Vísir - 22.02.1950, Qupperneq 7

Miðvikudaginu 22. febrúar 1950
VISIR
1 £mil Pil KÖl LSl 4 KA
B 1 €{jtir fouHAatUf, tátiath 1
liann var ekki annað en ómerkilegur bankaþjónn, báru
inenn kennsl á liann. livar sem Jiann fór. Tifferlev sagði
mér síðar þenna hluta sögunnar og var unclrandi yfii*
þessu.
„Eg hkf’ði veðjað einu sinni eða tvisvai',“ sagði Tifferley.
En hið rótta er, ag hann var þá búinn að veðja f jórum sinn-
um lijá veðmálaskrifurum í London, liafði auk þess veðjað
jiókkunml sinnúm á skeiðvelliiuun ;evinlega rótt
og að auki hafði hann sagt einum veðmálaskrifaranum frá
því, á livaða hést hann ætláði að veðja, þegar liann Vö'rð
að■h'aétta við þáð af því að vasaþjófur stal penihgum liáns.
Hann hafði spáð sigri níu bestá og alft staðið lieima. Og ]>á
vói'u elcki talin veðmálin rið vhxi haiis, tíu tálsins. Tiffcr-
ley faniist þélta ekki tiltökumál, en í augum riianna, seni
umgengust kjána og lifðu á þeim, eins og hestur á grasi,
var þétta merkasti viðburður veraldarsögunnar. Af þessu
léiddi að jafnskjótt og hann kom á skéíðvöllihn, elli hálf
tvlft manna hann á röndum.
Þessi óþelékti bankáþjónn geldc frá einum veðmála-
skrifara til annars, en einliver mannanna, sem veitti hon-
um eftirför, gaf ]>á eitthvei't mei'ki að báki lionum, svo að
honum var tekið eins og hinu áúvirðilegasta úrliraki.
„Ilefir þú verið að snuðra í hesthúsunum núna?“ sagði
einn veðmálaski'ifarinn rið liann, þegar liann reyndi að
veðja á liest þann, sem átti að sigra.
„Hvaða fólskuverk hefir þú unnið að þessu sínni?“ sagði
annar.
En þegar á allt var litið gerði liann ckki annað en að
veðja á vænlanlegan sigurvegara. Annað vissu þeir ekki.
En kjánar eiga ekki að vita fyrir fram, hvaða hestai- huni
sigra. ilvað var hann lika að gera, ef hann var ekki kjáni?
Þannig litu veðmálaskrifararnir á þetta. í þeirra augum
var liann eins og úlfur i sauðahjörð; grimmt, hættúlegt
dýr, sem beið færis á að rífa saklausan saúð á hol.
Þeir komu fram við Tifferley, cins og liann væri for-
hertúr glæpamaður. Hann fór frá einum veðmálaski'ifar-
aiíum til annars en hvarvetna var lionum tekið með
sköinmum og svívirðingum.
Hánn var állan'daginn að átta sig á því, að enginn vilcli '
sinna veðmálum lians, en það rann loks upp fyrir honum,
þegar síðásta hlaupið var urn garð gengið. Ilann var mjög
hugsi á leiðinni til borgarinnar og var svo kornið fyrir hon-
um; að hann varð að leita ráða lijá einliverjum.
Svo vildi til, að eg var maðurinn, sem liann ieitaði til.
Eg kannaðist við hann, af því að eg átli oft viðskipti við
banka hans og sá hann þar oft. Það er ekki venja, að mað-
ur tali mikið við bankastarfsmenn, þegar menn er að sækja
fó í banka. Tími er varla lil þess. En það kom nokkurum
sinnurn fyrir, að eg þyrfti að yfirdraga reikning miim,
mig vantaði eitthvert smáræði. Þá töluðumst við eitthvað
við út af því. Jæja, hann sneri sér {il mín og Jeiaði ráða
lijá mór. Mtanlega sagði hann mór ckki þú frá samningi
sinum við Kölska. Hann sagði mér eiiis litið og hann taldi
óliætt að segja mór og spurði mig síðan, hvað hann ætti
að géra. Eg sá. áf þcssu, að veðmáláskrifararnir hefðu gæt-
ur á honuní, liverjar sem orsakirnar kynnu að vera. Svo
að eg sagði við hann: „Drengur minn, þetta er ofuréinfalt
mál. Véðjið við mig i stað veðmálaskrifaranna.“
„Eruð þór fáanlegur til jress?“ sag'ði liann glaður iiijög.
„Mór mundi verða sönn ánægja að þvi,“ svaraði eg. „Eg
þarf þá ekki að ómaka mig tii veðmáJaskrifara.“
Jæja, liann var mór ákaflega þákklátur og ef salt skal
segja, liafði eg ekki ýlvjamikla trú á því, að hann vissi
ævinlega, livaða hestur mundi sigi'a. Eg Jiafði haft kynni
af svo mörgum ungimi mönnum, sem liöfðu þetta sama
álit á óskeilculleik sínum. Eg hugsaði sem svo, að eg
mundi semiilega græða meira á þvi að veðja gcgn lionum
en að þurfa að liugleiða á hvaða hest eg ætlaði að liætta
fó mínu. Elcld svo að skilja, að eg hafi ekki oft grætt á
veðmálum. Eg hafði meira að segja grætt drjúgan skild-
ing stundúm.
„Veðjaðir þú við Tifferley?“ spurði eg.
„Já,“ svafaði Jorkens, „eg veðjaði við liann. Hann setti
lnmdrað pundin sín gcgn þrem liundrúðuni frá móf á hest,
sem álti að taka þátt í hlaupi eftir fáeina daga. Þetta var
i bczta lagi frá minum bæjardyrum sóð. En þó var það
ekki lcngi í lagi, því að hesturinn sigTaði. Þá vissi cg áuð-
vitað éklvert um Kölska. Jæja, Tifferleý Jvom bi*osandi til
mín daginn éftir og eg rcýndi Ííka að brosa. En éiiis og á
stöð gát cg elvlvi greitt þrjii hundruð pund á stundinni.
Irið vifið; hvernig það er -— stundum geiur máður
gféitt slilva fúlgu, en þess á milli er þáð erfiðlcikum búnd-
ið'.'Og hvað á þá að'gera? Jæja, eg sagði Tifferley, livéfnig
i málinu lægi, mér þætti þetta mjög leitt, en eg muhdi
sennilega geta greitt þetta éftir fáeinar vikur. Þá kom
skélfingafsvipur á andlit hans og liáhn ságði: „Þér cruð
eins og allif hinir.“
Og eg er sannfæfður um, að á þessu aúgnabliki ög i
l'yfsta sinn gerði hann sérTjóst, að Kölsld var ekld lieiðar-
legur í' riðskiptum. Það viftist allt í einu renna upp fyrir
honuni, að sahiningurinn vðéri íil eiiiskis nýtur —'' áð
minnsta kosti að þvi 'er sjálfan hann snerti, á eg við.
Vilahlega liafði líann alls ekki komið að neinú gagúi enn,
cn eg held; að Tifferlcy háfi ekki gert sér grein fvrif því
eiJt andáftak. Hann sá hvert atvik út af fyrir sig for-
bertan vasaþjóf, srikulan veðmálaskrifara og svo í'rain-
vegis.
,fEg sldl, hverníg í þessu liggur,“ sagTi Íiann. „Þettá
géfir ékkert til. Þag er ékki vðar sök. Eg veit, a'ð þór
munduð verja siðasta eyri yðar til að gféiða skuldir vðar.
En Kölski á bór'hiút að máli og það ef engin leið til.að
ræða við hann.“
Eg var nú farinn að skilja, að hér byggi mcira undir
en á yfirborðinu sæist, eittlivað meira en það, scm Tiffei-
ley liafði sagt mér í upphafi.
„Ja,“ mælti eg. „Eg jála, að ]ietta lítur ekki vel út.
Þór vitið, að eg er áreiðanlegur sem Knglandslianki. En
þetta er dálítíð kj-nlegt með hina mennina og mér skilsí.
að yður finnist þetta furðulégt. Hér liggur sennilega eitt-
Jivað á Jialv við. Er ekki bezt að þér segið mér allt af létta?“
Hann gerði það, var að vísu hikandi fvrst og sagði, að
cg' mundi aldrei trúa þvi, en leysti um síðir frá sk jóðunni.
Ilann sagði mér eldci, livaða erindi liann hefði átt út i
slcóg mn kveldið eða hvort hann hefði verið einn síns
liðs. Þangað til hann. hittí Kölska, á eg við. En hann sagði
mér, að vindurinn hefði andvarpað hátt í skóginum. svo
hafi hann lieyrt þrumuna, þá.hafi byrjaö að rigna og loks
— Minmngarprð
Framh. af 5. síðu.
Brynjólfi Þorlákssyni var
tónlist ekkert aukaatriði.
engin fordild, heldur var hún
honúm efniviður til upp-
byggingar, því bezta, sem
með öllum mönnum fellst.
Ósk hans og draumur, hvort-
tveggja í senn. íslendingar
munu halda merki hans hátt,-
ekki láta það falla. Minn-
ingu Brynjólfs Þorlákssonar'
er þá verðugur sómi sýndur,
ef íslenzkir tónlistarmenn
sækjá fram til dáða, og éftir
hans ráöi táka þráðinn uþp
þar sem hann féll niður.
Helgi Hallgrímsson.
Taka upp stjórn-
máiasamband við
Rússa.
Einkaskcytí tíl Vísis frá U.P.
Utánríkisráðherra indo-
nesiska lýðveldisins hefir til-
kynnt, að Indonesar hafi tek-
ið upp stjórnmálasamband
við Sovéirikin og inuni riki
þessi bráðlega skiptast á
sendilierrum.
BÉÍT 'aú ÁÚGLÝSAI VtSl í
Sialtar
karlmannabuxnr
leðurblússur og vesti.
Útilugtir
Danskar og íslenzkar
Margar gerðir.
VÉLA &
RAFTÆKJAVERZLUNIN
Trvggvag. 23. Sími 81279.
Flugmaðurinn fékk vkki að klífa
tréð, en apinn Moiat hljóp upp það,
cins og ekkcrt væri.
En á meðan tók Tarzan á oUú, scm
hann átti, til þcss að rcyna að Ibsiia
úr böndunum.
€.■& KuttcuykAi
Brátt tók kókoshnctum að rigna nið-
ur á ströndina ofan úr pálmatrénu.
Randy og Deane þökkúðu Molal fyrir
lijálpina, cn hann iét scr fátt um finn-
ast.