Vísir - 09.02.1949, Blaðsíða 7

Vísir - 09.02.1949, Blaðsíða 7
Miðvikilaginn 9. febrúar 1949 V I S I R 7 gyiEIIIIIIIIIIKIIIIIIIIIIIIIIIIlilIIEIIIIklimilHllllllllllllllllHilllli | Lækmr | 1 eða | | eiginkona | MHiiHiHiiimnwHHiiniiRnmininiiHiiiiNiiiiHnl liún var lítið þröskuð, var liún k o n a, eri það hafði Rósa- lindu gleymzt, að þvi er virtist. 18. KAPlTUIJ. Nýr sjúklingur. „Ó, dr. Mount-Ashe! Það er ung kona, sem vill gjarna iá að tala vjð yður,“ sagði fröken Campbell, á eins tepru- legan hátt og hún gat, svo að Rósalinda taldi vist, að gest- urinn hlyti annaðhvort að vera af lægiá stéttunum, eins og hin virðulega fröken stundum orðaði það — eða ein- liver, sem hún hafði fengið ógeð á við fyrstu sýn. Þetla var síðdcgis og Rósalinda nýkórnin heim úr sjúkrahiisinu, ]>ar sem liún liafði bjargað lífi tvibura, sent fæddust fvrir límann. Hún var ]>revtt, því að börnin virtust andvana fædd, og Jrað var langrar stundar erfiði að revna að bjarga lífi þeirra, og meðan á björgunarstarfinu stóð, hafði móð- irin næstum gefið upp öndina. Rósalinda hafði fengið þarna mikið og erfitl hlutverk og hafði sannarlega orðið að taka á þolinmæðinni og l>eita allri hæfni sinni og dugnaði, til þess að bjarga lifi móð- urinnar og barnanna. Hún var, sem vænta mátti, glöð yfir unnum sigri, en úrvinda af þrevtu, og hemii var eðlilega litt að skapi að taka á móti gestum. Hún liafði verið að hugsa um hversu lieppin hún væri. að Andrew átti að annast lieimsóknartímann í þctta skipti. ,F.r þetta sjúklingur, fröken Campbell?“ spurði lnin þrévtulega, „og' ef svo var, hefðuð þér átt að segja kon- unni, að elcld væri heimsóknartimi fvrr en klukkan sex.“ „Það liefði eg lika gért, ef svo hefði verið,“ sagði fröken Camphell. „En ]>essi unga kona kvaðst vera komin í heini- sókn til yðar. Mér skildist jafnvel á henni, að bún væri í ætt við yður.“ „Ilver getur þetta verið?“ spurði Rósalinda. „Eg veit ekki til, að eg eigi nokkur skyldmenni á þessum lijara.“ Rósalinda var nýbúin að þvo sér um hendurnar og þen*a þær og kastaði nú frá sér handklæðinu. Hún bað ii'öken Gampbell að senda Bridie inn með teið eins fljótt og unnt væri og flýtti sér inn í setustofuna. Gestur henn- ar stóð við arininn og’ horfði á sjálfa sig í speglinum yfir arinhillunni. Þetia var liá kona og grönn, klædd reiðbux- iun og brúnum ullarjakka. En þegar dvrnar lokuðust að baki Rósalindu snéri hún sér við og þá jjekkli Rósalinda konuna. „Heria trúr, ert það þú, Mag' Fraser?“ sagði hún og gekk brosandi lil hennar. „Það er sannarlega skemmtilegt að liitta ])ig, því að ærið langt er orðið síðan við höfum sézt.....Ilvað hefir þú fyrir stafni liér nvrðra?“ „Eg gæti spurt þig liins sama, Rósalinda litla,“ svaraði gesturinn glaðlegn. „En sannleikurinn er sá, að eg á lieima bérna, og því furðulegra að mér finnst, að sjá nafn þitt grafið á messingskilti, ásamt nafni algerlega óþekkts, I)raktiserandi sveitalæknis. Við þurfum rist margt að spjalla um leið og við dreklaun tesopann. Hvernig stend- ur annars á þvi, að eg hefi aldrei frétt neitt af þcr i tvö ár? Mig í'ámar i að liafa heyrt um eitthvert hnevksh í sambandi við þig. Eg man, að mamma hristi höfuðið og sagði, að þú mundir aldrei rélta við í áliti eftir þetta?“ „Eg lenti í sennu við föður minn og stjúpu og flutti til nánustu skyldmenna móður minnar sálugu, Sir Herberts Gumberlange og' konu hans,“ sagði Rósalinda. Hún var allrjóð í kinnum, er hún ýtti stól að vinkonu sinni. „Hvað það snerlir, að eg liafi lirapað í áliti, hvgg eg, að það hafi •aðeins verið i þinum hóp, sem eg að úsu var eitt sinn í. Eg fór að lesa læknisfræði og eg held að mér sé óhælt að segja, að ])að hafi gengið að óskum.“ „Já, eg hcltl maður hafi lieyrt það,“ sagði Mag kulda* lega, „og að þú njótir virðingar mikillar í Harley-stræti. En það var hneykslið, sem eg átti við. Stjúpa þín sagði hverjum, sem hlý'ða vildi, að þú liefðir farið í skemmtiferð uni helgi eina, með ónefndum manni, og faðir þinn i ci'ðzt svo, er liann frétti það, að hann hefð? rekið þig út. Gg það var gefið i skyn, að þú liefðir citthvað flejra óhreint í pokahorninu.“ „Enginn þarf að véra liissa, sem þekkir Undinu, þótt hún rogberi og svivirði þá, sem henni er illa við,“ sagði Rósalinda síuttlega og bauð frænku sinni vindling. „En ct eg frétti mcira þessu likt rakið til liennar, þá höfða eg mál gegn henni fyrir rógburð, þótt afleiðingarnar verði þær, að faðir niinn látist af sorg. Eg liefi sætt mig við sitt af hverju frá henni hans vegna. Hún spillti öllu milli min og hans, og þú furðar þig kannske á því, að mig tók það sárt, þvi að eg unni föður minum. Og hann unni mér. Nú stendur honuin alveg á sama um mig. Ef eg hitti hann ai tilviljun í Lundúnum var scm bann þekldi mig ekki.“ „Já, ])að er óskemnitilegt að verða fvrir sliku — ])egar maður er alveg saklaus,“ sagði Mag og kveikti i vindlingn- um, sem Rösalinda bauð henni, og rétti henni vindlinga- liylki sitt. „Mér er sannast að segja ofarlega i luig, að fara á fund Steplicns frænda, næst þegar eg fer i bæinn, og segja honum, að hann hafi gcrt úlfalda úr mýflugu. Eg á ekki Undinu neitt gotl upp að unna, og vildi gjarn- an klekkja á henni. Hún flæmdi frá mér yndislegan Pól- verja i fyrravetur, friðleiksmann, með lengstu augnahár, sem eg hefi litið, reglulegt kvennagull---skammarlegt, að hann skyldi lenda i klónum á Undinu. — Á eg að koma fram sem friðarins engill, Rósalinda, og sjá um, að þú fái.r aftur þaiiii sess sem þér ber í okkar hópi.“ „Nei, þakka þér fyrir, cg hefi ekki vfir neinu að kvarta, en eg gel fullvissað þig um, að eg hefði elcki komið mér cins vel áfram og eg hefi gert, ef nokluir hæfa væri í hneykslissögunum," svaraði Rósalinda og gat ekki yarizt brosi, Jxítt Mag hefði gert henni garmt í geði. „Iiafðu lmra gát á sjálfri þér, Mag, og þú skalt ekld gera neina tilraun til að ræða um þetta við pabba. Vilji hann ekki treysta mér, án ])innar hjálpar, þá verð eg að sætta mig við, að hann beri ekki traust til mín.“ „Gott og vel, ef þú lítur þannig á það,“ sagði Mag og yppli öxlum. „En hvað sem uni þetta er, þá er eg engu nær um hvers vegna þú liefir eitthvað saman að sælda við þennan óþekkta lækni hér nyrðra. Eg hefði ætlað, að læknir, sem hcfir eins mikla hæfni og þekkingu til að bera og þú, hefði átt að gcta fengið bclri stöðu á vegum hers- ins eða í Lundúnum. Segðu mér, í herrans nafni, livers vegna settistu að í Ardenbrae?“ „Maðurinn minn erfði þcnnan „praxis“ eftir föðurbróð- ur sinn, Robert McGann, og eg er félagi lians,“ svaraði Rósalinda og dró fram lítið lijólaborð, þegar Bridie kom andvarpandi með tediykkjuáhöldin og horfði á Margaret Fraser eins og æðri vera. Bridie var enn öll á valdi skoð- ana gamla timans og leit með takmarkalausri undirgefni upp til „fina fólksins“, og henni fannst það meira en lilill viðburður, að „dóttirin frá herragarðinum“ skyldi vera stödd i setustofu læknishjónanna. Þurfti engu um ])að að spá ,að brátt myndu verða ýmsar tilgátur manna meðal i Ardenbrae um lieimsókn ])essa. „Er McGann læknir elcki kominn heim enn?“ spurði Rósalinda. „Nei, dr. Mounte-Aslie. Hanií hringdi og sagði, að ])að gæti dregizí.“ „Þú ætlar þó ekki að telja mér trú um, að þú hafir gifzf bróðursyni MeGanns gamla!“ sagði Mag, þegar Bridie var farni út. Mikillar undrunar gætti í röddinni og varð Mag skrækróma af ákafanum. „En var hann ekki mésta óhræsi, þegar hann var krakki? Manstu hvað gekk á í barnaboð- inu hjá okkur forðum daga, þegar liann lienti konfekt- öskjunni á gólfið í æðiskasti. .Tá, það er engin furða, að mamma sagðist ekki taka í mál, að eg færi að heimsækja þig-“ „Þú getur líka farið þegar, ef þú vilt,“ svaraði Rósa- linda kuldalega. „Ef þú lieldur kyrru fyrir hittirðu „óhræsið“. En ef þú hagar þér ekki skikkanlega vila eg ekki fyrir mér að reka þig út, livort sem þér líkar betur eða verr. Og eg læt mig engu skipta hvað móðir þin licfir eða kann um þetta að fjasa; eg hefi valið hann fyrir mann, og er vkkur það með öllu' óviðkomandi. En liann liefir gert skyldu sína við land sitt og vcrið sendur lieim, vegna þjáningarfulls sjúkdóms, og ])css vegna er eg til- neydd að vera hér og hjálpa honum. Og þar scm þú liefir lcomið hingað þrátt fyrir bann móður þinnar, geri eg ráð fyrir, að þú leggir ekki i vana þinn að gera hcnni lil geðs. En cg nnm ekki sætta mig við, að þú viðhafir móðg- andi orð um mann minn á mínu cigin heimili.“ ,Jæja, jæja,“ sagði Mag og bar liönd að liöfði sér, cins cg hún bvggist við, að Rósalinda myndi reka sér utan undir, og svo brosti luin eins blíðlega og Inin gat til frænku sinnar. „Eg kom ekki til þess að x’ckja deilur, og eg skal ekki gera það. Og cg sætti mig alls ckki við, að ínamma ákveði hverja eg má lieimsækja og hverja ekki. Þú hefir þó ekki gleymt þ\á, að eg er tuttugu og sjö ára, næstum 1 eins gömul og þú ert. En eg varð alveg steinhissa, þegar Sófi og tveir djúpir stólar. svo til nýtt, mjög vandað, smíðað eftir amerísku módeli, með vönduðu á- klæði, til sýnis og sölu á Laufásvegi 25 (Gengið inn frá Þingholtsstræti) kl. 3—7. Stúlka óskast í létfa vinnu. Uppl. í Austurst. 12. Kristjánsson h.f. l'er héðan fimmtudaginn 10. þ.m. til Vestur- og Norður- lands. Viðkomustaðir: Isafjörður Siglufjörður Akureyri Húsavík M.s. „Goðafoss" fermir í Hull 15.—17. febrúar. H.F. EIMSKIPAFÉLAG ISLANDS HwAAýáta HK 6S/ I.árétt: 1 Innstur, 5 arfa, 7 tveir eins, 8 sameignarfé- lag, 9 tveir eins, 11 skip, 13 likamshluta, 15 stjórn, 16 í hálsi, 18 sérhljóðar, 19 su'ðar. Lóðrétt: 1 Verzlúnarstað- ur, 2 ilát, 3 tóvinnuverk- færi, 4 ónefndur, 6 bibliu- nafn, 8 frásögn, 10 yfirmað- ur, 12 frumefni, 14 fjámnmi, 17 guð. Káðning á krossgátu nr. Q80. Lárétt: 1 Ellefu, 5 pit, 7 Ð. Є 8 Pá, 9 tó, 11 Skán, 1$ iða, 15 ára, 16 Nína, 18 A. S„ 19 grafa. Lóði-étt: 1 Elfting, 2 lpð, 8 eiðs, 4 Fr„ 6 lánast, 8 pára, 10 áðir, 12 ká, 14 ana, 17 gf.

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.