Vísir - 25.09.1954, Blaðsíða 7

Laugardaghm 25. september 1954.
tfWWWWW^WWWWWWWWWWWWWWrtW
11AfatuH ■ » -
dauður
£[tir P PotUr ji
30
|WMWWWWWWft^^WWWWWUWWWWW.WWJVWW
WVWUVWWWVMWMMWWWWMWMVWVWVW ^JVWWWV/WW
að þrönga sundið lægi þangað. Þegar við höfðum ekið langleið-
ina kringum húsahverfið fórum við Walter úr bílnum. Við átt-
um að fara inn í kaffihúsið. Hiram og Teensy ætluðum að bíða
fyi’ir utan og hjálpa okkur til að komast burt ef við lentum í
illdeilum. Gestgjafinn hafði aldrei séð okkur Walter, en hann
mundi hafa þekkt bæði Hiram Carr og Teensy. Hiram ætlaði að
leggja bílnum fyrir handan kirkjugarðinn, í götu sem aðeins
mannlaus geymsluhús stóðu við.
Teensy hafði skipt umbúðum á höndunum á mér, og mér
fannst eg mundi geta hleypt af byssu þó að þáð yrði ekki sárs-
aukalaust. Við Walter stóðum kyrrir um stund eftir að við kom-
um inn fyrir dyrnar. Eg skotraði augunum kringum mig en sá
hvorki Schmidt né Borodin. í kaffihúsinu sátu í mesta lagi
20—30 manns. Þjónn einn vísaði okkur til sætis skammt frá
zigaunahljómsveitinni, en eg vildi ekki sitja þar og við sett-
umst við borð skammt frá dyrunum. Undir eins og við höfðum
beðið um það, sem við ætluðum að fá, greip eg nokkur blöð, svo
að við hefðum eitthvað til að fela okkur bak við ef þörf gerðist.
Við drukkum svo gerfikaffið okkar og þóttumst vera að lesa í
blöðunum.
Þegar við höfðum setið um stund kallaði eg á þjóninn og
spurði á þýzku hvar salernið væri. Hann benti á hurð í horn-
inu bak við hljómsveitina. Snyrtiklefinn var í innri enda tíu
metra langs gangs. í miðjum ganginum voru stigar upp á efri
hæðirnar. Skuggsýnt var í ganginum, en eg sá að tvennar dyr
voru þarna uppi.
Eg gekk inn aftur og skömmu síðan kom til kasta Walters
að fara fram. Nær eintómir járnbrautarstarfsmenn voru £ kaffi-
húsinu. Þær fáu konur sem þarna voru, voru af sama sauða-
húsi. Lítill, þybbinn náungi gekk á milli borðanna og talaði við
gestina. Eg þóttist vita að það væri gestgjafinn. Þegar Walter
kom aftur sagðist eg ætla að fara upp á loftið. Ef eitthvað gerðist
skyldi hann gefa hljómsveitinni fimm dollara og biðja hana að
leina „Lillie Marlene“ til að aðvara mig.
Enginn var í ganginum. Það brakaði í stiganum þegar eg gekk
upp, en eg vonaði að það heyrðist ekki fyrir hljómsveitinni. Á
annari hæð voru sex herbergi. Dyrnar voru lokaðar. Eg heyrði
mannamál þegar eg kom að þriðju herbergisdyrunum. Eg hleraði
og heyrði að maðurinn talaði ungversku lýtalaust, svo að þar
gat hvorki verið um Schmidt eða Borodin að ræða.
Eg fór upp á þriðju hæð. Eg heyrði konu hljóða og hljóp inn
ganginn. En þegar eg kom að dyrunum heyrði ég hana tala
ungversku með hárri rödd. Og þá flýtti eg rriér niður aftur.
Gestgjafinn var að tala við Walter á þýzku þegar eg kom
inn í gildaskálann aftur. Hann sneri sér að mér og hneigði sig.
Walter hafði sagt að mér hefði orðið flökurt, og nú sagði gest-
gjafinn: — Ég ráðlegg yður að fá glas af „Fernet Branca“.
Magaslæmskan stafar hérumbil alltaf af biluðum taugum. Hann
glápti á reifaðar hendurnar á mér. ,
— Eg hlýt að hafa etið eitthvað sem eg þoli ekki — því iið
vlsm
Ecuadar -
Framh. af 5. síðu.
Þeir sögðu að þetta væri eftir
beltisdýrið (Armadillo), sem
kemur ekki upp fyrr en á
kvöldin og fer þá á kreik.
Á einum stað sá eg plöntu hátt
uppi í tré og langaði til að ná
í hana. Tréð var ekki mjög gilt
og einn mannanna var enga
stund að fella tréð með saxinu.
Fundum við þá margar plöntur
af sömu tegund og varð vel til
veiði. Nokkuru seinna komum
við að öðru, miklu gildara tré
og sá ég hátt upp í því plöntu
sem eg vildi ná í. Eg spurði
hvort þeir treystu sér til að ná
í þessa plöntu. Einn þeirra fór
strax að klifra upp í tréð, en
kom að vörmu spori aftur og
sagði að eitraðir maurar ættu
hreiður upp í trénu og að ekki
væri nokkur von til að komast
fram hjá þeim. Þá var honurn
bennt á annað tré, sem var rétt
við þetta og komu greinar
þeirra saman hátt uppi. Piltur-
inn lagði nú af stað og klifraði
unz hann var kominn upp á
móts við plöntuna. Þá sagði
hann að sig vantaði prik, til
að geta losað hana. Var þá
skorin grein af tré, sem var
við eina loftrótina, sem óx niður
frá trénu sem pilturinn var í
og síðan gat hann halað prikið
upp til sín. Tók úr því ekki
langan tíma fyrir hann að losa
plöntuna með prikinu, svo að
hún datt niður og eg gat náð
í hana. Þetta var falleg orkidea,
Stanhopea eburnea, sem hefur
blóm hvít eins og postulín og
ilmar dásamlega.
Húsið aðeins gólf
og þak.
Svo var haldið heim og var
nú enginn þreyttur, enda höfð-
um við ekki verið eins lengi í
skóginum eins og fyrri daginn.
Á leiðinni heim virtust'
mennirnir sem með mér voru,
vera orðnir svangir, því að þeir
fóru beina leið heim í kofa
sem einn þeirra átti heima í og
var hann í bananaekrunni. Eg
fór með þeim þangað, en ekki
gat eg þegið neitt matarkyns
hjá þeim. Húsið var ekkért
nema pallur á stólpum^ með
þaki, en engum göflum. Gólfinu
var hróflað saman úr óhefluð-
um borðum, misbreiðum, svo að
allstaðar sást á milli þeirra. Út
í horni var eldstó með potti
sem hékk í trjákrók og úr
honum tóku þeir allir eitthvað
matarkyns. Þrjár hengimottur
hengu í einu horninu en engin
húsgögn af neinu tæi voru
þarna. Skítugir garmar og
rifnir skór lágu hér og hvar
ásamt leifum af mat, en hrein-
læti sást hvergi
Þegar þeir höfðu etið upp úr
pottum sínum lögðum við af
stað upp á veg og náðum brátt
í bíl heim til Fischbacks.
Eftir einn dag um kyrrt hjá
Fischback hélt eg af stað til
Garzonhjónanna, var hjá þeim
í tvo daga í ágætu yfirlæti, og
hélt svo til baka til Quito. —
Hjónin fóru með mig um allt,
sýndu mér meðal annars tvær
jarðir í nágrenninu, sem eig-
andinn vildi selja og vildi fá
mig til að kaupa aðra hvora
þeirra. Sú ódýrari kostað
500.000 sucres, (= kr.). lá
báðu megin vegarins, þar sem
1000 appelsínutré prýddu
landið með fram veginum. Hér
kaupir maður aðeins land með-
fram veginum, en síðan á mað-
ur það eins langt og maður vill
inn í frumskóginn, eða þangað
til maður rekst á einhvern
annan eiganda eða landamæri
Colombia. Víða má fá land
fyrir ekki neitt hjá ríkisstjórn-
inni, eða rétt sem nemur kostn-
aðinum við að skrifa skjölin
sem gefa manni eignarréttinn..
Aftur til Quito.
Svo ek eg aftur til Quito með
vörubíl. Aftur í gegn um alla
þessa fátækt, sem er ömurlegri
en nokkuð sem eg hefi séð
nokkursstaðar, í gegn um auð-
ugasta og frjósamasta land sem
eg hefi nokkurn tíma séð. —
Hvernig getur fólkið verið
svona fátækt í svona frjósömu
landi? Ef nokkuð land á skilið
að heita paradís, vegna loftslags
og frjósemdar, þó er það þetta
land. Skyldi paradís virkilega
hafa þessi áhrif á menn? Að
þeir nenni ekkert að gera og
verði að aumingjum? í okkar
kalda og hrjóstuga landi er
fólkið myndarlegt, hreinlegt og
mannslegt, en landið ófrjótt og
erfitt. Hér við miðjarðarlín-
una eru öll skilyrði til að lifa
í vesæld, því að jörðin býður
allsnægtir hverjum sem nennir
að hafa sig eftir þeim. En þá er
útkoman svona.
Væntanlega á þetta eftir a3
breytast, því að meiningarlaust
er að svo frjósamt land liggi
lengi ónotað.
95. sýning
á Topaz.
Annað kvöld kl. 8,30 mun
Þjóðleikhúsið sýna Topaz að
Hlégarði í Mosfellssveit og
verður það 95. sýningin á þessu
leikriti.
Næsta sýning verður svo hér
í Þjóðleikhúsinu þann 1. októ-
ber. Óhætt er að fullyrða að
ekkert leikrit hafi verið sýnt
hér eins oft á jafnskömmum
tíma og þétta leikrit enda hefir
aðsókn að því verið alveg ein-
l^stök.
f sumar og í fyrrasumar var
það sýnt út um landið og hefir
það nú verið sýnt víðast hvar
á landinu.
Fjor ag líf í
KR-húsiitu.
•
Kabarettinn í KR-húsinu
hefur verið vel sóttur, og vak-
ið ánægju áhorfenda, enda er
þar hægt að fá hina beztu
kvöldskemmtun.
Mesta ánægju vekur belgiski
leikarinn og cowboy-söngvar-
inn Bobby Joaan, sem kemur
öllum í gott skap með hinum
fjörugu söngvum sínum, jóðli
og eftirhermum, en hann líkir
m. a. eftir hljóðum ýmissa far-
artækja, og leikur á gítar sinn
af mikilli snild.
Þá skemmta þarna mússik-
trúðar, er leika á hin furðu-
legustu hljóðfæri, m. a. minnstu
harmoniku og munnhörpu í
heimi, og ennfremur leika trúð-
ar þéssir lög á tómar flöskur
og xylónfón. Loks má nefna
franska næturklúbbasöngvar-
ann Bobby Damase er syngur
þarna nokkur lög en fimm létt
klæddar Parísarmeyjar stíga
dans.
Hljómsveit Ólafs Gauks Þór-
hallssonar leikur á kabarett-
inum og aðstoðar listafólkið.
C & SumuakA:
1653
íie Syndicate, Inc.
Þegar Tarzan hafði komið stúlk- Hann sn
unni til hjálpar með því að ráða foringjánu:
hiðurlögum arásármahnsins birtist hvort þór’
vambmikill ókunngur maður og
';-ih að iögreglu-
agós: Athugið
dauðu .“
„Þá er ekki utó annáð að gera en
taka þennan mann fastan — fyrir
morð.“
4
4