Vísir - 24.07.1951, Blaðsíða 7

Þriðjudaginn 24. júlí 1951
V I S I R
T?
tOOQQnCQttGCOQ&QQQCCQQGCCCQUS'nQSCOOQQQQQðQOGQOR&i
eg ómenntaður alþýðumaður. 1 gærkvöldi var sá með
trélöppina borinn um borð, en af því eg er slarkfær í
ensku var eg látinn færa karlinum mat, en mer gékk
ekki vel að skilja hann, því að hann talar þá skfingileg-
ustu ensku, sem eg hefi nokkurn tíma heýrt, én aiiðíieyrt
er, að hann er sjómaður, og hvílíkur orðhákur.“
Þrátt fyrir áhyggjur og kvíða Mágnúsar iá við, að bann
bi’osti. Nei! Það var engum vafa undirorpið, að maður
þessi hafði komizt í kynni við Tim.
„Gott og vel“, sagði hann ákafur, „hvað sagði hann?“
Portúgalsmaðurinn lyfti höndum sem í Örvæntingu.
„Þar sem þú ert enskur, skilur þú það kannske, en það
var .á þessa leið: Voldugur áðalsmaður, sem hann kállaði
afsprengi héra og kanínu, lét skipstjörann, sem haim kall-
aði hóru-son, og má vel vera að svo sé,' — fá íhikíð áf
gulli, til þess að flytja hann til Spánar sem hraðast, végna
einhverra bréfa. Og það á að sigla á kvöldflóðinu.“
Magnús andvarpaði.
„Þá eru þeir farnir.“
„Nei, monsiuer, ekki enn. Skipstjórinn flutti skipið í
lægi við Nikulásarey, en þaðan sést það ekki úr íandi. För
hann því næst og flestir skipverjar á land til þess að fá
sér neðan í því. Þeir leggja af stað með morgninum.“
„Geturðu komið mér út í skipið?“
„Eg, hvernig ætti eg að geta það? Eg játa, að ekki er
ástæða til að óttast varðnianniim svo mjög, en nei, nei,
ekki lízt mér á það, en sá með trélöppina sagði mér að
finna yður. Hann kallaði yður nautshaus, en mér er
vel ljóst, að það er ekki réttmætt. Hann sagði, að þér
munduð hafa einhver ráð með að bjarga honum. Vafa-
laust eigið þér vini?“
„Það er enginn timi til að leita aðstoðar þeirra.“
„Það var slæmt. Eg öfunda ekki neinn, sem er fluttur
nauðugur til Spánar.“
Körpuðu þeir um þetta stundarkorn, og lét Poríúgals-
maðurinn loks til leiðast, ef hann fengi að launum 15
gullpeninga, en það runnu á hann tvær gi’ímur, er Magn-
ús kvaðst ekki geta greitt lionum féð fyrr en eftir á, og
ekki leizt Pörtúgálsmannihum á, að þeir fæm í þessa
hættuferð tveir einir, en sá varð þó endir á. Magnúsi þótti
leitt, að geta ekki kvatt Kötu, en áræddi ekki að liverfa.
aftur tii gistihússins, né héldur að síeppa manninum
úr augsýn sihni. Virtist máðurinn taugaóstyrkur í meira
lagi og kvíðinn og jók það áhyggjur Magnúsar. Gætti
hiáia þess að Portúgalsmaðurinn var alltaf hálægt hon-
um, og læddust þeir nú eftir hverju hakstrætinu á fætur
öðru niður að höfninni. Á leiðinni sagði Portúgalsmað-
urinn honum til nafns síns, kvaðst heita Pcqueno, sem
þýddi lítill. Það var Pequeno, sem fyrstur kom auga á lít-
inn seglbát, með seglið vafið um siglutréð, og var hátur-
inn bundinn við festar. Magnús skipaði ríianninum að fara
út í bátinn og sigldu þeir nú af stað til eyjárinnar. Til
allrar hamingju var skýjað loft, og skuggsýnt, svo að
óhldegt var, að til þeirra sæist úr nokkurri fjarlægð, en
skyggni var þó sæmilegt, til að halda réttri stefnu. Byr
var hagstæður og hvergi rót, nema í röstinni undan Hoe,
en þeir komust heilu og höldnu undir eyna.
Magnús var ekki lengur 1 ríéinum vafa um hvað gerst
hafði. Tim hafði haft rétt fyrir sér. Thomas Beckles liafði
veitt þá í gildru — sennilega samkvæmt bendirígu frá
Duane gamla. Þorpararnir höfðu vafalaust haft fyrirskip-
un um að láta Tim halda lífinu, til þess að spyrja hann
spjörunum úr um bréfin, en er hann gat ekkert sagt uni
felustað þeirra hafði Duane farið á fund frú Prettyman
í von um árangur af samvimm við hana. Og samvinnuna
launaði hann með gulli hans. Magnús var þakklátur fyrir
það, að Harírí hafði þó haft vit á, að skilja bréfin ekki
eftir í kistunni.
En hvað gat vakað fyrir þeim með þvi að fara með
karlinn til Spáuar?
Magríús hefði ekki furðað sig neitt á því, þótt þeir hefðu
drepið háiin, er þeir gátu engin ríot áf horíuni haft. Erí
að fara með hann til Spánar — og hvernig stöð á komu
þessa spænska skips til Englands?
Það lá við, að Magnús gugnaði við að fara út í skipið.
Rasaði hann um ráð fram eríii éinu sinni? — Haníi niinrít-
ist þess, sem Tim hafði sagt 1—borið lionuríi á brýii éig-
ingirni ög sakað háiín úm fljótfæfni. Magnúsi sveið nú
undan ásökunum Tiríis, ög játaði nieð sjálfum sér, að ef
hann hefði farið áð ráðum harís,' og áfhérít John Hawkins
bréfin, Kefðu þessir hörmulegú atburðir ekki gerzt.
Éf til vill var enn tími til stefnu, að leita til hans —
til Hawkins flotaforingja, Haiwkins liins víðkunna af
Plýmou tli, seni Spánvérjár Öttúðust og kölluðu Áchines de
Plimúa. Jafnýel Filippus Spáríarkonungur, sem þöttist
í’áða ýfir heiminum, skálf og ríötraði á beinunum, ef hann
heyrði nafn hans nefnt. Magnús formælti sér fyrir herírísk-
una. Hvi hugsaði hann ekki út í þetta fyrr? Ef „John
gamli skipstjóri“, eins og aðdáendur hans oft kölluðu
hárírí, hefði grun um, að enskur maður væri í haldi á
spænsku skipi, rnundi hann láta rífa þar upp hvern
planka til þess að bjárga lionuni. Hann var kpminn á
fremsta lilunn með að snúa við, þegar Pequeno iríælti:
„Lof sé Guðsnióður, þarna er skipið.“
Magnús hallaði sér til hliðar og sá nú skipið, sem var
stórt og skuggalegt og kom það ónotalega við hann. Yfir-
byggingin var mikil og hvergi Ijós sjáanlegt. Nú sá
Magnús i éinni svipan hve fljótfær hann liafði verið. Hann
var aðeins vopnaður rýtingi og var í fylgd nieð manni,
sem hárírí vissi engin déili á.
En kjarkur Peqúeno virtist hafa vaxið um allan lielm-
ing.
„Hvílík heppni, maður, það logar hvorki á fram- eða
afturluktum. Skipverjar munu aftur konmir og allir
hafa verið svo drukknir og varðménnirnir líká, að eng-
inn hefir lrírt um að kveikja ljósin. KannSke’ við getum
fundið guiréinhvers stáðar.“
„Nei, við hugsum ekki um slíkt. Við verðum að ein-
beitá okkrír að því að bjargá gánila riiaríniiiiim. Hvar
er stiginn?“
„Erígirín reipstigi sjáanlegur“, sagði Portúgalsmaður-
inn. „Þessir Spánverjar eru helvítis asnár. Víð Verður að
reyna á stjórnborða.“
. .„Jæja, en í hamingju bænum, legðu hægt að. Ef varð-
mennirnir vakna erum við glataðir.“
Pequeno sýndi nú, að hann var slyngur sjómaður, og
lagði óaðfinnanlega að, en Magnús felldi segl og vafði
utíx sigluna, stakk rýtingnum ríiilli tánría sér, og er hál-
urinn rann undir kaðalstigann greip hanrí *i hann, og
stöðvaðist þá skriðurinn á bátnum.
Nýr flugstjóri
hjá F.í.
Anton Axelsson flugmaður
hefur nú öðlast flugstjóra-
réttindi á Skymastervélum og
flaug- fyrstu ferð sína sem
flugstjóri á Gullfaxa til Osló
og Khafnar fyrir helgina.
Antön er fjórði flugmaður-
irín hjá Flugfélagi Islands
sem öðlast hefur flugstjóra-
réttindi á Skymastervél Hin-
ir eru Jóhaímes Snorrason,
Þorsteinn E. Jónssori og Sig-
ufðrír ólafsson
Aríton Axelsson stundaði
flugnám við Sparta-flugskól-
•arírí í Bandaríkjunum á árun-
uríi 1945—46. Aðloknu námi
kenndi hann einkaflug hér
heima um skeið, en í ársbyrj-
un 1947 féðist lianri sem flug-
maður til Flugfélags íslands
og hefur starfað þar síðan.
AIIs hefur Anton um 4000
fluglíma að baki, þar af um
1000 klst. sem aðstoðarflug*
maðúr á Gullfaxa.
„Vottar Jehóva“
á ferð hér.
Tveir fulltrúar trúarfélag's-
ins „Vottar Jehóva“ komu
til Keflavíkur í morgnn, og
rnunu dvelja hér um viku.
FuII í rúaniir eru Percy
Ghaþman frá Kanada, en
hami flvtur l'yrirlestur i
Tjarnarcafé n.k. laugardag,
eu hinii er Klaus Jenseu, sem
flytur fyrirlestur í G.T.-hús-
inu í Hafnarfirði á miðviku-
dag kl. 8,30.
Menn þessir eru í fyrir-
lestrarferð, og sækja m.a.
mót, sem lialdið verður í
London i byrjun næsta mán-
aðar. Er búizt við um 40 þús,
manns á mótið, þar á meðal
fjórum frá Islandi.
Ið m áh WJf WT M
(Gisli Jóh. SigurSsson)
Vesturgötu 2.
Sámi 80946
Raftœkjaverzlun — Raflagnir
ViðgerSir — Raflagnateikn-
ingar.

Disir b.v .RcJU d l'caturc SyndicsRe, Jrír,
„Þeir munu ná okkur,“ hrópaði
CMram óttasléginn. „Við höfum farið
fram lijá útgörigudyrunum.“
„Þarna eru dyrnar,“ sagði hanrí síð-
an með niiklum l'étti. „Vertu fljötur
að opna þær,“ skipaði Tarzan fyrir.
Þeir voru varla komnir inn um
dyrnar, þegar flokkur varðmanna birt-
ist með alvæpni. Það var iifvörður
Tini. s .j.
Um leið og þröngu dyrnar opnuðust
hægt smeygðu þeir sér inn i diimnan
ganginn, en það var líka á .seinustu
stundu .