Vísir - 15.02.1951, Blaðsíða 7

Fimmtudaginn 15. febrúar 1951
V I S I R
1
■
iTi
GARNETT WESTON:
Arfleifd
ÓTTANS
iiii!
Pau geiigu bálfa klukkustund í þá átt, sem Moxx liafði
]jent þeim. I>eear Catleigli liugði, að þemi væri ekki nein
liælta búin, hvorki frá Moxx né Kínverjum, nam bann
staðar skammt frá kletti og smálæk, sem rann þarna niður
Idíðina.
„Við skulum livíla okkur bérna,“ sagði liann. „Eg ætla
að búa til kaffi. Okkur veitir ekki af liressingu.“
Meðan þau biðu þess, að suðan kæmi upp, sagði liún
lionum í stuttu máli frá ævintýrum síum.
Þegar liifreið hennar var stöðvuð var luin flutt i kofann.
Alla nóltina liafðí hún legið iá liálmbingnum, hrelld og
einmana og dauðskelkuð.
„Þetta liefði getað farið allt öðru vísi,“ sagði bún og hin
fögru augu liennar ljómuðu. „Segið mér, Duff Catleigli,“
liélt hún áfram, „hvers vegna komuð þér ckki til mín og
kynntuð yður i borðsalnum i gærkvöldi?“
,,Eg veit varla,“ sagði Catleigh og roðnaði, „einhvern
veginn skorti mig áræði lil þess — var kannske að liugsa
um að það væri gagnstætt kurteisisvenjum. Það var vist
beimskulegt.“
Stúlkan liorfði á hann með alvörusvip.
„Eg skil yður mæta vel,“- sagði liún mjúkum rómi. „Það'
er vist stundum svo, að vinir hiða manns á næsta leiti,
en við göngum framhjá þeim — og ekkert verður af því,
að stofnað verður til góðra kynna. En, Duff Catleigh,
mér virðist þér ekki í fullri sátt við mennina. Hvers vegna?
Undrunarsvipur kom á andht Catleiglis og hann sneri
sér við og horfði á stúlkuna fögru, þar sem liún sat á
hrúgu greinaköngla og visinna laufa, en bláan reyk lagði
í loft upp milli þeirra.
„Af hverju spyrjið þér?“
„Eg veitti svip yðar athygli, er eg' ók af slað í gærkýöldi?“
„Þér veitttið mér þá athvgli?“
„Þér voruð svo einmanálegur á svip. Maður, tottandi
piþu, umvafinn þoku, áhyggjufullur á svip — getur nokkur
virzt einmanalegri?“
„Eg var einmana ,eg játa það,“ sagði Catleigli.
„Einniana og' kviðinn,“ sagði stúlkan og kinkaði kolli.
„Yiljið þér nú segja mér, livers vegna fríður og föngii-
legur maður eins og þér, ber kvíða i brjósti.“
,.f seinustu sjTrjöld,“ sagði hann, án þess að hugsa sig
m.i, „voru lagðar á mig byrðar, sem ekki ætli að leg'gja
á herðar neins siðaðs nianns. Það, sem eg sá — og varð
að gera — eg liefi ekki verið sami maður síðan. Ilvernig
gæti eg verið það?“
Ilann stóð upp skyndilega.
„Vatnið sýður,“ sagði liann. ,,Nú skiilum við fá okkur
kaffi og svo höldum við áfram til liúss föðurbróður yðar.“
Hann sá stúlkuna rétta fram hönd sina.
„Setjist, Duff Catleigh, hérna við hliðina á mér. Mcr
þykir vænt um, að þér sögðuð mér Jietta. Þessi gömlu
sár gróa með tímanum. Þegar liefir dregið úr sársauk-
amun, af þvi að þér liafði sýnt mér lrúnað.“
— Meðan þau neyttu máltiðarinnar sagði liann henni
fi'á starfi sinu og erindi til Port Albert. „Þessir gömlu
munir hafa alltaf heillað mig,“ sagði harin. „Það er eitt-
livað fagurt við þá, sem nútímaverk sömu tegundar
skortir.“
Og' svo sagði hún lionum frá ferð sinni og eí’indi.
„Það er engin furða, þótt Moxx ásælist þessar skóg
lendur,“ sagði Duff. „Þær eru mikils fjár virði. Mig 'furðar
á því, að föðurbróðir yðar skuli ekki gera sér það ljóst.
„Hann er mjög gamall og veikur,“ sagði hún. „Af öllu
því, sem Moxx þessi hefir sagt mér er það liið eina, sem
eg get tekið trúanlegt."
Hún tók kamb úr liári sínu og það féll i lokkum niður
um herðar lienni og bak.
„Það hefir ekki verið sjón að sjá mig, þegar þér komuð
að mér, Duff Catléigh. Eg liafði legið í böndum alla nótt-
ina.“
„í böndum?“
„Eg var bundin eins og grís, sem fluttur er á markað,
og þegar eg vaknaði i morgun, hrclld og aum, kom einn
af Kínverjunum inn og bablaði eitthvað á hræðilcgri ensku.
Mér skildist, áð einliver Sin Gun Pow ætlaði að lcoma og
tala við mig. Og hann kom. Hanri þóttist vera mjög feið-
ur, er hann sá, að eg var bundiii, skipaði þjónum sinum
eða þrælum, að leysa mig þegar i slað, og eg seltist upp.
Mig svimaði og mér leið illa að öílu levti.“
Hún þagnaði sem snöggvast.
„Brátt tekur Sin Gun Pow upp einkennilega, litla svarta
flösku í liálmumbúðum, og hellir úr henni í bolla, og biður
mig að drekka. „Drekkið þetta,“ sagði hann mjög kurteis-
lega. Eg gerði svo, því að eg var mjög hréssingarþuríi, og
leið þegar betur, en reiði mín hafði eliki sjatnað. Eg stóð
á fætíir og spurði hann hvers vegria hann liefði mig í haldi
og livers vegna eg licfði veriö buridin. Eg rétli úr nfér og
talaði eins og einvöld drottning við auman þræl. En
kannske trúið þér þvl ekki, Duff Catleigli?“
„Eg trúi þvi,“ sagði hann með glettni í augum og bætli
við. „Maureen — eins og drottning.“
Og liann játaði þá með sjálfum sér, að hann væri ást-
fanginn í þessari fögru og einkenniiegu írsku stúllui.
„Ivínvérjinn sótti tvo kassa og bauð mér að setjast á
annan. Hann settist sjálfur iá liinri. Hann kvaðst vera mjög
brvggur yfir því, að illa hefði verið með inig farið, en
arinar maður bæri ábyrgð á því, og honum mundi hegnt
verða bráðlega. Eg spurði hvort sá maður væri lierra
Moxx. Þá sat hann lengi og hofði á mig án þess að mæla
orð af vörum. Svo kinkaði hann kolli og mælti: „Já, það
var herra Moxx. Hann vildi fá yður til að undirrita skjal,
ungfrú O’Donnell. Nci, þér gerðuð það ekki. Eg sé það á
svip yðar, að þér gerðuð það ekki. Það er vel, því aö ham-
ingja yðar er undir þvi komin, að eiga cngin skipti við
Moxx. Frændi yðar Phelim O’Donnell er gamall og mun
brátt devja. Hann veit ekki, að þér cruð til, því að Moxx
liefir ekki sagt hpnum það. Þegar Phelim O'Donnell veit
það mun hann gera crfðaskrá og arfleiða yður að eign
sinni. írsk kona gelur ekki hagnast á þessu landi. En það
er verðmætt skógíendi hér lil timburframleiðslu og þess
vegna ásælist Moxx eignina. Hann ætlaði að framkvæma
lymskulegt áform til að svikja yður og frænda yðar. Þann-
ig hclt hann áfram og man eg fæst af því. llann kvaðst
vilja greiða mér mikið fé fyrir eignina, ef eg vildi undir-
rita slyjal þess efnis, að liann liefði eignarrétt á landinu,
þegar Plielim dæi og það væri orðin mín eign. Hann kvaðst
mundi greiða mér fyrir það 100.000 döllara. Munduð þér
telja það mikið fé, Duff Catleigh?“
„Skrifuðuð þér undir?“ spurði Catleigli.
„Nei. Hví skyldi eg, umkomulaus slúlka, sem kem að
Saf nað upplýsinguni
um leiguverð
nýrra íbúða.
Húsaleiguefnd vinnur nú
að skýrslusöfnun um leigu-
mála íbúöa í nýbyggðum
húsum hér í bœnum.
Tilgangurinn með þessari
skýrslusöfnun er að fá upp-
lýsingar um hvað íbúðir eru
leigðar háu verði í þeim hús
um, sem byggð hafa verið
eftir árslok 1944.
Er jafnframt leitað upp-
lýsinga um herbergjafjölda
og heildarstærð íbúða þeirra
sem leigöar eru.
----€>----
Lagði fii 12% ai
rafmagninu og
og 17% af heifu
vatni.
Á s.l. ári framleiddi gufu-
iúrbínustöðin við Elliðaár
samtals um 13 milljónir kíló
vattstunda rafmagns, en pað
svarar til um það bil 12% af
rafmagnsnotkuninni.
Þá hljóp túrbínustöðin
undir bagga með Hitaveitu
Reykjavíkur átta mánuði
ársins og lagði til sem svarar
17% af hitamagni því, sem
Hitaveitan framleiddi það
tímabil.
Perur — Perur
VÉLA &
RAFTÆKJAVERZLUNIN
Tryggvag. 23. Sími 81279.
—L0.G.T.—
ST. DRÖFN nr. 55. Fund-
ur í kvölct kl. 8,30 aö Frí-
kirkjuvegi 11.—• St. Viking-
ur nr. 104 heimsækir-
Fundarefni:
Erindi iim NóbelsverS-
launaskáldkonuna Gabrielúj
Mistral.
Upplestur, saga.
Einsöng'tir.
Aö íuridi loknuni veröur
kaffi og dans. — Fuiidurinn
veröur settur stundvislega.
Æ. t.
Warrick mælti: „Hvar skyldi Larson
vera?“ Tarzan svaraði: „Eg sagði hon-
11111 að vera hjá svertingjuflum.“
Tarzan var áhyggjufullur: „Hafiö
byssurnar til, eg ætla að gá að Larson
og svertingjunum.“
Wolf sagði við Tarzan: „Eg skal
fara og, gá að Larson og blökkumönn-
unum.“ -
D’Arnot mælti með upþástungu Woífs,
og Tarzan sagði Wolf að fara af stað.