Vísir - 23.08.1951, Síða 7

. Fimmtudaginn 23. ágúst 1951
Á skutpalli Santa Ana stóðuð fjórir menn í linapp og
litu til lands. Menn þessir voru óUkir útlits, enda var hver
um sig sinnar sléttar, sinnar trúai' og sinnar þjóðar —
á mismunandi aldri, en þrátt fyrir það voru þeir tengd-
órjúfandi böndum, og þaS var hönd forlaganna, sem
liafði knýtt þau.
Þegar hleypt var af aðvörunarskoti í kastalanum, hló
liinn ungi slcipherra og mælti við þann, er næstur lion-
um stóð:
„Það lítur út fyrir, að það eigi að velgja okkur undir
uggum, herra Uglyman.“
„Mér segir svo liugur um, að mörgum muni þykja eld-
urinn heitur, ef þú lætur ekki clraga niður þessa spænsku
druslu, og olckar eigin fána að itún,“ svaraði hinn einfætti
sjómaður, sem skipherra glettist enn við með þvi að
kalla þann Uglyman. . “;
Magnús Cai'ter ákvað nú, að hætta að leika lilutverk
sitt sern Ðon Laurenzo de Aiy?» og hló h.jartaalega:
„Þú hefir víst satt að mæla, Tímóteus. Láttu draga fán-
ann að hún!“
Gamli maðurinn var ekki seinn að skipa svo fvrir, að
spænska flaggið slcyldi dregið niðijir..Og nú var upp dreg-
inn fáninn með sankti Geoi-gs krossinum. Á sama andar-
taki heyrðist sem þrumugnýr í fjarska. Lýðurinn á höfð-
anuin hafði reldð upp fagnaðaróp.
Magnús fann blóðið streyma. örar um. .æðaynar. Mánr
uðum, saman liafði hann di-eymt iim Jiessa stund og néi
var ,hún komin. Hann var kominn þeiin. l£h honuin til
mikillar undrunar tók Tim Prettyman engan þátt i fögn-
uði hans.
„Hvers vegna?“ spurði Tim ólundarlega, „eg hefi enga
ástæðu til að vera glaður yfir að vera kominn heim. Það
er ekld betra að vera þræll lieima en annarstaðar.“
„Jæja, þú verður ekki laminn með hnútasvipu.“
„Þú þeklcir elcki kerlinguna mína. Nölduryrði hennar
valda meiri sviða en svipuólin.“
Magnús leit glaðlega á hina félaga sína og ánægður yfir
að vera kominn heim sagði hann:
„Jæja vinir mínir. Þ.á erum við komnir i örugga höfn.
Hvernig lizt ykkur á England?“ ' .. 4
„Fullsnennnt að láta álit sitt i ljós,“ sagði bróðir Diego
og yppti öxlum. Sannast að segja efast eg um livernig land-
ar þínir fagna spænskum presti og lærisveini Mohameðs?“
„Yitlevsa,“ sagði Magnús. „Ykkur verður fagnað sem
hetjum. Trúið mér: Þegar drottningin sér þetta landráða-
skjal mágs síns fyllist hugur liennar þakklæti til okkar
allra. Treystið leiðsögn minni.“
„Með fullri virðingu fyrir dugnaði þiniím, sonur,“ sagði
munkurinn brosandi, „mun eg áfram sem hingað til trevsta
á handleiðslu guðs. Hvað segir þú, vinur minn Abu ?“
„Eg fjdgi Allah,“ tautaði Ben Absedik. „Menn beina
skrefum sínum í sömu átt og hugurinn stefnir, Rlagnús
Rais. Þú ert kominn heim og þvi ert þú ánægður. Sannast
að segja liefi eg orðið fyrir vonbrigðum. Eg bað ekki um
öryggi, heldur liefnd.“
„Náðum við ekki á okkar vald einni beztu galeiðu Spán-
arkonungs?4* 6 á. | Jf|
Megn fyrirlitning lcom í svip Márans.
„Nei,“ sagði liann og hrækti. „Eg liefi herlekið eða
söldít mörgum galeiðum Spánarlconungs. Ein galeiða —
kona gæti unað slíkri hefnd. Hefir þú gleymt þinni eigin
lieitstrengingu, ó, Magnús Rais?“
„Eg liefi engu gleymt,“ sagði Magnús. Brosið hvarf
af vörum hans.
„Vinir mínir,“ sagði bróðir Diegó, „alið ekki á hatri.
Guðs er hefndin — takið ykkur ekki hlutverk Hans.“
£ Sumufkái
„Eg er á sama máli. En má eg minna á, að við erum
enn í greni hýenunnar.“
„Vitleysa, ljón, sem býður liýenu kjöt, þarf eklcert að
ottast. Eg hefi gaman af þessu. Hveriig lízt þér á bréf
Filippusar?“
„Það er sem brennimerki á enni glæpamanns,“ sagði
kardínálinn dapurlega. „Það leiðir í ljós svikaáform, sem
verða Spáni til svívirðingar um aldir.“
„Eg er sama sinnis og er samþvkkur fyrri uppástungu
þinni, að sýna Elísabetu drottningu bréfið.“
„Það var athugasemd, en ekki uppástunga, sonur minn,“
sagði presturinn og fönaði.
„Fyrirtaks uppástunga eigi að síður,“ sagði flotaforing-
inn. Herra Uglyman, við tökum stefnu á England. Getið
þér notað nokkura nýja þræla?“
Eflirlitsmanninum brá. Hann leit sem snöggvast á hina
spænsku virðingarmenn, sem nú nálguðust, og hneigði
sig hátíðlega.
„Já, þú helvízka liágöfgi. Það eru auðar þóttur, þar sem
áður sátu þeir, sem bezt fer á að nafngreina ekki. En hef-
irðu heyrt noklcuð af Beckles?J‘
Rauðhærði pilturinn, sem kallaði sig Don Laurenze
de Alva, svaraði snöggt og hörkulega:
„Hann er farinn til Englands. Röðin kemur að honum
siðar.“
„Gestir yðar eru að koma, ó, bróðir minn,“ sagði Már-
inn.
Flotaforinginn varð aftur glaðlegur.
„Nú eru þeir ekki gestir, ó, vinir mínir, heldur fangar.“
Márinn andvarpaði og mælti lágum rómi:
„Megi Allah þóknast að veita oss áfram vernd sína.“
16. kapítuli.
Hafi spænslcu varðmennirnir verið undrandi, er þeir
sáu Santa Ana róið að hafnarmynninu í Bilbao, voru ensku
varðmennirnir á Rame-höfða við innsiglinguna í Ply-
mouth-sund elcki síður undrandi, er þeir sáu skipinu siglt
'að ströndum þeirra. Þeir óttuðust stöðugt, að einhvern
daginn kynni að sjást til fyrstu skipanna í spænska flot-
anum, er kominn væri til árása á England, og er þeir nú
sáu þetta skip, sem virtist vera spænsk galeiða, sendu þeir
hraðboða af stað til þess að koma fregnum um komu þess
áleiðis. Meðan þessu fór fram var galeiðumii siglt liægt
að landi undir einu segli, mcð allar árar upp úr sjó. —
Sifdingin frá Spáni hafði tekið langan tima og menn voru
crðnir leiðir i skapi, er loks sást til lands. Yiðburðarik
hafði ferðin ekki verið — nema að einn fanganna hafði
látizt, fyri’verandi landshöfðiþginn í Bisjaya, og saknaði
lians enginn, nerna lielzt Magnús, þótt furðulegt vperi.
Var það hald manna, að smánin hefði orðið banamein
hins spænska höfðingja.
Galeiðan þurfti engan leiðsögumann inn í sundið, og
þótti furðulegt, þar sem um erlent skip var að ræða, en
þrætt var fyrir allar grynningar, og þegar hún var komin
fram lijá austurenda Nikulásareyjar hafði safnazt saman
þröng undrandi fólks frá Iloe.
Almennur kirkju
fundur.
Hinn almenni lcirkjufund-
ur, sá 9, í röðinni, verður
haldinní Reykjavík dagana
Pi.—16 október í haust.
Prestakallaskipunin verð-
ur aðalmál fundarins. Öll-
um kirkjuvinum mun ljóst,
að það er meira en lítið í
húfi, ef það mál fær ekki
viðunanlega lausn lijá þingi
og stjórn. Og á þessum fundi
er alveg sérstalct tækifæri
fyrir fulltrúa safnaðanna að
ræða málið frá öllum hlið-
um. Tillögur stjórnskipaðr-
ar nefndar og álit kirkjuráðs
verða væntanlega þá kunn
orðin, og vonandi sækja
fundinn fulltrúar þeirra
prestakalla, sem ráðgjört er
að falli niður. Verður fróð-
legt og væntanlega ekki á-
hrifalaust að heyra þeirra
skoðanir. Hingað til hafa
kirkjukærir leikmenn rætt
þetta mál allt of lítið.
Biskupinn á Hamri í Nor-
egi, dr. theol Kristian
Schelderup verður gestur
fundarins. Hann predikar í
fundarbyrjun og flytur er-
indi á fundinum.
tms erindi verða auk þess
flutt á fundinum, en dagslcrá
er ekki fullsamin enn, og
sérstakt fundarboð verður
ekki sent annað en þessi til-
kynning í blöðum og útvarpi.
Á þann hátt fá fleiri að vita
um fundinn og söfnuðir fá
tíma til að athuga, hvort
þeir telji ækki rétt að senda
fulltrúa.
Eins og undanfarið liafa
allir meðlimir lúterskrar
kirkju rétt til fundarsetu og
málfrelsi, en atkvæðisrétt
allir prestvígðir menn, sókn
arnefndarmenn, safnaðar-
fulltrúar, meðhjálparar og
kirkjuorganleikarar, söniu
leiðis 2 fulltrúar hvers kristi
legs félags innan þjóðkirkj-
unpar og lúterskra frikirkju
safnaða.
Fjölmennið og verum sam
taka um að styðja að góðri
lausn prestakallamálsins.
„Frænka yðar hefir gengið beint i
áttina til skógarins,“ sagði Tarzan við
ýVest. „I-Iún gekk mjög rólega.“
Tarzan var fljótur að átta sig á för-
nnum eftir stúlkuna. „Hún hefir geng-
ið mjög liægt. Förin eru greinileg.“
Hann rakti slóðina og brátt'sá hann
för eftir berfættan mann. Þessi för
lágu samhliða slóð Bettyar.
Tarzan áttaði sig samt ekld á þcr.s:v
Förin voru eftir mann, en liar.n ka’nn.
aðist ekki við þefinn af honum.