Vísir - 31.07.1950, Blaðsíða 7

Vísir - 31.07.1950, Blaðsíða 7
7 „Leyfði de Lalliere þorparanum ekki að komast undan og fivatti liann yður ekki einnig til að fl\ ja? Yið skulum láta svo sem við trúum öðru sem hann segir — þótt eg geri það e k k i — en kom hann fram sem föðurlandsvin- ur i þessu efni? En eg skal játa það, að freistingin var ærin,“ bætti konungur við. Anne stirðnaði. „Eg vona, að yðar liátign sé ekki að dylgja um, að eg og þessi maður------------“Hún þagnaði og starði á hann. „Guð minn góður.“ „Eg er ekki að dylgja um neitt nema svik hans.“ „Jæja, eg geri ráð fyrir þvi, að yðar hátign viti manna mest um þetta mál. Eg hefði þó frekar kallað það heimsku. Þar sem hann liafði orðið fyrir þeim vonbrigðum, að íinna ekki hertogann af Bourbon í kofanum, fannst lionum ástæðulaust að hefta för mina. Hann liefir alltaf komið kurteislega fram. Auk þess gat hann vart vitað“ — rödd hennar var ljómandi fögur á ný — „að eg ætlaði mér að hiðja yðar hátign miskunnar frekar en að snúa aftur til Englands eða Savoy.“ En nú kom reiðarslagið. „Þér virðist ekki vita um eitt atriði, ungfrú. Hann er á mála hjá hertoganum. Nægir heimska til að skýra ]«ð?“ „IIerra!“ hrópaði Blaise, sem gat hú ekki þagað lengur. Fram að þessu hafði ekkert komið honum verulega á óvart nema stefnubrejding de Norvilles. Uppreist fjöl- skyldu lians, andúð konungs, liroðaleg mistök sjálfs lians í Nantua, allt lagðist á eitt um að láta líta svo út sem hann væri svikari. Yfirheyrslurnar í fangelsinu liöfðu jafnvel búið hann undir það. En þegar þessi ógurlegi áburður bælíist ofan á. „Herra, eg mótmæli. Yðar iiátign veit, að þetta er ekki satt. Monseigneur de Vaulx getur vott- að----------“ „Það er bezt að liann bci'i vitni í máli sjálfs sin. Hann verður sjálfur að svara til saka fyrir svik.“ „H e r r a d e Y a u 1 x?“ „Eftir liöfðinu dansa limirnir. En við skulum láta hann afskiþtalausan að þessu sinni. Þér neitið að hafa þegið fé af hertoganum?“ „N eila? Eg kalla Guð og alla heilaga til vitnis um, að eg neila slikum áburði.“ „Gefið þá skýringu á þessu. Réttið mér greiðsluviður- kenninguna, Duprat.“ Og þegar kanzlarinn liafði rétl honum eitt skjalanna á borðinu, Ijenti Franz honum að ganga nær. „Gangið hingað. Lítið á þelta og liættið svo að ]júga.“ Eins og í móðu kom Blaise auga á undirskrift sina á blaðinu. Þar var ekki um að villast. Hann varð að jafna sig, áður en hann gat lesið það, sem þarna stóð, en svo tókst það. V 1 S I R Eg, Blaise de Lalliére, um þessar mundir hermaður i sveit Pierre de Bayards, riddara, en framvegis, samkvæmt útnefningu, liöfuðsmaður þrjátiu riddara í lífverði Karls hertoga af Bourbon, kannast við að liafa tekið við af Jean de Noiville, ráðgjafa og féhirði ofannefnds hertoga, eitt hundrað og fimmtiu Tourpundum og telst það fyrirfram- greiðsla fyrir höfuðsmannsstarf mitt fyrir mánuðina ágúst, september og október, sem hér með kvittast fyrir. Því til sönnunar hefi eg sett nafn mitt og innsigli þenna tuttugasta og sjötta dag júlímánaðar árið 1523. Blaise de Lalliérei & Já, þetta var undirskrift hans, siglið var lians, upphæð- in, sem nefnd-var, samsvaraði f jórJðungi þeirrar.uppræðar, sem de Norville hafði lofað. En hefði hann ekki verið alveg viti sinu fjær að Lalliére, var hann nú að sjá.þetta blað í fyrsta sinn. Og hann mundi saint gi-einilega livert atvik, sem liafði gerzt þenna dag'. „Nú?“:hreytti konungur út úr sér. „Herra, eg hefi aldrei undirskrifað þetta skjal. De Norville gerði mér tilboð um að ganga í lið með herlog- anum, eins og yðar hátign er kunnugt. Eg hafnaði þvi og var rekinn að heiman fyrir bragðið.“ „Þér lialdið því fram, að þetta sé fölsun?“ „Af svivirðilegasta — — —“ „Hvað um innsiglið?“ „Það hefir verið líkt eflir þvi, eins og rithönd minni. Eg grátbið yðar hátign að segja mér, hvernig á þessu stendur!“ „Nú, það er hér komið frá manni þeim, sem þér feng- uð það, monsieur de Norville. Og eg ætla að láta yður vita, að falsanir eru einfaldasta vörnin, sem óþolcki getur gripið til, þegar hann hefir verið liandsamaður eins og þér.“ Blaise var orðlaus, en ekki af öðru en bræði. jþað var sök sér að vera fordæmdur sem dugleysingi, en að vera dæmdur vegna sannana, sem falsaðar höfðu verið af ill- menni, það var allt annað. Hann horfðist í augu við kon- ung, rjóður i andliti og með kreppta hnefa. Pierre de la Barre var ekki síður reiður og hann greip nú fram í: „Herra, leyfist mér að segja eitt orð? Eg veit, að þessi de Norville hefði látið drepa okkur alla, ef liann liefði fengið vilja sínum framgengt, þegar við riðum til Roannc. Eg hefi verið í þjónustu monsieur de Lalliéres undanfarið ár. Ef til er dyggari stuðningsmaður vðar en hann í hersveiíum yðar hátignar, þá afneita eg lífinu. Og eg spyr einnar spurningar —---------“ „Þei, monsieur,“ mælti konungur óþolinmóðlega. „Þér vitið ekkert um þelta. Það er happ fyrir yður, að þér skylduð vera skutilsveinn madame de Alencon og að lög- reglustjórinn í París cr frændi yðar. Þakkið forsjóninni fyrir að enginn efast um tryggð y ðar við mig. Og hafið hljótt um yður, unz þér verðið ávarpaður.“ Nú fekk Blaise máli aftur. „Eg krefst þess að fá að standa augliti til auglitis við þetta illmenni og reka lygar hans ofan i liann. Eg vona, að yðar hátign leyfi mér það að minnsta kosti.“ Eldur brann úr augum konungs. „Gætið yðar, talið var- lcga. Þér gleymið, hver þér eruð. Það vill svo til að mon- sieur de Norville langar einmitt til að hitta yður líka. Það er fleira, sem þér eruð sakaður um, en það, sem þarna er á blaðinu. Og eg segi yður hreinlega, að áður en þér vcrð- iö limaður sundur á Grenette-torgj munuð þér rita nafn — Minningarorð Framh. af 4. síðu. ið eins dátt og fölskvalaust, jafnvel þótt hugur væri stundum þungur. Öllum nán- um vinum og ættingjum er þetta sárasti missirinn. Fvlgi minningu Adda ætíð blessun. Bjarni Iíonráðsson. M.s. Gullfoss fer frá Reykjavík laugardag- inn 12? ágúst kl. 12 á hádegi til Lcitli og Kaupmannahafn- ar. Pantaðir farseðlar skulu sóttir eigi síðar en föstudag 4. ágúst, annars verða þeir seldir öðrum. Það skal tekið fram, að farþegar verða að sýna full- gilt vegabréf, þegar far- seðlar eru sóttir. H.f. EIMSKIPAFÉLAG ÍSLANDS. Sigorgelr Sigurjónsson hæstaréttarlögmaður. Skrifstofutimi 10—12 og 1—C. Aðalstr. 8. Sími 1043 og 80950. BEZT AÐ AUGLYSA1VISI GUÐLAUGUR EINAESSON Málflutningsskrifstofa Laugavegi 24. Sími 7711 og 6573. Innkaupatöskur r. Sun-ouqkA, — T A R Z AIVI 6S3 Á meðan gerðist Gridley áhyggju- falhir út af fjarveru Tarzans, og fór að leita hans. Hann ætlaði að koma bráð- tcga aftur. Gridley varð fyrir ótal árásum ým- issa furðulegra dýra, cn livergi kom liann auga á Tarzan né fótspor lians. Að lokum kom hann að bökkum mik- ils vatns, þar sem voru fjölmargar smá- eyjar. hetta var undarlegt landslag. Nú gafst Gridley upp við leitina, og nú lagði hann af stað iil baka, til „moldvörpunnar".

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.