Vísir - 06.07.1949, Blaðsíða 7

Miðvilaidagiim 6. júlí 1949
YISIR
7
iiiiEiiiRmimimmniiiiiiiiiviiiiiiiiiimiiiimiisiimiiiiiiiinin
s
(ZcAawtid tHarAkatl
aa
1 HER TO GA YJV JA JV I
1 1
!E S
i 72 |
Waterly stóð og liorfði á eftir hinum gildvaxna manni,
J>ar til liann hvarf honum sjónum. Svo lirosti hann út
undir eyru. Alma! ítölsku vötnin! Sól! Vín! Ivossar! -
„Eg lield, að eg verði að skrifa endurminningar mínar,“
liugsaði liann, er liann lagði leið sina til liúss Sir Hariy.
„Endurminningar blaðamanns. Fólki mun finnast það
„spennandi efni‘‘ — og fá ærið umhugsunarefni. Hann
gat skrifað um margt, sem mundi koma meiri æsingu á
imgina en það, sem gerast álti í kvöld: Að hjálpa mann-
grevi, sem ekkert var til þess að fá hertogatitil. En vit-
anlega vrði liann að notast við tóm gervinöfn. — Waterly
var nú kominn næstum að húsinu. Hann vissi, að Alma
var heima. Ilvað hún mundi verða undrandi, er liann
kæmi. blessuð slúlkan lians. Hann barði að dvrum og
]>eið. Ekkert svar.. Hann barði aftur. Ekkert svar Hann
varð gripinn óþolinmæði og tók i snerilinn. Dynar voru
ólæslar. Það var alveg óhætt að fara inn — húsbóndinn
var i klúbbnum og mundi ekki áræða að fara þangað fyrr
en undir rauða morgun. Frá einliverjum dyrum, sem stóðu
opnar, lagði ljósskimu út i forslofuna. Alma var senni-
lega i eldhúsinu. Þar var heitt og notalegl. Og liann hevrði.
að það sauð á katlinum.
Ilann kallaði nafn hennar lágt, Alma! Nú tók liann eftir,
að liurð sem vissi að pallinum fyrir ofan, var opin. Og
þaina var hvdtur blettur á gólfinu. Hvað var þetta?
— Það var eins og augun ætluðu út úr höfðinu á
Þar sem Mussolini
Frh. af 5. síðu.
liann strax af lifi, bráðlega
fylgsni iians. Þeir komu hing-
að laust eftir hádegi þann 2<S.
april, er þeir voru búnir að
skjóta alla ráðlierrana, og
liéldu tieint lil hússins. Eng-
inn hér í þorpiiíu vissi þá,
að Mussolini var hafður í
lialdi hér, en hvað um það.
Skæruliðarnir skutu annan
manna þeirra, sem seltir
liöfðu verið til að gæta hans,
en hinn komst undan. íhúar
hússins voru látnir afskipta-
lausir og Mussolini og lijá-
kona lians leidd út. Eftir
fimm mínútna göngu var
numið staðar og þeim til-
kynnt, að nú væri slundin
komin, þau yrðu skotin i
nafni itölsku þjóðarinnar,
sem licimlaði hl<’)ð þeirra
vegna þjáninganna, sem hún
liefði orðið að þola þeirra
vegna. Þeim var skipað að
taka sér stöðu upp við vegg
og síðan var bundið l'vrir
augu þeirra. Mussolini baðst
ckki vægðar, en meðan verið
var að binda fyrir augu lians,
bað Claretta Petacci honum
lifs. Ilún sagði: „Þið megið
ekld skjóta hann. Ítalía
þarfnast hans!“
••••
ezzo i hefndarskyni. Gisti-
liús varð fvrir sprengju og
hrundi lil grunna. Þar fórusl
líu nianns. Við fengum aldrei
að ken.na Heinlínis á striðinu
nema í það sinn.“
Hjónin voru
bæði skotin.
„En hvers vegna kom fyrir-
liði slcæruliðanna ekki með
ameríska sveit frá Como, eins
og hann hafði ráðgert?“
„Hann komst altlrei alla
um hefir ]xi komið dúr á
auga. Aftakan liefir farið
fram við garðslilið eitt og á
veggi nn sem einvaldurinn,
og frilla hans, voru látin
standa við, liai'a verið málað-
ir tveir litlir, svartir krossar.
Það er allt og sumt, sem seg-
ir frá’atburðinúm. þvi að
þarna cr engin áletrun til
minningar eða neitt af því
tagi. Þó liggja einþverjar
slitrur af blómum við vegg-
inn og mér leikur liugur á
að vila, livernig á þeim stend-
ur.
„Þeir eru margir hér, sein
geta ckki gleymt Mussolini,“
leið. Þegar hann kom til segir konan, „og lieiðra minn
Við vegginn vinstri megin við hliðið voru Mussolini og
hjákona hans tekin af lífi 28. apríl 1945.
Waterly, er hann sá Ölmu i stiganum, ligg'jandi innan um
bolla og diskabrot. Þarna var sykurker á hvolfi og baldd,
te og mjólkurpollar.
„En, Alma ....“
Hann sagði ekki meira, — það rann eins og l.i<>s upp
fvrir lionum, og þessum harðlyndja óþoklca brá svo, að
hárin risu á liöfði honum. Hann kraup á kné — án nolck-
urs vafa um, að Alma var dáin. Það var eins og ó.synileg
liönd liefði lagst að lijartastað hans og fundið þar við-
kvæman streng.
,jÓ, dúfan min,“ lrvislaði hann og strauk tinnudökka
liárið. Þetta var mesta áfallið, sem liann hafði orðið fvrir
á ævinni. Þarna lá liðið lik eina manneskjan, sem haf'ði
verið honum góð, reynt að láta lionum li'ða vel, sjálfs lians
vegna. llgnn tók liana í fáng sér. Furðaði sig á liversu létt
hún var. Á þessu augnabliki fannst lionum allt dimmt og
tómlegt, eins og öll lifslöngun væri liorfin lionum. Á svip-
stundu er allt breytt. Eitt örlagarikl spor — og líf slokkn-
ar! Svo varð honum lilið á hægri hönd Ölmu. Hann sá
óljóst, að hún kreppti lmefann itm eitthvað. Hvað var það?
Ilann aðgætti það betur — opnaði hnefann, og fann smá-
bút úr hniplingabindi.
Hugur hans flaug með eldingarhraða til Sir Harry
Cunningham og liann minntist þess, sem Sir Ilarrv liafði
sagt um keðjuna. Brusselarkeðjuna, minntist svita drop-
anna, sem.gljáðu á enni lians. Nú skildi hann allt betur.
Sir Harry hafði verið sleginn ótta, vegna þess a'ð liann
Líkin send
til Milano.
En enginn sinnti orðum
hennar. Það var bundið fvrir
augii liennar líka og svo var
skipun gefin. Handvélbyssur
skæruliðanna gullu við and-
artak og þá var aftökunni
lokið. Þetta var klukkan fjög-
ur eftir hádegi. Skæruliðarn-
ir skildu við líkin á aftöluí-
staðnum, fóru á símastöðina
og símuðu til Milano um það,
sem gerzt hafði. Nokkru fyr-
ir sjö kom svo skipun um það
frá Milano, a'ð það ætti að
senda líkin þanga'ð. Skæru-
liðarnir náðu sér þá í vöru-
bíl, köstuðu líkunum upp á
liann og síðan var ekið á
brott. Þegar til Milano kom,
voru likin hengd þar upp og
hefuðin látin snúa ni'ður.
Daginn eftir vissi allur
heimurinn um aftöku Miisso-
linis og þá sendu Þjóðverjar
flugvélar hingað. Þær vörp-
uðu sprengjuni vfir Trem-
Moltrasio og átli rúman
fjórðung leiðarinnar eftir,
var hann stöðvaður og skot-
inn tafarlaust. Siðan var líki
lians flevgt í vatnið, en það
eru miklir straumar í því,
svo að vatnið skilar aldrei
neinu, sem varpað er i það
þar um slóðir. Ivonan lians
liafði farið rélt á eftir honum
og ætlaði eipnig til Como, en
örlög hennar urðu hin sömu.
Þegar hún var stöðvuð i Mol-
trasio og það komst upp, liver
lnin var, var húh einnig skot-
in og líkinu flevgt i vatnið.
í Moltrasio voru síðan tug-
þúsundir fasista teknir af
lífi og öllum líkunum var
varpað i vatnið. Þá þurfti
ekki að laka neinar grafir.“
Tveir litlir
svartir krossar.
Yið stöldrum lengur við
þarna á aftökustaðnum en í
liúsinu, þar sem Mussolini
svaf síðustu nóttina, ef hon-
ingu Iians. Þeir leggja blóm
liér við vegginn, en þau fá
sjaldnast að vera lengi i friði,
þvi að fjandmenn Mussolinis
fleygja þeim jafnóðum, ef
þeir vcrða varir við þau.“
Hvað varð af
fjársjóðnum?
Við göngum aftur niður að
vatninu, þar sem báturinn
bíður. Á leiðinni man eg efiir
þvi, að eg liefi ekki spurt kon-
una, hvað orðið liafi af öllu
gullinu og gersemúnum, sem
Mussolini ætlaði að liafa sér
til framfæris í útlegðinni.
„Það veit enginn,“ svaraði
konan. „Skæruliðarnir, sem
tólcfi liann af lífi, liafa vitan-
lega tekið það allt, en rann-
sóknir á þvi máli hafa allar
verið árangurslausar.....“
Nú er komið að kve'ðju-
stund. Konan fer sina leið og
við okkar, en um það bil, sem
eg var að byrja á þessari
Frh. á 8. siðu.
C & SunwgkAi „ TARZAN "
Þegar Tarzan liafði áttað sig á livað- Zee hafði þó liraðann á og þégár Vegha þess að apar hræðast vatn tólc Stukku þeir niður á tréin fyrir neð-
nn liijóðið kom safnaði hann vinum Tarzan kom að fossinum voru þati öll Tarzan það ráð að fara aðra lcið. an fossinn, en þangað gat Bronzon
sinum saman. horfin. ekki fylgt þeim.