélt henni niðri.
„Siljið kvrr, Madonna og sjáið hver kemur þarna!“
Ramirez leiddi hávaxna konu inn í salinn. Hún var
húin sem bændakonur flestar. Kamilla heyrði hana spyrja:
„Ilvar er hann?“ Konan litaðist um við borðið, en kom
svo auga á Andrea. Hún rak upp lágt óp og hljöp nær
honum til að virða hann betur fyrir sér,
„Andrea!“ sagði hún tilrandi röddu. „F i g 1 i ó 1 ó in í ó!
(Sonur miun!) Ilvað hafa þeir gert við þig?“
Andrea gleymdi hertoganum glottahdi, öllu, þvi að á
])ossu liafði liann ekki átt von.
„M a m m i n a m í a!“
„Hvað hafa þeir gert vi'ð þig, sonur minn?" endurtók
hún. „Mér var sagt, að þú værir veikur og kallaðir á mig.
—Smælki—
Óvenjuleg abferíj til þess að
auka verðgildi bóka er sú, að
leysa bókina úr bandinu og líma
inn á milli blaösibnana ýmiskon-
ar upplýsingar og ummæíi,
myndir og bréí og kafla úr öör-
um bókum, sem lúta aö sama
éfni og bókin íjallar uin. Bók-
in meö öllum viöaukunum er
svo bundin inn á ný. Bretinn
Granger geröi þetta fyrstur
manna og er aðferðin kennd.
viö hann. Ein af merkustu bók_
um af þessari tegund er bylt-
ingarsaga Bandaríkj. (Frels_
isstríöiö) eftir Benson Lossing,
sein er í eigu New York Public
Library. 1 hana hafa veriö auk-
in allskonar atriöi svo hundr-
uöum skiptir tun menn og at-
Blásturshreyfill, sem nota á’
utanborös á báta, hefir nýlega
veriö fundinn up’p i Englandi.
Er þaÖ i fyrtsa sinn sem þess-
konar hreyflar eru gerðir fyrir
önnur farartæki eti flugvélar.
Próíessor Swift var ahhennt
álitinu góöur prestur því liann
sagöi mönnum til syndanna
skýrt og hreint, hver sem( í .
hlut átti. Eitt sinn var hann á
írlandi og hélt snjalla ræöu fyr_
ir málfærslumönnum og dóm-
urúnt og lýsti hann þá meöal
annars liversu órétt þáö væri að
flytja rangt mál, og hversu
djöfullegt þaö væri aö halla á
litilmagnann og fátæklinginn,
en halda uppi skálkunum vegha
gjaldsins.
Aö messugerö lokinni batiö
einn af dómurunum prestinum
til miðdegisveröar og þáöi hann
þaö. Eftir máltíö var vín boriö
á borð og töluðu menn svo út
um heima og geima. Meöal ann-
ars segir urigur málfærslumað-
ur, er þar var, við prest: „Ef
djöfullinn dæi, skyldi þá nokk-
ur prestur. fást til aö syngja
yfir honum og halda ræðu, ef
eóð borguri kærni í aðra hönd?“
T ■• ‘ ■ ■ j.f
„Þár tíí skýldi eg strax bjóöa
piig," sagöi þrestur, „því þá
íengi eg gott tækitæri til aö
lesa yfir fjandanum þaö, sem
hann ætti skiliö, eins og eg hefi
í dag prédikaö )-fir börnum
hans.“ j
(Noröanfari 1867).
_ TARZAIM - 266
Þégar Jane sá, að veiðimennirnir eltu En Tikar, sem haföi ruglazt af skoti Kn nú nálgnðust veiðimennirhir, Tarzan sá, að nú þurfti s'nör handlök
Tikar, blistraði hún á hunn, eins og Hinkei-s, skeytti þvi ekki og beið færis liöfðu byssurnar tilbúnar og ætluöu að til þess aö bjarga Tikar. Mann renndi
húa var vön áöur. til a‘ð stökkva á bráðina. .'vinna á Tikar. sér niður úr trénu.