Vísir - 15.07.1952, Page 7

Þriðjudaginn 15. júlí 1952.
7.
Utan úr salnum heyrði hann hávaða í embættismönnun-
um, hlátur og glasaglaum.
Loks varð kyrrt í húsinu.
Vladimir dró út kommóðuskúffurnar og fór að athuga skjöl
föður síns.
Þetta voru aðallega búreikningar og viðskiptabréf. Vladimir
reif það í tætlur án þess að lesa það. Niðri á botni í einni skúff-
unni fann hann böggul og utan á hann var skrifað:
„Bréf konunnar minnar.“
Vladimir varð hrærður er hann fór að lesa bréfin. Flest þeirra
höfðu verið skrifuð meðan faðir hans tók þátt í herferðinni
gegn Tyrkjum og voru árituð til herstjórnarinnar. * !
í þessum bréfum lýsti móðir hans því hve einmana hún væri,
hve mjög hún þráði hann, manninn sinn, og svo skrifaði hún
fréttir af heimilinu. í nærri því hverju bréfi minntist hún eitt-
hvað á litla drenginn þeirra, hann Vladimir.
Vladimir las bréfin með tárin í augunum; hann hafði gleymt
sinni eigin ógæfu og lifði upp jfölskyldugleði föður síns og
móður.
Klukkan á veggnum sló ellefu högg.
Vladimir hrökk við, stakk bréfunum í vasann og stóð upp.
Hann tók kertið sem logaði á borðinu. Embættismennirnir sváfu
inni í salnum í heybing sem hafði verið settur á gólfið. Á borð-
inu stóðu glös og tómar flöskur og mikil rommlykt var inni.
Vladimir leit með fyrirlitningu á mennina sem sváfu, og
fór út í ganginn.
Útidyrnar voru læstar og lykillinn sást hvergi. Vladimir
mundi að hann hafði séð hann liggja á borðinu í salnum og
fór inn til þess að ná í hann.
Þegar hann opnaði útidyrnar varð hann var við mann, sem
hafði falið sig í skotinu. Vladimir lyfti kertinu og sá þarna
smiðinn Arhip, sem stóð með öxi í hendinni.
— Hvað ert þú að gera hérna? spurði Vladimir forviða.
— Ei'uð það þér, Vladimir Andrésson? svaraði smiðurinn.
— Guði sé lof að eg þekkti yður aftur!
Vladimir starði á hann og varð enn meir forviða.
— Hvers vegna hefir þú falið þig hérna?
— Eg ætlaði .... eg kom til að líta eftir hvort allt væri í
reglu, stamaði Arhip. '
— En hvers vegna ertu með öxina?
— Öxina .... ? Ja, maður verður að ganga vopnaður þegar
húsið er fullt af embættismönnum.
— Þú ert drukkinn. .... Faruð heim og sofðu úr þér.
— Er eg fullur? Góði Vladimir Andrésson, eg hefi ekki bragð-
að dropa af brennivíni í allan dag! En eg þoli ekki að horfa
upp á þessa embættismenn, sem ætla að taka okkur frá yður
og láta Trojekurov eignast okkur.....Eg ætla að stúta þeim
öllum......
Dubrovskij hnyklaði brúnirnar.
— Það bætir ekkert fyrir okkur, sagði hann. — Það eru ekki
þessir embættismenn, sem eiga sök á óláninu.....Kveiktu á
skriðbyttunni og komdu með mér.
Arhip tók kertið áf honúhi, fann ljóskerið og kveikti á því.
Varðhundurinn fór að gelta og næturvörðuiinn kom fram
úr myrkrinu.
— Hver heldur vörð í nótt? spurði Dubrovskij.
— Það erum við, húsbóndi! heyrðist skræk rödd svara. —
Vasilisa og Lukerja.
— Þið mégið fara heim, sagði Vládimir. — Við þurfum eng-
an vörð í nótt,
— Það er búið með alla vörzlu hér, taætti Arhip við.
— Þökk fyrir, húsbóndi .... þá getum við farið heim
sofa, sagði sveitakonan, og báðar hurfu út í myrkrið.
Dubrovskij og Arhip gengu áfram.
Tveir menn komu á móti þeim; Dubrovskij þekkti þar
og Grisja þjón sinn.
— Hvers vegna eruð þið ekki sofiiaðir? spurði hann.
— Hver getur hugsað til að sofa þegar svóna hömiungar hafa
komið yfh' mann? svaraði Anton.
— Þei, þei .... hafið þið ekki hátt, sagði Dubrovskij. —;
Hvar er Jegorovna?
— Hún er í herberginu sínu, svaraði Grisja.
— Farðu og vektu hana og vektu allt okkar fólk og láttu
það koma út úr húsinu. En farðu hægt, svo að gestirnir okkar
vakni ekki. Og þú, Anton, þú beitir hestunum fyrir vagninn.
Grisja hvarf og kom bráðiega aftur með móður sína. Hitt
vinnufólkið kom bráðlega út.
— Eru nú allir komnir? spurði Dubrovskij. — Er nokkur
eftir inni í húsinu?
— Nei, ekki aðrir en þessir andskotans embættismenn.
— Sækið hálm og hey! skipaði Dubrovskij.
Piltarnir hlupu út í hlöðu og komu aftur með föng af heyi..
■ Leggið það undir dyrapallinn.....Komið með eld. Arhip
rétti honum ljóskerið.
- Bíðum við, sagði Dubrovsldj. — Eg mun hafa læst útidyr-
unum- Hlauptu og ljúktu þeim upp, Arhip, svo að þeir geti
komizt út.
Arhip hljóp upp þrepin. Dyrnar voru ekki læstar. En Arhip
sneri lyklinum og tautaði:
— Til hvers ættu þeir að komast út?
Svo hljóp hann aftur til Dubrovskijs,
Vladimir tók lcertið úr ljóskerinu og bar það að hálminum
.... hár logi blossaði upp, svo að bjart varð um allt hlaðið.
— Æ, Drottinn minn, kveinaði Jegorovna. — Hvað ertu að
gera, blessunin min, Vladimir Andrésson?
— Þegi þú, sagði Dubrovskij. — Nú fer eg mína leið......
Eg vona að þið verðið hamingjusöm hjá nýja húsbóndanum.
— Góði herra, faðir okkar! Við förum með þér! Við viljum
heldur deyja með þér en lifa undir nýja húsbóndanum! hróp-
aði fólkið.
— Þið getið hitt mig í Kistinevkaskóginum, sagði Dubrovskij.
Anton kom nú með vagninn. Vladimir og Grisja settust í
hann og svo var ekið á sprettinum úr hlaði.
Það var allt í einu farið að hvessa. Logarnir léku nú um
allt húsið. Það brast og brakaði og snarkaði í öllu, rúðurnar
sprungu með hvelli og gegnum hávaðann heyrðist óp og vein:
— Hjálp .. . .! Við erum að brenna!
— Já, þið skuluð fá að bíða lengi eftir hjálpinni, sagði Arhip
smiður og glotti.
— Góði Arhip .... þú mátt til að bjarga þeim, sagði Jego-
rovna. — Guð mun launa þér fyrir þáð.
— Eg ætti ekki annað eftir, svaraði smiðurinn.
Þau sáu að embættismennirnir voru að reyna að ná glugga-
römmunum úr umgerðunum. En það var of seint. Nú hrundi
þakið á húsinu og ópin þögnuðu.
Nú var kviknað í hinum húsunum líka og eldblossana bar
við himinn.
— Það logar vel, sagði Arhip. — Nú getur nýi húsbóndinn
sjálfsagt séð logana að heiman frá sér.
Þá tók hann eftir ketti, sem hljóp fram og aftur um hlöðu-
þakið og mjálmaði. Það var líkast og hann væri að biðja um
hjálp. Nokkrir stráklingar stóðu og horfðu hlæjandi á köttinn
kveljast.
— Að hverju hlæið þið, prakkarar? sagði smiðurinn reiður. —
Sjáið þið ekki að þarna er ein af skepnum skaparans að farast.
.... Það er ekkert hlægilegt.
Hann hljóp eftir stiga, setti hann upp við hlöðuvegginn og
flýtti sér upp. Kötturinn sá að þarna var bjargvætturinn og
Svipus' SSeygs.
Tvær Guðrúnar voru dætur
Páis í Éskey og systur Jöns £
Skógargerði í Féllum. Ðætur
Guðrúnar yngri voru Katrín
og Sígríður. Katrín var gáfuð
ltona og fróð. Sönur Guðrúnar
eldri lrét Bergur Kristjánsson.
Hann iagði hug á frændkonu
sína, Katrínu, ögattu þau sam-
an son, sem Jón hét. Þau Berg-
ur og Katrín lentu austur í
Fellasveit. Voru þær systur
báðar, Katrín og Sigríður, að
Birnufelli, er Jón fæddist. Var
þá von á Bergi neðan úr Seyð-
isfirði. /Hann hafði og lagt
snemma upp með fleirum. Um
kvöldið heyrði Sigríður barið
að dyrum að Birnufelli, hljóp
fram og opnaði. Sýnist henni
þá Bergur standa úti fyrir, en
sá þegar, að svo var eigí, og
hrökk hrædd inn. Þar var þá
og enginn annar maður. —
Bergur hafði orðið bráðkvadd-
ur á heiðinni. (Sjs. S.S.).
Bló5regn.
Þess er getið í sögu Gunnars
Hámundarsonar á Hlíðarenda
(fyrra hluta Njálu), að blóð
féll á atgeir hans. Spurði Kol-
skeggur hverju það sætti. —
Gunnar svaraði, að í útlöndum
kölluðu menn slíkt „benrögn“
og þætti vera fyrir stórfundum.
Hér er það meíið feigðarboð og
eins þegar blóðinu rigndi á þá
Bróður víking (Brjánsþáttur).
Enn á dögum getur það kom-
ið fyrir, að blóð falli úr lofti og
er það þá álitið feigðarfurða,
en eins oft haldið, að það komi
frá þeim dánu. í desember 1907
kom blöðregn niður á borð hjá
trésmiði í húsi, er verið var að
byggja. En að morgni var kom-
ið til smiðsins og hann beðinn
að smíða þar utan um kohu, sem
var nýdáin þar í sveitinni. —
Blóðdropi féll einnig niður úr
lofti fyrir framan rúm á loft-
herbergi í Stakkahlíð í Loð-
mundarfirði eigi miklu síðar,
snemnia sumars, er menn gátu
engan veginn skilið, hvernig á
stóð. Var athugull piltur í rúm-
inu. Blóðdropinn sást þar síðan
1180
„Ég ætlaði annars að láta fleygja
þér fyrir Ma-Amu, en nú skaltu
deyja helmingi verri dauða“, sagði
Toom.
lítið með þessu jámi“, mælti hann
og brosti djöfullega.
að aðal-atriðinu.“ En um leið var
Tarzan ekki athafnalaus.
„í dögun á morgun, skal það, sem
eftir verður af þér, fengið Ma-Amu,
hinum mikla guði Vaa.