Vísir - 10.07.1954, Blaðsíða 7

Laugardaginn 10. júní 1954.
VISIR
f
ÍWWMA^WlWAWUWWWUWiWWUWWVVWWWiWVW
IRobert O. Case: - |
GuHgiidt'an ||
2 j;
ÍXSS£££ív£SíSfiíXíKS£SSS£Æ£nX£S£SSrKSSí£ftí£££SSSS?-
baka. Og hún gerir ráð fyrir að tveggja klukkustunda dvöl við
námuna muni nasgja.“
„Herra trúr,“ sagði Ravenhill, sem ekki gat varist því að dást
dálítið að stúlkunni fyrir hugrekki og festu — eða var hún svona
ákveðin blátt áfram af því, að hún hafði ekkert vit á vetrar-
'flugferðum yfir þessum norðurslóðum? „En riddaralögreglan
leyfir ekki slíkar flugferðir, — á þessum árstíma, og sízt, ef
kvenmaður verður farþegi. Við getum sleppt því, að maður að
maður að nafni Ravenhill, sem ekki nýtur meira álits en ég,
verði leiðbeinandi um námumál.“
„Hún er búin að útkljá þetta við riddaralögregluna.“ Raven-
hill hallaði sér aftur andartak. Hann og Steve horfðu hvor á
annan athugunaraugum, eins og tveir gamlir refir, sem af til-
viljun hafa bælt sig í sama rjóðri.
„Geturðu sagt mér, Corliss, hvers vegna hún þurfti að velja
mig, þar sem um 33 flugmenn, er leyfi hafa til flugs yfir óbygð-
unum, var að ræða. Já, hún velur mig. Og riddaraliðslögreglan
felst á mig — þótt þeir blátt áfram hafi beðið tækifæris að
setja mig í svartholið.“
„Það er auðskilið mál hvers vegna hún valdi þig,“ sagði
Steve Corliss. „Hún er ein í úlfahópi. Og þú ert — alkunnur.“
„Og riddaraliðslögregan?"
Steve yppti öxlum.
„Kannske þeir hafi ekki mikinn mannafla, og ég held sannast
að segja, að þeir séu fámennir núna. Kannske þeir ætli að lofa
þér að leika lausum hala — um sinn.“
„Eg hallast frekar að því,“ sagði Ravenhill og slökkti í vindl-
ingi sínum og tróð honum í öskubakka. „Ég verð því að láta
krók koma á móti bragði með því að haga mér óaðfinnanlega
meðan á þessu stendur — sem ég auðvitað mundi gera hvort
eð væri.“
„Vitanlega,“ sagði Steve og glotti.
í kaffistofunni hölluðu tveir námumenn klæddir vinnufötum
sér fram á afgreiðsluborðið og höfðu í flimtingum við tvær feit-
lagnar afgreiðslustúlkur, sem höfðu lítið að gera þessa stund-
ina. — V. Drummond sat við lítið borð baka til í stofunni og lá
skjalabunki við hægri olnboga, sem hún studdi á borðplötuna.
Hún leit upp, er Ravenhill kom inn. Hún var þannig klædd, að
ekki gat dulizt, að hún hafði farið í búðir í Edmonton, til þess
að búa sig undir ferðina. Hún var í léttri en skjólgóðri ’stutt-
kápu með áfastri hettu, í þykkri ullarpeysu, í skíðabuxum og
hosum, og skíðaskóm. Hún reykti vindling, var hugsi á svip.
Ravenhill veitti því athygli, að á vinstri hönd hennar, sem við
honum blasti, var ekkert fingurgull.
Klæðnaðurinn fór Vee Drummond mjög vel, þótt hún virt-
ist sér þess ekki meðvitandi eða vera neitt um það að hugsa.
lega, en ekki fyrir fimm árum á sólheitri ströndinni við Strath-
hennar. Og hún var svo hraustleg, að Ravenhill fannst lífsfjörið
varpa Ijóma á hana, en Ravenhill var annars ekki vanur að
verða uppnæmur, þótt hann sæi fagrar konur. Hann sá, að hún
hafði mjög lítið breyzt á þessum fimm árum, sem liðin voru,
síðan er fundum þeirra bar saman. Þó öllu þreknari, en því fór
fjarri, að það væri til lýta, — það var miklu frekara í hina
áttina. Annars hafði hún alltaf haft áhyggjur af því, að hún
kynni að fitna um of.
Hún háfði reynt að láta það líta svo út, sem hún hefði ekki
orðið þess vör, er hann birtist í dyrunum, en nú, er hann nálgað-
ist leit hún upp og virti hann fyrir sér, blátt áfram og án nokk-
urra svipbreytinga. Og sama mátti um hann segja, er hann leit
á hana á móti. Hafði það vakið nokkra ólgu í hug hennar, að
sjá hann aftur, varð þess ekki vart í svip hennar.
„Sæll, Riv,“ sagði hún. Hún sagði þetta eins og hún mundi
hafa sagt við einhvern kunningja, sem hún hitti næstum dag-
lega, en ekki fyrir fimm árum á sólheitri ströndinni við Strac-
cona. Hún bauð honum ekki hönd sína, en benti honum að setj-
ast andspænis sér.
„Gerðu svo vel að setjast. Ertu búinn að neyta morgun-
verðar.“
„Ekki enn,“ svaraði hann og gaf annari þernunni bendingu,
sem færði honum þegar tvö linsoðin egg, ristað brauð og marme-
laði eins og ávallt á morgnana.
„Þú lítur hraustlega út,“ sagði hann við Vee. „Þú hefir al-
deilis lagt Íand undir fót. Það er kippur hingað frá Victoría.“
„Það er langt þangað, satt er það, en ekki nema átta klukku-
stunda flug, þótt ótrúlegt megi virðast.“
Hún var bláeyg og fagureyg og augnahárin óvanalega löng.
Og nú hvíldu þessi bláu augu á honum, en hún brosti ekki.
„Corliss hefir sagt þér hvers vegna eg kom hingað?“
Hann kinkaði kolli um leið og hann valdi sér vindling.
„Eg er vitanlega upp með mér af því, að þú leitar til mín.
En, eins og allt er í pottinn búið, furða eg mig dálítið á því.“
Þernan kom og fyllti bollan hans Vee líka og fór svo.
Þau dreyptu á kaffinu og horfðu enn athugulum augum hvort
á annað. Svo setti hún niður bolla sinn skyndilega, eins og hún
hefði tekið einhverja ákvörðun, og hljóp roði í kinnar henni.
‘ f BRIDGEÞÁTTUtt f
▲ 4
4 visis 4
Ihausn d Bridge-þraut:
é
¥ D-G-10
♦ D-5-4-3-2
* G-10-5-Þ3
é D-9-4-3-2
¥ 8
♦ K-6
* Á-D-9-8-7
A 8-7-0-5
¥ K-9-5-4-3-2
♦ G-10
* 2

A Á-K-G-10
¥ Á-7-6
♦ Á-9-8-7
* K-6
Suður segir og spilar sjö spaða.
Útspilið er hjarta drottning. —
Spurt var hvernig væri örugg-
ast fyrir Suður að spila spilið. j
Suður verður að gera sér j
grein fyrir því, að vei gæti svo
farið að fjórir spaðar og fyrir-
staða í Iavifi sé hjá öðrum hvor-
um andstæðingana. Hann verður
því að reyna að spila spilið
öruggt. Hann tekur því drottn-
ingu í hjarta með ás og spilar
hjarta aftur, sem drepið er með
spaða tvíst. Síðan er spaða þrist
spilað út úr borði, og síðasta
hjartað drepið með spaða níu.
þá er ás og kóng í tígli spilaö
og einn tígull drepinn með
spaða. þá eru trompin tekin og
seinustu þrír slagirnir verða á
ás, kóng og drottningu í laufi.
Á kvöldvðkunni.
Ef ein af bókum yðar kemur
út í 10 þús. eintökum eða meira
getið þér reiknað með því,
að í henni sé eitthvað ósæmi-
legt. (Evelyn Waugh).
•
Frægð er hlutur. Hún er til-
finning svipuð þeirri, sem við
verðum vör við eftir að við
höfum tekið inn sterka töflu.
(Joyce Carey).
Við góðan hádegisverð á fólk
að borða vel, en ekki of mikið
— tala mikið en ekki vel. (W.
Somerset Maugham).
•
Fíll sér mús í fyrsta sinn á
ævi sinni: „Þetta er sannarlega
furðulegt, að eg skuli vera
svona stór, en þú svona anga-
lítil.“
„Jú, finnst þér það ekki,“
anzaði músin, „en eg var líka
mkið veik í átta vikur“.
0
Litli kútur: „Mamma, eg
datt og meiddi mig áðan.“
Móðirin: „En þú fórst samt
ekki að gráta?“
Litli kútur: „Eg vissi ekki,
að þú værir heima.“
0
Hertoginn af Edinborg hafði
gefið skozkum skógarverði sín-
um þykka skinnhúfu, sem
þakti bæði eyrun. Maður þessi
hafði annars haft þann sið að
ganga berhöfðaður hvernig sem
viðraði. í fyrravetur kom her-
toginn til Skotlands og hitti þá
skógarvörðinn berhöfðaðan. —
„Jæja, líkaði þér ekki húf-
an?“
„Vissulega, herra, en síðan
slysið mikla varð, hefi eg ekki
haft hana á höfðinu.“
„Hvaða slys?“ spurði her-
toginn í samúðartón.
„Þannig var mál með vexti,
að Mac vinur minn bauð mér
upp á whisky. en eg heyrði það
ekki vegna húfunnar.“
0
„Már er sagt, að þú hafir
keypt þér íbúð rétt hjá flug-
vellinum. Finnst þér ekki ó-
næði af hávaðanum?"
„Húseigandinn segir, að það
sé aðeins fyrstu þrjár vikurn-
ar.“
„Nú og svo?“
„Á meðan bý eg í igistihúsi.“
C (£. SuncuqhA:
- TARZAN
„pað varð inikið öngþveiti eftir
pprenginguna", hélt Gibson áfrans.
„Fnrbeganm' ■ ■ru iti sínu ijær af
hræðslu.
Kélagi minn og ég skjögnðum rneö
;eggskjöldinn út að bort'-:o], knum.
ill s »inu komum við ,»uga u n,
sem var i björgunarbái, og veifaði
hann til okk&r.
Pyrst í stað hé.kium við að lánið
i við okkur ov VJifn.ðum niður :
nátinn rr-eð VeggskjMdjnn,,
En allt í einu dr» >>ku: ni maðm-
inn upp skann.ibyssi: - ðaöi henui
á okkur. Hácu kraio -■ » rskialdeis
ins.