Vísir - 22.11.1950, Síða 7

Miðvikudaginn 22. nóvember 1950
V I S I R
7
■ Sílaaac > BiaiitfliMimiiiiiii _■■■■■■■■ ■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■•■■■■■■■ ■■■ a m m.
■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■«■■■■■■■■■■■!■■■■■■■■..
EDWIN LANHAM:
29
„Því ekki þaS. Komdu sæl. IiefirSi veitt vel að undan-
förnu ?“
„Já, ágætlega."
Hún liorfði á hann rannsákaridi augum.
„Eg liefi sakftað þín, George,“ sagði húri svo.
„Eg skil vart, að þú hafir haft tíma til þess. Þetta er
fyrsta skipti um langt skeið, sem eg sé þig eina.“
„Jim varð að skreppa úr hænum í dag,“ sagði hún.
„George, eg hefi aldrei þakkað þér fyrir Kelpie. Það’ er
ágætur bátur.“
„Eg var viss um, að þér mundi geðjast að honum.“
„Svo vel, að ekki verðrir betra kosið. Jim hefir stungið
upp á að fara í skemmtísigingu á lionum, núna einhvern
daginn. Annað livort suður á bóginn með ströndum fram
eða norður á lióginn með ströndum fram, allt norður til
Maine.“
George liugsaði til þess, að þau væru tvö ein á slíku
ferðalagi og varð gripinn óróleika — eða var það af-
hrýðisemi ? Kannske hvorttveggja og í rauninni alveg að
ástæðulausu. En þó fanlist honum nú viðhorfið vera breytt
— þáð virtist að minnsta kosti að því komið, að hún færi
burt, og þá niundu þau aldrei sjást framar. Þetta lagðist
á hann eins og mara og honum fannst, að liann ætti að
gera eitthvað í málinu.
Hann leit á hana og' gat elvki á sér setið að segja:
„Nei, farðu ddd í slíkt ferðalag.“
Hún starði á Iiann undrandi og mælti svo:
„Hvað hefir komið yfir þig?“
„Þú lieldur, að eg sé áfbrýðisamur, en eg er það ekld.
Eg bara treysti eldci þessuin náunga.“
„Hve fjarsfæðukennt,“ sagði hún. „Hvaða mun gerir
það, hvort þú treystir honum eða eldd?“
„Hlustaðu á mig, Valerie,“ sagði liann og har ótt á. „Eg
veit liver þú ert, veit allt um það, sem fyrir þig kom. Og
hlustaðu á mig, eg trúi því ddd, að þú liafir gert það? Eg
veit, að þú varst eklci Wharton að hana.“
„Hvað — hvað segirðu ? Guð minn góður, um hvað ertu
að tala?“
Hún liörfaði frá honum og gekk aftur á bak að hifreið-
inni.
„Eg var i réttarsalnum. Eg veit, að þú lieitir Vicloria
Townsend réttu nafni. Bg þeklci alla söguna. Og eg hefi
vitað allt um þetta um hríð.“
Hún hneig niður í sætið og tautaði veiklega fyrir munni
sér: . ;
„Þú hefðir átt að segja mér þetta, George.“
Hún heit á vör sér.
„Eg vil ekld, að þú farir í þetta ferðalag,“ sagði hann.
„Skildu við hann. Ilann er þér ekld á neinri liátt sam-
hoðinn.“
Hann horfði á náfölt andlit liennar.
„Eg veit, að þú heldur éinhverju leyndu, Valerié? En
eg veit, að þú banaðir ekki Wharton.. Valerie, segðu mér
frá þessu áður en það er Um seinan.“
„Of seint?“ livíslaði; liún. ,;Þú veizt ékld — þú skilur
ekld ?“
Hún sat kyrr og starði fram á Oceangötuna, þegar hún
tók til niáls var sem tunga heriftár væri þurr:
„Já, eg gerði það, George, eg gerði það.“
„Það var einhver annar í skrifstofunni þetta kvöld,“
sagði hann ákveðinn.
Henni brá — hún sneri sér skyndilega að lionum.
„Af hverju lieldurðu það?“ spurði liún. og var auðheyrt,
að siaöhæfingin hafði verið talsvert áfali fvrir hana.
„Chester var þar þetta kvöld, var ekki svo?“
„Við skulum ekki tala uin þetta,“ sagði liúri biðjandi
i’öddu. „Lofaðu mér að segja engum frá þessu? Þú lofar
mér því George? Eg vil gleyma Victoriu Townsend.“
Hún settist við stýrið. Setti hreyfilinn í gang'.
„Hemlarnir í lagi?“ spúrði liann.
Enn beit hún á vör sér en sagði svo:
„Það var ekki unnið neitt skemmdarverk á bifreið
rninni. Þú ert móðursjúkur orðinn. Þetta er allt ljótt, and-
styggilegt —“ Ivlökkvi var komirin í rödd hennar, en hún
stappaði í sig stálinu og tókst að ná valdi á sér: „Eg vil
gleyma því — og eg vil ekld tala um það.“
Hún sneri sér allt í einu að honum, augu hennar leiftr-
uðu og hún mælti af nístingskulda:
„Kannske þú vildir liér eftir liætta afsldþtum af því, sem
þig varðar ekkert um. Og eg vil fá að vera í frði.“
Að svo mæltu ók hún af stað og fór geist. Hann horfði
á eftir bifreiðinni þar til hún livarf úr augsýn.
Ilann var gramur sjálfum sér yfir framkomu sinni.
Hvers vegna var liann að sletla sér fram i þelía? Það kom
honum í rauninni ekkert við, og' liann hafði unnið til
þeirrar ráðningar sem hann féklc. Heimskur liafði hann
verið og opinberað live afhrýðisamur liann var. En liann
gat ekki gleymt Yalerie né játað, að liann liefði glatað
öllum tækifærum. Sannleikurinn var sá, að liann hafði
eldd nægilegt vald á tilfinningum sínum, og hann yrði að
gæta þess frnmvegis, að láta tilfinningarnar ekld hlaupa
með sig í gönur.
Hann hugsaði um það frekara, sem þeim hafði farið í
milli þessa stund. Valerie hafði ekki neitað því, að Cliester
liafði verið með henni í skrifstofunni kvöidi'ð það, er
Wliarton var skotinn til bana. George varð allt í einu al-
varlegri og jafnframt einheittari á svip. Ef svo var þá gat
verið um liættulega íhlutun að ræða — það gat vel verið
að í þessu máli væri eitlhvað ógurlegt í myrkrunum hulið.
Hví skyldi liann leggja sig í liættu við að draga það fram
i dagshirtuna? Ef Chester var í skrifstofunni þetta kvöld
varð það ekki skilið á annan hátt en þann, að liann og
Valerie liöfðu hruggað eittlivað í sameiningu. Það væri
fróðlegt að kynna sér eitthvað af hverju Wharton var
drepinn. Það væri fróðlcgt að kynna scr eitthvað betur
starfsemi firmans Whorton og Chester. Hvernig var öllu
háttað um samvinnu og-sambúð Whartons og Chesters?
Jæja, liann yrði sennilega að láta þelta kyrrt liggja. Gleyma
því, að liann liéfði nokkurn tíma setið meðal áhejrrenda í
réttarsalnum í Jersey City og verið viðstaddur, er Victoria
Townsend var leidd fvrir réttinn.
Þetla kvöld var „poker-kvöld“ George og nokkurra fé-
iaga hans. Þeir spiluðu poker einu sinni í viku í herbergi
nokkuru, sem Ernie Grimes hafði afnot af til þeirra hluta,
i Tenninal-gistiluisi, á aðalliæð gistihússins. í vikunni sem
leið hafði George ekki komið, en nú ákvað hann að vera
með, af því að liann var einmana, og hugði, að tilbreyt-
ingin mundi liafa góð áhrif.
HláSverkasýeiIsig
i Hveratfe!*tiL
Höskuldur Björnsson list-
málari opnaði málverkasýn-
ingu í vinnusal sínum í
Hveragerði á sunnudag.
Þar sýnir listamaðurinn
70 myndir, mestmegnis olíu-
málverk. Flestar þessar,
myndir liefir Höskuldur mál-
að á s. 1. ári. Meiri lduti þeirra
eru landslagsmyndir, víðs-
vegar að, en auk þess fugla-i
myndir o. fl.
Á sunnudag skoðuðu 70
manns sýninguna og er það
geysi mikil aðsókn í ekki
stærra þorpi en Hveragerði
er. Átta málverk seldust.
Sýningin er ópin til 3. des.
n. k.
■---♦—•—
Sækjöpg iioin
fii fajáipar.
Sæbjörg' aðstoðaði þrjá
báta, sem lent höfðu í ýms-
um vandræöum í gær.
Vb. Anna frá Iiafnarfirði,
sem var að reyna með hring-
nót á Hafnaleirum, tók niðrí
og losnaði ekki af eigin ram-
leik, svo að Sæbjörg varð að
kippa í liana. Á sunnudag
dró Sæbjorg Eyjabátinji Si-
don I iogað, en liljóðdcyfir
hans liafði sprungið og fyrir
lielgina aðstoðaði hún vb.
Sævar. Ilafði skrúfuöxull
hans brotnað.
♦
C. fó. StíPMt£$h<6: mmm T Al R 2 Ai N “* ^
jTarazan fann vasaklút með annar- Bersýnilegt var, a’ð óvinir Tarzans „Og allt er þetta út af einhverju Tarzan settist aftur vi'ð borð sitt, en
legum ilm. Letha hlaut að hafa misst höfðu komizt undan af svölunum fyrir . korti, sem eg veit ekkert um,“ sagði d’Arnot spurði, livort hann hefði lent
hann. utan. Tarzan við sjálfan sig. í Ýandræðum.