Vísir - 03.09.1949, Blaðsíða 7

Laugardaginn 3. septembcr 1949
VISIR

• •
ORLAGADISIN
Eftir C. B. KELLAIMD
,,Bara að við héfðum hjá okkur svo sem eina skeið af
grískum eldi (olíu),“ sagði Kristófer og var þó liinn ró-
Jegasti.
Mennirnir sóttu liægt og bítandi upp stigann, þvi að
hratt gátu þeir ekki farið með byrði sína. Eg leit um öxl
og litaðist um á ganginum. Fyrir enda hans kom eg auga
á gríðarstóra og sterklega kistu, járnbenta og svo fyrir-
ferðarmikla, að eg efaðist um, að eg mundi valda henni.
Þarna var þó ekki um airnað að ræða en reyna allt, sem
nokkur von væri um að gæli kpmið að einliverju lialdi.
„Gættu stigans,“ sagði eg við Kristófer.
„Já,“ svaraði hann, „eg ætla að skera nafnið mitt i eik-
Eg gekk rakleitt að kistunni, kom fingrunum undir
hana og tók síðon á af öllum kröftum. Eg bað til Guðs að
kraftar minir brygðust ekki að þessu sinni, því að eg hélt
að hryggurinn eða fætur mínir ætluðu að brotna. En
með þ%i að beita öllu afli minu tókst mér að taka kistuna
npp og skjögra með hana til Kristófers. Þegar þangað var
komið, reyndi eg enn meira á mig og með einhverju furð-
anlegu móti tókst mér að lyfta kistunni enn hærra. Kristó-
fer hlýtur að hafa hlaupið undir bagga, þvi að mér auðn-
aðist að lyfta kistunni yfir höfuð mér.
„Nú!“- sagði eg við Króstófer, en við beittum báðir sam-
timis öllum kröftum og þeyttum kistunni niður stigann.
Hún var svo þung, að ekkert gat staðizt hana og sízt þar
sem við ýttum á eftir henni af öllum mætti. Kistan skall
ineð ægiþunga sínuni á borðinu iniðju, en það og menn-
irnir bak við það hrutu eins og peð niður stigánn. Menn-
irnir ráku upp aumkunarleg óp. Eg beið alls ekki eftir
því, að í Ijós kæmi, liver spjöll við liefðum unnið, lieldur
stökk niður stigann og Kristóler fylgdi mér fast eftir.
Borð og kista höfðu lent á brjósti eins mannsins en annar
reyndi að skríða á brott, þótt báðir fótleggir hans væru
brotnir. Eg hjó foringjann í herðar niður, en Kristófcr
rak þann fjórða i gegn, þegar hann revndi að átta sig og
skreiðast á fætur. Okkur stafaði ekki framar nein hætta
af þeim. Eg hallaði mér upp að veggnuin og blés mæðinni,
þvi að með sanni má segja, að eg beitti öllum kröftum við
að steypa kistunni á fjandmenn okkar.
Kristófer studdist fram á sverð sitt og var lotningar-
fullurá svip, er liann tók til máls: „Hinn heilagi Herkules,“
sagði liann, „og hinir helgu risar gætu ekki leikið þetta
eftir þér.“
Mér var það ókunnugt, að Herkúles hefði verið tekinn
í dýrlingatölu og auk þess hafði eg ekki liugmynd uih, að
risarnir liefðu verið ákaflega helgir, en liafði þó ekki þrek
til að hreyfa andmælum. Eftir nokkura hvíld rétti eg úr
mér og andaði léltara.
„Stattu vörð yfir liinum sáru,“ sagði eg, „meðan eg tala
við Betsy.“
Eg kleif aftur upp stigann og barði að dyrwm hjá
lienni. Hún svaraði ekki.
„Betsy,“ kallaði eg, „ljúktu upp. Þú þarft ekkert að
óttast. Þetta er Pétur Carew. Opnaðu fyrir mér.“
Hún svaraði engu ög clcki heyrðist heldur neitt liljóð úr
herbcrginu.^Eg kallaði aítur^'en^e l>raútTiiéFþolinmípS-,
in pg lagi^st eg nú á hurðina. Hún reyndist ólolaið að inn-
ati, svo að eg gekk rakleiðis inn, en varð ]>á þeldur en
ek]vi uridrandi, því að ekki var nokkur sála f herberginu,
livorki stiillca né dvergur. Glugginn stóð upp á gátt, en
fyrir neðan liann var liallandi slcúrþak, sem Betsy liefir
getað látið sig siga niður á og þaðan niður á jörðu.
Eg hljóp iit úr herberginu, niður stigann og út í liest-
ltúsið, þar sem eg liafði liýst reiðslcjóta olckar, Tveir klár-
anna voru liorfnir.
Eg stóð þarna sem steini lostinn, aumur mjög, því að
eg var enn á unga aldri og tók mér allt miklu nær en eldri
menn hefðu gert í niínum sporum. Mér fannst Betsy hafa
lconiið illa og ódrengilega fram við mig með því að svíkja
mig og hlaupast á brott frá mér5 meðan eg barðist upp á
lif og dauða fyrir hana. Fannst mér ]>að einkuin illa gert
aí lienni, að hún skyldi eklci bíða þess, hver úrslit vrðu i
viðureign okkar og hvort eg félli eða héldi lífi.
Eg geklc aftur inn i veitingahúsið. Gestgjafinn og fjöl-
slcylda lians voru á bak og burt, en Kristófer stóð og kneif-
aði liinn rólegasti úr stórri vínflösku og reif i sig fugla-
kjöt, sem liann hafði komizt yfir.
„Þau hafa lagt á flótta,“ sagði eg og var inér mikið
niðri fyrir.
Kristófer leit upp og hló incð sjálfum sér. „Þarna sérðu,
livernig lcvenfólkið licgðar sér,“ sagði liann. „Eg nmn eftir
slúlku, sem hét Fanietta. Hún leitaðist við að keyra i mig
rýting, þegar eg kyssti hana af sem mestri ástúð. Skapferli
sitt,“ mælti liann ennfremur og andvarpaði, „hafa þær
fengið að gjöf hjá hinum vonda og það er engin leið að
botna í þeim. Hún er farin leiðar sinnar — nú, þá það og
ekki annað. Hinsvegar er þessi Ijúffenga gæs hér eftir sem
áður. Það er alveg sama, hversu fögur stúlka er. Það er
engin leið að seðja hungur sitt með henni.“
„Við verðum að veita henni eftirför,“ sagði eg.
„Nei. Hefði liún óskað eftir samvistum við þig, hefði
liún dokað við,“ svaraði hann og eg vissi, að liann hafði
á réttu að standa.
Að svo búnu söðluðum við liesta okkar og snérum i
átt til Fano. Við liöfðum vart riðiö liundrað metra, þegar
Kristófer nam staðar og snéri við.
„Ilvað nú?“ spurði eg.
„Eg gleymdi smáatriði, scm cg verð að kippa i lag,“
svaraði liann og hleypti aftur til gislihússins.
Iíg beið, unz hann birtist aftur eftir langa mæðu og var
þá hinn ánægðasti í bragði.’Mér var alltof þungt í skapi,
til þess að spyrja hann, liverju þetta sætti, en er við riðum
yfir hæð eina mílu vegar frá veitingahúsinu, leit eg um
öxl til þcss að virða það fyrir mér. Sá eg þá ekki annað en
revkjarsúlu, sem sté upp, þar sem veitingáhúsið hefði átt
að vera og gusú logar út úr lienni neðst.
„Veitingahúsið stendur í björtu báli,“ sagði eg.
„Hvernig gétur staðið á því?“ svaraði Kristófer með
saklevsissvip. „Hver slcyldi liafa leilcið þann öðlingsmann,
sem átti veitiugahúsið, svo hralcsmánarlega ? Og hina á-
gætu lconu lians og efnilegan son? Eg held, að eg gæti
neytt fram nokkur tár, ef eg rembdist af öllum kröftum.“
Eg liélt á fund Giovannis jafnslcjótt og við lcomum aft-
ur til Fano. Hann furðaði sig á því, að við skyldmn snúa
aftur svo slcvndilega .
„Hvað er ]>etta!“ sagði hann glaður i bragði. „Þú ert
ekki lengi að koma vinkonu þinni á óhultan stað.“
„Það er af vinkonu minni að segja,“ svaraði eg liálf-
skömmustulegur, „að liún losaði sig við mig en ekki eg
við liana.“
— íslenzk sýning
Fnunh. af 1. sfSo.
þróttafrömuða, eklci sízt
með tilliti til þcss að Svíar
eru nú i þann veginn að
koma á sundskvldu hjá sér.
Þeim lélc því mjög forvitni á
að vita livcrnig liún hefði
verið framlcvæmd liér og
hvernig hún hefði gefizt.
Svíar vönduðu á ýmsan
hátt mjög til þessarar sýn-
ingar, enda var hún að
mörgu levti íburðarmikil og
skrautleg, jafnframt þvi sem
hún var fræðilega merkileg.
Ilinsvcgar virtist undirbún-
ingi hennar þó að sumu leyti
ábótavant, auk þess sem að
mikil óveður drógu úr að-
sókn og gcrðu á ýmsan liátt
usla. Út af þessu slcapaðist
nokkur innbyrðist ólga með-
al íþróttafrömuða í Sviþjóð
og einnig í blöðum.
Eins o,g áður er getið var
þessi sýning aðeins einn lið-
ur í hinni miklu Lingliátið.
Meginatriði hcnnar voru
fimleikasýningar hinna
ýmsu þjóða, er stóðu yfir
dagana 27.—31. júlí. Þá var
enn cinn liður hennar þing,
er haldið var um íþrótta-
mennt, og fór fram í byrjun
ágústmánaðar. Annar þáttur
var alþjóðlegt fimleikanám-
skeið, sem lialdið var i ná-
grenni Malmköbing 7.—13.
ágúst, og loks v-dv anriað al-
þjóðiegt námskeic, sem ein-
göngu var lielgað sænskum
fimleikum, dagana 7.—18.
ágú.st.
Tóku Islendingar þátt, cða
voru aðilar að öllum þessum
atriðum nema siðasttalda
námskeiðinu, enda var ]iað
'fyrst og freinst ætlað ensku-
mælaúdi þjóðum.
Hlut Islands má almennt
telja mjög góðan í öllum
þessum atriðum. Vöklu íand
arnir livarvetna athygli fyr-
ir frammislöðu sína og
iþróttamenningu, og munu í
gegnum þetta mót liafa auk-
ið mjög við þekkingu liinna
ýmissu þjóða á landi voru
og þjóð.
Sigorgeir Sigurjónsson
hæstaréttarlögmaSnr.
Skrífstofutimi 10—12 og 1—fl.
Aðalstr. 8. Sírni 1043 og 80950
C. & Burtcuqhá
TARZAIM -
44Z
Manzen útskýrði nú ráðagerð sína. Bófarnir sáu, að Jane var ófær til Samkvæmt skipan Manzens skutu nú Síðan var lagt af stað og Jane var
„Við höldum stúlkunni sem gisl og höf- gangs og útbjuggu klunnalegar börur. tveir bófanua fílamóðurina og ungann. borín til tjaldbúða þeirra skammt frá.
um lcverkatak á Tarzan“. •