Vísir - 30.08.1951, Qupperneq 7

Fimmtudaginn 30. ágúst 1951
Ileslei Turaer White:
MAGNÚS MARGRÁÐUGI. 1
looooooooociOooooocooooooociíXiíiöííCiGcnoocoöoooccoá
Sir Francis, sein menn óttuðust mest allra manna i heim-
inuin — sem allir brezkir sjómenn tignuðu sem iiálfguð.
Magnúsi brást bogalistin sem leikara í þetta skipti, — eins
og í leiðslu heyi’ði hann, að liann var kj-nntur fyrir öðrum
frægum mönnum: Frobishei', Knollvs, Carleill —i- en Magn-
ús Carter sá aðeins Drake.
Og Drake, sem aldrei gleymdi að hann var af lágum
stigum kominn, brosti.
„Velkominn, ungi maður,“ sagði hann vinsamlega. „Sir
John hefir sagt okkur sögu yðar. Þetta var sannarlega vel
af sér vikið og ætlum við að láta krók koma á móti bragði.
Di'ottningunni liefir þóknast að senda sægannna sína á
vciðar, og hún hefir stungið upp á, að eg lofi nokkurum
gannnsungum, sem vilja revna vængina, nef og klæi', að
sýna hvað þeir geta. Þetta er gert í tilrauna skyni. Sir Jolin
hefir mælt fast með því, að eg léti vður fá skip til ufnráða,
lil þátttöku í leiðangri mínum. Hvernig lízt yður á það?“
Magnús gat ekki trúað sínum eigin eyrum. Langa stund
stöð hann þarna með hálfopinn munn, án þess að geta
komið upp orði. Hawkins ræskti sig.
„Hver þi'emillinn,“ grenjaði hann. „Ber að Iíta á þögn
yðar sem þér liafnið boðinu?“
Magnús lyfti höndiim.
„Hafna bóðinu, guð forði mér fi'á því.“
Hann sneri sér að Drake og mælti:
„Það er hverjum sjómanni heiður að lúta stjóm yðar,
herra, en að stjórná skipi í flota yðar — um slílct gat óriig
ekki dreymt. Herra, eg er orðlatis af þakklæti.“
Állir hlógu og Frobisher gamli mælti:
„Hann virðist vera máiliðugúr i bezta lagi, pilturinn,
þegar hann kemur sér af stað.“
„Afsakið skipherra,41 sagði Magnús og snerist á liæli.
„I þetta skipti var það rödd hjarta nrins, sem talaði.“
Knollys flotaforingi lamdi i borðplötuna með hnefanum.
„Þarna getið þið sjálfir heyrt, heiðursmenn. Pilturinn
liefir ekki aðeins hæfileika sem bardagamaður, heldur
og til þess að vera hirðmaður. Vittu til I.aurel, hann á eftir
að framast.“
Drake brosti og gaf Magnúsi bendingu um að sétjast.
„Gott og vel, Carter. Þetta er þá útkljáð. Þér fáið bark-
skipið Sparrow. Hawkins liefir sagt mér, að þér ráðið yfir
nokkurum úrvalsmönnum.“
„Já, herra, ogþeir eiga allir Spánverjum grátt að gjalda.“
,,Fyrirtak. Snúum okkur þá að því að ganga frá mál-
mmm.“
Sir Francis gerði stuttlega grein fyrir viðhorfinu. Hér
var í rauninni um einkaleiðangur að ræða, og lögðu auð-
ligir kaupsýslumenn fram það fé, sem lil þurfti. Leiðang-
urinn var gerður út til þess að fara til spænskra hafna og
spyrjast fyrir um brezlc skip og krefjast þess, að þeim
væri sleppt. Þetta hafði drottningin heimilað — opinber-
lega.
En einslega hafði hún gefið Ðrake aðrar fýrirskipanir:
Það átti að veita Filippusi raðningu, sem hann mundi
seint gleyma. Þetta átti Drake að inna af hendi — á eigin
V I S I R
n
ábyrgð, en cf henni byði svo við að liorfa, kynni hún að
nej’ðast til að „afneit“ honum. Drake hló, er hann sagði
frá þessu.
„Eg fullvissa hennar hátign um,“ sagði hann, „að eg
ntyndi ekki mótmæla, þótt eg félli í ónáð, ef eg aðeins
væri búinn að taka í lurginn á Spánverjum og þar með
kenna þeim rétta framkomu gagnvart Englendingum
eflirleiðis.“
Leiðangurinn var útbúinn svo sem venja var til. Elisa-
bet lagði til tvö lierskip úr flota sínum, en lagði ekki til
neinar birgðir, né lieldur fé til að greiða sjóliðinu kaup.
Leiðangurinn átti að bera sig — og meira en það — hann
átti að sldla liagnaði. Filippus átti að greiða lcostnaðinn,
því að þau 21 skip, seni liér var um að ræða, áttu að herja
á Filippus, þar. sem honum kom verst — þau áttu að
ráðast á liinar vellauðugu liafríarborgir í nýlendum Spánar.
Þegar náðstefnunni laulc þakkaði Magnús Drake öðru
sinni fyrir þann heiður, er hann hafði sýnt lionum, og
gekk því næst á fund Hawkins og ræddi einslega við hann.
Hann vildi koma því til leiðar, að Ben Absedilc gengi lion-
um næstur að völdum á skipinu, og að bróðir Díegó yrði
meðal áhafnarinnar. Hawkins var mjög tregur til þess
að leyfa honum að ráða þessa „heiðingja“ á skipið, en
hann lét undan, er Magnús minnti líann á liversu riiikið
hann ætti liinum heiðnu Gimaroonum í Indíalöndum að
þaldca. Magnús var í essinu sínu, er.hann barðist fyrir
þessu, og fór svo, að Hawkins lagði málið fyrir Drake.
Magnús var nú hinri ánægðasti og gekk niður að höfn-
iuni. Hann var ekki aðeins ánægður yfir liversu allt hafði
snúizt honuin í vil — hann var ánægður með sjálfan sig
fyrir að hafa unnið alla samkunduría á sitt band. Nú var
hann orðinn skiplierra — og undir stjórn lrinnar óviðjafn-
anlegu sjóhetju Sir Francis Drake. Og nú ætlaði hann sér
sannarlega að hefna sín á Spánverjum. Það vantaði aðeins
eitt á, að hamingjubikar hans væri barmafullur. En koma
timar og koma ráð hugsaði liann, til þess að sinna einka-
málunum.
t!ti á galeiðunni beið Tim lians kviðafullur á svip.
„Hvað gerðist, drengur? Meiri erfiðleikar í vænum?“
,,Gnægð,“ sagði Magnús lilæjandi, „en þeir iriríríu bitna
á öðrum. Farðu á fund Abú 'og bröður Díegó og koríiið
állir í lcáetuna til fundar við mig.“
Þegar þeir voru setzlir þar, félagarnir, virti Magnús þá
fvrir sér með endurnýjuðum áhuga. Tim sat í keng á bekk-
rönd og horfði á hann rannsakandi augum. Bröðir Díegó ‘
halíaði sér aftur í sætinu og beið rólegur, en Ben Absedik
minríti á veiðifálka með hött um höfuð.
“Magnús sagði þeim í stuttu máli hvað gerzt hafði.
„Og þar af leiðir,“ sagði liann að lokum, „verð eg að
ráða yfirmenn, sem eg get treyst og eg þekki ékki hæfari
merín en ykkur.“
Hann sá undrunina í svip þeirra og hann ákvað að
þreifa fyrst fyrir sér um viðhorf Tims.
„Kemur þú með mér, Tímóteus? Viltu hefna þín á Fil-
ippussi og auðgast jáfrifram?*'
„Hvort eg vil fara með þér, drengur minn,“ sagði gamli
máðúrinri með tárin i augunum. „Nú er fegursti draumur
lífs nrins að rætast, að sigla aftur lim suðurhöf, áður
en gamla skroklcnum mínum verður söklct í hafsins djúp.
Þér við lilið skal eg standa, Magnús, þar til yfir lýkur.“
,,Og þú, Rais Ben Absedik? Þarna færðu tækifæri til
þess að efna heit það, sem þú gafst Allah.“
Márinn brosti veiklega.
„Það er sagt, að ef strúturinn stingi höfðinu í sandinn
muni búkurinn fljótt eftir fara. Sé það vilji Allah, að þarna
— Minnmgarori
Framh. af 4. síðu.
að gera eins konar játningu
um vin minn Stefán Þor-
varðsson, þá vil eg bæta því
við, að mér fannst hann
skorta nægilegt sjálfsálit.
Honum hætti oft við að
segja, þegar rætt var um
verzlunarmál eða fjármál,
að sig skorti þekkingu til aS
dæma málið. Virtist mér
Stefán oft verða fyrir óverð-
skulduðu aðkasli af þessum
sökum. En liann var yfirlæt-
islaus, lijartahreinn og
hrekklaus, en slíkum til-
lceniur ekki ríki þessa heims
nú á dögum.
Eg get ekki endað þessar
línur svo, að eg minnist elcki
á frú Guðrúnu konu Stefáns,
dætur þeirra tvær og Jón
son þeirra. Kona mín og eg
höfum verið tíðir gestir á
heimili þeirra hjóna og höf-
um veitt því eftirtekt, livað
börn þeirra hafa verið liænd
að föður sinum. Þessum
eftirlifandi ástvinum hans
er nú þungur liarmur búinn.
En það er huggun harmi
gegn, að þau eiga á bak að
sjá góðrím og göfugum
manni, sem aðeins skilur
eftir góðar endurminningar.
Að lokum viljum Við hjón-
in þakka Stefáni Þorvárðs-
svni fvrir alla vinsemd, sem
hann lét okkur í té, meðan
hann inátti því við koma. Og
við óskum ekkju háns og
börnum alls hins bezta á
ókomnum tímum.
Jón Árnuson.
Oœjan fylgir hringunum Jrð
SIGURÞÖR, Hafnarstmtl 4,
Múrgar gerBir JyrirliooianéL
Hafvirkjar
LítiS á verkfærin nýkomnu.
VELA &
RAFTÆKJAVERZLUNIN
Tryggvag. 23. Sínii 81279.
Copr 1(4». M(ir aice Dumwibi. Iae -T»l P.r*. D « W
DUtr. by Unlted Featurc Syndicate, Inc.
C. (<í. Rumu<f\iÁs
318

Eftir að Tarzan hafði leyst böncl
Ð’Rorkes, voru bönd hinna leyst þeg-
ar í stað.
„Nó fer eg út og sæki varðmann-
inn“, sagði Tarzan, „síðan bindið þið
hann.“ !
Tarzan læddists öfurhljóðlega að
verðinum, sem doitaði fram á spjót
sitt.
Svo dró Tarzan meðvitundarlausan
manninn inn í kofann til hinna.