Vísir - 08.06.1950, Qupperneq 5

Fimmtudaginn 8. juní 1950
VIS I R
1»
.Porstelim Jósepsson t
Þar er margt líkt og í rúst-
iim IlÓBialHirgar Mnnar
lormi.
Þær skarta þar jþctta lu-ossmark átti sér
sem annarsstaðar. | sögu og okkur var sogð hún
Stássklæddar Berbakonur þarna á rústum Iiringleika-
tóku á móti okkur og sýndu hússins. Sagan getur veiið
okkur herrleglieitin. -— Þær þjóðsaga og ér það vafalaust,
lýstu okkur með olíutýru'en eins og aðrar þjóðsögur
þar scm dimmast var í liell- j dregur hún þó uppmynd af
inum. Þessar konur voru ákveðnu tímabili og menn-
broshýrar og elskulegar, og ingu og lætur mann ^kyggn-
þær yngri voru blátt áfram ast inn i anda þessa tiínabils.
fallegar. Þar hittum við fyrir Þcssvegna geri eg rað fvrir
unga konu, oyenju laglega, að sagan sé sönn, jafnvcl þó
hún var ’gift og búiiý að eiga
harn, cn þó ckki nema 16
ára að aldri. Hún var álcaf-
leg'a feimin við okkur, stóð áiidi hennar á þessa leið:
á gægjum þegar hún.hélt að
við sæjum ekki til, cn tök Kristnir menn
viðbragð og faldi sig ef við ofsóttir.
snerum i áttina til hennar.
Eldri konurnár virtust ver-
að persónur sögumiar hafi
aldrci verið til. I stultri enú-
ursögn cr sagan og aðdrag-
I Ipk 2. ahlar eftir Kiist
náði kristin trú mikilli ut-
aldavanari’ og sýndu 'okkur'bi-qiðslu' á strönd Afríltu,
Mn undarlegu og fátæklcgu einku'm þó i Karþagó og uln-
Inisakynni sin án þéss að láta þverfi hennar. En það vár,
nokkura feixnni eða blygð- eins og annarsstaðar í róin-
un í ljós.' Þær háru býsn verskum ríkjum eða skatt-
silfurs á handleggjum, urn löndum, dauðasök að taka
ökla sér og framan á bringu, ‘kristna trú, og þeir sem það
fötþcirra voruisterkumlit-j gerðu voru á liálíðum og
um og allt vírtist bera vitni tyllidögum notaðir. fyrir æti
urn það að þcssar Berbakon-jhanda villidýrum { hririg-
ur væru ekki eftirbátar kyii-ieikahúsiuu mikla. Kristni
systra sinna annarsstaðar í Várð því að dýrka á láun.
Méðál þeirra sem sannir
nrðu að trúvjllu, voru tvær
ungar konur. önnur var áð-
alssgttar, dóttir eins af fyrjr-
mönnnm Karþagóbprgar óg
hét Perpelua. Tin hét Felici-
tas og var ambátt. Þegar þær
voru handteknar voru þeim
báðnm h.eitin grið ef þifir
létú af villu síris végar óg
heiiúinum hvað skarthneigð
og glysgirni snerti.
Hringleikahús.
Á næstu grösum við vatns-
þróna miklu er annað minn-
ismerki frá tímum fornu
Rómverja. Það er rúst af
hringleikaliúsi Karþagóborg'-
ar. Þessi rfist er í rauninni
aunrieg í samanburði við afneítuðu kristinni tru. Til
Kplösseum í Róm, en þó er þess íekkst hvorug.
hringleikahús Karþagó ekki Siðasti dagur rannsóknar-
talið haíá geíið hinu eftir dómsins rann upp. Ivviðdóm-
hvorki að stærð né gíæsileilc.1 arinn spurði hina kristrfii
Hinsvegar er það horfið svo sakborninga einn af öðrum
gjörsamlega áf yfirborði hvórt þcir vildu láfá af
jarðar, að þai"gaf ekki annað trúrini eðá ekki. Þciin sem
að líta cn gruimflötinn ein- það gerðu skýídi íýrirgefið,
an, og þó var sýnilegt að en hinir skyáíi'- deýja! Röð-
þar haíði mannshönd liinna jn kom að Perpeíuu, aðals-
síðustu tíma hjalpað til, lag- mærinni. Faðir hennar grát-
til leiksviðsins milda. Ifver,
klæddi sig eftir heztu gelu og
í sitt fegursta skart svo sém
vera har á tvllidegi og glcði-
liátið. Allir híökkuðii lil a,ð
sjá örlög trúniðinganná, sém
möttri la-islna villutrú meira
cii eigin barnslrú. Hvert sæti'
leikhússins var skipað upp úr
og niður úr.
Yillidýr gegn
mönnum.
Hátiðm hófst. Ilún hófst
með því að bópi kristinna
manna var hrundið fram á
leiksviðið. Þcir hiðu þar eins
og þeir-vissu ekki hvað þeir
æltu af sér að gera. En bið-
in varð ekki löng, því á iiæsta
leiti voru grindur dregnar frá
búri og út úr húrinu þustu
ligrisdýr og ljón, •sem áður
hafði verið haldið í svelti, en
aulc þess egnd, fll bæði áður
firi þeiin var Iiíeypl út. Það
Þá voru þær Perpetua og
Felicitas leiddar inri á sviðið.
Þær voru klæddar úr hverri
spjör nema þumit gagrisætt
net liuldi fagurbyggða likanri
þeirra. En áhorfendunum
fannst þetla smekkleysa og
kröfðust að þær væru klædd-
ar fötum á dauðagöngu sinni.
Þvi var hlýtt og iunan stund-
ar koriiu þær alklæddar fram
á leiksviðið aftur.
aðalsmeyjar gagnvart aiubálf’
varð manrifjöldinn svo-
hrærður, að hann krafðist að
leiknum yrði liætt. Einnig:
þvi var lilýtt, nautið var
handsamað o« lcitt út af svið-
inu.
Þetta þýddi þó engan veg-
inn það sama og náðun fyrir
stúlkurnar. Þær liöfðu verið'
dæmdar til dauða og þær
lilutu að deyja.
Næst þegar þær voru leidd-
ar inn á sviðið voru þær færð-
ar þangað sem kapellan og
lo-ossmarkið er nú. Þar beiö’
böðmlinn þeirra með sverð í
hendi. Fyrst var Perpetúa
deydd, en þegar böðullimr
ætlaði að veita henni bana-
höggið hljóp sverðið i síðn*
hennar og hún rak upp sars-
Frestun —
ekki náðun.
Nú var maimýgt naut leitt
inn á sviöið til þeirra. Það aukafullt óp. Beindi liún þá?
tók undir sig slökk þegar það j sjálf sverðinu í hjartastað ogr
sá mannverurnar framund- beið þannig dauða síns.
Þannig er sagan uin þessar
an, lientist á Perpetuu
þeytti henni langar lciðir ájtvær konúr, sem iriátu trúna
hbrnunum. Pérpetua féll meira en lífið — en þannig'
særð til jarðar, föt lienöarjvarS líka saga þúsundá atnn-
voru rifin og það blæddi úr arrá á þessum sairiá slað — i
líkairia henriar. Hún reyndi þessari fornfrægu horg, sem-
af veikum mætti að skreiðast var eitt sinn auðugasta borg:
urðu skjót skipti milli manris'á fæiur og lijúpá likama srirn heims og liét Karþagó.
og dýrs og endalok á eiim þeim druslum, sem enn liéngu | Nú er liún í rúst. Þar stend-
vcg. Dýrin ypru í einu vfit-
fangi húin að rífa mennina
á hol, rífa þá hókstaflega i
íætlur og liakka þá í sig.
Þetta voru næstum of skjot
eiidálok lil þess-að áliorfend-
ur liefðu gáman af þeim. Þeir
vildu sjábægari og skemmti-
lcgri leik.
utan á heniri. A meðan réðist ur ekld framar steinn yfir
naulið á Felicitas og lék steini, en dauðar minningar
Iiana þannig, að íiún gat enga hennar gína mót liimni á
björg sér veitt. Þá lék aðals- máriabjörtuin nóttuni. Og ef
mærin það drengskaparljragð þær hefðu mál yrði saga
að vekja alhygli nautsins aft- þeirra hryllilegri og átakan-
ur á sér ef það mætti verða légirf en flest það, Sem inami-
lil þess að lijálpa kynsystur legj; eyi-a hefir riókurri sinni
sinni. Við þetta göfuglyndi þeyrt, cða augað séð.
fært ög fyllt í eyðurnar til
að grumiinyndin liti úl sem
næst hinum upphaflega leik-
sviðsfleti. Víða vorú steyplir
þallár cða sillur og fyrir
bragðið taþaði myndiri í hin-
um iorneskjulcga sérkenni-
leik sínum. I
hað hána að láta af villu
sinni og lofaði hépni gulli og
grænum skógum ef hún srier-
'ist aftur iil haíristruar. sinn-
ar. En Iiún gaf þéss engari
lcost Og var dæiiid íil lífláts.
Þáu liiii söíriii urðu örlög
ámbátlarínnar, EelicitaS.
Enn sa þó fyrir sjálfu sýn- Þfiim var báðum varpað í
ingarSviðinu pg grpfunum dýflissu þar lil dauðadómin-
]iar sem villidýrin voru um yrði fullnægt, cn það
svo og Íiiirir dauða- skyldi gert á næsia lyllidegi
dæmdii íangar.
horgarinnar.
A miðju svæðiim licfir ver-! Dágur hinna niikiu örlaga
ið slcypt upp lítil kapella og rarin upp, fegurri og hjartári
á henni er krossmqrk.■ Þettaj en aðrir dagar i aiigiim
er að iriínu áliti reyndar ^ þcirra er deyja skyldu. Tiigir
frenmr ósmekklegar aðfarir og lugþúsundir manna og
við minnisníerki úr ranu-rí kvenna frá Karþagó og nær-
heiðrii, en þessi kapelia og | liggjandi Iiéruðum streynidu
Fimleika-
mennirair
sýna
í allra
síðasta
sinn
í kvöld,
vegna
fjölda
áskorana.
•
Nú gefst Reykvíkingum tækifæri til þess að sjá tvær glæsilegar sýningar
í Tivoli í kvöld.
Hinir frægu línudansarar LINAIIKS sýria í fyrsta sinn í lcvöld.
Sjón er sögu ríkari, komið og sjáið listamennina leika lístir sínar. —
Kveðjusýning siglfisku fimleikamannanna hefst kl. 9,30,