Vísir - 26.05.1954, Blaðsíða 7

Miðvikudaginn 26. maí 1954
Vf SIB
1
«■■■ tá ■■■■
Sii
■■■■ ■■■■ ii ■■■■ i
jjíj
jjjjja ■
KS
>: ■
S"
hz
fcS
CngiHH ieit Aína
ævína,
Lia»
Eftir F. ran Wych 3Sasonm
70
iix
■X
iiv
K ■ ■■■■ iu!í ■■■■ jjjjj ■■■■ II ■■■■ li ■■>■■ m ■■■■ i@ ■■■■ $!| ■■■■ q ■■■«.;.
„Hvaðan komið þér?“ spurði Arnold.
„Úr stöð Jamesons hershöfðingja í Westchester?“
Arnold hnyklaði brúnir og spurði þunglega:
„Vitið þér hvers efnis þessi orðsending er?“
„Það eitt, herra, að hún er mjög mikilvæg.“
Allra augu mændu á Arnold, er hann opnaði bréfið*. Lucius
veitti því athygli, að æðar á enni hershöfðingjans þrútnuðu,
og gljáandi svitadropar spruttu fram á andliti hans.
„Herrar mínir, þið verðið að afsaka mig. Eg verð að sirma
mikilvægu máli persónulega, virkinu. Þér, herrar mínir, mat-
izt sem ekkert hefði í skorizt, og innið svo af hendi þær fyrir-
skipanir, sem þið hafið fengið, og búið allt undir komu Was-
hingtons til West Point.“
Lucius veitti því athygli, að hershöfðinginn beit á vör sér.
Enn mændu allra augu á hann, er hann haltraði til dyra, og
mælti hvasslega við annan aðstoðarforingja sinn:
„Látið leiða fram hest handa mér, North.“
„Nokkurn sérstakan?“
„Fari í helvíti, nei, eg verð að hafa hraðan á, en náið í| hest
fljótt og þér„ Allen, ríðið í skyndi á lendingarstaðinn, og skipið
James Lowery að hafa róðrarmennina mín við hendina.“
Liðsforingjarnir horfðu hver á annan, er Arnold var farinn.
„Hvað er um að vera?“
„Eg hefi aldrei séð „þann gamla“ í þessum ham.“ ,
En enginn vissi neitt, hvorki upp né niður. Liðsforingjar
stóðu upp og gengu á brott til þess að sinna störfum sínum.
Arnold, sem hafði fkrið upp í herbergi konu sinnar, grenjaði
nú uppi á stigapallinum:
„Farií helvíti, því er eg látinn bíða. Er ekki hesturinn minn
til. North, North.“
Hershöfðinginn haltraði niður og kallaði um leið til Luciusar:
„Sinnið konu. minni, henni hefir versnað aftur.“
Svo hraðaði hann sér út og settist á bak hestinum.
„Á eg að koma með yður, herra?“ spurði North. „Er eitthvað
að?“
Arnold svaraði engu og keyrði hest sinn sporum. Liðsforingjar
nokkrir horfðu sem steini lostnir á eftir honum, en Lucius hrað-
aði sér upp til þess að sinna frú Arnold.
Þegar þangað kom lá konan í yfirliði á gólfinu. Óttaslegin
þerna beygði sig yfir hana og neri úlnliði hennar.
„Ó, guð minn góður, það er lýgi,“ kveinaði frú Arnold, er
hún kom til meðvitundar, og það var næstum sem Peggy
Shippen Arnold væri að missa ráð og rænu, hún greip krampa-
kenndu taki í föt sín og hin fögru, bláu augu hennar hringsnet-
ust í höfði hennar.
„Þeir hafa neytt hann til að segja þetta. Benedikt mundi aldrei
gera annað eins.“
Franks höfuðsmaður kom hlaupandi inn og flýtti sér að segja
við Lucius:
„Veitið orðum hennar enga athygli, læknir, hún er ekki með
sjálfri sér og veit ekki hvað hún segir.“
Lucius kinkaði kolli. Hann vis^i vel, að frú Arnold átti vanda
til að fá köst.
„Hann er ekki föðurlandssvikari,“ æpti hún eins hátt og
hún gat, „ekki þótt allt gull Englands væri í boði.“
Lucius lagði kaldan klút yfir andlit hennar og tókst að hindra
að það, sem hún sagði frekara heyrðist um allt húsið.
„Eg fyrirfer mér. Hvar er barnið mitt? Eg fyrirfer því lika
hedlur en að það lifi við skömm.“
„Reynið að vera rólegar, frú,“ sagði Frank höfuðsmaður og
lokaði dyrunum.
Hann horfði með örvæntingarsvip á Lucius.
,,í guðanna bænum róið hana, eða það er úti um okkur öll.“
„Hverjum er nú að treysta?“
Sjúklingur Luciusar Devoe var vart sofnaður, þegar hróp-
aðar heyrðust úti fyrirskipanir til varðliðsins um að fylkja liði,
því að yfirhershöfðinginn væri að koma.
Blásið var í lúðra og hófadynur heyrðist í fjarska. Virtist
þar vera mikill flokkur riddaraliðs á ferð.
Lucius leit út um glugga og sá tvær fylkingar varðmanna
heilsa með byssunum, er sjálfur Georg Washington reið í hlað,
og með honum hershöfðingjarnir Knox og Lafayette.
Morgunverðar var neytt í skyndi og því næst stigu hershöfð-
ingjarnir á bak aftur og riðu til lendingarstaðarins, til þess
að láta flytja sig yfir til West Point.
Dr. Craik sagði í skipunartón við Lucius:
„Dr. Devoe, þér fylgið mér yfir ána. Yfirhershöfðinginn hefir
mikinn áhuga fyrir sjúkrahúsi yðar.“
„Já, herra, eg skal búast til brottferðar þegar.“
Er upp kom barði hann að dyrum Emmu, sem var nývöknuð
og sagði geispandi:
„Hvað, er eitthvað um að vera, Lucius?“
„Fleira en eg get gert grein fyrir, eins og sakir standa. Gerðu
svo vel að annast frú Arnold, þegar hún vaknar. Mér hefir verið
skipað að fara þegar austur yfir ána.“
„Ó, Lucius, þú kemur aftur,“ sagði hún og leit á hann með
brennandi augnaráði. „Komdu og kysstu mig, elskan mín.“
„Eg kem eins fljótt og eg get,“ elskan mín,“ sagði hann.
Framkoma hans virtist sannfærandi, þótt hann virtist stað-
ráðinn í að hitta ekki Emmu Vynkoop aftur, fyrr en Sabra
Stanton væri orðin kona hans. Hann kyssti hana, hljóp niður
stigann, greip hnakktöskur sínar og henti sér á bak, og varð
brátt allur ryki hulinn, enda fór hann síðastur í fylkingu ríðandi
manna að lendingarstaðnum á Robinsonsetri.
Hinn flatbotnaði bátur Arnolds hershöfðingja sást vitanlega
hvergi, og varð Georg Washington að bíða eftir öðrum.
„Það verður ánægjulegt að koma aftur til West Point,“ sagði
Washington við Knox. Eg er viss um, að hinn óþreytandi Arn-
old brennur í skinninu að skýra frá hvað honum hefir orðið
ágengt.“
Luciusi virtist hann þreyttur eftir langa reið frá Connecticut,
en þó voru aðstoðarmenn hans allmiklu þreytulegri.
„Það er eitt af því, sem manni fellur illa á styrjaldai-
tímum, að vinir verða að skilja. Miklif voru erfiðleikarnir,
sem við urðum sameiginlega að mæta í byrjun styrjaldarinnar,
Arnold og eg, og hann var allt af traustur sem bjargið. Það
er margs að minnast frá árunum ‘76 og ‘79.“
Það var eins og dálítill glampi kæmi fram í augu Knox, —
engrar svipbreytingar varð vart að öðru leyti, og hann sagði
ekkert. Lafayette var þungbúinn — það var alkunna, að hann
hafði engar- mætur á Arnold.
Það vakti mikla furðu yfirhershöfðingjans, að ekkert varð-
lið var til þess að heilsa honurn í Arnold-virki, og ekki vac
skotið úr neinum fallbyssum, en hann gerði strangar kröfur
til að sér væri sýnd full virðing. Fáir hermenn sáust og bátur
Arnolds sást hvergi. Dr. McHenry gat ekki á sér setið að
minnast á það.
Að lokum birtist Lamb herdeildarforingi, næstur Arnold að
tign, rauður út undir eyru og skömmustulegur, og gat vart
WHtP AoiráazSSRáJÆ
Á kvöidvökunni.
Sanerbruch prófessor segisj
frá því í endurminningum sin-
um, að hann hafði ekki veriö
orðinn gamall, þegar brjóst-
mynd af honum hafði verið sett
upp í læknaskólastofu há-
skólans í Berlín. Einn af aðdá-
endum hans var söngkoná
Maria Jeritza og kom húii
langa leið til þess að vera við
afhjúpunina. Á eftir sagði hún
við prófessorinn: „Finnst yður
ekki til um það, að ég skuli
hafa komið alla þessa leið,
til þess að vera viðstödd þetta
merka tækifæri?"
„Kæra vinkona“, svaraði
hann. „Ég myndi fara hringinti
í kringum hnöttinn til að verá
viðstaddur, ef afhjúpa ætti
brjóstmynd af yður“.
•
Henri Bernstein, hinn mikli
franski leikritahöfundur er
hæverskur maður. Nýlega
spurði gagnrýnandi hann að
því hvert hann héldi að það,
sem hann léti eftir sig myndi
lifa.
„Eitt veit ég að muni lifa“,
svaraði höfundurinn.
„Og hvað er það?“ spurði
gagnrýnandinn forviða.
„Það er mynd af mér 8 ára
að aldri, sem Manet hefur máí-
að“.
•
Nokkrir hljómsyeitastjórar,
þ. á m. Toscanini og Maseagm
voru beðnir um að aðstoða við
hátíðasýningu í Mílanó. Átti
hún að vera til heiðurs Verdi,
tónskáldinu. Máscagni (höf-
undur Cavalleria Rusticana)
þótti nóg um frægð Toscaninis
og setti það skilyrði íyrir að •
stoð sinni, að hann fengi hærri
borgun en Toscanini, Sér væri
sama þó að hann fengi aðems
einni líru meira, — en meirá en
T. vildi hann hafá. Leikhús-
stjórinn féllst á þetta. Að lok-
inni sýningu var Mascagni af-.
hent borgunin. Hún var ein
líra. — Tascaníni hafði aðstoð-
að> ókeypis.
•
Frúin var að lesa tímarit.
„Nei, hugsaðu þér,“ sagði hún,
„Hér stendur, að með sumum
kynflokkum í Afríku, megi
konur ekki taka til máls nema
karlmaður hafi byrjað samtal.“
Húsbóndinn tautar fyrir
munni sér: „Já, og eg þori að
veðja að þar verða alltaf ein-
hver flónin til þess að byrja
samtal.“
£ur*(>ufk&i — TARZAM — iss9
Fjölmargar öryar stóðu í fílun- En hinn fílinn hafði aðeins sæizt Fíllinn svipaðist nú um eftir Hann rak upp sársaukakennt
um, og annar þeirra var særður til lítillega, og hann snérist til varnai. fjandmönnum sínum, og loks kom reiðiöskur og hentist á eftir svevt-,
ólífs. .. . . .. . >!■;. hann auga á þá. ingjunum. ú