Vísir - 11.02.1952, Blaðsíða 7

Mánudaginn 11. febrúar 1552
V í S I K
'ak'»Ti» wrJo *ítmi &?*£ tATfl

íflftlvatíwivlwlwlf
Jeffrey Farnol:
27
Heiður og hefnd
<20
Um leið og hann mælti hellti hann glas barmafullt og rétti
Ralph, sem leit girndarauga til drykksins, en hikaði. Það var
þó aðeins andartak, — hann lagði skammbyssurnar frá sér á
borðið, tautaði eitthvað í þakkar skyni og teigaði úr'glasinu
ems og dauðþyrstur maður, en Twilejr fyllti það aftur, áður'
en hann fengi lagt það.frá sér, og mælti glaðlega:
„Drekkið, drengur minn, drekkið þetta meðan eg smeygi
mér í reiðstígvélin. Meðal annara orða, hvernig er veðrið?“
„Ve-eðrið er alveg fy-rirtak —“
„Við skulum gá til veðurs, gamli félagi,“ bætti hann við
og gengu þeir nú út að grindaglugganum og var Ralph óstyrk-
ur mjög orðinn. Twiley gaf Bellenger bendingu um leið og
hánn gekk að glugganum. Svo leit hann út og mælti:
„Það er alveg satt sem þér sögðuð, Ralph minn, það er fyrir-
taks veður — hallið yður fram, loftið er ilmandi, hressandi,
sv‘ona, svona, gætið þess að detta ekki.“
Ralph leit út, en meðan hann gerði það greip Bellenger
skammbyssurnar og faldi þær undir borðinu, fyllti nýtt glas
og setti á borðið.
„Já, fyrirtaks veður,“ sagði markgreifinn enn, „og það verð-
ur tunglsljós.“
„Fjandinn hirði tunglskrattann og fjandinn hirði Japhet —
en hann verð eg að drepa — svona, af stað nú.“
Hann. sneri sér við og skjögraði frá glugganum og að borð-
inu og lagði frá sér tómt glas sitt, kom auga á hitt, og tók það
og tæmdi í einni svipan, en svo var eins og hann fengi yfir
höfuðið. Hann strauk úm enni sér, riðaði og hneig svo fram
á borðið. Hann hafði ekki mátt til að rísa upp qg var brátt
farinn að hrjóta.
„Jæja, það ætti að vera öllu óhætt með hann í kvöld,“ sagði
markgreifinn og hristi hann, án þess Ralph rumskaði. „Hann
drepur engan — ekki næstu klukkustundirna.r.“
Bellenger var nú búinn að jafna sig og fyrirlitningarsvipur
kom á andlit hans.
„Ef þetta er eitt af verkfærum þínum, Raymond, þá —
lízt mér ékki á.“
Um leið hrækti Bellenger í eldinn.
„Nei, þér líst ekki á, af því að þú ert bara Alfreð Bellenger,
sem 1— ef hann hefði ekki neinn til þess að hugsa fyrir sig,
mundi lenda í gá------“
„í hamingju bæiium, Raymond, gamli vinur, eg bið þig
um að láta kyrrt liggja.“
;,Þá get eg sagt þér, Alfreð minn, að þetta verkfæri mun
koma að alveg sérstaklega góðum notum. Gerðu svo vel að
hringja bjöllunni og við sjáum um, að lávarðurinn verði bor-
inn til rekkju.“
Og svo benti Twiley markgreifi honum að koma nær og
þeir fóru að stinga saman nefjum, þessir þokkapiltar, slegnir
ótta og örvæntingarfuilir, en staðráðnir í því í örvæntingu
sinni, að láta krók koma móti bragði hverju.
XII. KAPITULI.
Slcot úr launsátri.
Sá.er. einn vegur, er vio öll verðum að fara, hinn mikli þjóð-
vegur lífsins, og þykir mörgum þar grýtt undir fæti. Margar
eru hættuniar — én misgreiðfærir eru vegaxkaflarnir. Sam
hafði margt illt orðið að þola á sinni göngu, en nú var brautin
slétt og greið framundan. Hann var orðinn maður auðugur
og valdamikill og gat lifað og látið sem hann væri maður ham-
iiigjusamur. Engin furða var, þótt Andrómeda, en þau sáu ekki
sólina hvort fyrir öðru, bæri beyg í brjósti, um að þessi ham-
ingja kynni að verða endaslepp. Sannleikurinn var líka sá,
að beygja var á veginum framundan, hætta í leyni, og skelf-
ingar myrkurs og' storma; efi og ótti áttu eftir að verða hlut-
skipti þeirra, og reyna til hins ítrasta á bönd ástar þeirra og
tryggðar. Mundi þanþol þeirra nægilegt?
Blika var í lofti. Breyting — og hún byrjaði með því, að
skothvellur hljómaði — innan úr laufguðum runna, en hestur
Sams varð fyrir skotinu, og hentist þá Sam af baki og fekk
slíkt höfuðhögg í fallinu, að hann var sem í leiðslu og gat
ekki greint neitt og þetta hafði gerzt svo skjótlega, að hann
gat ekki gert sér grein fyrir neinu — en svo yar eins og hon-
um væri lyft upp, nafn hans nefnt aftur og aftur, svo að hann
varð að opna augun, og er hann gerði það var undrun í tilliti
þeirra. Hann sá hið fagra andlit, Cecily, nú með miklum
áhyggjusvip, er hún horfði framap í hann, og hann reyndi eftir
mégni að brosa, eins og til þess að fullvissa hana um, að hún
þyrfti ekkert að óttast. En augu hans voru að ljúkast aftur,
béyrði hann aðra rödd gerólíka. Mmlt v.ar í re.iði, hranalega:
„Slepptu honum, Cecily, heyrirðu hvað eg segi. Láttu hann
eiga sig.“
„Nei, Ralph, það .kemur ekki til mála. Það er Sam og hann
hefir særzt —“
„Þú þarft þó varla að hjúfra þig svqna upp að honum, hel-
vízkum þrælnum —“
„Skamrnastu þín að tala svopa. Ríddu eftir Finch lækpi og
farðu greitt. Farðu, Ralph, og vertu nú einu sinni fljótur.“
„Ha, ha, og skilja ykkur eftir hprna, í faðmlögum — nei,
eg fer hvergi, nema þú sverjir þess dýran eið —“
„Uss, Ralph, þú ert viti þínu fjæ.r, — og — einhver er að
koma, guði sé lof. Hlustaðu?"
Hófadynur kvað við. Einhver var á ferð ríðandi og nálg-
aðist óðum og reið sá hinn sami eins og hann gat komið hest-
inum — reiðmaðurinn kallaði í viðvörunar skyni, og allt í
einu hentist maður og hestur yfir limgirðingu skammt þarna
frá, stöðvaðist skyndilega og hljóp af baki snarlega og að
Sam, þar sem hann lá.
„Guð minn góður,-------eg óttaðist þetta — heyrði skotið,“
segði herra Standish slitrótt — örvæntingarfullur á svip.
„Hæfðu þeir hann, Cecily? Hvað gerðist?“
„Einhver skaut úr launsátri — og hæfði hestinn . . . . “
„Sam, Sam, gamli félagi — hann er þó ekki dauður, Cecily?“
„Langt í frá, gamli skipsfélagi,“ svaraði Sam, sem nú fór allt
í einu að hjarna við. „Næ —- mér — fljótlega.“
„Guði sé lof,“ sagði Standish ákafur. „Getið þér sezt upp,
lávarður minn?“
„Bíddu — sjáðu,“ svaraði Sam og settist upp með erfiðis-
munum og veikri röddu, én er hann sá, Ralph ólgaði hugur
l;ans, og hann brýndi raustina og kallaði:
„Þakka þér fyrir samúð þína og aðstoð, frændi — það var
eins og við mátti búast af manni af Scrope-ættinni —-- og
hypjaðu þig nú frá, svo að við hin getum notið fegurðar lands-
lagsins.“
Hann sneri sér að Cecily, sem enn kraup á kné við hlið
hans og mælti:
„Guð blessi þig, Ceeily, þú hefir enn reynst mér góður
Hann bar hönd hennar. að vörum sér og kyssti á hana og
virtist Ralph þá ætla að taka undir sig stökk, en Standish gekk
í veg fyrir hann.
„Hægan, lávarður minn,“ sagði hann róleg.a, en svo ákveð-
inn, að. eklci þurfti að efast um, að honum var að mæta, ef
AVUVVUVMUWWWWVIVWVW
AÆorðið
Hálöndunutn.
Framh.
að tveir Háskotar, Duncan
Terig og Alexander Bain
MacDonald, eru handteknir.
Hafði fuglabyssa undirforingj-
ans og einhverjir munir, sem
hann hafði átt, fundizt í fórum
þeirra. En við vitnaleiðsluna
átti margt furðulegt eftir að
!:oma í Ijós — miklu furðulegra
on það, að þetta skyldi hafa
íundist eftir svo mörg ár sem
reynd bar vitni.
Alex. nokkur McjPherson,
Vinnumaður, 26 ára að aldri,
bar það fyrir réttinum, að nótt
cina sumarið 1750 — eða níu
mánuðum eftir hvarf undir-
toringjans, hafi hann legið
andvaka á hlöðuloftinu, þar
sem vinnufólkið svaf. Sá hann
,bá bláklæddan mann koma
inn, ganga að rúmi hans, benda
iionum að koma með sér, og
segja:
„Eg er Davies undirforingi“.
Fyrir utap hlöðudyrnar sneri
afturgangan sér við benti á
mýri í nokkurri fjarlægð og
sagði:
„Þarna muntu finna beinin
mín. Faiðu og láttu grafa þau
nnnarsstaðar, því að fyrr fæ eg
engan frið, né heldur skalt þú
frið fá fyrr en þetta er gert, og
getur þú fengið Donald Far-
mm

B
wm mm.. ■
C D £ F G H
Hvítt letikur og mátar í 2.
leik. — Svar á 2. síðu í þessu
blaði.
B ARFUNDIIR
&mitd«málafijlagid ¥örHair efirnir til fiundar í SJálfistætlisliMS'
itóp i kvuld iki. sídegis.
rnii
: a fsingmála og stjérastiáiaviðhorflð.
állS BENEDIKTSSON utanríkisráðherra fiytur framsögisræðu.
y ‘Mimsötjsiirtf»$3§ ítÞkinni rt'n)« frýálsár ntnrmSur.
ÆMti Sgmtfstœðisfóih er reihntnið á funtíinn tneáust hásrútn leySir.
Stjóru Vardar.