Vísir - 31.01.1950, Blaðsíða 7

Þriðjudaginn 31- janúar 1950
V ISI R
T
1
peqa? kam
LiNDBERGHS
Car mht
EFTIR ELMER IREY.
í glæpaannálum Vesiurálfu, þar sem úir og' grúir af
frásÖgnum um furoulega og' hörmulega viðburði, mun
vart nokkur frásögn átakanlegri en sú, er fjallar um
ráni á barni Lindberghs flugkappa og konu hans. MÍk-
ið hefir um þetta mál yerið rætt og ritað, en það hefir
orðið hlutskipti Elmers L. Irey, fyrrverandi yfinnanns
upplýsingadeildar Fjármálaráðuneytis Bandaríkjánna
að varpa nýju ljósi á ýmislegt, sem gerðist mánuðina,
er leitað var sem ákafast að Bnmo Richai'd Haupt-
mann, en þeirri leit Ivktaði með því, að hann var hand-
tekinn og fékk sinn dóm. — Hér birtist nú, nokkuð
stytt, frásögn þess manns, sem með réttu getúr haldið
því fram, að hann hafi átt hvað mesían þátt í, að sann-
leikurinn kom í ljós.
unnt að koma lögum yfir slíka menn, sem Capone, Huey
Lþng og bófá þá, sem voru handbendi þeirra, Pendergast,
„Dutch“ Scluiltz, Waxý Gordon og aðra morðingja og
þjófa — en eg er sannfærður um, að Hauptmann, barns-
ræningi og morðingji, mnndi .enn leika lausum hala, ef
Lindbergh ofursti hefði ekld heygt sig fyrir úrslitakostum,
sem eg var tilneyddur að leggja fyrir hann siðdegi nokk-
urt. t
Við, starfsmenn upplýsingadeildai- Fjármálaráðuneyt-
isins, T-mennirnir (Treasury-men) urðum þátttakendur
í þessum harmleik einungis vegna þess, að okkur hafði
tekizt að fá A1 Capone dæmdan til ellefu ára fangeísis-,
vistar fyrir skattsvik og vangreiðslu á skatti. A1 Capone,
scm hafði jafnan horizt mikið á, undi lítt fangelssvistinni,
og tjáði Arthur Brisbane, hinurn kunna liearst-blaða-
manni, að ef honum yæri sleppt úr haldi skyldi hann sjá
um, að barn Lindherghs yrði afhent foreldrum þess.
Brishane hirti fregn um þetta undir fyrirsögnum, sem
scttar voru mcð stærsta fyrirsagnaletri Hearst-blaðanna,
og milljónir manna lásu uni þetta í öliuin Hearst- blöð-
unum, Faðir barnsins las þetta sem aðrir. Hann vissi
um þann þátt, sem T-mennirnir áttu í þvi. að A1 Capone
fékk sinn dóni, og leitaði nú aðstoðar góðvnar sins, Ogden
Mills, fj ármálarðherra..
Mills sldpaði mér að fara þegar i stað til Ilopewell, og
ciaginn eftir kom cg þar og ræddi vig Lindhergh, og vild-
arvin hans, Henry Breckinridge.
Bregðum okkur sem snöggvast i Iniganum á fundarstað
nokkurn. Þar er margt manna, reykhaf mikið, og rætt
fram og aftur um harnsránið. I>arna er Charles A. Lind-
héi’gh sjálfur, yfirmynn úr lögreglu New York fylkis og
New Jerscy, og þar cr margt leynilögrcglumanna, og böfa,
sem lögreglan liafði kvatt þangað á sinn fund. Þrivegis
á funcli þessum liefir Arthur P. Madden, úr npplýsinga-
deilci f jármálai'áðuneytisins, tekizt að fá orðið. Hann held-
ur kyrrlátlga fram skoðun sinni á því, hvernig ef til vill.
mælti takast að afla mikilvægra upplýsnga, sem leiða
myndu til þess, að hið sanna kæmi i Ijós í því harnsráns-
og morðmáli aldarinnar, sem mesta athygli vakti.
Fundurinn var haldinn í New York borg og á nokkur-
uin mínútum gerði Madden glögga grein fyrir skoðun
sinni, að lykill að gátunni kvnni að finnast j aðeins hálfr-
ar kíukkustundar fjailægð, ef farið væri á vettvang í
hifreið.
í hvert skipti, sem Macklen tók til máls, Viðttrkenndu
menn að hann liefði mikið til síns máls, og að skoðtin
hans hyggðist á heilbrigðri liugsún og rölegri athugun,
cn í allri þeirri hugaræsingu og fáti, sem þarna ríkti, varð
ekkert úr þvi, að farið væri að ráðum hans, og afleiðingin
var sú, að Bruno Riehard Hauptmann náðist ekki fyrr
en eftir tvö og hálft ár. Ef farið hefði verið að ráðum
Maddens niundi það ekki hafa tekið meira en sex vkiur.
Svo hefst liin langa leit að Hauptmann, og þar koma
margir við sögu, jafnvel úrhrök mannkynsins, morð eru
framin og sjálfsmorð í þessum gráa miskunnarlausa leik,
sem gerist ekki aðeins víða í Vesturálfu, Iieldúr og í fjar-
lægum löndum, svo sem í Tékkóslóvakíu, og glæpamanna-
Iiverfum Kallvútta.
Hafi nokkúr maður verið sekur, varð það Hauptmann,
en vafalaust hefði liann sloppið við þá liegningu, scm yarð
Iilutskipti hans, ef áform glæpamannakóngsins. Scarface
A1 Cajione, sem blöðin jafnan skrifuðu um dálk á dálk
ofan undh- feitletruðum fyrirsögnúm, hefðu ekki knúið
okkur til afskipta af niálinu, sem í raunimii var fyrir utan
verkahring okkar.
Eg efaðist aldrei um, að uxn það ef lyki, myndi verða
A heUnili Lindberghs i Hopewell og umhverfi þess var
um að litast sem á orustusvæði, þegar eg kom þangað.
Það var engu líkara en húsið væri aðalhækistöð hershöfð-
ingja. 1 Ivarvetna voru vopnaðir verðir og leitað var á
hverjum, sem kom, og meiin voru spurðir í þaula um er-
indi þeirra. Þarna sátu lögregluyfirmenn fni New York
og New Jersey og ræddumst við i hx'islingum. Stöku mcnn
konui þar, sem liöfðu vérið i fangelsum, þ\á að bófaleið-
togar úr glæpamannahyrgjum Manliatlan, sendu þangað
pilta, sem þeir hugðu að k\-nnu að vérða til aðsloðar í leit-
inni. Og í hcrbergi nokki u sátu átta meiin úr ríkislögreglu
New Jerséy yfir lieilli turniu af hréfum, sem þeir opnuðu,
atlmguðu og í-öðuðu niðúr. Þegar þessir átta höfðu iinnið
að þessu i 8 klst. komu áðrir átta og leystu þá af hólmi,
og þaiiiiig var lialdið áfrani að athuga bréfamergð þá, sem
barst frá hiiiuin og jiessúiii, oft séiwitringum og fávituiu,
sem koinu með Uppástuiigur og tilboð um aðstoð, og allt
var þctta vitanlega litils eða einskis virði.
Og mitt i þessu öllu gekk Lindbergh uni. alúðlegur ró-
legur, stUndum kátur, eins og um værj að ræða freuiur
niislieppnaðar tilraunir, til þess að leyna gcðshræringu,
en ávallt mcð í ráðum, og leiðbeinandi. Frú Lindbergh
kom hverju sinni, sem hún var tii kvödd, til þess að svara
spurningum, eða hún kom lil að sjá uni, að einliver fengi
hressingu. Eg gct ekki ineð orðiuii lýst Iiinu aðdáunar-
verða hugrekki liennar og ró.
Lindbergh hóf viðræður við mig á þann hátt, að fáir
menn mundu hafa sagt hið sama i hans sporum:
„Herra Irey, eg mundi ekki fara fram á, að Capone væri
sleppt úr haldi, þótt það yrði til að bjarga mannslífi.“
Eg sá þégar, að Iíer var niaður, sem var frábitinn allri
yfirborðskurteisi og svaraði lireinskilningslega:
„Capone veit ekki livar barnið er, Lindliergli ofursti.
Fyrir honiini vakir það eitt, að sleppa úr faiigeJsiniiT
Með mér fór til Hopeweli einn af rnönnum okkar, Ártli-
úr Nidiols, sem annaðist fyrir okkur trúnaðarerúidi í
Filadelfiu. Linclhergh sýndi okkur miða, sem fundist
liafði á gluggasillu aðfaranótt híns 1. marz.
í bréfinu var I.indhergh ságt að hafa til taks 50.000
dollara, 25.000 í luttugu dollara seðlum. 15.000 í tiu doll-
Um 2500 far-
þegar milli
landa i okt-nóv
í október og nóvembermán
uðum ferðaðist rösklega hálft
þriðja þusund manns milli
íslands og útlanda og var
þar af rúmlega helmingur
íslendingar.
í októbermánuði komu
572 farþegar til landsins, þar
af 270 íslendingar, og heild-
artala þeirra er fóru utan
var nákvæmlega sú sama,
eöa 572, en af þeim voru 292
íslendingar.
í nóvembermánuöi fóru
579 manns héðan til útlanda
og af þeim voru 260 íslend-
ingar. í sama mánuði komu
hingaö til landsins 843 far-
þegar og þar af 499 íslend-
ingar.
Mikill meiri hluti af þessu
fólki ferðast með flugvélum,
eða 1865 talsins, en ekki
nema 701 með skipum. Og af
þeim rösklega 1300 íslend-
ingum sem ferðuðust milli
landa í þessum tveim mán-
uöum fóru um háíft tíunda
£ & SuncuqkAi •™TAMZAN“aa* SZ7
Nú hófst bardagi upp á lif og dauða. Ög brátt litaðist sjórinn rauður af Molat horfði á æðislcgan bardagaun Randy sá scr lcik á borði og slcit
blóði. og losaði takið. sig lausan.