Vísir - 10.12.1952, Blaðsíða 7

Miðvikudaginn 10. desember 1952
VlSIR
THDMAS 6. COSTAIH:
Ei má sköpum renna. I
58

„Skilríki yðar eru vafalaust í lagi.“
Prinsinn fór að ganga um gólf og virtist á báðum áttum.
„Eg verð að játa, að greifafrúin minntist eitt sinn á yður
við mig. Hún sagði mér frá hvernig hún komst á flótta úr landi
yðar.“
„Eg gat veitt henni aðstoð. Og eg get veitt henni sömu að-
stoð nú.“
„Eg get ekki látið yður fara, herra. Greifafrúin verður sjálf
að taka ákvörðun í málinu.“
Hálfargur og óþolinmóður bætti hann við:
„Hún er gestur hér á heimilinu. Enginn veit það nema nán-
ustu skyldmenn og trúnaðarþjónar mínir.“
„Guði sé lof,“ stundi Frank upp og settist.
„Afstaða yðar er mér ekki ljós,“ sagði prinsinn og horfði
á hann rannsakandi augum, „en eg læt kalla á greifafrúna. Eg
þarf væntanlega ekki að vekja athygli yðar á, að það er ekki
áhættulaust fyrir mig að gera þá játningu, sem eg hefi gert.“
„Við Englendingar höfum okkar drenglyndisreglur eigi síð-
ur en Rússar,“ svaraði Frank.
„Jæja,“ sagði hann hikandi, — „kannske —“
Herbergið var svo bjart, að hvergi bar skugga á, enda var
það í hallartumi. Gabrielle stóð við einn gluggann og horfði
út og sneri því baki að þeim, en er hún heyrði að einhver kom
inn snerist hún á hæli snögglega, rak upp fagnaðaróp, er hún
sá Frank, og hljóp til hans til þess að fagna honum. Frank
sá ekkert nema ljómann í augum hennar. Gleðin yfir endur-
fundinum var svo mikil í augum hennar, að hann hafði sjálfur
aldrei verið glaðari en á þessu aUgnabliki.
„Guði sé lof að þú ert heil á húfi,“ sagði hann — en áttaði
sig þegar og endurtók orðin á frönsku.
„Það er augljóst,“ sagði prinsinn þurrlega, „að þér höfðuð
rétt fyrir yður herra. Greifafrúin er glöð yfir að hitta yður
aftur.“
„Glaðari en orð fá lýst,“ sagði Gabrielle og talaði eins og
hún væri dálítið móð, eins og jafnan er henni var mikið niðri
fyrir. Hún stakk hönd sinni undir armlegg hans.
„Við höfum lengi verið vildarvinir — og margt reynt saman?“
En er hún sá, að húsráðandi hennar var ékki sem ánægð-
astur á svipinn yfir þessum játningum, bætti hún við:
„Þér munið kannske, hvað eg sagði yður um aðstoð þá, sem
herra Ellery veitti mér, er eg flýði frá Englandi.“
„Eg man það mæta vel. Og þar sem þið eruð gamlir vinir
munuð þið þurfa margt að ræða, og þið munuð ekki hirða um
að hafa neinn þriðja aðila viðstaddan, og mun eg því draga
mig í hlé. Herra Ellery mun hafa tillögur fram að flytja, sem
þarfnast vandlegrar íhugunar, og mun eg því taka þátt í við
ræðunni bráðum.“
í dyrunum dokaði hann við andartak og mælti:
„Seinustu fregnir frá vígstöðvunum herma, að orustan hafi
elcki gengið Frökkum í vil.“
Undir eins og dyrnar höfðu lokazt sagði hún í bænarrómi
við Frank:
„Frank, segðu mér fljótt — það getur ekki verið satt, að
Napóleon hafi beðið ósigur.“
Hann tók nú allt í einu eftir því, að hún var klædd þjóðbú-
ingi. Mundi það hafa verið nauðsynlegt, til þess að leyna þjóð-
erni' hennar? Hann varð að bæla niður sterka löngun til þess
að ségja, að hún væri fegurri í hans augum én nokkrn tíma fyrr
og hann elskaði hana heitara en lífið í brjósti sínu.
„Nei, það er ekki satt — eg veit ekki hvaðan þeir hafa fengið
þessar ýktu fregnir. Hvorugur vann úrslitasigur — Rússar
hörfuðu undan í nótt, svo að það voru Frakkar sem héldu velli.“
„Eg vissi það,“ sagði hún og augu hennar ljómuðu. „Þeir
sigra aldrei litla keisarann minn. Þer hafa alltaf verið að segja
mér, að hann sé að tapa, en eg hefi ekki trúað því.“
„Undir eitt verðurðu að vera búin, — sigri hann verður það
dýrkeyptur sigur — og mun ekki gera honum neitt gott. Mann-
tjónið var alveg gífurlegt — líklegast, að um 70.000 menn
hafi fallið — og næstum helmingurinn Frakkar. Napóleon
sigraði, en í rauninni var svo mikið í sölurnar lagt, að hánn
hefði ekkí farið öllu verr út úr því, þótt hann hefði tapað.“
„Hann vann, hann vann! Hann vinnur alltaf — hann er
ósigrandi. Það var eins og engin hugsun kæmist að hjá henni
um örlög þeirra, sem féllu og særðust, og aðstandendur þeirra.“
„Gabrielle,“ sagði hann, „keisarinn þirín er að tapa um leið
og hann leggur undir sig lönd. Hinn mikli her hans er ekki
lengur til — í her hans eru nú aðeins 100.000 menn. Hann hefir
litlar birgðir og ekkert riddaralið. Eg hefi sent fregn til Eng-
lands um, að hann verði annaðhvort að hörfa til pólsku landa-
mæranna eða hann verði hrakinn þangað.“
„Nei, þú hefir ályktað skakkt, Frank. Þú ert blindur —
Napóleon sigrar ávallt. Nú kemur hann og hertekur Moskvu
og zarinn verður að semja frið. Þannig hefir það ávallt verið.“
„En það verður ekki svona núna, Gaby. Þessi styrjöld er
allt öðru vísi. Rússar eru allt öðru vísi en hinar þjóðirnar, sem
hann hefir barizt við. Eg veit, að hann getur tekið Moskvu, en
eg er sannfærður um, að það væri hyggilegra fyrir hann að
reyna það ekki. Og hann mun sjá, að hyggilegast verður að
hörfa undan, áður en Rússar endurskipuleggja heri sína.“
En Gabrielle hló.
„Þú hefir skakkt fyrir þér, Frank .minn. Þú þekkir ekki keis-
arann. Þú hefir aldrei séð hann — ef þú þekktir hann eins vel
og eg — ó, þú getur ekki gert þér í hugarlund hve mikill hann
er. Hann er maður, sem hefir örlög þjóðanna í hendi sér.“
„En það er ekki það, sem um er að ræða hve mikill hann er.
Eg viðurkenni, að hann sé mikill. Það sem máli skiptir er, að
zarinn mun ekki gefast upp eins og hinir. Hann ætlar sér alls
ekki að semja frið. Hann sendi Sir Róbert Wilson til herstjórnar-
stöðvanna með fyrirskipanir til Kutuzov í því efni. Þótt hann
missi Moskvu breytir það ekki afstöðu hans. Herir hans hörfa
lengra. Veturinn gengur í garð og franski herinn hefir engar
birgðir. Napóleon verður einangraður. Og hvað gerist þá?“
„Eg skal segja þér það,“ sagði hún og hló og virtist traust
hennar óbifandi. „Keisarinn minn mun finna einhverja leið
út úr vandanum — og sigra. Hann hefir þegar gert sínar áætl-
anir. Nei, nei, Franz, zarinn verður að beygja sig.“
Hún settist og benti honum að setjast hjá sér.
„Við megum ekki deila. Getum við ekki rætt um eitthvað
annað. Það er orðið svo langt síðan — það eru þrjú ár síðan
eg sá þig. Það er langur tími og margt hefir gerzt. Hvað hefir
drifið á daga þína allan þennan tíma?“
,Eg hefi starfað mikið. En það er eitt, sem eg hefi aldrei get-
að sætt mig við?“
„Þú átt við það, að eg giftist,“ sagði hún og leit hlýlega á
hann. „Þú ert trúr ennþá — og þó getur þetta ekki verið nema
minning?“
„Trúr — ævinlega, Gaby.“
„Það vekur gleði í hug mínum og stolt hve tryggur þú ert
— en er nokkur skynsemi í þessu, vinur minn. Heldurðu, að
væri ekki réttast fyrir þig, að reyna að gleyma?“
„Þessar minningar eru hið eina, sém eg hirði um. Þær eru
mér allt. En við höfum annað að ræða um, sem enga bið þolir.
Þú ert í mikilli hættu. Eg get komið þér örugglega úr landi
eins og sakir standa. En þú verður að koma þegar. En fyrst
verðurðu að segja mér hvernig á því stóð, að þú varst skilin
eftir. í guðs nafni, hvemig —“
Hún skipti skapi á svipstundu.
Dulrænar
HÆaðurinn í ganginum.
Það bar til á Útskálum litlu
eftir 1890, að Ögmundur Sig-
urðsson, sem þá var barnaskóla-
kennari, sá þar mann um há-
bjartan dag, sem hvorki 'hann
né aðrir gátu gert sér gréin fyr-
ir. Þetta var á sunnudegi, og’
messað á Hvalsnesi, og allt fólk-
ið við húslestur inni í íbúðar-
húsi prests nema kona ein, sem
var við eldhúsverk í gamla
bænum á Útskálum. En þannig
hagaði til, að úr gamla bæn-
um lágu tvennar dyr, aðrar úr
eldhúsinu og út, en hinar fram
á hlaðið. Þar var bjartur gáng-
ur.
Ögmundur Sigurðsson þurfti
að sinna mönnum, er voru í
erindum við hann, og þurfti að
fara inn um ganginn, en hann
var lokaður að innanverðu, svo
að hann varð að fara inn um
eldhúsið og opna ganginn að inn
anverðu. En þá sér hann þar
mann greinilega. Hann var
öðruvísi klæddur én almennt
gerist, — var í stuttbuxum,
hrépptum fyrir neðan hnéð Og
í stórri mússu mórauðri, ein-
hnepptri, með hattkúf á höfði,
og mikið grátt hár kom undan
hattinum. Hann sneri baki að
veggnum og var álútur, studdist
fram á gönguprik, og löfðu
vettlingar niður með prikinu.
Hann heilsar upp á manninn,
en hann tekur ekki kveðjunni.
Hugði Ögmundur þetta vera
karl að nafni Bjarni, er oft var
í slæmu skapi, og segir Við
hann: „Það liggur illa á þér í
dag, Bjarni minn.“ -— En hann
áttaði sig þegar og sá, að þar
var annar maður en Bjarni.
Síðan fer hann framhjá honum
og út og lýkur erindum við
mennina. Fer sVo inn aftur og
út um eldhúsið og spyr hvort
nokkur hafi gengið um, og kvað
eldakona það ekki vera, og
hefir maður sá ekki sézt síðan.
(Handrit Sigurðar Guðjónsson-
ar í Saurbæ á Hvalf jarðarströnd
— Rauðskinna).
BEZT AÐ AUGLYSAIVISI
d. Sumuyki.
- TARZAN -
1302
Froskamenn létu Tarzan og Val- Nú þeystu froskamennimir út úr
þór komast framhjá, en síðan urraði sefinu og eftirförin hófst. Nú var
fyrirliðinn skipun. mikil hætta á ferðum.
Þeir sátu uppréttir á krókódílun-
um, veifuðu spjótunum, og voru áílir.
hinir ófrýnilegustu.
Froskamönnunum var ljóst, að
sézt hafði til ferða þeirra, og ráku
upp bardagaöskur.