Vísir - 31.05.1952, Blaðsíða 7

Laugardaginn 31. maí 1952
V I S I B
Sfseifa Eíaye-Smith:
.VWUVJVUWVWlAiWWVUWWÍVWWWWWVkfVUW
18
■FWWVWVWWWVWWUVlftíWWVWSnrf'WVl^VWWWVUVWt
Nú gat hún dansað, fyrst Oxenbrigge var farinn, og nú var
hún í essinu sínu. Hún spratt á fætur og í næsta vetfangi var
hún komin út á gólfið, og hélt silkipilsunum sínum upp áð
hnjám, án þess að hirða um þótt allir sæju skarlatsrauðu
silkisokkana. Henni þóttí gaman að dansa, og vegna hinnar
snöggu breytingar við að taka aftur gleði sína, var hún hjart-
ans ánægð með að dansa við föður sinn, en honum þótti
skemmtilegast af öllu að dansa ræl, og það gerðu þau í hálfa
klukkustund, en svo leiddi hann Petronill, yngstu Harman-
dótturina, í dansinn, og Katrín fór að dansa við Oliver Har-
man. Hún veitti því athygli, að Nicholas Pecksall horfði stöð-
ugt á hana, og henni þótti vænt um, að hann var áhorfandi að
því ,er hún dansaði, og dansaði enn frjálslegar en áður af því,
að hann var þama og horfði á hana.
Dansfélagi hennar hafði orð á hversu létt hefði yfir henni.
„Mér þykir vænt um, að löngun til þess að dansa vaknaði
aftur hjá þér.“
„Já — sannast að segja varð mér dálítið óglatt eftir ála-
skorpusteikina, en það léið hjá og nú er eg í essinu mínu.“
..Létt eins og fjöður,“ sagði pilturinn.
Dagur var að kveldi kominn og veggstjakaljósin voru tendr-
uð. Reyk lagði upp af Ijósunum og topaz-lit móða kom yfir
salinn. Það var eins og dansendurnir þeyttust fram og aftur
í marglitu skýjaþykkni, hár stúlknanna flaksaðist til og pils-
Jaldarnir lyftust æ hærra, er piltarnir sveifluðu þeim í ræln-
um. Roði var í allra kinnum og svitinn bogaði af mörgum, en
áfram var spilað og dansað, — fram á rauða morgim.
Loks komst einhver hreyfing á 1 hinum enda salarins. Brúð-
urin gekk til sængur. Luce Harman og dætur hennar fylgdu
henni, en engum öðrum var leyft að koma, og allir vissu að
þægar brúðgumanum yrði gert aðvart, færi hann til hennar —
einn. — Alard varð fyrir vonbrigðum. Hann hafði hlakkað
til að vera með í hópnum, sem færi inn í brúðhjónaherbergið,
með glensi og gamni, eins og víða var siður, en Katrín varð ekki
fyrir neinum vonbrigðum, — hana langaði ekkert til þess að
sjá Mariu Douce í sínu hvíta næturskarti á brúðarbeði, bíðandi
hálffeimna en þó stolta, eftir þeirri ást, sem aldrei gat orðið
hlutskipti sumra. — Hún vildi heldur dansa áfram, þótt við
föður sinn væri og bændasyni, sem ekki mundu vilja hana
iyrir konu, dansa þar til hún væri út úr þreytt, og ekki fara
heim fyrr en dagur rynni í austri.
Það varð Katrínu til nokkurrar hugsvölunar, er hún nokkr-
um dögum síðar hafði sannfærzt um, að þrátt fyrir yfirborðs-
glaðværðina — dans, hróp og köll og margskonar fagnaðar-
læti, hafði ókyrrð og kvíði ríkt undir niðri; menn höfðu ræðst
við í hvíslingum, flóttalegir á svip — og dyr opnuðust og lok-
uðust hljóðlega — meðan skuggai- hins hempuklædda prests
og annarra dansenda svifu um veggi sem fyrirboðar um eitt-
hvað geigvænlegt.
Viku seinna hætti hún á að fara til Fuggesbroke og Agnes
Tuktone sagði henni, að nú væri loks von á presti.
Þau þarna í Fuggesbroke höfðu frétt, á hinn dularfulla hátt,
sem þau jafnan fengu fregnir — hvernig, fekk Katrín aldrei
hugboð um, — að klerkur nokkur — faðir Francis Edwards —
væri í West Rooting og mundi bráðlega halda austur á bóginn.
Þau vissu ekki daginn eða stundina, en þegar þau fréttu nánar
um þetta mundu þau gera aðvart Thomasi Harman. — Tukt-
one óðalsbóndi var búmn að tala við hann og hafði sannfærzt
um heiðarleik hans og einlægni í þessu máli. — Agnes kvað
móður sína þjást af kvíða, en eiginmaður hennar kvað öllu
óhætt, þau væru þegar állt kæmi til alls hamingjusöm og hepp-
in, og ættu að láta aðra verða aðnjótandi í að njóta hamingju
trúar sinnar. Agnes fyrirvarð sig dálítið fyrir móður sína og
taldi það fram henni til afsökunar, að hún hefði aldrei náð sér
eftir barsmíðar og illa meðferð að öðru leyti, er húsrannsóknin
var gerð fyrir ári, en það áfall hefði verið hinum yngri létt-
bærara en hinum eldri.
„Faðir minn hafði þá áhyggjur stórar og þungar,“ sagði Agn-
es, „en honum var styrkur í bænum sínum, og hann óttaðist
hvað koma mundi fyrir okkur öll. Nú hefir komið til tals, að
við flyttumst til Colespore og það vildi eg gjárnan, því að það
er dauflegt orðið í Fuggesbroke, — síðan við verðum að hafast
við í nærri auðum herbergjunum, en móður minni er óbærilegt
að hverfa héðan, þótt eg segi henni, að bezt væri að hafa hér
autt hús, því að þá héldi fólk, að hér væri reimt, og mundi
þá síður grunsemd vekja, ef prestur kæmi.“
Katrín spurði Agnesi á hverjum væri von úr sveitinni, auk
hennar og Thomosar Harman.
„Fólkið frá Piramannys Garden, bóndinn í Ellede og móðir
Eggulsden frá Stynts — með öðrum orðum aðeins þeír, sem
vanir eru að koma. Móðir mín óttast ekki komu þeirra — að-
eins afleiðingar komu Thomasar Harman.“
„Vesalings Tom — og hann óskar aðeins eftir friði fyrir sál
sína.“
„Ó-já, hann sagði pabba, að sér væri alltaf að hraka, og
sér batnaði ekki af neinum jurtum eða seyði, og föður mínum
fannst synd að neita honum að koma, því að hann ætti kann-
ske skammt eftir.“
„Hann getur þá dáið í friði, er hann hefir hlýtt messu —
og hver er áhættan, ef við deyjum ekki af því,“ sagði Katrín
og var kát yfir hversu allt hafði farið vel — henni fannst
að allir skuggar hefðu fjarlægzt — líka skuggar prestsins dans-
andi, og í heimleið ákvað hún að koma við í Leasan. Hana iðr-
aði líka framkomu sinnar við hann síðast. Hún var létt í lund
og það var sem hjarta hennar væri reiðubúið að hoppa til hans.
— Og af því að hún var í svona léttu skapi, ákvað hún að
koma líka við í Piramannys Garden og Ellede-býli og í kof-
anum í Stynts, en þar bjó gamla konan, sem sumir hugðu vera
galdranorn, því að hún komst furðanlega vel af frostavetur-
inn ’82, þegar hvorki var til korn eða kjöt og fátæklingamir
sultu heilu hungri. — Katrín hafði ánægju af að ræða við fólk
þetta sameiginleg trúarleg áhugamál, en hún sagði þeim engin
leyndarmál. Hún spurði gömlu konuna hvort hún héldi, að
prestur mundi væntanlegur til Fuggesbroke.
„Minn prestur kemur frá Conster,“ sagði hún, og Katrín
furðaði sig á hvað hún sagði þetta af mikilli sannfæringu.
„Hvernig getur hann komið þaðan?“
Móðir Eggulsden hristi höfuðið og mælti:
„Hann kemur frá Conster.“
Ljúf, björt hugsun kviknaði hjá Katrínu.
„Segðu mér, — veiztu hvað hann heitir?“
En gamla konan vissi ekki nafn hans.

DuSrænar
20.
Nicholas Pecksall var prestssonur frá Leasan, sem fyrir rás
trúarlegra viðburða varð að flýja til Hollands, eftir að hafa
orðið prestur við Canterbury dómkirkjuna, þar sem hann hugði
sér óhætt, en hann lézt áður en hina trúarlegu ólgu þeirra
tíma lægði, — og dó í þeirri trú, að England væri enn pápista
land. Þegar hann flýði til Hollands var Nicholas sonur hans í
Oxford, en hann hafði aldrei haft áhuga fyrir mótmælendatrú,
og var allur á bandi hinnar kaþólsku kirkju, er hann var gerð-
ur sóknarprestur í Leasan, þar sem hann var borinn og barn-
fæddur, en vart kominn þangað, er drottningarskipti urðu og
„Bess drottning“ komst til valda. Hann hugði enga stórbreyt-
ingu mundu af því leiða. Allir sögðu, að Bess væri illa við
mótmælendur undir niðri og „kaþólsk í hug og hjarta“, þrátt
fyrir ýmislegt, sem hún hafði sagt. Og þegar Matthew Parker
varð erkibiskup í Ivantarborg hélt hann eins og margir aðrir
prestar, að hún hefði fallizt á það til þess að friður ríkti milli
Vordraiimur..
Afi minn, Jón Baldvin Jó-
hanness. í Stakkahlíð var mjög
berdreyminn, eins og sjá má af
eftirfarandi sögu. Sumardag-
inn fyrsta, vorið 1925, tókum
við amma mín eftir því, að afi
minn var hryggur í bragði um
morguninn þegar hann vaknaði.
En það var ekki vandi hahs.
Hitaði amma mín honum kaffi-
sopa og spurði hann hvað ylli
hryggð hans.
„Það er ekkert að marka
drauma,“ svaraði afi, og varðist
um stund allra frétta.
En nú lögðum við báðar að
honum, að hann segði okkur
draum sinn.
„Mig dreymdi,“ svaraði afi,
„að eg var að paufast inni í
gamla bænum. Hvar sem eg
sté niður fæti mínum, rak eg
mig í dauðar kindur og lömb.
Leiddist mér þetta mjög. Tók
eg þá það ráð að telja skepn-
urnar, og voru þær 43. Og er
þetta illur draumur og ekkert
annað,“ sagði afi minn með
þungri áherzlu, og rauk síðan
á dyr.
Þetta rættist, því vorið var
mjög hart, og dóu bæði kindur
og lömb, ýmist í hættum eða úr
kulda. Og þegar talið var sam-
an, að liðnu vori, voru það 43
skepnur sem dáið höfðu eins og
afa minn dreymdi.
Gangdynur.
Árið 1908 leigði Rangvelling-
ur herbergi í húsi við Grettis-
götu í Reykjavík og hafði fátt
fyrir stafni, eins og títt er um
sjómenn þegar ekki gefur að
róa langan tíma, eða frá því á
haustin og fram að vetrarvertíð,
er skip leggja út. Hanh hafði
þann sið, að fara að heiman um
kl. 6 og hitta félaga sína hér og
þar út um bæinn, spila og
skeggræða við þá til kl. 10—11.
Þá fór hann að jafnaði heim og
háttaði.
Þegar leið að jólum þótti
fólkinu, sem bjó í sama húsi,
undarlega bregða við um hætti
mannsins, því að nú fór það að
heyra geysi mikinn skarkalá,
þegar hann kom heim, einkum
gi’sVr^'áni&dFSSrsynd'catc. InC:
„Eg er ekki hingað kominn til þess
að munnhöggvast við Araba,“ sagði
Tarzan um leið og hann þeytti báðum
til jarðar.
„Og eg hef hvorki áhuga fyrir
neinum manna þinna, né svipum
—þeirra." Tarzan var ekki árennilegur
þessa stundina.
Arabarnir, sem í kring stóðu, æptu
ófriðlega. Nelson greip eina svipu og
gekk fram og vildi ráðast á apa-
manninxu
£ BuwwqkAs
TAitlAN
1146
„Hann þykist vera stérkur," sagði
Nelson fyrirlitlega. „Láttu mig éiga
við hann. Eg skal kenna honum
mannasiði."