Vísir - 03.09.1952, Blaðsíða 7

Miðvikudaginn 3. september 1952
VlSIR
wmmmmmmmi
MARTHA ALBRAIMD:
Hún unni honum einum

„Og hvers vegna komið þér’þá klukkustund síðar en úm
var taiað?“ .
„Eg tafðist — fór að finna lögfræðing, sem lögfræðingur
minn fParís bénti mer'á áð ráðgast við.“
• „Hvað heitir hann?“
: „Korf. Max Korf.“
■ Andartaks þögn var, meðan mennirnir skrifuðu hjá sér
riafnið.
„En Winter bjóst ekki við yður. Hann bjóst við Rodasky?“
Það hafði verið rétt af Sim að treysta ekki-Slada, hugsaði
hún, sem í ákefð sinni að loka gildrunni, hafði hraðað sér um
of á heimleið og faliið í þá gröf, sem hann ætlaði öðfurn.
■ „Eg veit ekki hvað þér éigið við með þessu?“
Bertrand höfuðsmaður sneri sér við og leit um öxl til hennar:
Lögreglunni var tilkynnt, að Simon * Vernon — Rodasky,
myndi koma hingað klukkan sjö. Hví segið þér okkur ekki
sannleikann?“
„Að Sim sé í Berlín?“ ságði Anne undrandi. „Er það hugs-
anlegt?“ ■ - ■ •
„Hann komst í flutningavagn fyrir után Rosenhain, og fór
úr honum í nágrenni Hohenkirchen. Síðari hefir ekkert til hans
sþurzt.“ ■ ■
Maðurinn með örið spurði nú hörkulegá:
„Eg viðurkenni, að það sé mögulégt, að iara huldu höfði vik-
úrn ;saman, fara yfir landamæri, laumast irip ’í Berlín með fölsk
skírteini eða án skírteina, en ekki án periinga.: Hann hlaut að
þurfa peninga -til þess að kaupa föt og mat og til þess að múta
mönnum til að hjálpa sér. Hvaðan fekk hann peninga?“
* „Það hefi eg ekki hugmynd um.“
Betrand stóð aílt í einu fyrir framan ■ ha-na ng' sagði þreytu-
lega dlr’eins óg hann væri leiður á þessu:
„Ungfú Thiolat, mér var tilkynnt urn þetta, vegna þess, að
þér og Vernon eruð franskir ríkisbofgaraf. Þér haldið" því fram,
að þér vitið ekkert um Vernon, síðan er þér hittuð hann; í
Felseck. Eg aðvara yður. Þér virðist ekki gera yður grein
fyrir hvaða afleiðingar afskipti yðar geta haft.“
„Eg hefi ekkert frekara að segja.“
Höfuðsmaðurinn horfði lengi á hana þögull, en loks sagði
hann við hana og mælti nú á franska tungu: . . •
■ „Eg held, að það væri ekki slæm hugmynd, að senda yður
til Parísar með næstu flugvél.“
Þegar ymprað var á þessum möguleika glataði Anne allri ró.
Hún var sem lostin reiðarslagi og gat í fyrstu ekki mælt og
sneri sér undan.
Höfuðsmaðurinn yppti öxlum.
„Þér verðið að gera yður grein fyrir, -að allt þetta veldur
okkur miklum óþægindum.“
Anne sneri sér við í skyndi. Á svipstundu gleymdist henni,
að Bertrand hafði vald til að senda hana aftur til Parísar og
koma því til leiðar að hún fengi ekki leyfi til þess að'fara aftur
til Berlínar framar, eða jafnvel til Þýzkalands, meðan Sim léki
þar lausum hala. Þrátt fyrir það, að mikið lá við að hún fengi
Bertrand ekki upp á móti sér sagði hún í hugaræsingu:
„Óþægindi! Voruð þér að tala um óþægindi, höfuðsmaður?
Þér dirfist að nota slík orð, eins og nú er ástatt um tvo sam-
landa yðar?. Eg veit, að þér trúið-mér ekki og eg bið yður um
það, en það er skylda yðar sem Frakka og sém manns áð hjálpa
mér til að sanna sakleysi hans. Þess krefst eg af yður.“
Höfuðsmaðurinn var miðaldra maður og kominn: í sína rás,
ef svo mætti að orði kveða. Annað skipti ekki máli íyrir hann,
en að gegna skyldu sinni og á þánn hátt, að það væri árekstra-
laust og með sem minnstri fyrirhöfn. Eriginn mun hafa litið.
svo; á hökkru sinni, áð hahn væri tilfinningamaður. Það vildi
nú svo til, að Anne varð manneskja, sem snerti viðkvæmustu
strengi í hjarta hans —- og hin fyrsta, sem áræddi að gera til
hans kröfur, sem af leiddi — yrði hann við þeim, — að hann
yrði að fara út fyfir öll venjuleg mörk í starfi sínu. Hann lyfti
hönd sinni, eins og til þess að róa hana, en hún hélt áfram:
„Hvað hafið þið gert fyrir Verrion til þessa? Ekkert .... Ekk-
erþ — sem héfði vgetað bakáð ýkkur óþægindi! Hann bárðist
eins vel og þér -og- yðar líkar fýrir land sitt; þótt hann væri
úngur piltur: Og þegar hánn losnaði úr fangabúðunum þá.fór
hann ekki í felur, heldur hélt áfram að vinna gegn Þjóðverj-
urh, ýðar fjandmönnum og hans. En hann var ekki eins heppinn
og þér. Hann var ekki í fastahernum, hann var ekki heldur
embaéttismaður, svo að þegár hann var handtekinn var hann
ekki sendur í búðir fyrir stríðsfanga, heldur í þrælkúnarvinnu.
Og af því að hann var ungur og hugsjónaríkur þá játaði hann
á sig morð, sem annar frámdi — já, ef.til vill Slada.“
Höfuðsmáðurinn hélt áfram að stara. á . Anne, hin björtu,
stóru, leiftx-andi augu hennar, og honum skildist allt í einu, að
hún leit ekki á hann sem Jean Bertrand, kaldlyndan émbaettis-
mann, heldur sem mann. '■ ' . H'.
„Þér þurfið ekki að senda mig burt, vegna þess að það baki
yður óþægindi að hafa afskipti af máli sakfellds en saklauss
mánns,“ ;•■*
„Ungfrú,“ sagði hann loks, „við getum ekki leýft ýður'að
skjóta skjólshúsi yfir eða hjálpa á nokkurn hátt manni, serri
dæmdur hefir verið morð, hvort sem hann er saklaus eða ekki.“
Hjartað barðist ákaft í bi'jósti hennar og henni fannst sem
höfuðið ætlaði að springa, en með herkjutaki tókst henni að
stilla sig'.
„Eg bið ekki um neitt néma að fá að vei'a. Hvaða tækifæi'i
hefi eg til að hjálpa honum, þar sem hann er í Berlin. Eg’veit
ekki hv.ar hann er né veit.hann, að eg er hér, og mundi þá gariga
ógreiðlega að ná saman. Eg skil mæta vel, að þér treystið mér
ekki, og eg lái yður það ekki, en þér vitið eins vel og eg, að hér
eftir get eg ekki farið fet, án þess fylgst verði með hverri hreyf-
ingu minni. Og ef svo ólíklega færi, að við hittumst, unnusti
minn og eg, mundi ekkert greiða betur fyrir því, að þið gætuð
handtekið hann.“
All.t í einu minntist þún blómanna, sem Sim hafði sept henni
og að þar hafði ekki aðeins verið um bragð að í'æða, til þess að
koma til hennar orðsendingu, en einnig til þess að láta í ljós
von — von um, að þau gætu vænzt þess að mega una saman,
frjáls og örugg — búa við þau skilyrði, að maður geti verið
frjáls.að því,-að senda blóm konunni sem maður elskar, og hún
að þiggja þau, án þess að það vekti grunsemdir annai'a,
„Lofið mér að vera,“ bað hún, „lofið mér a.ð vera og afla.
sannana fyrir sakleysi hans.“
Höfuðsmaðurinn settist við borðið, hripaði eitthvað á blað
og afhenti manninum með öxið. Eg verð ekki send til Parísar,
hugsaði hún. Eg lét honum í té góða og gilda ástæðu -til þ.ess,
að réttlæta gerðir sínar. Hann veit, að eg hafði í'ök að mæla.
En hendur mínar. eru bundnar.
Hún sá, að maðurinn með örið .léit upp og kinkaði kolli til
Bertrands, sem nú horfði á hana og mælti:
„Þér megið fara,“ sagði hann. „Við sættum okkur við þetta
— eins og er.“ 1
Eftir nokkurt hik bætti hamx við:
„Einn manna minna mun fylgja yður heim. Verið þé sáel.“
Hann hættir ekki á neitt, hugsaði Anne. Eg get hér eftir
ekki farið frjáls ferða minna, — mér vei'ður veitt eftirför hvert
sem eg fer, — grunur vaknar ef eg íala við einhvern —, ó, Sim
— eg get ekki einu sinni varað þig við hihum riýju hættum.“

Dulrænai
Sagttir Brynjolfs á
Minna Núpl. ‘ \
ur. Réttu ári eftir, 25. ág. 1896,
kom landskjálftinn riiikli, bær-
inn á, Hellum datt og brekkurn-
ar i fjallinu hröpuðu niðúr. Eft- :
ir það koftiu menn til hjálpar.
Fóru þeir flestir fyrst - að ■
Hvammi til Eyjólfs oddvita,;er .
ráðstafaði - þeim á- bæina. En 3
fóru beint að Hellum,- .
III. •
Vetrarkvöld eitt fór Irigibjörg
út í fjós að mjólka kýrnar, eins
og hún var vön, og kveikti þar
ljós. Frá ljósinu lagði birtu út
á . kálgarðsvegginn, sem er
framundan þeim. Hún ætlaði
að loka fjóshurðinni; en í því
sá hún 2 menn koma og setja
líkkistu á kálgarðsvegginn þar,
sem Ijósið skein á hann. Sá hún
andlit annars mannsins og
sýndist hann líkur Kristófer
bónda á Vindási- Hinn maður-
inn sneri baki að henni og laut
niður. Hún ætlaði út til þeirra,
en drap fæti og. laut við. En er
hún réttist upp aftur, var allt
horfið. Fór hún þá út,. fann sér
örlítið helluhlað og lagði það á
kálgarðsvegginn þar, sem ljós-
ið skein á hann. Vildi hún ein-
kenna þgnn stað-til að geta á-
kveðið hann við dagsbii'tu.
I Eigi löngu eftir þetta dó Guð- .
ríður Lafransdóttir, sveitar-
kerling á Hellum. Lét Oddvit-
inn, Eyjólfur Guðmundssóh í
Hvammi, smíða líkkistú herinar ‘
heima hjá séi*. Þá er kistan var
búin kom Kristófer bóndi á
Vindási að , Hvammi .Notaði
Eyjólfur þá tækifærið, að flytja
kistuna fram að Hellum ög' hafa
samfylgd Kristófers þárig'að; Þá
er þeir komu að bænum; losnaði
skóþvengur Eyjólfs. Séttu þeir
kístuna á kálgarðsvegginn með-
an hann laut niður og batt skó-
þvenginn. Sneri hann baki að
bænum á meðan. Þar s'em kistan
stóð á garðinum var hellublaðið
úndir hennl, einmitt þar, sem
Ingibjörg hafði lagt það. Svo
vel stóð þetta heima.
Duli'ænar smásögur. Safn
Brynjúlfs frá Minna Núpi)
& Sunmqkái
TARZAN
izzi
• „Við skulúm eltá hlébarðamann-
inn, sem flýði,“ sagði-Orándo. „Það
er engin þörf á því, sagði Tarzan.
Eg veit hvar-þorp hans er,“
. „Af klæðum þeirra og vopnum," „Við skulum taka klæði eins
sagði Tarzan, „veit eg af hvaða ætt- þeirra til föður míns, sem sönnunar-
bálk þeir eru, og okkui' mun veitast gagn um að við höfum barizt við
auðvelt að finna heimkynni þeirra.“ . hlébarðameitnina,“ sagði Orandb.
„Þégar við komuin tií Tumbai,
þorp föður míns,“ ságði . O.rando,
þá munum við skera upp herör og