Vísir - 11.01.1949, Blaðsíða 5

Þriðjudagiim 11. janúar 1949
V I S I R
5
HARMLEIKURINN I
w
I
og itú er bærinn í rúst.
VÍÖÍ4&1 riÖ JfáhíEnn
Btk B&sstSsstÞíi bóntfae frtí
GnðtfatL
Goðdalur. Örin bendir til livar bærinn er innst í dalnum
vör við snjóflóðið?
— Eins Qg áður er sagt,
voruni við að drekka ka.ffi
og voj'iun eiginlega að Ijúlca
því. Eg sé þá allt i einu, áð
HaiTnleikurinn í Goðdaljö-á þvi er eg man fyrst. Húnj^V .Í1 ,slvÚ1' hanclan vlð el(1'ieitthvað til. Eg œtláði þá að| Það sem inig tók sárast af
er sá atburður, sem hvaðri31' mallans °S lieýrnarláús J , . ?itthvað mér til stuðn- ^öliu, niéðan eg lá þarna ó-
mest umtaÍ hefir vakiS Og!frá var.[veggf á^lis hevri Jg ógtirléí hfjóð í-lgS’ “"ff ‘ aU"aft t>n sjalfbjarga voru örlög yngri
b harn, hefir senmlega fengið, ■ eg oguiu^t nijoo, ^tomaimjoikurkonnu. En svo dóttur nnnnar, Ásdísar. Þetta
heilahinnnihólgu og nússtlsc,n -í’et ,chkl lliU Vlð nchl’ þóttist eg verða þess var að Jvar mesti ærslakálfur, sem
heymina af því, en málleysið SC1U eg ieii aður iC5a t' 1>að snjórinn félli einnig niður úr öllunt þótti væut um, en hún
snert tilfinningaf fólks,
alíra þeirra atburða, sem
skeð hafa hérlendis árum
saman.
Bóndinn frá Goðdal, Jó-
hann K ristmúnds son, eini
maðurinn, sem komst hfs ái' kona og skýr og m. a. gat
kom af sjálfu sér úr þvi. Sið-
ustu árin var hún lika hlind.
Annars henti ýmislegt til
þess, að þéttá væri greind
úr hinu ægilega snjóflóði,
lig'gur nú i kalsárum á Land-
spitalanum.
Læknar spitalans fara uin
hann nijög lofsamlegum
orðum og telja hann einn
Iiarðasta sjúkling, sem þeir
Iiafi um langt skeið haft und_
ir höndum. Og sjálfur sagði
hann hx-osandi yið tiðinda-
mann Vísis á gamlársdag, að
læknai'nir gæfu sér fyrirheit
um það, að verða aftur
fleygur og fær, cnda þótt hjá
einu „skaiiMnn** yrði líklega
úr aluminium. En þar nnm
Jóhann hafa átt við lxægri
fótinn, þvi á honum er h'ann
mest kaiinn, og eini Ííkams-
hlutinn, sem er verulega illa
l'arinn. Annai’S hefst Jóliann
vel við þrátt fyrir sár sín.
Tíðindamaður Vísis átti
tal við Jóiiann á. gamlársdag.
I>á var lxann að koma xir að-
liún skrifað stafi þó hána
vántáði hæði mál og hejTn.
Við, sem umgengumst
gömlu konúii'á Öaglega, skild-
tim hana og óskir hennar og
okkur íikáði öllum vel við
liana. Hún var inni i her-
hei’ginu sinu þegar skrið-
an féll, hélt isg þar oftast.
Ilinsvegar voru ha'ði dótt-
ir Jóninu gömlu, Guðrim að
nafni, svo og sonur Guðnin-
ar, Jónas, inni í eldhúsinu
ökkiu'. hjónunum og
dætrum okkar og voni að
drekka kaffi. Við drukkum
venjUlega kaffisopa um sex-
lcytið á kvöldin.
— Vöfu Gfiðrún og Jónas
gestkomandi eða vistráðin
Iijú i Goðdal?
— Guðrún var húskona
hjá oklviir og rúmlega 'fimm.
lug að akh’i. F.n Jónas spnur
hennar var með annan fótinu
gerð frá læknunum og lcið lxjá okkur og átti þar lög-
venju fremur vel, en dagana hennili. M, a. var liann hjá
áður var liami íneð allháan
Iiita, milli 39 og 40 stig.
Blaðamáðúrinn spurði Jó-
liaim hvort honum væri illá
við að rifja upp harmleildun
i Goðdal og skýra frá atburð.
um, eins og þeir komu lxon-
um fyi'ir sjónir. En til þessa
hefir yfirleitt verið stuðzl við
frásögn þeirra, sem komu á
staðiim og voi'u áhorfendur
að þessu átakanlega slysi.
Stórhríðvar
snjóflóðsdaginn.
Jóhann sagði að sér væxi
sama. Atburðirnir stæðu sér
hvort eð, væri fyrir hugskots-
sjómun og hann gæti þá eins
vel skýrt öðrum frá þeim.
Laugai'öaginn 11. desbr.
hyrjaði að snjóa, er líða tók
á daginn — sagði Jóhann.
En á sumuidagiiui var iðulaus
stórhrið af norðaustri, sem
liélzt allan daginn. Að .kvöldi
jicss dags skeði slysið.
—,• Hvar vonið þið stödd
þegar skriðan féll?
— Við vorunx öll stödd í
eldhúsimi nema Jónína Jó-
hanúSjdóttir, hálfátíræð kona,
sein hefir átt Ixeima i Goðdal
inér í sumar, þvi eg veiktist
af gömlu meiðsli og varð að
láta skei'a mig upp.
Þegar snjóflóðið
sekllur yfir.
— I lvernig lu'ðuð þið fyrst
minmraðsumuleyti á þunga rjáfriliu og þá iaust þeirri jvar áð leika sér við .Tónas
og nið ulhatsoldú, sem skell- ]lugsun niöúr i mig að snúa þegar sla'iðan skall inn i hús-
ur við kletta, en þo var það andiitinu niður. Srnn- ið. AHan timan á meðæn eg
mlt öði'iivisi. _ jtímis þóltistegsjá að útvegg-’heyrði til Jónasar, (en hann
Bar þetta hrait að? irnir létu undaii, en ekki var var eina manneskjan sem eg
Ems og orskot að heita eg þó.viss um það. Siðar féklc heyrði i og vissi að var með
matti Eg ætlaði mer að ' staðfestingu á þvi að vegg- 'lifi) var liann að kalla á mig
standa upp, en gafst ekki tnmjlu.imi hafði moinað mjölinu'0g biðja mig að sækjá hana
til þcss. smærra, enda þótt hann hafi jAsdisi, því henni væri svo
— Gcrðir þú ])ér grein verið byggður úr slerkri kalt.
fyrh á hvcrn hátt snjórinn steinste\'pu. I>g tiefi aklrei heyrt neitt
fyllti cldlnisið? • sem hefir smogið jafnt gegn-
-- 1 lyrslumn Iield eg aö merg og bein og þessi
aðaimagmð hafx konuðnm ^ tímaniu neyðáxúp piltsins fyrir hönd
<>na. En þetta s <c , Eg fann ag snjorinn fáJtjdóttur minnar, þvi sjÚlfuá
eg skorðaður og gat
xmx
mjög þétt að andliUnu, en eg var
allt í svo skjótri sviþan, að
eg á erfitt með að gera mér
grein fvrir einstökxun atrið- . .., , ,
. , , ,. . tökfrá iner og við'Mð myn'd-
um. Þo lannát mcr eg færast | . , , • . .
í'evndi að blása allt lxvað af
hvoi’ki hjálpað sjálfum mér
né öðrum.
Fætur sína gát
jíxðist nokkurt hol iit frá því,
svo að eg gat vel andað.
— Misstii’ðu aklrei með- jhann etíki hráert.
vitund? ] _ Gastxi livorki hrevft
Það lield eg ekki. Eg lcgg eSa tið?
Það voi'u bara fæturnir.
hygg að eg hafi vitaö af mér
állan timann, og cg gerði mér
senx voru skorðaðir. Að öðru
Jóhar.n Kristnxundsson.
sti’ax. Eg liél tlika að Svan-
lxildxir dóttir min hafi dáið
sti'ax. Eg liélt lika að Svan-
en rauiiih varð nú samt önn-
ur. Hún var með lífsmarki
þegai' hún fannst og’ lifði í
þrjár klukkusimidir eftir áð
liún var gi'áfin úr snjónum,
jen þá dó hún úr hjartaslagi.
jSvo xnikið lxafði þetta vesá-
1 lings barn orðið að þöla.

Óliaitt er aö fullyrða, að niænu-
veikin sé almennasta og alvarles-
asta uniræ'ðiiefnið i Rcykjavik
þessa dagana. Fólk spyr: Er hægt
að koiuast lijá ])ví, að veikin geisi
bér, úr því að svo er ástatt á
Akureyri, eins og fréttir hafa
hermt að undanförnu, og yitnð cr,
að vcikin herst nú viða uin land'?
Með Iiinum tiðu samgöngum cr
ckki að ófyrirsynju, að fólk sé
óttaslegið við tilhugsunina um,
að hún kunni að reynast eins út-
brcidd og crfið hér eins og
riyrðra.
★
Þessar línur eru engan veg-
inn skrifaðar til þess að breiða
út „panik“, vekja ónauðsyn-
legan ugg meðal fólks. En all-
ur er varinn góður. Síðastl.
laugardag var rætt í Vísi um
•mænuveikina nyrðra og- var
sú ; frásögn .byggð . á grein i
norðanblaðinu ,,Dégi“' fyrir íjiykist vita, að ég tali fyi’ir xnuún
skemmstu. Þar yar tullyrt,-að ; niargra, éf eklci flestra, er ég fer
vcikin væri „ver'síi vágestur". fram ó, að gérðar verði einliverj- ...
ef til Akureyrar héí'ði komiðiar háldbetri og öruggari ráðstaf- Mfér hlta CH 6lm.
— Eg fami alörei til kulda
nemá á fótunum, endá var eg
skólaus. Eg hafði svigrúm til
l>éss áð hreyfa liendurnar
nokkumveginn eftir vild, og
}íegar nxér varð kalt á þeirn,
stalek eg þeim venj ulega und-
ir peysuna t. d. hálsmálið og
þá liitnaði mér ætið. Annars
var eg tiltölulcga vél húimi,
einkuirx að ofan og það tel eg
hafa oi’ðið mér lil lífs. Egvar
t, d. i ullarnæi'skyrtu og tvi-
Ixandg peysti, en aftux* á móti
jvar eg 'vcr klæðÚúr'áð'heða».'
Peysan og ullaiskyrtan munu
1 tvimæiálaust hafa átt sinn
þátt i því hve seint eg blotn-
aði að ofan og hélt betur á
um langan aldur.
*
: Almenningur »nuin eigá full i.
heinitingu á ]>vi að vita, IiVcrjar j
ráðstafanir h'afa verið ger'ðar, cða
cru i í'áði, til.þcss a’ð -bregðnxi |
við slikum vágcsti. Hérá'ðsíu'knii
hefir að visu birt ráðleggingar ii! j
fólks viðvikjandi niænuveikiniii
en margur spyi: flcfir vcrið
nág í þcssum cfnum? Gámált orð-
tak segir: Þaö cr of seinf ■ '
byrgia hrunninn þegar harnið er. |
riottiö ofan í. Þessi orð gihta • :
xeiðanlega í þessn tilliti. Ekki ‘
dettur mér í hug að rSpiéggio
hcilbrigðisyfirvöldunmn ncitt uin.
þcfta. Til- Jxiss þarfi'niérrJ'róðari
menn mh fihcSibrigðisnxál. <En é;.v
anir iil þess að konui í veg fyrir
útbrciðslu veikinnar liér.
I Reykjavík eru’yfir 50 þús-
Sástu mörk nætur og
dags?
— Þau greindi eg ekki. Eg
sá aldici dimma né lýsa af
, ... , degi. Bhtan var alltaf jöfn,
una manns og ai þeim myndu ír> . . ,
vafalarvst nokkur þúsund taka e8 V1S,S1 ckkl, COa a. IU. k.
veikir.a, ef hún myndi haga. mjög óljóst, llVáð timanum
sér ein óg á AI. reyri. Þar af jlélð. Eg liafði að VÍSU arm-
ii!ynt! eí ) . H allmai-p;ir ]>aiutsár> en eg gleymdi að
lamast svo að þcir biðu þcss , ,
, . « v \ . idraía það upp nenia endrum
aícirei bœtur. Allur er varmn! “\ K ,
góður, ,og því tel ég nauðsyn- jOS eius, og þá helzt þegai
legt, að þessu máli verði meiri
gaumur gefinn en hingað til.
ÞeRa er ekki nein ásökun á
hendur heilbrigðisyfirvöldun-
um,, heldur „bcr^mál" af því,
sem aJmenninguf- húgsar hér t
b» þessa tíaga na.
Jónas spurði niig hvað tinx-
anum liði. Eg vildi geta svar.
að honum einhverju og róað
háiin.
Fránih. ú 7. siðu*