Vísir - 30.06.1949, Blaðsíða 7

Fimmtudaginn 30. júni 1949
V I S I R
T
fii[iI!!niIK!!i!III!!!!i!II!III!II!IS18IIIIEimKII!iIII!IIII!IIIIIIIElimi
mm
s 2
i föc.&awkd tiiarákalt
ss ss
s s
I 1
1 HEM TO GA YNJA N i
| 69 |
IiiiiuiiiiiuiqiiuiiuHiiiiiHiNnmiiiimiKiiHnmmuNiiiÍÍÍ
stöðvar. En allt varð til að auka þunglyndi lians.
Og ekki leið lionum betur í lesstofu föður lians, þótt þar
væri jafnan kyrrt og gnægð bóka. Klerkurinn, faðir bans,
maður rólyndur og virðulegur^ spurði bann einskis, en er
hann liorfði á hann áhyggjufullum, atliugulum augum,
mátti lesa i þeim þessa spurningu: „Iívað er að, drengur-
inn minn? Yiltu ekki létta á lijarta þinu og segja mér hvað
amar að?“
En Tom kaus heldur að ríða út um sveitina, heldur en
að svara þessum þögulu spurningum. Honum var helzt
nautn og hugsvölun í að koma á hestbak, einkum þegar
iivassast var.
Hann gat ekki sagt eins og faðir lians: Yerði þinn vilji.
Og þegar hann iieyrði, að liann ætlaði að prédika næsta
sunnudag um „sköpunarverk“ guðs komst liann í upp-
reistarhug og formælti því valdi, sem liafði knúið hann
niður í öldudal örvæntingarinnar, án þess að nokkur von
væri um, að bann gæli hafist upp úr honum aftur. Hvert
slag hjartans fannst honum tákna: Búið, búið!
Hann hafði jafnan getað hugsað skýrt og tekið öruggar
ákvarðanir í viðskiptamálum, en í ástamálum var hann
viðkvæmúr sem kopa, og andleg líðan lians varð æ verri.
Og er hann reið um götur og slóða i þokusudda og
blástri og hugsaði um þetla fram og aftur varð hann að
játa með sjálfum sér, að missir blaðsins væri ekki sárastur.
Ilanngæli byrjað á nýjanleik.herjað 'út úr mönnum hluta-
fé, stofnað nýlt blað. Aldrei skvldu þeir i Fleet Síreet geta
svívirt liann fvrir að hafa gefist upp. Allir vissu, að það
var hann, sem hfði liafið upp The London News and Daily
Advertiser, og menn hlutu að liafa ályktað, að hann hefði
selt blaðið með góðum hagnaði. Nei, en hann hafði misst
konuna, sem liann elskaði. Sá var missirinn sárastur.
Þetta var honum nístandi lcvöl liverja slund. Það-var
sem ormur nagaði við hjartarætur hans. Hann sá æ ljós-
ara, að engínn önnur kona mundi nokkurn tíina geta kom-
ið í hennar stað, og það var ekki vegna gózeigna hennar
eða aðalstignar hennar, nei, ekkivegna hinnr töfrandi
fegurðar Iiennar, sem liann elskaði liana, nei, — þótt feg-
urðin hefði sín miklu áhrif var það ýmislcgt annað, sem
vó meira, þótt smávægilegra virtist, livernig hún ldó,
kykir hennar, glettni, hversuört hún skipti skapi, hress,
kát, svo allt í einu hugsi, alvarleg, — og þrái hennar og
festa, ef þvi var að skipta, sem koma mundi að góðum
notum, ef rétt var beitt, en framar öðru yar að það beill-
andi, töfrandi viðmót hennar, sem gerði hana ómótstæði-
lega. * _____
Tom nam staðar á klettabrún, þar sem brimöldurnar
skullu á. Þær komu æðandi að landi milli skerjanna og
brimúðann lagði liiminhátt, er þær braut á skerjum og
klettum við ströndina. Hafið, sífellt ólgandi, aldrei kyrrt,
hversu líkt mannsins huga. En þarna var styrkur, eilif
endurnýjun. Brotsjóirnir voru sem bending — bvi reif
hann sig ekki upp úr sinnuleysinu og athafnaleysinu, hófst
handa? Iivi fór liann ekki iil Lundúna aftur og byrjaði
á nýjan leik ?
„Hafðirðu gott af að koma á heslbak, sonur minn?“
spurði síra Ligonier hann, er hann kom heim.
„Já, mér líður fyrirtaks vel.“
„Yeðrið er ekki gott.“
„Nei, verra en í gær.“
Gaínli maðurinn lagði hönd sína á öxl lians.
„Farðu aftur lil borgarinnar, sonur sæll,“ sagði hann.
, Hérna verðurðu eirðarlaus. Falmouth-póstvagninn fer
innan stundar.“
„Þökk, pabbi. Eg býr um föggur minar og fer.“
Tom hljóp upp stigann í tveimur eða þremur skrefum.
Ekið var um Devon og Dorset, gegnum Hanls og Surrey
— fyrst norður á bóginn, svo austur á bóginn til Lundúna.
áæður var slæmt, slvddurigning eða liríðarveður. alltaf
breytilegt, og stundum sást varla handaskil. Þegar blásið
var í pósthornið í seinast skipti voru allir, ökumenn og
farþegar, úttaugaðir af þreytu. Og sama mátti um póst-
liestana segja.
Um kvöldið, þegar Tom steig lit úr póstvagninum fyrir
utan krána við Strand, snjóaði allmikið, og liann gat ein-
hvern veginn ekki fellt sig við þá hugsun, að liverfa heim
í þakherbérgi silt í Bolt Court, þvi að þar var kalt og óvist-
legt, — og svo voru minningarnar, sem jafnan sóttu svo
fasl á hann þar. — Hvers vegna skyldi hann hverfa i þetta
ömmiega heimkynni, þar sem hann gaí fengið upphitað
herbergi í kránni fyrir einn slniiing, fengið sér bað og
skipt um föt.
Þegar hann tók jakka sinn upp úr leðurtöskunni kom
hann auga á dálítinn pakka, sem stungið hafði verið inn
i aðra ermina. í pakkanum voru 200 pundsseðlar og skrif-
að»utan á:
„Notaðu þetta fé hyggilega, sonur ininn. Það er fvrir-
framútborgun á föðurarfi þínum. — Pabbi.“
Þegar Tom var búinn að fara í bað, raka sig og hafa
fataskiptg og gæða sér á nautasteik, var hann i betra skapi
til þess að fara lieim í Bolt Street. Það gat líka hugsazt,
að bréf biðu hans þar.
„Velkominn heim, Tom,“ sagði Poppins, er Tom leit
sem snöggvast inn á verkstæði hans.
„Þökk, Poppins, gengur allt að óskum?“
„Tja, að minnsta kosti miklu skár, siðan er Henry
Pultock kom aflur.“
„Henry Pultock, starfar hann ekki enn við Tlie Lon-
don News?“
„Nei, eii liann kom aflur fyrir viku.“
Tom kom töskunni sinni fyrir i verkstæðinu og öslaði
svo snjó og krap á götunum að hinu snotra húsi Pultoeks,
sem i var brauðgerðarhús og sölubúð, á horninu á While-
friars.
Tom barði að dyrunum með hurðarhamrinum og smá-
vaxin þerna kom til dyra.
„Hver er þar?“ heyrði hann kallað að baki þernunnnar,
og þekkti hann þegar rödd frú Pultock.
„Það er Tom Ligonier,“ kallaði hann.
Þegar hún birtíst í stofudyrunum hugsaði Tom á þá leið,
að aldrei befði hún fögur verið, en i kvöld var hún blátt
áfram skelfileg, vegna æðisins, sem á Iienni var.
„Ef þér viljið tala við manninn minn, þá skuluð þér
leita að honum á kránum og skenkistofunum,“ kallaði
hún.
Tom svaraði kurteislega, en hvarf á braut þegar. En
áður en hann fór gat þernan hvíslað að honum:
„Herra Pultock er i „The New Exhange“.“
Þetta var kaffistofa, sem blaðamenn höfðu miklar
mætur á. Yar þar oft glatt á hjalla, en Pultoek sat niður-
GÆFAN FYLGIi
hringunum frá
SIGUBÞOB
Hafnarstræti 4.
M>»rs»r perðir fjrrirliggjaadi.
FÖTAAÐGERÐASTOFA |
min, Bankastræti 11, hefir i
síma 2924.
Emma Cortes.
JfiL
mar
löggiltur skjalþýðandi og dóm-
túdkur í cnsku.
Hajnarstr. u (2. haS). Sími 4824.
Annast allskonar þýðing-ar
úr og á ensku.
Frammistöðu-
stúlka
(þjónn)
óskast strax.
"Yeitingastofan Vega
Skólavörðustíg 3
Simi 2423 og 80292.
Daglega
á
boð-
stólum,
heitir
og
kaldir
FISK OG
M.s. Dionmng
£lexandiine
fer áleiðis til Færeyja og
Kaupmannahafnar i kvöld.
Farþegar konii rnn borð
Id. 8.
SKIPAAFGREIÐSLA
JES ZIMSEN,
Erlendur Pétursson.
\
KJÖTRÉTTIR
C /?. Sum>u9ki, — TARZÆN — 396
Zee skipaði þcim að halcla til dimmu Á meðan breiddist eldurinn nt í Apama'ðorinn gaf þeim Molat, Bronz- Þeir þustu tii {iöaldyranpa,. e, Upx
ti jáganganna er lágu í gegnum skóg- ramv; knarstohinni og mikil ha-tta vai on og þriðja . inuiu árásarmerkiS. leið kom þ> kkur re.ykjarmökkur úv um
h;n- á feröum. glugga. ; __