Vísir - 17.02.1954, Blaðsíða 7

Miðvikudaginn 17. febrúar 1954
Vf SIR
•>■■■0 s'P hhno flfl! lam jiilj kghb iiljj bbcb bbbb ii-ijj hbsb p bbbb JliH hðbb iiljj
»:•:
'mn teit M\
með kvensui' sínar. Sá, seni fyrir þeim var, risi á vöxt og hinn
ægilegasti ásýndum, nam staðar skammt fyrir innan dyrnar
og bauð hverjum, sem vildi að drekka á sinn kostnað og félaga
sinna. Um leið tók hann hnefafylli spænskra gullpeninga úr
vasa sínum og hellti milli handa sér.
gBBB
s b x
Efiir JF. vam Waeh 3Masam. mx
§Í 2 |§
U|:| BBBB ijll! BBESB fiiii BBBB hjjj EEEB !|jU BBB HH jjjSj IBBI jjijl. HBBB Ijijj BBEB |jU BBiEH !■
einhverjar meyjar, sem veita okkur blíðu sína vegna ástarinnar
einnar.“
„Mæltu manna heilastur,“ svaraði Asa, sem var nú óðum að
jafna sig. „Fram til dáða.“ En svo flaug honum annað í hug.
„En, heyrðu annars, aftakan fer fram um dögun og við verð-
um að vera árla á ferli, ef við eigum ekki að missa af skrokkn-
um. Það er enginn leikur að komast yfir lík á vorum dögum.
Eg varð að rífast í þrjár stundir samflgytt við herlækninn, áður
en hann fekkst til að skrifa undir leyfið."
Peter laut niður, hnoðaði snjókúlu og þeytti henni í glugga
eins hússins og sendi síðan annan í höfuð mannsins, sem út
gægðist til að athuga, hvað á seyði væri.
„Reyndu að gleyma stelpunni,“ sagði Peter. „Reyndu að
muna, að þetta er gamlaárskveld og að við höfum í vasanum
skírteini frá bezta lækni Nýja Englands!“
Rauða Ijónið.
Peter Busham og Asa Peabody gengu varlega niður eftir
Hannoverstrætisbrekkunni. Þeir urðu að bsygja sig gegn
vindinum og höfðu orð á því, að ekki vildu þeir vera á sjó i
slíku veðri, því að brimgnýrinn lét hátt í eyrum þeirra.
Á Prinsstræti varð hópur sjómanna á vegi þeirra. Þetta voru
greinilega menn af víkingaskipi og víking þeirra á landi virtist
hafa borið góðan ái'angur, því að þeir leiddu á milíi sín fjölda
kvenna, sem hlógu mikið.og sungu við raust.
„Sælir, strákar!“ kallaði einhver úr hópnum til þeirra félaga.
„Komið með okkur og gerizt skipverjar á Stórtyrkjanum —
bezta víkingaskipi, sem á floti er!“
En þá langaði ekki í þenna félagsskap, svo að þeir héldu
göngunni áfram, unz þeim fannst tími kominn til að leita í
húsaskjól, þar sem hægt væri að væta kverkarnar og ylja inn-
yflin. „Jæja, læknir góður, hvert skal halda?“ spurði Bumham.
„Til Rauða ljónsins?“
Asa litaðist um og svaraði síðan: „Förum þangað, sem bjór-
inn er ódýr.“
Burnham hló. „Fyrir utan peningana fyrir líkinu á eg aðeins
tólf shillinga og hálfum betur. Höldum þá til Rauða ljónsins!“
En skyndilega beindist athygli hans að hávaðasamri þyrpingu
framundan á götunni. „Hvað er þetta?“
Fólkið hafði þyrpzt utan um drukkinn mann og reiðhest
hans, sem lá á freðinni götunni. Vesalings skepnan brauzt um,
en komst þó ekki á fætur. Eigandinn lét svipu sína dynja á
dýrinu, sem hneggjaði af ótta og sársauka. Burnham brauzt
gegnum þvöguna og skipaði manninum að hætta, hesturinn
væri of hræddur til að geta komizt á fætur í hálkunni.
„Þér kemur það andskotann ekkert við,“ svaraði sá drukkni.
„Eg á truntuna og drep hana, ef mig langar til þess.“
Peter þreif í hnakkadrembi hins drukkna manns, sem var
lítill og væskilslegur og lyfti honum með réttum handlegg.
„Eg kann ekki við þá menn, sem kvelja dýrin,“ mælti hann.
Síðan reiddi hann vinstri hnefann. „Viltu að eg leiki þig eins
og þú leikur hestinn?"
Mannfjöldinn var alveg með Peter og hló mjög að því, er
karlinn fulli spriklaði í hendi hans eins og kettlingur í kjafti
móður sinnar. En karlinn kom líka auga á skringilegu hliðina
á þessu og tók allt í einu að skellihlægja. Svo sagði hann:
,Ne-ei, en ef hesturinn getur ekki staðið upp, þá verður þú að
bera mig heim. Eg hefi mestu skömm á að ganga.“
Peter hló að karlinum og sleppti honxxm, en lét síðan ná i
ösku í næsta húsi og dreifa henni umhverfis hestinn. Gat hann
þá þegar staðið upp. Varð eigandinn þá svo mikill vin þeirra,
að hann vildi bjóða þeim að drekka með sér, en þeir þágu ekki
hið góða boð og héldu leiðar sinnar í áttina til Rauða ljónsins.
Veitingakrárnar við höfnina og hin hálfgerðu pútnahús, sem
var voru, voru full út að dyrum. Þaðan barst söngur, hljóðfæra-
sláttur og glasaglaumur. Var auðheyrt og séð, að Bostonbúar
ætluðu að kveðja gamla árið vel og fagna því nýja jafn rækilega.
Loksins birtist merki Rauða Ijónsins framundan og þeir fé-
lagar réðust til inngöngu í kjölfar sex eða átta hermanna, sem
voru í ýmsum einkennisbúningum. Strax þegar inn kom lagði
að vitum þeim svo ramma fýlu, að þeim félögum hélt við upp-
köstum, en þeir voru ýmsu vanir, svo að þeir jöfnuðu sig fljót-
lega.
Það var ekki djúpt tekið á árinni að segja, að Rauða íjónið
væri fullt út að dyrum. Þar úði og grúði af allra landa kvik-
indum, nýlendubúum, Spánverjum, Frökkum, rauðiskinníum,
svertingjum og Hollendingum — sjómönnum, verkamönnum,
iðnaðarmönnum — og þessi hópur sat allur að drykkju og drakk
fast. Peter og Asa stefndu til herbergis að baki aðalveiönga-
stofunnar, þar sem þeir gerðu ráð fyrir, að næði mundi verða
ÖRu meira.
V Á miðri leið þangað heyrðu þeir öskur mikið að baki Þeir
litu um ðxl ög sáu, að sjóllðar af Stórtyrkjanum ruddtssl imm.
MesaBttasliólaleílksBi'isaBfi:
Aurasálin eftir Moliere.
Menntaskólaleikurinn 1954
var frumsýndur í Iðnó í fyrra-
kvöld fyrir fullu húsi áhorf-
enda, sem óspart hylltu hina
ungu og lífsglöðu leikendur.
Viðfangsefnið er að þessu
sinni gamanleikurinn „Aura-
sálin“ eftir Moliére og er Einar
Pálsson leikstjóri, ,en aðalhlut-
verkið, Hai'pagon (aurasálina)
leikur Valur Gústafsson af lífi
og sál og vekur ,hann mikla
kátínu. Cléante, son Harpagons,
leikur Bernharður Guðmunds-
son; Elise, dóttur Harpogons,
leikur Steinunn Marteinsdóttir;
Valére leikur Gísli Alfreðsson
og Mariane Guðrún Erlends-
dóttír. Önnur hlutverk leika
I Páll Ásmundsson, Guðrún
Helgadóttir, Ólafur Stephensen,
Jóhann Már Maríusson, Jón
Ragnarsson, Guðrún Th. Sig-
urðardóttir, Jón Norðmann,
Bjarni Beinteinsson, fsak Hall-
grímsson og Svanur Sveinsson.
Menúett hefur Guðrún Erlends-
dóttir æft, en undirleik á slag-
hörpu annast Edda S. Björns-
dóttir.
Gamanleikur þessi er í fimm
þáttum og gerist fyrir utan hús
Harpagons í París. Það er
dauður maður, sem ekki getur
hlegið að þessu gáskafulla
gamni, enda þótt það verði að
kallast allmikið yfirdrifið á
köflum — það er að segja frá
höfundarins engu síður en leik-
endanna. Eiga menntaskóla-
nemendur vafalaust eftir að
veita Reykvíkingum marga
glaða kvöldstund með þessu
leikriti.
Þetta er í annað sinn, sem
menntaskólanemendur sýna
þetta leikrit Moliéres, en það
var fyrst sýnt 1925 undir nafn-
inu Harpagon, og lék Þorsteinn
Ö. Stephensen þá aðalhlutverk-
ið. Einnig léku þá í leikritinu
tveir af æruverðugum, núver-
andi kennurum menntaskólans,
þeir Jóhannes Áskelsson, nátt-
úrufræðingur og Magnús Finn-
bogason magister.
Leiktjöld í leikritið hefur
Magnús Pálsson málað. Að sýn-
ingarlokum í fyrrakvöld voru
hinir ungu leikendur hvað eftir
annað kallaðir fram á sviðið,
þeim klappað lof í lófa, og var
þeim þökkuð ágæt frammistaða
með blómvöndum. I. K.
skyrtur
(tékkneskar),
hvítar og mislitar; einnig
með tvöföldum manchettum,
mjög góðar og vandaðar teg-
undir.
nýkomnar.
Geysir h.f.
Fatadeildin.
SKieAUTCCRÐ
RIKISINS
M.s. SkjalÉreið
vestur um land til Akureyrar
hinn 22. þ.m. Tekið á móti
flutningi til Súgandafjarðar og
áætlunarhafna á Húnaflóa og
Skagafirði, svo og til Ólafs-
fjarðar og Dalvíkur í dag og
árdegis á morgun. Farseðlar
seldir árdegis á laugardag.
wEsja"
austur um land í hringferð hinn
23. þ.m. Tekið á móti flutningi
til Fáskrúðsfjarðar, Reyðar-
fjarðar, Eskifjarðar, Norðfjarð-
ar, Seyðisfjarðar, Þórshafnar,
Raufarhafnar, Kópaskers og
Húsavíkur í dag og á morgun.
Farseðlar seldir árdegis á
mánudag.
Helgi Helgasam
fer til Vestmannaeyja hinn 19.
þ.m. Vörumóttaka daglega.
Á kvökSvökunni.
í Monte Carlo og í öðrum.
samskonar spilavítum kemur
það fyrir að menn vinna svo
mikið að þeir „sprengja bank-
ann“ sem kallað er. Það þýðir
þó ekki að þeir vinni allt það
fé, sem spilavítið á til. Það er
aðeins eitt borð, sem spilamað-
ur hefir grætt svo mikið af, að
sá sem sér um það, verður að
senda eftir meira fé til þess að
geta haldið áfram spilinu. Þetta
hefir komið fyrir nokkrum
sinnum, að sögn, í Monte Carlo.
En enginn hefur þó valdið eins
mikilli truflun og Breti einn,
sem spilaði þar 1933. Hann.
rúði sama borðið að peningum
6 sinnum á tæpum 4 klukku-
stundum.
•
Litla stúlkan var boðin í
brúðkaup og segir við brúðina:
„Þú ert ekki nærri eins þreytu-
leg og eg bjóst við?“
Brúðurin: „Er það ekki, góða:
mín? Hvers vegna hélztu að eg
væri þreytuleg?“
Litla stúlkan: „Eg heyrðf
hana mömmu segja við hanm,
pabba, að þú hefðir verið á
harðaspretti eftir honum Gulla
í marga mánuði.“
•
Áður en steinolía kom til
sögunnar var hvallýsi notað
víða á lampa. Þegar farið var
að nota steinolíu varð gömul
kona mjög áhyggjufull út af
þessari breytingu.
„Hvað ætli vesalings hval-
irnir taki nú til bragðs?“ sagðf
hún og dæsti við.
•
Bóndinn: Hvað varstu að
leika, góða?
Konan: Þótti þér það fallegt?”
Bóndinn: Já, það var indælfe
— lagið guðdómlegt og full-
komið samræmi í raddsetning-
unni.
Konan: Þetta er alveg sama
lagið og eg lék í gærkvöldi en.
þá sagðir þú að það væri and-
styggilegt.
Bóndinn: Æjá, — steikin vafi-
svo brennd í gærkvöldi.
WVVUVWWVUVWWWWVVUVVVXftWVVVfcWUVVVVWWWVWUVVWJ
Lsnpar —
Skermar
Erlendir lampar,
nýkomnir.
Fjölbi'eyttasta úrval
bæjarins.
SliermabttSm,
Laxijfavegi 15.
Simi 82685.
wvwvuvvvnvNVvvvvvmvvhvuwAViAn.vvvvvvwvvvvvw
Chtu JiHHi VaK..*
Þetta mátti m. a. lesa í Vísl
17. febrúar 1919:
Alþingiskostnaðurinn.
Ferðakosthaður þingmanna
til þings og frá þingi árið 1918
var í blaðinu í gær talinn kr,
4265.20, en sú upphæð var
þingmönnum greidd „fyrir
farartálma“, og þar að auki
ferðakostnaður þeirra, kr.
5670.00, auk kostnaðar vi®:
sérstakar skipaferðir, sem varS
kr. 6313.50. Ferðakostnaðurinn
hefir þannig orðið samtals kr,-
16.148.70.
Kaffibirgðir
talsverðar komn hingað
Gullfossi, eitthvað á 3. þfös.
sekkir, til landsverzlunarinnar.
Kemur það sér vel, ef tlðin fe*
að kólna.
Húsfyllir
vas á söngskemmtun Bewe-
dikts Árnasonar í Báruhúsinu
I jgserkveldi, og var söngmaiMi-
Imxwí éspart klappað lof i l&fa.