Vísir - 22.06.1950, Blaðsíða 7

Fimmtudáginn 22. júni 1950
v I S 1 h
Þáð fór ekki fram hjá de la Barre að hér gat verið
átt við vængjaðan hjört í frægu skjaldarmerki.
„Þetta hreytir málinu. Sannarlega mun eg hinkra við.
Verður eltingaleikurinn í námunda við Lalliex-e?“
„Ef til vill.“
Pierre sveiflaði höndunum fyrir ofan höfuð sér.
Draumsýnin af hei'deildinni var horfin og i stað þess
var komin önnur sýn, sem stafaði meira ljóma.
Margar klukkustundir liðu áður en vænta mátti liins
langþráða fundar við Anne Russell. En svo vildi til að
annar markvéi’ður atbui'ður átti sér stað þenna sama
eftiimiðdag, sem Blaise átti að hitta liana klukkan sex.
Á Þríkóngatorginu, fyi-ir neðan glugga markgreifans,
vai mikil mannþröng eins og oftast og var þar saman
komið fólk, sem ætlaði að hoi'fa á ski'úðgönguna, er fylgdi
Pierre de la Baulme, biskupnum af Genf, frá Saint-
Gervase kii'kjunni í úthverfinu yfir Rón til dómkirkjunn-
ai'. Skrúðgangan skyldi fai'a frarn hjá Pont Bati og
síðan yfir toi’gið, en þar söfnuðust flestir áhoi’fendanna
saman. Og meðan beðið var, skemmti mannfjoldinn sér.
Þarna dönsuðu ungir menn, skrýddir blómsveigum, við
fallegar stúlkur og sungu, en leikið var undir dansinum
á flautui'. Fólkið, ei’ nálægt stóð, klappaði unga fólkinu
lof í lófa og tók undir sönginn. Ávaxtai'salar olnboguðu
sig i gegnum þröngina og buðu vörur sínar og hróþuðu
hástöfum. Beint fyrir neðan gluggann kallaði vikapiltur
gistihússins upp hvað yrði að boi’ða þá um daginn, djúpi'i
bassai’öddu og taldi upp langan lista af gómsætum vín-
urn, er væru á boðstólum. Allir voru i hátiðaklæðum í
ýmsum litunx, en nxest bar á í’auðum, grænum og bláum
fatnaði. Geislar eftirmiðdagssólarinnar vöi'puðu skcmmti-
legxi birtu yfir iðandi manngrúann.
„Hoi'fðu á þelta,“ sagði markgreifinn. „Aldrei nxynd-
urðu sjá slíkan mannfjölda í Luzern, Hi'ífandi. Þetta
er franskt.“
Bíaise brosti viðutan og kinkaði kolli. Hann var að
hugsa unx hvernig hann gæti fengið að tala einslega við
Anne í húsi Richardet-hjónanna. Og þetta var atburður,
sem seint rnyndi líða honum úr minni. Hátíðarskapið,
klæðnaður fólksins, litahafið, er unga fólkið dansaði. Ef
til vill vai'ð það ógeymanlegt vegna atbux'ðarins, er skcði
í’étt á eftir.
Markgreifinn var að segja: „Þctta rninhir mig á þessi
hátíðahöld í Surcy-le-Chateau. Allt fólkið mitt var ]>ar
saman komið. Svo sannarlega þótt eg væi'i þetta gamall,
þá dansaði eg við . . i j ,•
Állt i einu þagnaði hann og Blaise leit upp og sá
-velgerðarmann sinn einblína á einlivern í mannþröng-
inni fyrir neðan gluggann og var i svipnum að sjá bæði
undrun og lotningu. Hann leit í sömu átt og sá þá, að
de Surcy mændi á gamlan mann sem kom íiðandi asna
og stefndi að dyrum krárinnai', en fór aðeins fétið vegna
mannfjöldans. Gamli maðurinn var með fei'hynida húfu
á höfði, er gaf helzt til kynna, að hann myndi vera
klerklærður. Nef hans var langt og beint, andlit togin-
leitt og þi'átt fyrir að heitt var i veði'i var skinnkraginn
á treyju lxans brettur vendilega upp i háls eins og honum
væi'i kalt. Blaise sldldi ekkert i hvað það gat vei’ið í fari
þessa millistéttai’manns, er vakti augljósa hrifningu að-
alsmannsins. Blaise skimaði í allar áttir til þess að sann-
færa sjálfan sig urn, að þeir væru báðh' að horfa á sama
manninn.
„Drottinn minn!“ lu’ópaði mai'kgi’eifinn. „Eg bjóst
sannax'lega ekki við því að sjá hann hérna. Eg hélt að
hann væri i Basel.“
„Á yðar hágöfgi við gamla manninn á asnanum?“
„Hvað gamla niann?“
„Þann, sem þér vii’ðist vera að liorfa á.“
Max'kgreifinn hoi-fði út og ralc síðan upp lilátur.
„HciTa trúr. Talarðu þannig um mesta mann Evrópu?“
Blaise athugaði hinn aldi'aða borgai'a gaumgæfilega.
„Mesta . . . ?“ liann stamað.
„Svo sannarlega, já. Nafn lians mun lifa, er nöfn þeirra
pótintáta, sem við þjónum eru löngu gleymd. Meii’i en
keisarinn, meiri en páfinn, meirí en, þótt eg beri mikla
virðingu fyrir honiun, lconungur Frakklands. Gamall
borgai'i, einmitt.“
„Eg bið yður afsökunai',“ stamaði nú Blaise. „Vildi
yðar hágöfgi gera svo vel og skýi'a þetta nánar fyrir
mér. Eg hefi aldi’ei átt .þess kost . . .“
„Vinur kær, þetta er enginn annar en hinn mikli.
Erasmus sjálfur. Mesti hugsuður okkar tíma. Desidei'ius
Ei'asmus fx-á Rottei’dam.“
Þótt de Lalliére væri fákunnandi rak hann í rogastans,
er hann lieyrði þetta víðkunna nafn nefnt. Þegar liaun
var drengur hafði hann fengið nasasjón af latinu með
þtí að lesa Adagia.
„Heilaga Maria. Eg þekkti liann ekki.“ sagði hann og
roðnaði.
Markgreifinn var genginn frá glugganum og svaraði
honum engu. „Skikkju mína,“ sagði hann við svein sinn,
„þessa með skinnkraganum. Blaise þú fylgir mér niður
til þess að bjóða liann velkominn. Það cr sannkölluð
hámingja fyrir okkur að hann skuli nema staðar í þessu
gistihúsi.“
„Eg vissi ekkPað yður hágöfgi væruð kunnugur liin-
um víðþekta Erasmus.“
„Jú, jú. Við vorum saman í Paris fyrir mörgum árum.
Hann var meira að segja kennari minn um skeið. Við
höfum siðan skrifast á. Mér þætti gaman að vita hvaða
erindi hann á til Genf, ef til vill að heimsækja hertogann,
gæti eg trúað.“
Áhugi markgreifans á konni þcssa óálitlega borgara
og sú staðreynd, að hann sem ráðherra skyldi sjálfur
taka móti nýja gestinum breytti öllu viðhorfi gestgjáf*
Dugleg
matreiðslukona
óskast á stórt heimili.
Uppl. í síma 4658
80159.
og
Stúlka
óskast.
GILDASKÁLINN
Aðalstræti 9.
Uppl. á staðnum.
Rafmagnsdæla
VATNSDÆLA
3/2 liestafl fyrir 220 volt
50 rið, hentug fyrir bor-
holu eða bruna. Aðeins
eitt stykki fyrirliggjandi.
VELA- og
RAFTÆKJAVERZLUNIN
Tryggvag. 23. Sími 81279,
SKIPAUTG6RÐ
RIKISINS
Esja
austur um land lil Siglu-
fjarðar liinn 28. þ.m. Tckið á
móti flutningi til háfna milli
Djúpavogs og Húsavíkur á
morgun og mánudag. Far-
scðlar á mánudaginn.
M.s. Heiðubieið
vestur til tsal'jarðar hinn 28.
þ. m. Tekið á nióti flutningi
til Snæfellsness-, Brciðafjarð-
ar- og Vestfjarðahafna á
morgun og mánudag. Far-
seðlar seldir á þriðjudaginm,
E.s. Armaxin
Tekið á móti flutningi til
Vestmannaeyja daglega. —
Ath.: Vöruafgreiðsla voi*
verður lokuð á laugur-
daginn.
í. SutnufkAs
TARZAN -
„Náum við Sari i tæka tið?“ spur^i
Innes. „Þeir fara fl.jótt yfir,“ svaraði
Ghak.
„Haltu áfram, Ghak, og varaðti fólk
þitt við hættunni.“ „Eg y.firgef ekki
félaga minn,“ sagði Ghak og horfði á
Perry.
Nú licyrðist til varðanna, sem etlu
há, og Innes vissi, að þeir höfðu séð
1 Scirra flóttamannanna.
Perry sagði: „Eg get ekki meir. Áfram
með ykkur, við látum ekki ná okluu*
öllum aftur.“