Vísir - 18.02.1952, Qupperneq 7

Mánudaginn 18. febrúar 1&52
V í S I R
Heiður og hefnd
það virðist svo sem það séu ekki einvörðungu heiðvirðir
bændur og búaliðar, sem hafa safnast hér saman í dag. Líttu
á þessa þrjóta þarna.“
Og Sam benti honum á hóp skuggalegra manna, sem höfðu
hnappast saman í undirgöngum, sem lágu frá High Street, sem
var aðalumferðaræð bæjarins.
„Já, ekki eru þeir svipfallegir þessir,“ svaraði Standish ró-
lega. „Hvað skyldi vera á seyði?“
„Kannske hugboð þitt sé rétt.“
„Enginn vafi — og við getum búist við hinu versta þá og
þegar.“
„Komi þeir þá — eg þarfnast einskis frekar en að herða
slappa vöðva. En hvert hafa allir hestasveinarnir farið?“
„Horfið — eins og jörðin hafi gleypt þá, hugleysingjarnir.
Sjáið — þeir eru að bæra á sér. Eigum við að egna þá upp
dálítið?“
„Nei, bíðum andartak.“
En þeir gengu hratt í áttina til þeirra, alls ósmeykir
Nú tóku þorpararnir til að æpa að þeim.
„Þarna er jarlsskrattinn — byltingarsinninn. Hirtum hann
—- rekum hann til Frakklands, þar á hann heima. Ráðumst á
á þá piltar, hendum þeim í ána.“
Æ fleiri tóku undir:
,,Uppreistarmaður, föðurlandssvikari!“
„Það er glöggt hvað þeir vilja,“ sagði Sam og beit á jaxlinn.
„Bíð þú, Harry, það er á mér, sem þeir ætla að klekkja.“
„Eitt skal yfir báða ganga, lávarður minn,“ sagði Standish
pg vafði svipuólinni um hönd sér, því að hann ætlaði að nota
skaptið sem kylfu. „En hyggilegast væri að hörfa undan hægt
og komast í húsaskjöl, þar sem auðveldara er að verjast.“
„Nei,“ svaraði Sam og glotti kuldalega. „Nei, mig vilja þeir
finna og skulu finna — þótt þeir drepi mig. Þú víkur til hliðar,
Harry, og hefst ekki að, — það er skipun.“
„Tilgangslaust áð mæla í þessum dúr, jarl mirm, þótt þér
viljið berjast einn á móti margnum. Harry Standish rennur
ekki. Ráðumst á þá þarna í göngunum, áður en þeir fá tæki-
færi til þess að dreifa sér og ráðast á okkur úr öllum áttum.
Áfram nú gamli, fram, fram!“
Og Harry Standish hljóp fram til atlögu og Sam gerði slíkt
hið sama, og hlið við hlið hófu þeir árásina, áður en flokkur-
inn gat dreift sér, og svo hart gengu þeir fram, að þorpararn-
ir hrukku fyrir og þvældust hver fyrir öðrum. Og þannig var
barizt um stund, þar til hatturinn var sleginn af Sam, og hann
meiddist á fæti, svo að hann hálfhneig niður, en Harry hvatti
hann sem bezt hann gat:
„Upp, félagi, reyndu að rísa upp, og að veggnum; snúum
bökum að veggnum og verjumst.“
„Já, að veggnum,“ stamaði Sam hálfdasaður, „að veggnum.11
Um leið og hann mælti svo, staulaðist hann á fætur og greip
lurk, sem eins og barst honum upp í hendurnar. Það var spark-
að í hann, hnefar margra manna gengu á honum; það var þrifið
í hann og reynt að draga hann burt, en með því að beita allri
orku sinni tókst honum að hrinda þeim frá sér og fá svigrúm
tíl að beita bareflinu, og hörfa aftur á bak að veggnum. Og
þarna vörðust þeir nú félagarnir og sneru bökum að veggnum,
og oru þeir ekki í vafa um, að þeirra hinsta stund væri komin,
en þeir börðust áfram af ofurkappi örvæntingarinnar. En þá
kvað við ailt í einu eitthvað, sem líktist herópi — einhver
æpti til þeirra hvatningarorðmn hásum hrygluróm, og á næsta
andartald var ráðizt á árásarmenn þeirra jarlsins og Standish
aftan frá, og riðlaðist nú fylking þorparanna. Einhver
sétíi fram í vígahug og af slíkum krafti, að það var sem fjand-
ruönnunum væri þyrlað til beggja hliða, og lögðu þeir, sem
fjærst voru, þegar sem hraðast á flótta, en víkingur sá, sem
fram sótti hafði ljóst skegg og mikið, sem flaskaðist í allar
áttir, þerhöfðaður var hann, og minnti hárið á tjöruborinn,
samanvafinn kaðal, en maðurinn var hattlaus. Eigi var hann
neiún risi vexti, en hvorki skorti hann hug né. orku.
,,Ekki erum við heillum horfnir,“ stundi Standish upp, er
hann mátti mæla fyrir mæði, „svo sannarlega —“
„Já, svo sannarlega —“ stundi Sam upp, — „það er enginn
annar en —“
í sömu svifum kvað við skot, og datt allt í dúna logn, er
kallað var hátt og mynduglega:
„í konungsins nafni, gefist upp og hafið ykkur á brott, eða
þið verðið allir felldir eða fangelsaðir.“
Þeir þorparanna, sem enn voru í bardagahug, sáu sitt ráð
vænst að þokast fjær, svo að sá, er mælti, fékk svigrúm nóg,
,}pg kom nú í ljós, að hinn valdsmannlegi maður var vel búinn,
■með hatt á höfði, er slíkum manni hæfði, og svo vel stígvélað-
■ ui; var hann, að, eftirtekt vakti, með valdsmannsstaf í annarri
;h< ndi og rjúkandi .skammbýssu í hinni, sem hann nú veifaði
um leið og hann heilsaði jarlinum.
„Shrig,“ mælti jarlinn, „enn ertu blessaður stígvélaði vernd-
arengillinn Jíiinn. Velkominn, vinur minn, Jásper.“
, „Jad. minn og féiagi,“ sagði Shrig og hló um leið og hapn
skók sKönd jarlsins innilega, „verndarengill það er orðið, talað
og í letur fært.“
„Og af hverjum í letur fært, Jasper?“
„Jarl og félagi, það verður yður kunngert bráðlega, þegar
við getum talast við í næði, þar sem enginn snuðrari leggur við
hlustirnar,“ og hann be'h'ti'á hina starandi, forvitnislegu þyrp-
ingu, og veifaði enn skámmbyssútmi, og þokuðust menn þá ó-
sjálfrátt fjær, en fóru þó eigi larigt og gláptu þaðan, er þeir
námu stgðar, á Sþrig og félaga hans, sem bézt gekk fram, sem
naut á nývirki.
„Bægðu þeim frá, Danni,“ kallaði Shrig.
„Já, Daniel, vitanlega,“ sagði Sam og sneri sér við til þess
að heilsa hinum vaska manni, sem fram hafði ruðst gegn
margnum og komið þeim til hjálpar. „Vasklegar hefir enginn
af köppum Nelsons gengið fram í orustunni við Trafalgar,
komdu með krumluna, lagsmaður, og lofaðu mér að skaka
hana.“
Þegar Sam hafði svo mælt var sem allur móður rynni af
garpinum Daniel og varð hann allt í einu hýr og góðlegur á
svip, eins og hann jafnaðarlega var.
„Gleður mig, að hafa orðið yður að liði, lávarður minn,“
sagði hann.
„Ekki aðeins mér, Daniel, heldur og vini mínum Harry
Standish. Harry, hér eru komnir margreyndir vinir mínir frá
lögreglustöðinni í Bow Street — en aldrei hafa þeir mér slíkt
lið veitt sem í dag. Komum vinir mínir og skolum kverkarnar
— í bezta víninu, sem völ er á.“
XVII. KÁPITULI.
Lögð fram skilríki um „varúðarráðstafanir".
Þegar þeir, sem mest komu við sögu í slagsmálunum í Lewes,
höfðu þvegið sér og snvrt, svo að lítil merki sáust þess

NYJA EFNALAITGIN
Höfðatúni 2 og Laugavegi 2CB
Sími 7264
ÓLAFUR PÉTURSSON
endurskoðancli.
Freyjugötu 3. Sími 3218.
Sigurgeir Sigurjónsson
hæstaréttarlöymaðUT.
Skrifstofutimi 10—12 og 1—5.
Aðalstr. 8. Sími 1043 og 80950
mw
Pappírspokagerðin h.f.
Vitastíg 3. Allsk. pappírspokar
MARGT Á SAMA STAÐ
LAUGAVEG 10 - SIMI 3367
Kaupi guil og slifur
Minningarspjöid
Barnaspítalasjóðs Hringsins
eru afgreidd í Hannyrða-
verzl. Refill, Aðalstræti 12,
(áður verzl. Aug. Svendsen),
í Bókabúð Austurbæjar,
Laugav. 34, Holts-Apoteki,
Langholtsvegi 84, Verzl.
Álfabrekku við Suðurlands-
braut og Þorsteinsbuð,
Snorrabraut 61.
Smnaggurwera-
alattnash
23,60 meterinn. Hördregill
6,90 og borðdúkaefni 29,50.
VERZL .f?
íbúö
Þriggja herbergja nýtizku
íbúð á hitaveilusvæði er til
árs leigu í vor, ef viðkom-
andi getur lánað gegn
góðri tryggingu 30 þúsund
krónur. Tilboð, merkt: ,.B-
2 405“ sendist afgr. Vísis
fyrir n.k. miðvikudags-
kvöld.
íbúðir óskast
í íöfum kaupendur að 2ja,
ja, 4ra og 5 herbergja
ibúðum. Mildar útborganir
et íbúðirnar eru á góðum
stöðiim.
Húsa- og ibúðasalan.
HafúarstrætTS, 1. hæð.
„Þá nólt kont röðinn
að mér
Framh.
Victors, er sagði honum frá því,
að hann vildi koma við í Tokio
og þakka bandarískum vinum
aðstoðina á Suðurhafi og víðar.
Leizt Mountbatten vel á hug-
myndina og bauð Sir Victór
flugvélina „Sister Anna“ til
Hongkong — fyrsta áfangann.
Flugferðir voru milli Ástralíu
og Japan um Hongkong, og
skotaskuld átti því ekki að
verða úr því, að komast frá
Hongkong til Japan, og sagði
Sir Victor: „Þar sem Towers
flotaforingi er að láta af störf-
um í Yokohama, mun hanr,
koma mér áfram, ef eg kemst
þangað fyrir hinn 29.“
Þannig var þítta ákveðið.
Sister Anna var útbúin öllum
nýtízku þægindum og var traust
og < falleg flugvél, og taldi Sir
Victor sig heppinn.
Hinn 15. janúar var lagt af
stað frá Singapore. Þegar til
Hongkong kom, „bjóst eg til
að kveðja Sister Anna og áhöfn
ina er hún héldi aftur til Singa-
pore. En þarna í Kai-ak fjör-
unni við enda flugbrautarinnar
lá mölbrotin flugvélin, sem ég
ætlaði með til Tokyo. Eg sím-
aði til Mountbatten til Singa-
pore og bað um Sister Ann til
Tokio og fekk jákvætt svar,árla
morguns daginn eftir. Þrem-
ur dögum síðar vorum við korim
ir til Shanghai, þar sem vorum
um nóttina.“
Sir Victor ræðir því næst
nokkuð um reynslu sína sem
flugmanns, allt frá 1915, og
oft verið í hættu, hefði ha.nn
aldrei kennt beygs um óhöpp
eða slys fyrirfram, litið af raun
sæi á flug og hættur flugi sam-
fara, af nokkurri bjartsýni, á-
huga og eðlilegri flugmanns
eftirvæntingu. Flugferðir slík-
ar sem þær, er hann ætlaði í,
virtust öruggar, flugvélin góð
og reyndir flugmenn ,og á þessa
leið hugsaði hann um morgun-
■inn áður en lagt var af stað en
getur þess að það sé reynsla
allra ferðamanna að þeir séu
ekki í essinu sínu þegar rnjög
snemma sé af stað lagt. Og sér
hafi verið dálítið þungt í hug.
Hvers vegna. Vegna þess, að
hann hafði hugboð um, að hann
Eg undirrit
óska að gerast ás!;< ifsndi Vísis frá .......... að telja.
(Sendið mið b<>nna til algreiðslu blaðsins — eða
hringið í síma UíoO).
£kákin:
Wm__
1» p?

wm
W/ Wr-
9a • W
m«i
l8l
%
'>///;.
mm
vm
ms-.
I;:;.
. m
J
h C O k F G H
Hvítur leikur og mátar í 2„
leik. — Svar á 2. síðu.