Vísir - 22.10.1948, Blaðsíða 7

Föstudaginn 22. október 1948
Y I S I R
1
væri gengin af vitinu, til að sýna Bellí, livernig hún mundi
hegða sér. „Já, þetta er gott, en eg vildi þó óska, að eg
gæti verið nærri yður. Því miður verð eg þó að fara og
það nú þegar, þvi að hertoginn ríðuj- úr lilaði um hádegi.
.... Guð varðveiti ykkur báðar.“
„Andartak,“ mælti Kamilla. „Þcr verðið að gefa mér
skilnaðai'gjöf.“
„Bára að slíkur fátæklingur sem eg gæti gefið vður
eittlivað nýtilegt.“
„Eg hugsa það. Eg vil fá rýtinginn yðar.“
Bellí lyfti brúnum, en kinkaði svo kolli. Með svo snögg'ri
hreyfingu, að Kamilla tók vaila eftir lienni, dró hann rýt-
ing úr leynislíðrum undir handarkrika sínum og rétti
henni, en hún spurði, hvar hezt væi'i að leyna vopninu,
sem var bæði langt og hárbeitt.
„Eg held, að þér ættuö. að geyma hann í bariuinum eða
vinsti'i erminni, ef hún er nógu löng.“
Kamilla brosti. „Nú er mér óhætt, Messer Maríó.“
En hann misskildi hana. „Eg vildi óska, að ekki þyrfti
meira til jiess.“
„Mér er alveg óhætí,“ endurtók hún.
Hann leit snögglega til hennar.
„Já, eg skil. Hann mun koma að tilætluðum nolum í
þvi skyni og eg dái yður fyrir hugrekkið. En glevmið því
eklci, að margir hafa leitað úl um þær dyr helzti snemma.
Hafið hugfast, að hjálpin mun berast fyrir lok næsta mán-
aðar i siðasta lagi.“ Að svo mæltu kyssti hann á hönd
Kamillu, faðmaði Öldu að sér og læddist út sömu leið
og hann hal'ði komið. Skömnm síðar var liann meðal
förunauta hertogans, sem hiðu brottfaiai'stundar i kast-
alagarðinum.
„Eg þarf að tala við yður,“ sagði hann, er liann raksl
á Ramirez. „Eg hefi tekið ástfóstri við dverg luisfreyj-
unnar hér og vil að þér látið það berast, að hver sá, sem
geiir eitthvað á hluta Oldu prisessu, muni verða að svara
til salca við mig.“
„Eg skal sjálfur gei'ast verndari hennar,“ svaraði Ra-
mirez þegar, þvi að liann vissi ,að Bellí var i miklum
metum hjá liertoganum. „Alið engar áhyggjur.“
„Eg þakka,“ mælti Bellí og badti siðan við svo liátt, að
Sesar hertogi heyrði: „Dvergurinn segir mér, að húsfrevj-
an sé gengin af vitinu. Það sannar, að konur þola elcki,
að þær hafi á röngu að standa um nokkurn hlut. Her-
toginn mun hafa gaman af þessu.“
„Hvað ertu að segja?“ spurði Borgía.
Bellí endurtók frásögn sina af samtalinu við Öldu og
hló við.
„Humm,“ sagið hertöginn hugsi. „Hún ldýtur að jafna
sig. Farið vel að henni, Don Estehan og gætið þess, að
þetta spyrjist ekki. Nóg erum við rægðir samt. Berið
henni kveðju mína og óskir um skjótan bata.......Gætið
þess annars, að húsbúnaður allur og annað, sem senda n
fil min, verði afhent, þegar eftir þvj verður spurt.“
Heilsað var með fánum og hlevpt af fallbyssum, «>r
Borgía reið leiðar sinnar. Glæsilega búið föruneyti hans
stakk mjög í stúf vlð eyðilegt umhverfið. Sesar Borgia
var enn á luitindi fi'ægðar siimar og frama og framund-
an voru nýir sigrar.
Maríó.Bellí einn leit um öxl. Honum fannst borgin þög-
ull bandamaður sinn. Flann liugleiddi, hversu traustur
bandamaður hún mundi reynast, er til skarar vrði látið
skriða áður en langt liði.
Fimmti hluti.
S Ö G U L O K.
Sextugasti og fyrsti kafli.
Síðari liluta september og fyrstu tiu daga októbermán-
aðar árið 1502 komu nokkurir menn saman i La Magióne,
vii'ki Oi'síni-a'ttai'innar við Trasimenus-vatn, til að ræða
um sámeiginlegar ráðstafanir til verndar „frelsi og friði á
Ítalíu“. Þarna voru lielztu foringjar Sesai's Borgía, liver
um sig hinn versti •harðstjöri, auk ýmissa annarra ráða-
manna í landinu. í sameiningu réðu þeir yfir tiu þúsund
málaliðum, megninu af her Borgía, og gátu safnað öðru
eins, ef nauðsyn krefði. Þarna voru Vitellozzó Yítelli,
stjórandi í Kastelló-kastala, sem var svo sjúlcur, að þáð
varð að bera liann til fundarins, OlíverottcV, er hafði fram-
ið liverl morðið af öðru, unz hann varð öllu ráðandi i
Fermó, Gíampaóló Baglíóne, liarðstjóri í Perúgíu og Gen-
| tíle bróðir hans, Ennete Bentívoglíó, fulltrúi föður síns,
stjórnanda Bolognu, Antóníó da Venafró, fulltrúi Pan-
i dolfós Petrúceís, liins slægvitra fyrsta borgara í Síenu
I og Ottavianó Fregósó, fulltrúi föðurbróður sins, hertog-
ans í Érhinó. Þeir komu saman að frunrkvæði Gíanbatt-
: ista Orsínís, kardínála og annarra forustumanna Orsini-
' ætlarinnar, meðal þeirra hertogans af Gravínu.
Það var sameiginlegur ótti, sem rak þá til þessa fundar.
Ötti ]>essi, sem liafði lengi búið með.þeim, var skyndilega
orðinn ofsaliræðsla. Menn þessir höfðu lijálpað Borgía
! við að brjöta undir sig ríki og borgir, annað livort verið
1 á mála lijá honum eða látið blekkjast af stjórnkænsku
hans. Nú voru allar líkur lii þess, að enn fleiri ítölsku
smáríkjanna ættu að fara í sama ginið og þar á meðal
nokkur, sem áttu þarna fulltrúa. Nú urðu þeir að reyna
að standa saman, eins og Gíampaóló orðaði það, til þess
að drekinn gleypti þá ekki lika.
Eh óttinn er þvi miður ævinlega ónýtt bindiefni og þeg-
ar þorparar og aðrir af slíku tagi eig'a hlut að máli, bind-
ui það raunverulega alls ekki. Ilver maður, sem þarna
var, vissi, að hiiiir v.oru ævinlega reiðubúnir til að svíkja.
Iíver um sig var fús til að semja við fjandmanninn, ef.
hann gæti hagnazt á því. Þeir bundust aðeins samtökum
til að styrkja aðstöðu sína — til þess að úlfarnir gætu var-
izl tígrisdýrinu. Sameinaðir gálu þeir sigrað Borgia, en
þeir báru ekkert traust hver til annars. Borgia var liins-
vegar fullur af sjálfslrausti.
En fundarinemi bundust sámtökum, eins og til var
ahlazt, lögðu lil orustu við hina spænksku foringja Sesars
Börgia og háru hærra lilut. Þeim tökst að ná Úrbínó úr
liöndum hertogans.
Þegar hér var komið sögu, kom grimuklæddur maður
til aðalbækistöðva bandamanna i Urbínó, óskaði viðtals
við GíampaóU) og sendi honum bréfmiða. Allt var á ferð
Cig flugi i höllinni, svo að enginn veitti komumanni sér-
stalca athvgli, enda var það algengt, að menn gengju
grímuklæddir um þessar mundir. Þjónninn, sem fór með
liréfmiðann, tók binsvegar eftir unclrun Bagliónes, er
hann liafði litið á miðann og var lionum síðan skipað að
fylgja gestinum til einkalierbergis Bagliónes. Hann revndi
að lilera við dyrnar, en lievrði ekkert, því að hurðin var
þvklc og öflug.
—Smælki
Fáir niunu þeir listamenn
Vera, sem nota'ð hafa jafn o-
venjulegar aÖferðir í list sinni
og spænski málarinn frægi,
Francisco Goya (1746—1828).
Flann greip hvaö sem liendi var
næst til aö klína meö litum, þaö
gat veriö tuska, sópur, svamp-
ur eöa jafnvel skeiö. Ein a£
ínégustu myndum hans er
kennd viö 2. maí. En þá voru
borgarar Madridborgar brytj-
aöir niöur í hrönnum af liöi
Napoleons. Þaö geröist áriö
1808 og Goya var sjónarvottur
aö blóöbaöinu þenna sama dag.
Andinn kom yfir hann; hann
þreif vasaklút sinn, deif hon-
um í blóðpoll og dró upp frum-
línur að myndinni á húsvegg
rétt hjá.
Nýtízku sjálfsalar, sem selja
sælgæti eöa vindlinga, prófa
hvern pening, sem fer gegnum
þá átla sinnuin á tveimur og
luilfri minútu. Þeir finna hvort
hinn rétti málmur er í mynt-
inni, hvort niýntin hefir rétta
stærö, hve þykk hún er, þyngcl-
ina og hvort giit eru á henni
og fleira.
Sérstök meðöl gegns holds-
veiki hafa aldrei uppgötvazt.
aöallega végna þess, aö ekki er
liægt aö sý.kja dýr meö þessuni
sjúkdómi svo aö hægt sé aö
gera tilraunir á þeim í raiin-
sóknarstofum og sýklana er
ekki hægt aö rækta eftir aö-
ferðuin þessháttar stofnana.
Kláfferja á Niagara fossinn.
I’egar í ráöi var aö byggja
fyrstu brúna yfir Niagara-foss-^
inn, en þaö var áriö 1848, voru
miklar bollaleggingar um þaö
hvernig koma ætti kaöli yfir
um, frá Bandaríkjunum og til
árbakkans í Canada. Var þaö
ráö tekiö aö bjóöa firnm dala
verölaun hverjum þeim. sem.
gæti sent flugdreka meö mjóa
línu í togi yfir fljótiö, en gljúfr-
iö er 800 fet á breidd. Drengur
einn afrekaði þetta. \ ar linan.
síöan notuö til ])ess aÖ draga
vfir mn gildan stál-kaðal. úni
inargra ára skeiö fóru mehti
svo í vírkláí fram og aftur yfir
fossinn og gátti tveir menn í
einu íengið far.
- TARZAM
J.66'
Sproul hóf upp vopuið og lumdi þvi
aJefli t lmukka Tarzans.
Þegar Tarzan kom til sjálfs sin. var Jane haföi séð allt, sem fram fór og
hann bundinn i bilnum vitS hliÖina á vissi, að Turzan var í bráðri lifshættu.
Uki Hinker's.1
liúu fór niður úr trónu og fór í hmn-
átt á eftir bilnuni. Tikar fylgdi lienni
'eítir. •