Vísir - 13.08.1949, Qupperneq 7

Laugardaginn 13. águst 194fl
V I S I R
?
ORLAGADISIIM
Eftir e. B. KELLAND
Englendingurinn Pétur Carew. Hér bíða þín tyeir reið-
skjólar og i svefnstofu minni géymi eg annað, sem mér
var einnig ætlað að afhenda þér.“
Það, sein gestgjafinn geymdi, voru tvö sverð, sterk-
legir skór, rýtiugar og sittlivð fleira, sem mönnum þykir
nauðsyn að vcra búinn. Gladdi Jietta förunaut minn mjög,
en hann hét Kristófer. Loks var þarna byssuliólkur —
framlilaðningur — handa honiim og varð bann þá liarð-
ánægður, þvi að hann vissi, hvernig nota átti slík verk-
færi Eg' var hinsvcgar hræddur við hólkinn og hefi ekki
enn gctað féllt mig við slíka gripi, né heldur stórabróður
þeirra, fallstykkið. Mér finnst alls ékki sæmandi kristn-
um mönnuni að þeir drepi hver annan mcð slíkum tólum.
Þegar við höfðum etið okkur metta og búizt til farar
á ný, klýfjuðum við asnann með eigum okkar og hokk-
urum vistum, gyrtuin okkur sverði og rýting og stiguín
síðan á bak liestunum og héldum af stað áleiðis til
Trebbio.
Eg gaf mig á tal við Kristófer leiðsögumann minn til
])ess að drepa timann. Spurði eg hann, hvernig á þvi stæði,
að liann ynni þetta góðverk á mér og jafnframt, hVerjum
það væri að þakka.
„Eg veit það ekki, enda er mér alveg sama um það, en
incð þessu móti losnði eg úr vinnu, sem eg liafði mikla
andstyggð á,“ svaraði hann. ,.Þegar eg var fimmtán ára,
kom faðir niinn mér í Iæri lijá gullsmiðnum Marcone,
enda þótt eg sé klaufskur mjög og mig liafi alltaf langað
til að verða hermaður.“ Hann hristi höfuðið og andvarp-
aði. „Eg er ekki frekar gullsmiður en hermaður, en ])ó
sakna eg eins af lærlingunum, sem með mér unnu. Hann
heitir Benevenuto Cellini og liefir verið kallaður til Róms,
til þess að siá mynt fyrir páfann og smiða sallbauka fyrir
kardinálami. Mér leiddist eftir að hann var farinn, svo að
eg tók þvi fegins hendi,'er Marcone húsbóndi minn spurði
mig eftir brottför hans, hvort eg væri fáanlegur íil ]>ess
að fylgja Englendingi á fund Giovannis lávarðar. Eg
ætla mér að ganga í Svartstakkasveitir liaris, vilji hann
veita mér viðtöku."
„Hvernig slóð á því,“ spurði eg, „að Marcdne húsbóridi
þirin skvldi biðja þig um að gerast leiðsögumaður nrinn?“
„Um það hefi eg enga hugmymi," svaraði hann glað-
lega, „en eg er þvi feginn, að hann bað mig um það." Að
þvi mæltu tók hann að svngja hásri og dimmri röddu svo
klúran söng, að mér var alveg nóg boðið. En eg var engu
nær, cn er eg íók að spyrja hann út úr í upphafi.
Við riðum jafnt og þétt áfrain og várð landið smám
samán hrikalegra og háieridara. Kristófer söng háslöfum
um að liann væri að hætta friðsamlegum störfum og
gerast hermaður. Eg skildi ekki gleði hans yfir þessu.
því að sjálfur vildi eg miklu heldur vera ullarkaupmaður
en láta skera mig á háls i bardaga. Eg var í leiðu skapi.
í fyrsta lagi af því, að fyrirætlanir minar höfðu farið út
um þúfur og í öðru lagí af þvi, að eg var alltaf að hugsa
lim Betsy eða hvað hún héfi og gat ekki annað en hugleitt.
íivað hún væri í senri fögur og spillt. Var degi nú tekið
að halla dg vokkúr-hafði iniðað lieldur lítði áfram, enda
bafði það tafið fcrð okkar, að við hÖfðtiiri asnana i taumi.
,?Við skulum ýeyna ,að* finna mjúkan blctt i skjóli,“ .
sagði cg, en hafði varla sléppt orðinu, þegar við riðum
fyrir bugðu á veginum og við okkur blasli engi milli
tvcggja hárra kletta, viða vaxið lágum, ■kræklóttum
trjám. Við rætur eins þeirrá stóðu þrir mjóslegnir hund-
ar, sem tevgðu framlappirnar upp eftir stofninum, gelt-
andi og urrandi, en álengdar sátu tveir menn á hestbaki
og virtu þá fyrir sér. En bráðin var ckki af því lagi, sem
vænta mátti, þar sem menn áttu i hlut, því að uppi i trénu
sat stúlka, sem vart var af barnsaldri, bcrfætt og lötrum
klædd og með hárið flaksandi niður á herðar. Hún mátti
ekki mæla af skelfingu, sat ýmist og sfarði niður í liunds-
kjaftana eða á hlæjandi mennina, en cr liún kom auga
á okkur Kristófer, teygði hún annan handlegginn biðjandi
i áttina, til okkar.
Nú cr mcr fyllilega Ijóst, að sinn er siður i landi hverju
og að aðkomumenn eiga ekki að fetta fingur út í fram-
komu lieimamanna, en þó fannst mér ekki fara hjá þvi, að
það sé illvirki, cr menn elta ungar stúlkur með grimmum
Iiundum — jafnvel Jxítt stúlkurnar sé aldar upp við það'
og byggjust við sliku framferði i sinn garð. Eg ]x)li ekki
að sjá smælingja mein gert, svo að eg reið út af götunni.
Er eg kom nær, sá eg að mennirnir voru báðir ungir.
Var annar hinn laglcgasti maður, með mjóan liökutopp
og búinn blárri skikkju, en liinn var luralegur og ljótur,
þótt Jiann væri einnig ríkmannlega búinn. Þeir snéru sér
við, er eg nálgaðist og virtu mig fyrir sér drembilega.
„Hvað gcngur hér á, ungu menn?“ spurði eg hóglátlega.
„Það kemur þér ekki við,“ sváraði sá Ijóti.
„Það er eftir að vita,“ mælli eg. „Eg er ókunnugur hér
uni slóðir, en i ættJandi minu er það ekki siður manna
að elta ungar stúlkur með hunduni, né heldur að lirekja
þær upp i tré cins og villidýr."
„Hér á landi," mælti nú hiim laglégri, „gerum við það,
sem við höfum gaman af.“
„Hefir stúlkan gert á hlula þinn eða gerzt sek um ein-
hvern glæp?“ spurði cg.
„Ó, herra,“ hrópaði slúlkan nú, og bar sig aumlega,
„eg hefi engum inein gert, hvorki þessum herramanni
né öðrum. Synd min cr aðeins sú, að eg er ung og ekki
ósnotur og hrein mey, en það þrái eg að vcra, unz Guð
sendir mér eiginmann."
„Hafið ykkur á brott," sagði sá ljóti, „eða við sigum
hundunum á ykkur.“
En enginn fær mig til þess að láta að vilja sínum með
hótunum og eg var þegar orðinn sárreiður yfir fram-
komu mannanna gágnvart stúlkunni. Eg sagði þvi hárri
röddu: „Ætlar þú hundunum að vinna verk. sem þú þorir
eklíi til við sjálfur?“
Eg reið nær trénu um leið og eg mælti þctta og vonað-
isl til þess, að þeir gripu til einlivérra ráða. Hinn illilegri
sigaði þá hundunum á mig, en þeir tóku á samri stundu
á sprett í áttina til mín, froðufeilandi af reiði. Eg brá þeg-
ar sverði ininu og klauf höfuð þcss rakkans, sem fyrstur
fór, en Kristófer lct hinn na'sta sæta söniu meðferð. Hest-
ur minn prjónaði, er eg lagði til fyrsla hundsins, en um
leið og hann fór niður aftur, sparkaði hann til þriðja rakk-
ans með framfötunum og varð það hans bani. Mennirnir
brugðu sverðum sinum, en þá kallaði Kristófer:
„Iiæ, góðu höfðingjar! Ilæ, þér hetjur, sem hrekið varn-
arlausar stúlkur upp i tré! Hreyfið ykkur ekki, þvi að þá
mun eg senda ykkur kúlu — það sver eg við nafn liins
heilaga Kristófers!“
Hann hafði farið af baki ^ig miðaði nú byssu siinri á
mennina, en þeir Irikuðu.
STEF og viö-
tæki í bílum.
Samband tónskáida og eig
enda flutningsréítar (STEF)
hefir sent Visi greinargerð,
þar sem segir m. a.:
„Vegna misskilnings út aí
gjaldskyldu fyrir flutning
verndaðra tóuverka úr út
varpstæki lcyfir STEF sér að
laka fram það sem hér seg
' 1) Hér á landi verða að
gilda samskonar reglur um
greiðslur fyrir flutning
verndaðra tönverka sem er
lendis ....
2) Bilstjórum og öðrum út
varpsnotcndum er heimilt
að lilusta á viðtæki sín án
greiðslu til STEFS, en þeim
er ckki lieimilt að flytja
verndaða tónlist fyrir far
þega eða gesti, sem greiða
gjöld, né heldur að hagnýta
tónlistina til fjárgróða á
annan liátt. Þetta eru al
þjóðareglur, sein vér íslend
ingar getum ekki breytt.
3) Gjaldskrá STEFS gildii
óbreytt fyrir þá, sem ekki
liafa samið við STEF....
Gagnrýni sú, er STEF hef
ir mætt, stafar bersýnilega
af ókunnugleika á hagnýt
ingu höfundaréttar. Vér ís
lendingar höfum lengi van
ist þvi að hagnýla oss end
urgjaldslaust andlegar eign
ir annarra, en slikt er ekki
talið sæmandi siðuðum þjóð
um...... Með samningúxn
STEFS við erlenda rétthafa
tókst að spara mörg hundr
uð þúsundir króna í erlend-
um galdeyri og samkvæmt.
ósk Mentamálaráðuneytisins
að forða islenzkum neytend-
um frá töluverðum skulda-
kröfum af liendi erlendra
aðila. íslenzk tónskáld liafa
sett nafn sitt sem tryggingu
fyrir slíkum samningum.
Viðurkenning og velvild um
það bil hundrað þúsund er-
lendra rétthafa leggja skyld
ur á Iierðar STEFI .... Þeir
mundu segja upp samning-
um við STEF og fela lögfræð
ingum innheimtu á skulda-
kröfum, ef STEFI tækist
ekki að sannfæra þá um að
liér sé fylgt sömu innheimtu-
og úthlutunarreglum sem í
öðrum löndmn.
f. /?. Sumuqkii — T ARZ AIM —
428
Nokkrum augnablikum siðar hafði
Tarzan tckizt að ná árinni.
Siðan kvaddi liann apana, vini sina
og hélt áfram fcrð sinni.
-z5í>2'
Apinn, sem neðstur hékk, þreif i
annan handlegg Bronson.
Molat sveiflaði honum síðan upp i
tréð. Bronson var hjargað.