Vísir - 04.07.1949, Qupperneq 7

Mánudaginn 4. júlí 1949
V I S I R
7
iiiiiniiiiiimiiimðiiiiimmiiiiiiiiiiuiiiiiiminHiiiiiiiiiiiin
m
tftœráhatl
i HERTOGAYNJAN^
71
miIIIIIIIIIIIIIIiIlII!IifmilSlfiii!IBflIIIIIIi!l!lii!l!IISIIII!II2SIIIIÍiÍ
nijög dýr, -—- „ekta Briissel-keðja“.
Waterly var skemmt, að Sir Ilarry skyldi reyna að beina
athyglinni í aðra átt. Og yfir þvi, hversu skjálfhendur
hann var, þegar liann var að fálma við hindið og reyna
að laga það þannig til að ekki sæist, að það væri rifið.
„Já, þetta er mjög leitt, það vantar stykki i liálsbindið
— eg sé }>að, cr eg atliuga þetta hetur. Þcr hafið vafalaust
gevmt bútinn, eg þekki konu, sem cr snillingur 1 að gera
Aið þess háttar, svo að það er scin nýtt eftir viðgerðina.“
„Já, já já, — nei, eg hefi vist kastað því frá mér ein-
hvei’s staðar mikillásni gat eg verið.“
„En það getur vel verið, að þér finnið það,“ sagði Water-
]y, sem naut þess, að striða Sir Harrv, ]>ótt það að visu
væri ekki í ákveðnum tilgangi gert. „Munið þér ekkert
Jivað þér gerðuð við það?“
„Xei .... eg .... eg man það ekki, sennilegá Icastað
því á götuna.“
Walerly furðaði sig á þvi, að sviti spratt fram á enni
hins gildvaxna manns, og cf ekki þurfti meira til, en að
skjóta svona smáörvum, hvcrnig mundi honum brcgða
við, ef liann sendi honum önnur og meiri skeyti, eins og
liann nú tók i sig að gera.
„Við ættum annars að ræða nánara viðskiptalilið máls-
ins, Sir Harry“, sagði hann.
„Viðskiptahlið .... við hvað eigið þér?“
„Smámunir -—- tvö þúsund pund .... þér numið vist
eftir, að eg minntist á þá upphæð.“
„Eg skal gi'eiða vður 1500 sterlingspund, ckki grænan
cyri þar fram vfir.“
„Eg verð nú samt að fara fram á, að fá 2000, og þcgar
í slað.“
Cumiingham héll áfram að mótmæla. „Hevrið mig nú
Waterly, þetla er ekki i samræmi við það, sem um var tal-
að, en þér þurfið engar áhyggjur að ala, eg skal greiða
J>að, sem umsamið var, en eg verð fvrst að fá einhverja
tryggingu fyrir því, að staðið verði við samlcomulagið.“
„Eg gekk út frá því sem gefnu, Sir Iíarry. að þér liefðuð
peningana meðferðis, en ef svo er ekki —- get eg gert
mönnum mínum orð“.
Waterly kipraði saman augun, þegar liann bar fram
hólanir sínar.
„Þeit' munu framkvæma fvrirskipanir mínai', en verið
vissir um, að þeir skulu fá að vita livcr það var, sem sveik
þá um greiðsluna.“
Sir Harry bar höndina ósjálfrátt að vasa sínum — svo
liikaði hann. Tvö þúsund pund -—• átti liann að henda tvö
þúsund pundum í þennan erkifant frá Cripplegate. Eftir
nokkra umhugsun tók hann til máls, blátt áfram, eins og
um viðskipti væri að ræða.
„Sýnið mér lið yðar og þér skuluð fá peningana.“
Waterlv fór að anda á gluggarúðuna. Þegar hann þann-
ið liafði búið sér til auðan blett leit hann út. Einn bófanna
var kominn á vettvang. Honum virtist j>að vera OT.cary.
„Kannsike eg velgi Gunningham diilítið betur,“ hugsaði
hann. „Mér Ixetli gaman að vita hvað hann mundi lnigsa,
el' hann vissi um öll min framtíðaráform.“
Meðan Waterly sötraði kaffið hugleiddi hann enn af
nýju þessi áform. Brátt mundi lávarðurinn, Sir Harry
Cunningham, komasl að raun um, að ráðskonan hans væri
farin. Það mundi lcoma ónotalega við hinn tilvonandi her-
toga af Ilarford. Vesalings Alma, bún var svo góð, liugsaði
Waterly cnn fremur. Hún heið eftir lionum, luin liafði
koffortið sitl tilbúið, og er bann gerði henni aðvart mumli
liún fara með honum livert sein liann vildi. Mikið illt hafði
vesalings slúlkan oi'ðið að þola hjá þessu feita svini. Nú
yrði ævibraut hennar ötl önnur. Ahna mvndi verða sæmd-
ar kona og virðingar aðnjótandi. Frú Waterlv. já, sannar-
iega. „Elsku, litja dúfan min, eftir nokkrar klukkustundir
sit eg þér við lilið i póstvagninum, sem fer til Dover. Og
]iaðan förum við með póstskipinu í fyrramálið snemma til
Frakklands, og áfram, með viðkomu á ýmsum slöðum,
allt suður á llaliu. Tvö þúsund pund var ájitleg upphæð
og hægt að ferðast langa leið fyrir hana og eins og hefðar-
fólki sæmdi. Mr. Walerlv og Mrs. Waterlv, það mundi
láta vel í eyrum manna á meginlanchnu, eða enn betur
Sir Montford og lafði Waterly. Fals og svik — en hvað
um það. Enginn vissi neilt um það þar.
Watcrly vaknaði upp úr þessum ánægjulegu hugleið-
ingum við það, að barið var hægt á rúðuna.
„Þetta er merkið, Cunningham. Bíðið augnablik.“
Hann lagði peninga á borðið til greiðslu á því, sem þeir
höfðu ncylt og för út. Hann kom hrált aflur og sagði liros-
andi: „Þeir eru komnir.“
„Eru þeir allir komnir?“ spurði Cunningham og gægð'-
ist út. „Eg kem ekki auga á neinn.*'
„Kæri vin, ef þér gætuð séð þá, væru þeir menn. sem
l>ér hefðuð ekki not af. Ef þeir væru að trana sér fram
gætu þeir eyðilagt allt.‘>
Waterlv fór í yfirfrakka sinn og fór séiTuegt. Þeir gengu
út hann og Cunningham
Iiinn síðarnefndi hugsaði stöðugt um ]>eningana. Tvö
þúsund pund! Ef fanturinn hefði nii eitthvert bragð í
huga?
„Sjáið þér skuggan þarna,“ hvislaði Waterly. „Þar er
OTæary. Hann og hans menn fara inn húsagarðinn.
„Lamið“ annast prentsalinn.“
„Og sá þriðji?“
„Kempan. Stóri Cranna. Enginn þeirra stenst saman-
burð við hann. Jölunslcrkur og hugrakkur.“
Cunningham mælti kaldranalega:
„Hvaða verk hafið þér ætlað honum?“
„Cranna gerir það. sem Iionum sýnist, það getið þér
vcrið vissir um.“
Sir Ilarry sleikli snjóinn af vörum sér og hörfaði und-
an er Waterly greip i handlegg lians.
„Afhendið mér peningana, Sir Harry.“
Sir Harry lagði pcninana í framrétta hönd Waterlys.
„Sir JIarry,“ sagði Watcrly. „Eg lield, að það væri
Iiyggilegt af ýður, að fara i kliibbinn vðar. Það leiðir allan
grun frá yður. Setjist þar að spilum — og spilið í alla nótt.“
„Eg held, að þeita sé gott ráð.“
— Efnaliags-
samvinna
Frh. af 5. siðu.
unnizt hefir f}rrir þjóð okkar
við þelta samstarf á hinu
liðna ári, J>er okkur því að
þakka Bandaríkjaþjóðinni í
heild fyrir framlög hennnar
og forystu í samstarfinu. Al-
veg sérstaklega vil ég þó
þakka öllum þeim fulltrú-
um Bandarikjastjórnar, sem
tekið hafa á málefnum oklc-
ar með skilningi og ætið
reynt að greiða fram úr
þeim á þann veg, er þeir
bezt ínáttu. Þar eiga ýmsir
þált í, cn þó fyrst og fremst
sendi hcrra Bandaríkj anna
hér á landi, herra Butrick,
sem einnig er fulltrúi stjórn-
ar sinnar um þessi mál.
Japanar sakna
300 þúsund
fanga.
Eins og’ kunnugt er hafa
Rússar tilkynnt Japönum, að
þeir ætli að senda heim til
Japans alla þá stríðsfanga, er
ennþá dvelja í fangabúðuni
í Rússlandi.
Hafa þeir farið þess á leit
við Japani, að J>eir sendi
fjögur ski]> til þess að fjytja
þessa stríðsfanga lieim, en
þeir eru taldir uin 95 þúsund.
Japanar halda þvi hinsvegar
fram, að 598 þús. japanskir
hermenn liafi setið í fanga-
búðum Rússa og hafi því
samkvæmt því rúmlega 300
þús. látizt í vistinni.
1
---------j,-j,,-;-—----------
Wélstgóra
vantar nú þegar á 40 tonna bát, sem fer á veiðar við
Grænland. Uppl. hjá Landssambandi ísl. útvegsmanna
kl. 2—3 í dag .
CtÆFAN rm®
Jirmgunum frá
SIGUBÞðS
Hafnarstræti 4.
Maiirsr KerSir fyrirliggjandl.
BEZT Aö AUGL?SA IVISI
Molat liljóp lafhræddur, cu eldurinn Þarna hcfði farið illa, cf Tarzan Tókst lionum mcð erfiðismummj. að Eldblossar frá brennandi rannsókn*
náði tökum á liárugum likama llans. hefði ckki flýtt sér til bjargar vini slökkva i Molat, scm varð litt sár. arstofunni lýstu upp skóginn langga
sínum. leiðic.